Power Up! คลิกหัวใจนายมาเฟีย (Yaoi)
8.9
เขียนโดย 
KeawSwaggie
วันที่ 25 มีนาคม พ.ศ. 2558 เวลา 14.52 น.
11 chapter
18 วิจารณ์
32.40K อ่าน
แก้ไขเมื่อ 25 มีนาคม พ.ศ. 2558 15.08 น. โดย เจ้าของนิยาย
แชร์นิยาย
7) กักขัง
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความChapter 7
กักขัง
ผมลืมตาขึ้นมาอีกครั้งด้วยความงัวเงีย ผมไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าเผลอหลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่แต่พอรู้สึกตัวขึ้นอีกทีก็เจ็บระบมไปทั้งตัว เจ็บปวดจนแทบจะขยับร่างกายไม่ไหว และสิ่งที่ผมเห็นจนต้องถึงกับสะดุ้งด้วยความหวาดกลัว..ก็คือพี่คาเทียร์ที่กำลังนั่งมองผมด้วยสายตาเย็นชาอยู่ที่ข้างเตียง
กริ๊ก..กริ๊ก!
เสียงกุญแจมือที่ล็อคเข้ากับหัวเตียงและข้อมือของผมอย่างแน่นหนา ผมมองพี่คาเทียร์ที่เป็นคนทำมันอย่างเงียบๆ ใช่..ผมปฏิเสธไม่ได้อีกแล้วเพราะผมเป็นของเขาไปแล้ว ถึงแม้ว่าจะถูกบังคับและผมก็ไม่ได้เต็มใจก็เถอะ บอกได้คำเดียวว่าตอนนี้สภาพจิตใจของผมย่ำแย่มาก ไม่อยากจะคิดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นแต่แค่หลับตาภาพหลอนก็ผุดเข้ามาในสมอง มันยากที่จะลืมได้จริงๆ..ความทรงจำที่แสนเลวร้ายนั่น..
บางทีถ้าผมคิดให้รอบคอบกว่านี้ ไม่ใจง่ายตามเขามาที่นี่เพียงแค่เรื่องที่พัก ผมก็อาจจะไม่ต้องเป็นแบนี้ก็ได้ ร่างกายที่เจ็บปวด รอยแผลที่ได้รับ มันเทียบไม่ได้กับความช้ำทางจิตใจของผม เจ็บเจียนตาย แทบอยากจพฆ่าตัวตายหนีความจริงไปซะ ผมเป็นผู้ชายที่เพิ่งเสียตัวให้ผู้ชาย ถ้าใครรู้เข้าคงประนามผมย่อยยับจนไม่มีที่ให้ยืนแน่ๆ..
“เป็นอะไร”
“…” เหอะ..นี่เขายังจะมีหน้ามาถามผมอีกเหรอไงกัน เขาน่าจะรู้ดีแก่ใจว่าทำไมผมเป็นแบบนี้..
“ไม่ตอบก็ไม่เป็นไร เพราะยังไงนายก็ไม่มีวันหนีไปจากฉันได้แน่นอน”
“คุณรู้ได้ยังไงว่าผมหนีไม่ได้..”
“เพราะนายเป็นของฉันไง นายไม่มีแม้แต่สิทธ์ที่จะออกไปจากห้องนี้ด้วยซ้ำ”
“ดีจริงเลยนะ..คุณบังคับขืนใจผม เสร็จแล้วก็กักขังผมอีก”
“ดูเหมือนว่านายจะหายเจ็บแล้วสินะจุน..ปากเก่งได้ขนาดนี้ ฉันทำแบบเดิมกับนายอีกทีดีไหมล่ะ..”
“…” อ..ไอ้บัดซบ!..คนแบบนี้เนี่ยนะผู้นำแครอลที่ผู้คนยกย่อง..ทุเรศสิ้นดี!..
“ก็กลัวเป็นเหมือนกันนี่ จากนี้ก็ทำตัวดีๆล่ะ ฉันก็ไม่ได้อยากจะขังนายนักหรอก”
“ค..คุณทำแบบนี้กับผมทำไม คุณทำแบบนี้กับทุกคนที่เข้ามาหาคุณทุกคนเลยรึไง”
“อืม..จะว่าไงดีล่ะ ฉันไม่ได้ทำแบบนี้กับทุกคนหรอกนะ แต่ฉันทำกับนายคนเดียว ส่วนเหตุผลว่าทำไม..ฉันก็แค่ถูกใจนายล่ะมั้ง..”
