Power Up! คลิกหัวใจนายมาเฟีย (Yaoi)

Chapter 9

' Lier '

 

            “โจ๊กกกกกกก ต้องต้มให้เละ ถ้าต้มไม่เละ มันไม่เป็นโจ๊กก โจ๊ก! ใส่ไข่หรือเปล่า..จะใส่ไข่เป็ด หรือไข่ก๊ายยยยยยยย (={}=)/”

          เฮ้ออออออ ใคระไปรู้ว่าผมจต้องมานั่งหมกตัวอยู่ที่บ้านคนอื่น ในห้องคนอื่น แล้วพยายามทำตัวบ้าบอเพื่อครายเครียดให้ตัวเอง ผมพยายามที่จะไม่นึกถึงสิ่งที่พี่คาเทียร์ทำกับผม เดี๊ยวดี เดี๊ยวร้าย เล่นทำซะผมเดาทางไม่ถูก ยิ่งพอนึกถึงตอนที่เขาทำร้ายผม มันยิ่งเจ็บ เจ็บใจผมนี่ไง ผมเป็นผู้ชายแท้ๆ! แต่กลับสู้อะไรเขาไม่ได้ แถมต้องจำยอมอีก เพียงเพราะผมตัวเล็กกว่าและไม่เก่งเรื่องใช้กำลัง ฮึ่ย!! ยิ่งคิดแล้วก็ยิ่งโมโหตัวเองเป็นบ้า!! =^=**

 

“ร้องเพลงบ้าอะไรของนายน่ะ เจ็บก้นจนสมองเพี้ยนหรือไง”

 

             “เลิกยุ่งกับผมซักทีเถอะ ผมจะทำอะไรไม่ต้องสนใจซักสามสี่เรื่องจะได้มั๊ย”

 

          “หึ! โอเคๆ ฉันก็กลัวว่านายจะเครียดจนเป็นบ้าเฉยๆ ยังไงซะตอนนี้นายก็เป็นคนของฉันไปแล้วนะจุนน้อย ดูแลตัวเองดีๆหน่อยล่ะ เพราะฉันเป็นคนขี้หวงซะด้วยสิ”

 

          “พูดบ้าอะไรของคุณ ผมไม่เข้าใจ”

 

          ผมพยายามจับทิศทางประโยคของพี่คาเทียร์ อะไรของใครนะ ผมเป็นของพี่เขา? เมื่อไหร่? บ้าเถอะ ใช่ว่าผมจำยอมซะเมื่อไหร่ นั่นมันเรียกข่มขืนชัดๆ เพราะฉนั้นผมไม่ใช่ของใคร!!

 

          “เอาเถอะ ตอนนี้ยังไม่เข้าใจก็ไม่เป็นไร เพราะยังไงซะ นายก็ไม่มีทางหนีไปจากฉันได้อยู่ดี”

 

          “…”

 

          ‘ปึง’

 

            “เห๊อะ! เดี๊ยวก็รู้ว่าได้ไม่ได้! เสียตัว ไม่เสียใจ  ไม่นานก็หายดีเฟ่ย!! รู้จักป่าว เพลงของพี่เธียลี่วงคาราบาวอ่ะ โด่วววว ={}=**”

 

            นี่มันบ้าบอคอแตกอะไรกัน เฮ่อะ ไม่อยากจะเชื่อว่าสิ่งที่ผมทำได้คือการที่ตะโกนใส่คนเฮงซวยที่เดินออกจากห้องไปแล้วอย่างไม่รู้เรื่องราวที่ผมพูดเลยแม้แต่นิดเดียว แล้วนี่ผมต้องหมกตัวอยู่ในห้องบ้าๆนี่อีกถึงเมื่อไหร่กัน ผมก็คนนะเว่ย! ต้องการอากาศบริสุทธิ์เหมือนกันนะ ไม่ใช่ไอ้แอร์หนาวๆนี่ แล้วไอ้ก้นเจ้ากรรมนี่เมื่อไหร่จะหายเจ็บก็ไม่รู้ ระบมชะมัดยาด T_T

 

            ผมนั่งมองชามโจ๊กที่กินมาตั้งแต่ชาร์ปเตอร์ที่แล้วอยู่นาน ตอนนี้ข้ามมันก็เริ่มอืดแล้วล่ะ และผมก็ไม่อยากกินแล้วด้วย รู้สึกคลื่นไส้ยังไงก็ไม่รู้ ยาผมก็กินแล้วนะ ทำไมยังไม่หายปวดหัวคลื่นไส้ซักทีก็ไม่รู้ จะนอนก็กลัวจะบรรยายไม่จบชาร์ปเตอร์อีก เฮ่อออ เครียดแทนคนแต่งละนะเนี่ยย =3=*

 

            ‘ตุ่ง ดุ๊งดุ่ง ตุ่งดุ๊งดุ๊ง ดุง ดุงดุ่ง.. ตุ่ง ดุ๊งดุ่ง ตุ่งดุ๊งดุ๊ง ดุง ดุงดุ่ง..”

