Power Up! คลิกหัวใจนายมาเฟีย (Yaoi)

Chapter 8

Pleasantry

(การหยอกล้อที่รุนแรง)

 

            เลือดกำเดาที่ไหลลงมาเหมือนสายน้ำไหลที่ไม่มีวันหยุด บางทีผมอาจจะพูดดูเวอร์เกินไปแต่สำหรับผมมันเหมือนแบบนั้นจริงๆ ตอนนี้ผมไม่สามารถลืมตาขึ้นมาดูอะไรได้อีกถึงแม้สติจะยังพอมีอยู่บ้างก็ตามแต่ หัวที่เริ่มปวดขึ้นเรื่อยๆอย่างรุนแรง เนื้อตัวที่ไม่มีเรี่ยวแรงเหลืออยู่ อีกทั้งตอนนี้ผมสามารถรู้ได้เลยว่าผมไม่สามารถที่จะอั้นสิ่งปฏิกูลในร่างกายของผมได้อีกต่อไปแล้ว.. ผมนี่มันช่างน่าสมเพชจริงๆ น่าสมเพชตัวเองจริงๆ..

 

            ในขณะที่ผมไร้เรี่ยวแรงอยู่แบบนี้มาเนิ่นนานตอนนี้ผมกลับอยากให้พี่คาเทียร์กลับมาไวๆ อย่างน้อยถ้าเขาเห็นผมในสภาพนี้บางทีเขาอาจจะช่วยผมบ้างไม่มากก็น้อย ถึงแม้ว่าในใจลึกๆของผมจะเกลียดเขาและไม่อยากให้เขาเข้าใกล้ผมก็เถอะ

 

            ติ๊ด..แกร๊ก..

 

            เสียงเปิดประตูหน้าห้องที่ดังมาจากชั้นล่างทำให้ผมสะดุ้งเล็กน้อยด้วยความตกใจ ตามจริงผมก็ไม่ได้เป็นคนขวัญอ่อนหรอกนะ แต่ตั้งแต่ผมถูกไอ้พี่คาเทียร์บ้านั่นทำกับผมแบบนี้มันทำให้ผมกลัวเขาขึ้นมาถนัด..ผมพยายามที่จะลืมตาขึ้นแต่ก็ทำไม่ได้ มันเหมือนมีอะไรซักอย่างมาถ่วงตาผมเอาไว้ ยิ่งพยายามที่จะลืมตาผมก็รู้สึกได้เลยว่าเลือดกำเดามันก็ยิ่งไหลแถมยังปวดหัวมากกว่าเดิมอีกต่างหาก

 

            “จ..จุน!!”

 

            “..อึ่ก!..” รู้สึกว่าพี่คาเทียร์คงจะมาแล้วสินะ แล้วรู้สึกว่าตอนนี้เขากำลังเขย่าตัวผมอยู่อีกต่างหาก..

 

            “จุน!..ป..เป็นอะไร! นายไหวมั๊ย”

 

            “…”

           

          สิ่งเดียวที่ผมสามารถทำได้ตอนนี้ก็คือฟัง เพราะสภาพผมมันเกินจะเยียวยาจริงๆ ผมก็เพิ่งจะเป็นหนักขนาดนี้เป็นครั้งแรกเหมือนกัน ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไร แรงกระแทกกับกำแพง? หรือว่าเพราะผมกินยาไม่ตรงเวลาอันนี้ก็ไม่รู้เหมือนกัน ผมพยายามจะออกเสียงอยู่หลายครั้งแต่คอกลับแห้งผาก น้ำลายยังแทบไม่มีเหลืออยู่ในปากผมในตอนนี้เลยด้วยซ้ำ..

 

          พี่คาเทียร์เขย่าตัวผมอยู่ซักพักให้ผมตั้งสติแล้วทำใจดีๆอะไรซักอย่างที่ผมฟังไม่ค่อยทัน อีกทั้งเขายังรีบไขกุญแจมือแล้วอุ้มผมลงบันไดไปจากห้องนอนอย่างรวดเร็ว

 

          “จ..จุน! มองหน้าฉัน นายลืมตาได้มั๊ย ได้โปรด!!..”

 

          “..น..น้ำ..”