“…” เยี่ยมไปเลย..ก็แค่ถูกใจ..
“ฉันว่านายคงหิวแล้วสินะ เดียวฉันเอาอาหารมาให้ก็แล้วกัน”
“ไม่ต้อง ผมไม่หิว”
“ก็ดี ฉันจะได้นั่งอยู่กับนายตรงนี้ให้นานขึ้น”
“…” หรือบางทีผมควรจะหิวฟ่ะ =_=:;
“ฉัน..ก็ไม่อยากทำแบบนี้กับนายเท่าไหร่หรอกนะจุน แต่ฉันคงทนเห็นที่นายจะหนีฉันไปไม่ได้ แล้วแหวนนั่น ฉันขอให้นายใส่เอาไว้ตลอดห้ามถอดออกเด็ดขาดไม่งั้นฉันคงรับรองความปลอดภัยให้นายไม่ได้อีก”
“คุณก็ไม่ได้ให้ความปลอดภัยกับผมมาตั้งแต่แรกแล้วนี่”
“นั่นก็จริง สิ่งที่ฉันทำกับนายมันอาจจะดูโหดร้าย แต่เมื่อไหร่ที่นายถอดมันออก มันจะโหดร้ายมากกว่านี้หลายเท่า เพราะตอนนี้นายเป็นของฉันอย่างเต็มตัวแล้ว..จุน”
“..หึ..น่าสงสารตัวเองชะมัด”
“…”
“แต่ก็เอาเถอะ..ถึงคุณจะเห็นผมเป็นแค่เครื่องสนองตัญหาให้คุณ แต่ผมบอกเลยว่าซักวันนึง..ซักวันนึงคุณจะไม่สามารถเห็นผมได้อีก”
“ฉันก็หวังว่าซักวันนึงนายจะเข้าใจสิ่งที่ฉันทำกับนายเหมือนกัน”
“…”
ผมมองตามพี่คาเทียร์ที่เดินลงบันไดไปอย่างใจเย็นหลังจากที่ทิ้งคำพูดไว้กับผม เหอะ เข้าใจเขาในซักวันนึงน่ะเรอะ ผมจะเข้าใจเขาก็ต่อเมื่อเขาปล่อยผมไปจากที่นี่น่ะสิ! แล้วกุญแจมือบ้าบอนี่มันอะไร! เท่ากับว่าตอนนี้ผมถูกขังทั้งกายทั้งใจแล้วว่างั้นเถอะ!
เวลาผ่านไปเนิ่นนาน ผมนั่งจ้องนาฬิกาที่แขวนไว้บนผนังห้องมาซักพักนึงแล้ว เข็มสั้นที่เดินจากเลขเจ็ดจนตอนนี้เวลาผ่านไปราวๆหกถึงเจ็ดชั่วโมงได้ ไม่มีน้ำซักหยดตกถึงท้อง แอร์ที่หนาวขึ้นเรื่อยๆจนตัวผมเริ่มสั่นเล็กๆจากความหนาว จะหยิบผ้าห่มก็หยิบไม่ถึงเพราะติดไอ้กุญแจมือบ้าๆที่ล็อคแขนทั้งสองข้างของผมไว้ แม่งเอ๊ย! ยิ่งคิดก็ยิ่งแค้น! ผมมีกำลังไม่พอที่จะต่อต้านไอ้คนบ้านนั่นด้วยซ้ำ!
ติ๊ด!..แกร๊ก..
คงจะกลับมาแล้วล่ะมั้ง ถ้ามีกับข้าวติดไม้ติดมือมาให้ผมบ้างก็คงจะดี ตอนนี้หิวจนแทบจะกินหัวช้างได้อยู่แล้ว ฮ..เฮ่ยไม่สิๆ ผมจะไปง้อคนแบบนี้ทำไมกัน ไม่มีก็ไม่เป็นไร ผมทนได้! T^T!!
ฝุดฝิดๆๆๆๆๆ
ห..หอมจังงง นี่มันกลิ่นซี่โครงย่างนี่นา ม..ไม่ไหวแล้ว ตาลายชะมัด..
“จุน..”
“…”
“หิวยัง”
“..ม..ไม่หิว” ผ..ผมทนได้ ถ้าเป็นอาหารที่คนๆนี้เอามาให้ผม ผมยอมอดตายดีกว่า!