 

            “(O_O    ) (    O_O)  (O0O    ) (    O3O)”

 

            เสียงโทรศัพท์นี่ เสียงมันดังมาแถวๆนี้นี่ แต่ไม่ใช่ของผมแน่นอน สงสัยต้องของพี่คาเทียร์แหงๆล่ะ ว่าแต่ตัวต้นเสียงมันอยู่ไหนฟ่ะ แถมยังตั้งเสียงดังหนวกหูซะด้วยดิ อ๊ากกกก หาไม่เจอเฟ่ยยย!! รำค๊าณณณณณณณณ ={}=!!

 

            โว๊ะ! เจอแล้ว! อยู่ในลิ้นชักนี่น่ะเองงงง (*O*)

           

 

##HANA <3 ##

 

 

            “ฮานะ =_=? ใครหว่า”

 

            ผมอ่านชื่อในโทรศัพท์ อืมม ฮานะนี่ชื่อน่าจะเป็นผู้หญิงแฮะ เมียแหงๆ

 

            “โหลครับ -0-“ //รับทันทีที่คิดเสร็จ -_-

 

            ‘พี่คาเทียร์ ออกมาเจอฮาน่าบ้างสิคะ มัวทำอะไรอยู่ นี่ถึงขนาดต้องให้ฮาน่าโทรตามเลยเหรอคะ’

 

            “=__=***” นั่นไง กะไว้แล้วเชียวว่าต้องเป็นเมีย เห๊อะ! ยัยเด็กน้อยกะหล่ำปลี เสียงเล็กๆแบบนี้คงเพิ่งอายุสิบเจ็ดสิบแปดล่ะสิท่า! ทีหลัวก็หัดดูแลสามีตัวเองดีๆดิฟ่ะ ไม่ใช่ปล่อยให้มาจิ้มก้นชาวบ้านเขาไปทั่ง ระวังเถอะ ติดเอดส์ไปจะสมน้ำหน้าให้ =3=***

 

            ‘พี่คาเทียรืคะ เป็นอะไร ทำไมไม่ตอนฮาน่าล่ะ เป็นอะไรของพี่เนี่ยย ตอบฮาน่าเดี๊ยวนี้นะ!!’

 

            “เอ่อ…”

           

            ควับ!

           

“ทำอะไรของนายน่ะจุน!!!”

 

            “(     =[]=)” ม..มาตั้งกะเมื่อไหร่เนี๊ยะ!!

 

            “…ฮาน่า  ..นายนั่งรออยู่ตรงนี้เฉยๆเลย เดี๊ยวมีเคลียแน่นอน!”

 

            “(T__T)” ผมทำไรผิด ใครก็ได้บอกที ผมแค่รับโทรศัพท์เฉยๆเองนะคับบ T______T

 

            ผมมองตามแผ่นหลังพี่คาเทียร์ที่เดินเปิดประตูออกไปอีกรอบหลังจากที่เข้ามาคว้าโทรศัพท์ของเขาออกไปจากมือผมด้วยสีหน้าเคร่งเครียด ผมไม่ผิดนะ!! ไม่ผิดซักหน่อย!! ผมก็แค่รับโทรศัพท์เท่านั้นเอง! คนที่ผิดคือเขาต่างหาก พวกผิดเพศ!! (TT{}TT)

 

            ไอความหนาวจากอุณหภูมิแอร์ที่เริ่มเย็นขึ้นเรื่อยๆ บวกกับความคิดฟุ้งซ่านที่อยู่ในสมองของผมเริ่มทำให้ผมเครียดและง่วงนอนมากขึ้นเรื่อยๆ ทำไมออกไปคุยโทรศัพท์นานจังเลยแฮะ นานไปแล้วนะ ถ้าบริสุทธิ์ใจแน่จริงก็มาคุยต่อหน้าเลยเด้ โถ่ววว ไอ้กากเอ๊ยยยยย! =[++]=

 

            “อะไร ไม่ต้องมาทำหน้าไม่พอใจฉันเลย ฉันต่างหากที่ต้องไม่พอใจนายนะจุน!”