 

          ไม่รู้ว่าทำไมผมถึงต้องการน้ำมากขนาดนี้ ทันทีที่พี่คาเทียร์ได้ยิน พี่เขาก็รีบวางตัวผมลงบนโซฟาแล้วเอาน้ำมากรอกใส่ปากผม..ด..เดี๊ยวๆ..ผม..จะสำลัก..แค่กๆๆ..

={}=::; 

          “..แค่กๆๆ”

 

            “น..นายไหวมั๊ย!!”

 

            หงึก..

 

            ผมพยักหน้าแทนคำพูดให้พี่คาเทียร์ โชคดีที่ตอนนี้ผมพอลืมตาขึ้นมาได้บ้างแล้วถึงแม้จะเห็นลางๆก็ยังถือว่าดีมากๆ อย่างน้อยผมก็ยังไม่ตายล่ะนะ..

 

            หลังจากที่พี่คาเทียร์เห็นว่าผมพอลืมตาขึ้นมาได้บ้างแล้วพี่เขาก็รีบเอาผ้าชุบน้ำมาเช็ดหน้าให้ผมก่อนจะช้อนตัวผมอุ้มขึ้นตรงไปที่ห้องน้ำ..ฮ..เฮ่ยๆๆๆๆ ห้องน้ำเหรอ?

 

            “..ป..ปล่อยผม..”

 

            “ไม่! นายไม่เห็นสภาพของนายตอนนี้หรือไงห๊ะจุน! จะหยิ่งอะไรดูสภาพตัวเองก่อนเป็นมั๊ย?!”

 

            “..อึ่ก..ป..ปล่อย..”

 

            “…”

 

            ผมทั้งผลักทั้งทุบแล้วพยายามจะบิดตัวลงจากวงแขนของพี่คาเทียร์ที่อุ้มผมอยู่ แต่มันก็เกินกำลังของผมในตอนนี้ที่อ่อนปวกเปียกอย่างกับหนอนชาเขียว พี่คาเทียร์เขากระชับตัวผมเข้ากับวงแขนเขามากขึ้นก่อนจะผลักประตูห้องน้ำเขาไปแล้ววางผมลงในอ่าง! ด..เดี๊ยวๆๆๆๆๆๆ

 

            “ผ..ผมอาบเอง!”

 

            “หยุดดิ้นซักทีได้มั๊ยจุน! สภาพก็ขนาดนี้ จะอาบเองยังไงไหว!”

 

            “ผ..ผม!..”

 

            ซ่า!!…

 

            น้ำอุ่นๆจากฝักบัวถูกเปิดลงมาใส่ตัวผมโดยฝีมือของพี่คาเทียร์ ตอนนี้ผมต้องกลับมาอายขายขี้หน้าอีกครั้งเพราะพี่คาเทียร์เขาเล่นถอดเสื้อผ้าที่เคยใส่ไว้อยู่ออกจากตัวผมไปจนหมดแถมยังทำหน้าที่อาบน้ำถูตัวผมแทบทุกซอกทุกมุมทั้งก้นและตรงนั้นของผม! น..นี่เขาทำอย่างกับว่าผมเป็นเด็กน้อยเบบี๊อย่างนั้นแหละ! ม..แม่งเอ๊ย..อย่าถูก้นนานได้มั๊ยฟ่ะ!!

 

            “ป..ปล่อยผม! ผ..ผมอาบเองได้!”

 

            “ฉันอาบมาให้นายจนจะเสร็จอยู่แล้ว เลิกพูดอะไรโง่ๆที่มันเป็นไปไม่ได้ซักทีจะได้ไหมห๊ะ”

 

            “..ปล่อยผ..!!..อ..อึ่ก!!”

 

            บ..บัดซบเอ๊ย!!! ผมไม่น่าไปหลงคิดว่าเขาเป็นห่วงผมเลย! นี่มันเหมือนกับเขาจะฆ่าผมชัดๆ!! ผมพยายามบอกให้เขาปล่อยผมได้ไม่ทันจบคำไอ้ชั่วนี่ก็เล่นแหย่นิ้วเข้ามาในก้นผมซะงั้น! เจ็บจนเห็นดาวเห็นเดือนเลยทีเดียว!! ม..มันใส่เข้ามากี่นิ้วกันฟ่ะเนี่ย ทำไมถึงได้เจ็บขนาดนี้!!