“งั้นเหรอ งั้นฉันลงไปกินข้าวก่อนนะ เดี๊ยวขึ้นมาจะได้จัดกับนายหนักๆอีกซักรอบ”
“!!!!!!!” อ..ไอชาติชั่วเอ๊ย!! ไม่รู้จะหาคำแบบไหนมาด่าได้อีกต่อไปแล้ว ทำกับผมเหมือนกับว่าผมไม่ใช่คนอย่างนั้นแหละ!!
หลังจากที่ไอ้ชั่ว (เริ่มเปลี่ยนสรรพนามอย่างจริงจัง) เดินลงไปผมก็พยายามที่จะเอาเท้าเขี่ยผ้าห่มให้ขึ้นมาคลุมตัวเองไว้แล้วเริ่มมองหาอะไรก็ได้ที่พอจะป้องกันตัวเองได้ พอดีกับสายตาของผมที่เหลือบไปมองเห็นที่ตะไปเล็บบนโต๊ะข้างเตียง ดีจัง ทำไมผมถึงเพิ่งมาสังเกตุเห็นเอาตอนนี้นะ แล้วก็เหมือนโชคยังพอเข้าข้างผมบ้างที่ไอ้เจ้าตะไบนั่นดันอยู่ในระยะที่มือผมพอจะเอื้อมถึงได้โชคดีจริงๆ อย่างน้อยผมก็ควนเอามันมาเก็บไว้ใต้หมอนเพื่อที่จะสะดวกหากจะต้องหยิบมาใช้ในยามจำเป็นล่ะนะ..
กลิ่นหอมๆของซี่โครงหมูย่างที่ดูหอมโชยขึ้นเรื่อยๆอย่างกับว่าคนที่ทำกำลังจงใจให้ผมได้กลิ่น ก็เอาเถอะ ผมก็แค่หิว แต่ผมคงไม่ตายเพราะเรื่องบ้าบอนี่หรอก ถึงผมไม่กินข้าวอีกสองสามวันก็ยังคงได้ แต่ระหว่างนี้ผมคงต้องหาทางหนีอย่างจริงจังและต้องไม่รีบร้อนเหมือนครั้งก่อน ไม่งั้นผมคงเสียโอกาสที่จะหนีในครั้งต่อไปอย่างแน่นอน
“อื้ออออ อิ่มจังเลย นายนี่คงไม่หิวเลยสินะ กระเพราะสร้างด้วยเหล็กหรือยังไงกัน”
“…”
พี่คาเทียร์เดินขึ้นมาจากนั้นก็นั่งลงบนเตียงเดียวกับผมก่อนจะพูดพร่ำไร้สาระบ้าบอ
“เอาแต่เงียบอย่างเดียวเลยสินะนาย ดูเหมือนจะตัวสั่นเล้กๆนะ กลัวฉันหรือยังไงกัน”
“ถอยออกไปห่างๆผม”
“…ฉันคงทำตามที่นายบอกไม่ได้หรอกนะจุน..”
“อ..อึ่ก!!”
บ..บัดซบเอ๊ย!!! นึกจะจูบก็จูบนึกจะไอ้บ้านี่มันคิดจะทำอะไรกับผมเมื่อไหร่ก็ได้หรือยังไงกัน!! ผมพยายามที่จะหันหน้าหนีแต่ก็ถูกมือที่ทรงพลังของเขาจับคางไว้ไม่ให้เบนหน้าหนีไปไหนได้อีก! ริมฝีปากของเขาที่บดขยี้ลงมาทาบกับริมฝีปากของผมอย่างหื่นกระหายลิ้นที่สอดเข้ามาลิ้มรสชาติจากปากของผมมันช่างดูน่าขยะแขยงสิ้นดี!
อุณหภูมิในห้องที่เคยทำให้ผมหนาวเหน็บเมื่อไม่นานมานี้ แต่ตอนนี้ร่างกายผมกับร้อนระอุอย่างกับถูกไฟเผาจากร่างกายของพี่คาเทียร์ที่เบียดเสียดเข้ามา มือของเขาสะเปะสะปะคล่ำไปทั่วตัวของผมก่อนจะเริ่มถอดเสื้อและกางเกงของผมอย่างไม่รีบร้อนเท่าไหร่ อ..อีกแล้วเหรอ! เขาจะทำแบบเดิมราวกับผมเป็นของเล่นของเขาอีกแล้วหรือไงกัน!!
ฉึก!!