           

            เฮ่ย! นี่ก็เข้ามาไม่ให้ซุ่มให้เสียงอีกละ เป็นผีหรือไง จะเข้าจะออกนี่แทบไม่รับรู้ถึงความมีตัวตนเลยเนี่ย ผีชัดๆ! แล้วผมทำหน้าไม่พอใจตรงไหนก็น ผมออกจะกำลังอารมณ์ดี ร่าเริงง เนี่ย ยิ้มอยู่ ยิ้มมมมมมมม ^[++++++++]^***

 

            “ใครเหรอครับ ฮานะอะไรนั่นน่ะ”

 

            “ถามทำไม มันไม่ใช่เรื่องของนายนี่”

 

            “ก็ไม่มีอะไรหรอกครับ เพราะผมแค่คิดว่า ถ้านั่นเป็นแฟนของคุณ คุณก็ไม่ควรมายุ่งกับผม”

 

            “ทำไมฉันจะยุ่งไม่ได้”

 

            “เพราะผมไม่ชอบการเป็นตัวสำรอง และผมก็ไม่ชอบคนแบบคุณ”

 

            “..หึ..หึงหรือไงกัน”

 

            “ป..เปล่านะ!!”

 

            “ว่าแต่นายได้คุยกับฮาน่าแล้ว เป็นไงบ้างล่ะ”

 

            “อ๊อออ เขาบอกว่าเป็นเมียของคุณไงครับ แล้วบอกว่าให้ผมออกไปจากประเทศนี้เดี๊ยวนี้ เลิกยุ่งกับคุณได้แล้ว -0-“ //เริ่มหาเรื่องออกมาแถได้แล้วเว่ยเฮ่ยยย >_<

 

            “..ฮาน่าพูดงั้นเหรอ”

 

            “ช..ใช่สิ! ผมไม่ใช่พวกขี้โกหกนะ!!” กุโกหกตั้งกะชื่อแฟนแล้วเว่ยยยยยย T{}T

 

            “…”

 

            “ง..เงียบทำไม..”

 

            “จริงอยู่ที่ฉันเคยมีอะไรกับฮาน่า แต่หล่อนไม่ใช่เมียฉันและไม่มีสิทธ์มายุ่งกับของๆใคร รอแปป ฉันจะโทรให้จางมุนไปสั่งสอนฮาน่าซักหน่อย ถ้าปล่อยไว้ฉันคงยิ่งหงุดหงิดกว่านี้แน่ๆ ฮึ่ย!”

 

            “(T^T:;)” ก...กลืนน้ำลายไม่ลงแฮะ

           

            ติ๊ด..

 

            “ฉันเอง.. จางมุนฉันวานให้แกไปหาฮาน่าหน่อยนะ แล้วสั่งสอนเธอ.. ไม่ๆ ไม่ต้องถึงตาย แค่ให้เธอพูดไม่ได้ซักพักก็พอ อืมม..ถ้าหล่อนต่อสู้คืนล่ะก็ ฉันอนุญาติให้ใช้อาวุธได้ แค่นี้แหละ เค ฝากด้วย บาย”

 

            ติ๊ด..

 

            “(TT^TT::::;   )” ข..ขอโทษนะฮานะจังงงง

 

            “ทำไมทำหน้าแบบนั้นล่ะ”

 

            “อ..เอ่อ”

 

            “กลัวฉันหรือไงจุนน้อยของพี่ อย่างน้อยฉันก็ไม่ได้ทำอะไรนายซักหน่อย ตราบใดที่นายยังคงเป็นเด็กดีต่อไปเรื่อยๆ ตอนนี้รู้แค่ว่านายเป็นของฉัน และมีแต่ฉันเท่านั้นที่จะทำอะไรนายก็ได้ เพราะฉนั้น อย่าห่วงเรื่องอื่น ห่วงแค่เรื่องของนายเองก็พอ”

 

            จุ๊ฟ

 

            “!!!”

 

            จ..จุ๊ฟปากอีกแล้ววววววว แม่จ๊า ช่วยผมด้วยยยยยยยย (TT{}TT::;)

 

            “เพราะฉนั้นตอนนี้..ช่วยทำให้ฉันมีความสุขทีสิ ทำไมวันนี้มันช่างเครียดเหลือเกินนะ..จุ๊ฟ..”