 

            “ทีนี้ก็เงียบได้ซักทีสินะ ฉันจะได้ดูแลนายต่อซักที”

 

            “ฆ..ฆ่าผมเลยเถอะ!”

 

            “หึ..ฉันไม่มีวันปล่อยให้นายตายง่ายๆหรอกนะจุน..สุดที่รักของฉัน..”

 

            “อ..ไอ้ชั่ว!”

 

            “หึๆๆๆ ปากเก่งขึ้นแบบนี้แสดงว่าเริ่มดีขึ้นมาบ้างแล้วสินะ..เดี๊ยวพออาบน้ำเสร็จแล้วก็กินข้าวกินยาซะล่ะ เดี๊ยวฉันจะให้พ่อบ้านมาเตรียมให้นาย ถ้านายเริ่มด่าได้ขนาดนี้ก็แสดงว่ายังคงไม่ตายวันนี้หรอกใช่มั๊ย ^^”

 

            “อ..เอามือโสโครกๆของแกออกไปจากตัวฉันซักที!..”

 

            “โอ๊ะๆๆ ขอโทษๆ”

 

            “..อึ่ก!..”

 

            ไอ้ชั่วคาเทียร์ดึงนิ้วออกไปอย่างไว ทำเอาผมสะดุ้งโหยงจนต้องจับขอบอ่างไว้แน่นด้วยความเจ็บ! แล้วทันทีที่ไอ้บ้านั่นปล่อยผม ผมก็ไม่รอช้าที่จะลุกออกจากอ่างไปแล้วเดินโซซัดโซเซไปที่ประตู ก่อนจะ..

 

            แหมะ..

 

            ก่อนที่ผมจะ..เอ่อ..ล้ม..ขายขี้หน้าชะมัด..(TT_TT)

 

            “หึๆ เอ้า! ไม่รีบลุกขึ้นมาวิ่งหนีฉันอีกล่ะห๊ะจุนน้อย..”

 

            “…”

 

            ม..แม่งเอ๊ยยย นี่ผมทำได้แค่นี้หรือไงกัน! แค่โดนเขาทำทุเรศๆกับร่างกายของผมมันทำให้ผมตัวอ่อนปวกเปียกได้ถึงขนาดนี้เชียวเหรอ! ผมนั่งอายอยู่ตรงนั้นซักพักก่อนจะพยายามลุกขึ้นใหม่แต่ก็ต้องล้มลงไปอีกรอบ..ย๊ากกกก!!!! ทำไมๆๆๆ ทำไมผมถึงต้องเกิดมาเจอเรื่องแบบนี้ด้วยฟร่ะ!!!

 

            “เอ้าๆๆ ลุกเร็วสิจุน..หรือว่าอยากจะให้ฉันช่วยนายมั๊ย? นายกำลังจะไปไหนน่ะ บอกมาสิ เดี๊ยวฉันไปส่ง ^^”

 

            “..อย่ามายุ่งกับผม!”

           

            พี่คาเทียร์ที่เดินมาแล้วนั่งยองๆพูดอยู่ข้างๆผมด้วยสีหน้าระรื่น มันคงเป็นเรื่องสนุกของเขาล่ะมั้งที่เห็นผมอ่อนแอแล้วก็ช่อยเหลือตัวเองไม่ได้! คงกำลังสมเพชผมอยู่ลึกๆล่ะสิ!!

 

            ควับ!..ฝุ่บ!!

 

            ผ้าขนหนูผืนโตที่คลุมตัวทั้งตัวผมไว้จนมิด ก่อนที่พี่คาเทียร์จะช้อนตัวผมอุ้มขึ้นกลับไปที่โซฟาตัวเดิมอีกครั้ง ม..เมื่อไหร่เขาจะเลิกยุ่งกับผมซักทีเนี่ย ผมทำเองได้น่ะ!!