ตะไบเล็บแหลมๆถูกแทงเข้าไปที่หัวไหล่ของพี่คาเทียร์ มือของผมเริ่มสั่นจากความหวาดกลัว เพราะตอนนี้นัยตาของพี่เขาเริ่มเปลี่ยนเป็นสีแดงอีกครั้ง! เขา ม..ไม่ใช่มนุษย์หรือยังไงกัน ทำไมถึงสามารถเปลี่ยนสีนัยตาได้!! เขากำลังทำให้ผมกลัวถึงขีดสุดแล้ว!!
“อ..ออกไปห่างๆผม..”
“…”
ร่างกายและน้ำเสียงของผมที่สั่นอย่างเห็นได้ชัด นัยตาของผมร้อนผ่าวขึ้นมาเหมือนกับว่าน้ำตากำลังจะไหลลงมาเอาง่ายๆทำให้พี่คาเทียร์ชะงักและยอมลุกออกไปจากตัวผมก่อนที่จะดึงตะไบเล็บที่ทิ่มคาอยู่ตรงหัวไหล่ออกอย่างไม่เร่งรีบ ข..เขาไม่รู้สึกเจ็บบ้างหรือไงกัน!
“นายคงจะกลัวฉันจริงๆ..”
“…”
“แต่ฉันกลับชอบนายมากเข้าไปอีก แถมชอบนายมากซะด้วยสิ”
“ย..อย่าเข้ามาใกล้ผม!”
“โอเคๆ นายคงยังไม่หายเจ็บจากครั้งก่อนสินะ งั้นนายก็พักผ่อนเถอะ ฉันก็จะพักผ่อนเหมือนกัน”
“…”
พี่คาเทียร์ลุกออกจากเตียงผมก่อนจะล้มตัวลงนอนบนเตียงของเขาเองที่อยู่ข้างๆ ถึงยังไงผมก็ไม่รู้สึกปลอดภัยอยู่ดีแล้วก็คงหลับไม่ลงหรอกถ้าเขายังคงอยู่ไกล้ๆผมแบบนี้ ตอนนี้เท่าที่ผมสังเกตุเห็นคือนัยตาของเขากลับมาเป็นสีเหลืองเหมือนเดิมแล้ว ผมล่ะอยากรู้จิรงๆว่าเขาเป็นใครกันแน่! ถึงได้โหดร้ายและมีนัยตาที่แปลกประหลาดขนาดนี้!
เวลาเดินผ่านไปเรื่อยๆ พี่คาเทียร์ยังคงหลับสนิทอยู่บนเตียงข้างๆ ตอนนี้ก็ปาเข้าไปตีสามตีสี่กว่าแล้วแต่ผมก็ยังคงหลับไม่ลงทั้งหนาวทั้งหิวทั้งง่วง ท้องผมร้องโครกครากหลายรอบแต่ก็ต้องทนต่อไป เปล่าประโยชน์ที่จะขอความช่วยเหลือจากเขาคนนั้น ผมได้แต่หวังว่าเขาน่าจะทำกุญแจที่เอาไว้ไขกุญแจมือหล่นไว้ใกล้ๆนี่ในตรงไหนซักแห่ง
ในที่สุดเช้าวันใหม่ก็มาถึง พี่คาเทียร์ตื่นมาแต่เช้าก่อนจะเดินลงไปอาบน้ำแล้วออกจากห้องไปผมเริ่มเหม็นกลิ่นตัวเองที่ไม่ได้อาบน้ำมาหนึ่งวันเต็มๆกับปวดฉี่และอยากเข้าห้องน้ำมากแต่ก็ได้แต่ฝืนกลั้นเอาไว้ ทรมานพิลึกๆแฮะ
“อุ๊บ!!”
อาการไมเกรนโรคประจำตัวที่ผมเป็นอยู่เริ่มกลับมาอีกครั้งหลังจากที่หายไปได้ซักพัก คงเป็นเพราะผมอดนอนและไม่ได้กินยาแน่ๆ อีกทั้งเลือดกำเดายังไหลลงมาไม่หยุด! ไม่เข้าใจจริงๆว่าทำไมผมถึงได้ซวยซ้ำซวยซ้อนขนาดนี้กันนะ!!
ปอลอจ้าาา.