 

            “อ..อึก! คึก!!”

 

            อยู่ๆพี่คาเทียร์ก็ผลักตัวผมที่นั่งอยู่บนเตียงให้นอนลง แค่นั้นยังไม่พอพี่แกยังรวบมือทั้งสองข้างของผมขึ้นเหนือหัวแล้วประกบปากที่ร้อนฉ่านั่นลงมาไม่ปล่อยให้ผมได้มีโอกาสพูดอะไรได้อีก ตอนนี้ผมทำได้เพียงให้ขาเตะไปตามลำตัวทั้งดังทั้งถีบแล้วใช้เข่ากระทุ้งไม่ยัง แต่พี่แกก็ยังไม่ล้มเลิกความพยายามในการจูบผมซักที แถมมันยังเลยเถิดไปมากขึ้นเรื่อยๆอีก เพราะตอนนี้กางเกงที่ผมใส่อยู่มันลอยออกไปแหมะอยู่บนทีวีที่ปลายเตียงเป็นที่เรียบร้อย แม่เจ้า หนาวยันไข่ \(TT{   }TT)/

 

            “นายมีความสุขใช่มั๊ยล่ะ..ดีจังนะ ถ้านายแฮปปี้ ฉันก็แฮปปี้ จุน..จุ๊ฟ”

 

            “..ค..ใครแฮปปี้ ป..ปล่อยผม!! เลิกทำเรื่องทุเรศๆกับผมซักที!!! จะให้ผมต้องบอกอีกกี่ครั้งว่าผมเป็นผู้ชาย ผมมีแฟนแล้ว และผมก็ไม่ได้ชอบคุณ!!! ปล่อย!!!”

 

            ผั๊วะ!!

 

            แม่งเอ๊ย!! จะแข็งแรงไปไหนฟ่ะ ถีบก็ไม่หลุด เตะก็ไม่ปล่อย! แล้วเสียงเมื่อกี้ไม่ต้องแปลกใจหรอก เพราะผมโมโหจนต่อยหน้าเขาไปเปรี้ยงนึงเท่านั้นเอง! คนบัดซบ ก็ต้องเจอแบบนี้น่ะแหละ! ไอ้เฮงซวย!!

 

            “..ถุด.. หึ เก่งดีนี่ ต่อยฉันซะเลือดกลบปากแบบนี้ได้ ..นี่จุน นายรู้มั๊ย ยิ่งนายต่อต้าน ฉันก็ยิ่งชอบ เพราะฉันมันพวกออกแนวซาดิสๆซะด้วยสิ เอาเลย ตอนนี้อยากต่อยก็ต่อยเลย เพราะฉันจะ ‘เอา’ คืนนายมากกว่านี้เป็นพันเท่าแน่นอน ^^”

 

            “อ..ไอ้สารเลว!! ปล่อยฉันนะไอ้ชั่ว!!!”

           

            จุ๊ฟ…จุฟ..

 

            ไอ้เลวนี่..ยังคงพรมจูบลงทั่วตัวของผม ปาก จมูก แก้ม ซอกคอ หน้าอก ผมแทบจำไม่ได้ว่าเสื้อผ้าของผมกระเด็นออกจากตัวไปตอนไหน ตอนนี้มือของผมถูกปล่อยเป็นอิสระ แต่กำลังต่อต้านของผมก็ยังคงน้อยเกินไป ไม่ว่าผมจะดัน จะต่อย จะขีดหรือข่วนเท่าไหร่ก็สู้ผู้ชายชั่วๆข้างหน้าผมไม่ได้แม้แต่นิดเดียว และตอนนี้ดูเหมือนมันจะยิ่งแย่ลงเมื่อเขาเริ่มที่จะยุ่งกับช่วงล่างของผม..บัดซบ..ชีวิตของผมทำไมถึงได้เจอแต่เรื่องบัดซบๆกันล่ะ พระเจ้า..

 

            “อย่าเพิ่งทำท่าจะสลบสิจุน นายจะสลบทั้งๆที่น้องชายนายตื่นแบบนี้ไม่ได้นะ..”

 

            “…”

 

            “จุน…จุน…”

 

ใครเรียกชื่อผมกันนะ..แม่เหรอครับ..

 

แม่.. พาผมกลับบ้านที..ผมหิวข้าว ผมอยากจาจังมยอนฝีมือแม่จังครับ.. แม่..

 

 

 

To Be Next Chapter

10 - 8 - 2015