 

            ทันทีที่พี่คาเทียร์วางผมลงบนโซฟาแล้วหยิบผ้าขนหนูขึ้นมาทำท่าจะเช็ดหัวให้ผม ผมก็ไม่รอช้าที่จะแย่งผ้าผืนนั้นมาแล้วเช็ดเองเสร็จสรรพ ร..เรื่องอะไรผมจะต้องให้เขาทำให้ด้วยเล่า นี่มันตัวของผมนะ! ผมดูแลตัวเองได้น่ะ!!

 

            ผมเหลือบมองพี่คาเทียร์ที่นั่งอมยิ้มแล้วจ้องผมอยู่บนโซฟาตัวข้างๆ ย..ยิ้มอะไรของเขาน่ะ! ผมมันน่าตลกสำหรับเขานักหรือไง! โถ่เว่ย! ยิ่งเห็นเขาผมก็ยิ่งหงุดหงิดขึ้นๆๆๆ ไปๆๆๆ ออกไปจากห้องผมซักที!! (ด..เดี๊ยวๆๆ นั่นเจ้าของห้อง อย่าเพิ่งเลอะเลือนได้มั๊ยจุน =_=::;)

 

            “เดี๊ยวฉันไปหยิบเสื้อผ้านายมาให้ รออยู่ตรงนี้ล่ะ”

 

            “…”

 

            ผมเช็ดหัวที่เปียกชุ่มไปแล้วมองแผ่นหลังพี่คาเทียร์ที่เดินไปเปิดกระเป๋าเดินทางของผมที่ผมเก็บไว้ลวกๆเพื่อเตรียมหนีเมื่อครั้งก่อน พี่เขาหยิบเสื้อแขนยาวมาตัวนึงกับกางเกงขาสั้นมาอีกตัวนึง อีกทั้งยังหยิบกระปุกยาของผมมาอีกต่างหาก..

 

            “อ่ะ..นี่ใช่มั๊ย ยาที่นายต้องกินน่ะ”

 

            “…”

 

            ควับ!

 

            ผมคว้ากระปุกยาจากมือพี่คาเทียร์มาแล้วกรอกเข้าปากตัวเองไปสองสามเม็ดอย่างรวดเร็ว ผมกินยานั่นโดยไม่จำเป็นต้องดื่มน้ำตามด้วยซ้ำ เพราะชินกับการที่ต้องกินยาบ้าๆนี่ในทุกๆครั้งที่โรคกำเริบ โดยที่หวังว่าผมจะหายจากโรคเส็งเคร็งนี่ในไม่ช้า..

 

            เสื้อผ้าของผมถูกวางอยู่บนโต๊ะตรงหน้า ผมรีบหยิบมันขึ้นมาใส่โดยที่มีไอ้คนโรคจิตนั่งมองผมอยู่บนโซฟาในทุกๆอิริยาบท! มองผมตั้งแต่หัวจรดเท้า แล้วก็ยังเจาะจงเลือกมองที่ๆนึงเป็นพิเศษอีกต่างหาก! ไม่ต้องบอกก็คงจะรู้ว่าไอ้บ้านี่มันมองตรงไหนของผม! ผมรีบรูดซิบกางเกงขึ้นก่อนจะสวมเสื้อแขนยาวอย่างไวแล้วรีบเดินไปที่กระเป๋าเดินทางตัวเองอีกครั้ง! เอาวะ! ทำเนียนหนีมันเอาตอนนี้นี่แหละ!

 

            “จะไปไหน..”

 

            “ก..เก็บกระปุกยา..” ม..แหม่..ช่างสังเกตุซะจริง (=0=::;)

 

            “เก็บเสร็จแล้วก็กลับมานั่งตรงนี้ได้แล้ว”

 

            "(=^=::;)"

 

            เห่อออออ..มันคงเป็นเรื่องยากที่ผมจะหนีเขาได้ในตอนนี้สินะ ผมทำเนียนเก็บกระปุกยาใส่กระเป๋าก่อนจะเดินกลับไปนั่งที่โซฟาตัวเดิมอีกครั้ง แล้วทำไมผมต้องทำตามที่เขาสั่งซ้ำแล้วซ้ำเล่าด้วยฟ่ะเนี่ย!! แค่ปล่อยๆผมกลับบ้านทำเหมือนกับว่าไม่เคยเจอผมมันจะไม่ได้เลยหรือไงกัน!!