เนื่องจากผู้แต่งว่างมากในวันหยุดแล้วหัวก็แล๊นนนแล่น
เลยมาอัพให้ล่วงหน้าก่อนเน่อ เพราะไม่อยากให้นักอ่านที่ติดตามกันมารอนาน
ยังไงก็เป็นกำลังใจให้เค้าด้วยน๊าา
วิจารณ์นิด ให้กำลังใจหน่อย อย่าทำตัวเป็นนักอ่านเงานะค๊าาา
กักขัง
ผมลืมตาขึ้นมาอีกครั้งด้วยความงัวเงีย ผมไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าเผลอหลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่แต่พอรู้สึกตัวขึ้นอีกทีก็เจ็บระบมไปทั้งตัว เจ็บปวดจนแทบจะขยับร่างกายไม่ไหว และสิ่งที่ผมเห็นจนต้องถึงกับสะดุ้งด้วยความหวาดกลัว..ก็คือพี่คาเทียร์ที่กำลังนั่งมองผมด้วยสายตาเย็นชาอยู่ที่ข้างเตียง
กริ๊ก..กริ๊ก!
เสียงกุญแจมือที่ล็อคเข้ากับหัวเตียงและข้อมือของผมอย่างแน่นหนา ผมมองพี่คาเทียร์ที่เป็นคนทำมันอย่างเงียบๆ ใช่..ผมปฏิเสธไม่ได้อีกแล้วเพราะผมเป็นของเขาไปแล้ว ถึงแม้ว่าจะถูกบังคับและผมก็ไม่ได้เต็มใจก็เถอะ บอกได้คำเดียวว่าตอนนี้สภาพจิตใจของผมย่ำแย่มาก ไม่อยากจะคิดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นแต่แค่หลับตาภาพหลอนก็ผุดเข้ามาในสมอง มันยากที่จะลืมได้จริงๆ..ความทรงจำที่แสนเลวร้ายนั่น..
บางทีถ้าผมคิดให้รอบคอบกว่านี้ ไม่ใจง่ายตามเขามาที่นี่เพียงแค่เรื่องที่พัก ผมก็อาจจะไม่ต้องเป็นแบนี้ก็ได้ ร่างกายที่เจ็บปวด รอยแผลที่ได้รับ มันเทียบไม่ได้กับความช้ำทางจิตใจของผม เจ็บเจียนตาย แทบอยากจพฆ่าตัวตายหนีความจริงไปซะ ผมเป็นผู้ชายที่เพิ่งเสียตัวให้ผู้ชาย ถ้าใครรู้เข้าคงประนามผมย่อยยับจนไม่มีที่ให้ยืนแน่ๆ..
“เป็นอะไร”
“…” เหอะ..นี่เขายังจะมีหน้ามาถามผมอีกเหรอไงกัน เขาน่าจะรู้ดีแก่ใจว่าทำไมผมเป็นแบบนี้..
“ไม่ตอบก็ไม่เป็นไร เพราะยังไงนายก็ไม่มีวันหนีไปจากฉันได้แน่นอน”
“คุณรู้ได้ยังไงว่าผมหนีไม่ได้..”
“เพราะนายเป็นของฉันไง นายไม่มีแม้แต่สิทธ์ที่จะออกไปจากห้องนี้ด้วยซ้ำ”
“ดีจริงเลยนะ..คุณบังคับขืนใจผม เสร็จแล้วก็กักขังผมอีก”
“ดูเหมือนว่านายจะหายเจ็บแล้วสินะจุน..ปากเก่งได้ขนาดนี้ ฉันทำแบบเดิมกับนายอีกทีดีไหมล่ะ..”
“…” อ..ไอ้บัดซบ!..คนแบบนี้เนี่ยนะผู้นำแครอลที่ผู้คนยกย่อง..ทุเรศสิ้นดี!..
“ก็กลัวเป็นเหมือนกันนี่ จากนี้ก็ทำตัวดีๆล่ะ ฉันก็ไม่ได้อยากจะขังนายนักหรอก”
“ค..คุณทำแบบนี้กับผมทำไม คุณทำแบบนี้กับทุกคนที่เข้ามาหาคุณทุกคนเลยรึไง”
“อืม..จะว่าไงดีล่ะ ฉันไม่ได้ทำแบบนี้กับทุกคนหรอกนะ แต่ฉันทำกับนายคนเดียว ส่วนเหตุผลว่าทำไม..ฉันก็แค่ถูกใจนายล่ะมั้ง..”
“…” เยี่ยมไปเลย..ก็แค่ถูกใจ..
“ฉันว่านายคงหิวแล้วสินะ เดียวฉันเอาอาหารมาให้ก็แล้วกัน”
“ไม่ต้อง ผมไม่หิว”
“ก็ดี ฉันจะได้นั่งอยู่กับนายตรงนี้ให้นานขึ้น”
“…” หรือบางทีผมควรจะหิวฟ่ะ =_=:;
“ฉัน..ก็ไม่อยากทำแบบนี้กับนายเท่าไหร่หรอกนะจุน แต่ฉันคงทนเห็นที่นายจะหนีฉันไปไม่ได้ แล้วแหวนนั่น ฉันขอให้นายใส่เอาไว้ตลอดห้ามถอดออกเด็ดขาดไม่งั้นฉันคงรับรองความปลอดภัยให้นายไม่ได้อีก”
“คุณก็ไม่ได้ให้ความปลอดภัยกับผมมาตั้งแต่แรกแล้วนี่”
“นั่นก็จริง สิ่งที่ฉันทำกับนายมันอาจจะดูโหดร้าย แต่เมื่อไหร่ที่นายถอดมันออก มันจะโหดร้ายมากกว่านี้หลายเท่า เพราะตอนนี้นายเป็นของฉันอย่างเต็มตัวแล้ว..จุน”
“..หึ..น่าสงสารตัวเองชะมัด”
“…”
“แต่ก็เอาเถอะ..ถึงคุณจะเห็นผมเป็นแค่เครื่องสนองตัญหาให้คุณ แต่ผมบอกเลยว่าซักวันนึง..ซักวันนึงคุณจะไม่สามารถเห็นผมได้อีก”
“ฉันก็หวังว่าซักวันนึงนายจะเข้าใจสิ่งที่ฉันทำกับนายเหมือนกัน”
“…”
ผมมองตามพี่คาเทียร์ที่เดินลงบันไดไปอย่างใจเย็นหลังจากที่ทิ้งคำพูดไว้กับผม เหอะ เข้าใจเขาในซักวันนึงน่ะเรอะ ผมจะเข้าใจเขาก็ต่อเมื่อเขาปล่อยผมไปจากที่นี่น่ะสิ! แล้วกุญแจมือบ้าบอนี่มันอะไร! เท่ากับว่าตอนนี้ผมถูกขังทั้งกายทั้งใจแล้วว่างั้นเถอะ!
เวลาผ่านไปเนิ่นนาน ผมนั่งจ้องนาฬิกาที่แขวนไว้บนผนังห้องมาซักพักนึงแล้ว เข็มสั้นที่เดินจากเลขเจ็ดจนตอนนี้เวลาผ่านไปราวๆหกถึงเจ็ดชั่วโมงได้ ไม่มีน้ำซักหยดตกถึงท้อง แอร์ที่หนาวขึ้นเรื่อยๆจนตัวผมเริ่มสั่นเล็กๆจากความหนาว จะหยิบผ้าห่มก็หยิบไม่ถึงเพราะติดไอ้กุญแจมือบ้าๆที่ล็อคแขนทั้งสองข้างของผมไว้ แม่งเอ๊ย! ยิ่งคิดก็ยิ่งแค้น! ผมมีกำลังไม่พอที่จะต่อต้านไอ้คนบ้านนั่นด้วยซ้ำ!
ติ๊ด!..แกร๊ก..
คงจะกลับมาแล้วล่ะมั้ง ถ้ามีกับข้าวติดไม้ติดมือมาให้ผมบ้างก็คงจะดี ตอนนี้หิวจนแทบจะกินหัวช้างได้อยู่แล้ว ฮ..เฮ่ยไม่สิๆ ผมจะไปง้อคนแบบนี้ทำไมกัน ไม่มีก็ไม่เป็นไร ผมทนได้! T^T!!
ฝุดฝิดๆๆๆๆๆ
ห..หอมจังงง นี่มันกลิ่นซี่โครงย่างนี่นา ม..ไม่ไหวแล้ว ตาลายชะมัด..
“จุน..”
“…”
“หิวยัง”
“..ม..ไม่หิว” ผ..ผมทนได้ ถ้าเป็นอาหารที่คนๆนี้เอามาให้ผม ผมยอมอดตายดีกว่า!
“งั้นเหรอ งั้นฉันลงไปกินข้าวก่อนนะ เดี๊ยวขึ้นมาจะได้จัดกับนายหนักๆอีกซักรอบ”
“!!!!!!!” อ..ไอชาติชั่วเอ๊ย!! ไม่รู้จะหาคำแบบไหนมาด่าได้อีกต่อไปแล้ว ทำกับผมเหมือนกับว่าผมไม่ใช่คนอย่างนั้นแหละ!!