 

            “นายนั่งรอตรงนี้ก่อนเดี๊ยวฉันจะโทรไปตามพ่อบ้านมาทำความสะอาดเตียงนายให้ แล้วเดี๊ยวจะเอาโจ๊กมาให้กิน”

 

            “…”

 

            ผมนั่งฟังพี่คาเทียร์พูดแล้วเบนหน้าหนีไปทางอื่น เหอะ! อยากทำอะไรก็ทำไปเถอะ! ยังไงซะผมก็ไม่มีสิทธิ์เรียกร้องอะไรอยู่แล้วนี่! ได้แต่ทำตามที่เขาสั่งอย่างเดียวเท่านั้นแหละ!!

 

            ผมเอนตัวพิงกับผนักของโซฟาก่อนจะหลับตาคิดอะไรไปเรื่อย คิดว่าถ้าวันนั้นผมไม่วู่วามหนีออกจากบ้านผมก็คงไม่ต้องมาเจออะไรแบบนี้ หรือถ้าผมรอบคอบเตรียมที่พักไว้ดีๆ ผมก็คงไม่ต้องมาเจอกับคนบ้าๆแบบนี้ มันเป็นเพราะผมเองน่ะแหละ เป็นเพราะผมที่คึกคะนองเกินไป สวรรค์เลยต้องส่งคนมาดัดนิสัยผมแบบนี้..

 

            จุ๊ฟ!

 

            “={}=!!!!” ช..เชี่ย!!!

 

            “ฮ่ะๆๆๆๆ ทำหน้าตาตกอกตกใจได้ตลกดีจังนะจุนน้อย..^^”

 

            “ทำอะไรของคุณเนี่ย!!!”

 

            “เอ้า! ก็ฉันเห็นนายกำลังหลับตาพริ้ม ฉันก็เลยนึกว่านายกำลังรอฉันอยู่น่ะสิ แหม ก็แค่จูบเองน่าจุน..ไม่เห็นต้องคิดมาก มากกว่าจูบเราก็ทำกันมาแล้วนี่นา..”

 

            “เลิกพูดถึงเรื่องนั้นซักทีได้มั๊ย แล้วอีกอย่างผมก็ไม่ได้เต็มใจ เลิกคิดเองเออเองซักที!”

 

            “เฮ้อ..เอาเถอะๆ ฉันรู้ว่านายคงจะเครียด แล้ววันนี้นายก็ไม่สบายหนักมาก เพราะฉนั้นวันนี้ฉันจะยอมให้นายวันนึงก็แล้วกัน เอ้า! นี่โจ๊ก กินแล้วก็ขึ้นไปพักผ่อนซะ ฉันให้พ่อบ้านขึ้นไปเปลี่ยนผ้าปูที่นอนกับผ้าห่มให้นายแล้ว”

 

            “..กุญแจมือ..คุณจะไม่ใส่มันกับผมแล้วใช่มั๊ย..”

 

            “อืม..ถ้านายทำตัวดีๆน่ะนะ..”

 

            “…”

 

            ผมฟังที่พี่คาเทียร์พูดโดยที่ไม่หันไปมองหน้าเขา ก่อนจะก้มหน้าก้มตากินโจ๊กหมูสับที่อยู่ตรงหน้า แค่เขาไม่กักขังผมจนไร้อิสระเกินไปมันก็ดีมากสำหรับผมตอนนี้แล้ว โอกาสที่จะไปจากเขาได้ทางเดียวเลยก็คือทำให้เขาตายใจสินะ..แล้วก็รอโอกาส..

 

 

 

 

 

 

 

 

ปอลอเจ้าค่าาา.

วันนี้แก้วมาอัพให้เร็วกว่าวันนึงโน๊ะ

เพราะฉนั้นเจอกันอีกที " วันศุกร์ " นะเจ้าคะ

อ้อ อ่านเสร็จแล้วก็รบกวนวิจารณ์นิด โหวดหน่อย

ถือเป็นการให้กำลังใจคนแต่งหน่อยน๊าา อย่าทำตัวเหมือนนักอ่านเงาเน่ออ

ขอบคุณที่เข้ามาอ่านค่าาา