หลังจากที่ไอ้ชั่ว (เริ่มเปลี่ยนสรรพนามอย่างจริงจัง) เดินลงไปผมก็พยายามที่จะเอาเท้าเขี่ยผ้าห่มให้ขึ้นมาคลุมตัวเองไว้แล้วเริ่มมองหาอะไรก็ได้ที่พอจะป้องกันตัวเองได้ พอดีกับสายตาของผมที่เหลือบไปมองเห็นที่ตะไปเล็บบนโต๊ะข้างเตียง ดีจัง ทำไมผมถึงเพิ่งมาสังเกตุเห็นเอาตอนนี้นะ แล้วก็เหมือนโชคยังพอเข้าข้างผมบ้างที่ไอ้เจ้าตะไบนั่นดันอยู่ในระยะที่มือผมพอจะเอื้อมถึงได้โชคดีจริงๆ อย่างน้อยผมก็ควนเอามันมาเก็บไว้ใต้หมอนเพื่อที่จะสะดวกหากจะต้องหยิบมาใช้ในยามจำเป็นล่ะนะ..
กลิ่นหอมๆของซี่โครงหมูย่างที่ดูหอมโชยขึ้นเรื่อยๆอย่างกับว่าคนที่ทำกำลังจงใจให้ผมได้กลิ่น ก็เอาเถอะ ผมก็แค่หิว แต่ผมคงไม่ตายเพราะเรื่องบ้าบอนี่หรอก ถึงผมไม่กินข้าวอีกสองสามวันก็ยังคงได้ แต่ระหว่างนี้ผมคงต้องหาทางหนีอย่างจริงจังและต้องไม่รีบร้อนเหมือนครั้งก่อน ไม่งั้นผมคงเสียโอกาสที่จะหนีในครั้งต่อไปอย่างแน่นอน
“อื้ออออ อิ่มจังเลย นายนี่คงไม่หิวเลยสินะ กระเพราะสร้างด้วยเหล็กหรือยังไงกัน”
“…”
พี่คาเทียร์เดินขึ้นมาจากนั้นก็นั่งลงบนเตียงเดียวกับผมก่อนจะพูดพร่ำไร้สาระบ้าบอ
“เอาแต่เงียบอย่างเดียวเลยสินะนาย ดูเหมือนจะตัวสั่นเล้กๆนะ กลัวฉันหรือยังไงกัน”
“ถอยออกไปห่างๆผม”
“…ฉันคงทำตามที่นายบอกไม่ได้หรอกนะจุน..”
“อ..อึ่ก!!”
บ..บัดซบเอ๊ย!!! นึกจะจูบก็จูบนึกจะไอ้บ้านี่มันคิดจะทำอะไรกับผมเมื่อไหร่ก็ได้หรือยังไงกัน!! ผมพยายามที่จะหันหน้าหนีแต่ก็ถูกมือที่ทรงพลังของเขาจับคางไว้ไม่ให้เบนหน้าหนีไปไหนได้อีก! ริมฝีปากของเขาที่บดขยี้ลงมาทาบกับริมฝีปากของผมอย่างหื่นกระหายลิ้นที่สอดเข้ามาลิ้มรสชาติจากปากของผมมันช่างดูน่าขยะแขยงสิ้นดี!
อุณหภูมิในห้องที่เคยทำให้ผมหนาวเหน็บเมื่อไม่นานมานี้ แต่ตอนนี้ร่างกายผมกับร้อนระอุอย่างกับถูกไฟเผาจากร่างกายของพี่คาเทียร์ที่เบียดเสียดเข้ามา มือของเขาสะเปะสะปะคล่ำไปทั่วตัวของผมก่อนจะเริ่มถอดเสื้อและกางเกงของผมอย่างไม่รีบร้อนเท่าไหร่ อ..อีกแล้วเหรอ! เขาจะทำแบบเดิมราวกับผมเป็นของเล่นของเขาอีกแล้วหรือไงกัน!!
ฉึก!!
ตะไบเล็บแหลมๆถูกแทงเข้าไปที่หัวไหล่ของพี่คาเทียร์ มือของผมเริ่มสั่นจากความหวาดกลัว เพราะตอนนี้นัยตาของพี่เขาเริ่มเปลี่ยนเป็นสีแดงอีกครั้ง! เขา ม..ไม่ใช่มนุษย์หรือยังไงกัน ทำไมถึงสามารถเปลี่ยนสีนัยตาได้!! เขากำลังทำให้ผมกลัวถึงขีดสุดแล้ว!!
“อ..ออกไปห่างๆผม..”
“…”
ร่างกายและน้ำเสียงของผมที่สั่นอย่างเห็นได้ชัด นัยตาของผมร้อนผ่าวขึ้นมาเหมือนกับว่าน้ำตากำลังจะไหลลงมาเอาง่ายๆทำให้พี่คาเทียร์ชะงักและยอมลุกออกไปจากตัวผมก่อนที่จะดึงตะไบเล็บที่ทิ่มคาอยู่ตรงหัวไหล่ออกอย่างไม่เร่งรีบ ข..เขาไม่รู้สึกเจ็บบ้างหรือไงกัน!
“นายคงจะกลัวฉันจริงๆ..”
“…”
“แต่ฉันกลับชอบนายมากเข้าไปอีก แถมชอบนายมากซะด้วยสิ”
“ย..อย่าเข้ามาใกล้ผม!”
“โอเคๆ นายคงยังไม่หายเจ็บจากครั้งก่อนสินะ งั้นนายก็พักผ่อนเถอะ ฉันก็จะพักผ่อนเหมือนกัน”
“…”
พี่คาเทียร์ลุกออกจากเตียงผมก่อนจะล้มตัวลงนอนบนเตียงของเขาเองที่อยู่ข้างๆ ถึงยังไงผมก็ไม่รู้สึกปลอดภัยอยู่ดีแล้วก็คงหลับไม่ลงหรอกถ้าเขายังคงอยู่ไกล้ๆผมแบบนี้ ตอนนี้เท่าที่ผมสังเกตุเห็นคือนัยตาของเขากลับมาเป็นสีเหลืองเหมือนเดิมแล้ว ผมล่ะอยากรู้จิรงๆว่าเขาเป็นใครกันแน่! ถึงได้โหดร้ายและมีนัยตาที่แปลกประหลาดขนาดนี้!
เวลาเดินผ่านไปเรื่อยๆ พี่คาเทียร์ยังคงหลับสนิทอยู่บนเตียงข้างๆ ตอนนี้ก็ปาเข้าไปตีสามตีสี่กว่าแล้วแต่ผมก็ยังคงหลับไม่ลงทั้งหนาวทั้งหิวทั้งง่วง ท้องผมร้องโครกครากหลายรอบแต่ก็ต้องทนต่อไป เปล่าประโยชน์ที่จะขอความช่วยเหลือจากเขาคนนั้น ผมได้แต่หวังว่าเขาน่าจะทำกุญแจที่เอาไว้ไขกุญแจมือหล่นไว้ใกล้ๆนี่ในตรงไหนซักแห่ง
ในที่สุดเช้าวันใหม่ก็มาถึง พี่คาเทียร์ตื่นมาแต่เช้าก่อนจะเดินลงไปอาบน้ำแล้วออกจากห้องไปผมเริ่มเหม็นกลิ่นตัวเองที่ไม่ได้อาบน้ำมาหนึ่งวันเต็มๆกับปวดฉี่และอยากเข้าห้องน้ำมากแต่ก็ได้แต่ฝืนกลั้นเอาไว้ ทรมานพิลึกๆแฮะ
“อุ๊บ!!”
อาการไมเกรนโรคประจำตัวที่ผมเป็นอยู่เริ่มกลับมาอีกครั้งหลังจากที่หายไปได้ซักพัก คงเป็นเพราะผมอดนอนและไม่ได้กินยาแน่ๆ อีกทั้งเลือดกำเดายังไหลลงมาไม่หยุด! ไม่เข้าใจจริงๆว่าทำไมผมถึงได้ซวยซ้ำซวยซ้อนขนาดนี้กันนะ!!
ปอลอจ้าาา.
เนื่องจากผู้แต่งว่างมากในวันหยุดแล้วหัวก็แล๊นนนแล่น
เลยมาอัพให้ล่วงหน้าก่อนเน่อ เพราะไม่อยากให้นักอ่านที่ติดตามกันมารอนาน
ยังไงก็เป็นกำลังใจให้เค้าด้วยน๊าา
วิจารณ์นิด ให้กำลังใจหน่อย อย่าทำตัวเป็นนักอ่านเงานะค๊าาา
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
9.5 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
8.7 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
8.4 /10
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
