Power Up! คลิกหัวใจนายมาเฟีย (Yaoi)
เขียนโดย 
KeawSwaggie
วันที่ 25 มีนาคม พ.ศ. 2558 เวลา 14.52 น.
แก้ไขเมื่อ 25 มีนาคม พ.ศ. 2558 15.08 น. โดย เจ้าของนิยาย
7) กักขัง
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความChapter 7
กักขัง
ผมลืมตาขึ้นมาอีกครั้งด้วยความงัวเงีย ผมไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าเผลอหลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่แต่พอรู้สึกตัวขึ้นอีกทีก็เจ็บระบมไปทั้งตัว เจ็บปวดจนแทบจะขยับร่างกายไม่ไหว และสิ่งที่ผมเห็นจนต้องถึงกับสะดุ้งด้วยความหวาดกลัว..ก็คือพี่คาเทียร์ที่กำลังนั่งมองผมด้วยสายตาเย็นชาอยู่ที่ข้างเตียง
กริ๊ก..กริ๊ก!
เสียงกุญแจมือที่ล็อคเข้ากับหัวเตียงและข้อมือของผมอย่างแน่นหนา ผมมองพี่คาเทียร์ที่เป็นคนทำมันอย่างเงียบๆ ใช่..ผมปฏิเสธไม่ได้อีกแล้วเพราะผมเป็นของเขาไปแล้ว ถึงแม้ว่าจะถูกบังคับและผมก็ไม่ได้เต็มใจก็เถอะ บอกได้คำเดียวว่าตอนนี้สภาพจิตใจของผมย่ำแย่มาก ไม่อยากจะคิดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นแต่แค่หลับตาภาพหลอนก็ผุดเข้ามาในสมอง มันยากที่จะลืมได้จริงๆ..ความทรงจำที่แสนเลวร้ายนั่น..
บางทีถ้าผมคิดให้รอบคอบกว่านี้ ไม่ใจง่ายตามเขามาที่นี่เพียงแค่เรื่องที่พัก ผมก็อาจจะไม่ต้องเป็นแบนี้ก็ได้ ร่างกายที่เจ็บปวด รอยแผลที่ได้รับ มันเทียบไม่ได้กับความช้ำทางจิตใจของผม เจ็บเจียนตาย แทบอยากจพฆ่าตัวตายหนีความจริงไปซะ ผมเป็นผู้ชายที่เพิ่งเสียตัวให้ผู้ชาย ถ้าใครรู้เข้าคงประนามผมย่อยยับจนไม่มีที่ให้ยืนแน่ๆ..
“เป็นอะไร”
“…” เหอะ..นี่เขายังจะมีหน้ามาถามผมอีกเหรอไงกัน เขาน่าจะรู้ดีแก่ใจว่าทำไมผมเป็นแบบนี้..
“ไม่ตอบก็ไม่เป็นไร เพราะยังไงนายก็ไม่มีวันหนีไปจากฉันได้แน่นอน”
“คุณรู้ได้ยังไงว่าผมหนีไม่ได้..”
“เพราะนายเป็นของฉันไง นายไม่มีแม้แต่สิทธ์ที่จะออกไปจากห้องนี้ด้วยซ้ำ”
“ดีจริงเลยนะ..คุณบังคับขืนใจผม เสร็จแล้วก็กักขังผมอีก”
“ดูเหมือนว่านายจะหายเจ็บแล้วสินะจุน..ปากเก่งได้ขนาดนี้ ฉันทำแบบเดิมกับนายอีกทีดีไหมล่ะ..”
“…” อ..ไอ้บัดซบ!..คนแบบนี้เนี่ยนะผู้นำแครอลที่ผู้คนยกย่อง..ทุเรศสิ้นดี!..
“ก็กลัวเป็นเหมือนกันนี่ จากนี้ก็ทำตัวดีๆล่ะ ฉันก็ไม่ได้อยากจะขังนายนักหรอก”
“ค..คุณทำแบบนี้กับผมทำไม คุณทำแบบนี้กับทุกคนที่เข้ามาหาคุณทุกคนเลยรึไง”
“อืม..จะว่าไงดีล่ะ ฉันไม่ได้ทำแบบนี้กับทุกคนหรอกนะ แต่ฉันทำกับนายคนเดียว ส่วนเหตุผลว่าทำไม..ฉันก็แค่ถูกใจนายล่ะมั้ง..”
“…” เยี่ยมไปเลย..ก็แค่ถูกใจ..
“ฉันว่านายคงหิวแล้วสินะ เดียวฉันเอาอาหารมาให้ก็แล้วกัน”
“ไม่ต้อง ผมไม่หิว”
“ก็ดี ฉันจะได้นั่งอยู่กับนายตรงนี้ให้นานขึ้น”
“…” หรือบางทีผมควรจะหิวฟ่ะ =_=:;
“ฉัน..ก็ไม่อยากทำแบบนี้กับนายเท่าไหร่หรอกนะจุน แต่ฉันคงทนเห็นที่นายจะหนีฉันไปไม่ได้ แล้วแหวนนั่น ฉันขอให้นายใส่เอาไว้ตลอดห้ามถอดออกเด็ดขาดไม่งั้นฉันคงรับรองความปลอดภัยให้นายไม่ได้อีก”
“คุณก็ไม่ได้ให้ความปลอดภัยกับผมมาตั้งแต่แรกแล้วนี่”
“นั่นก็จริง สิ่งที่ฉันทำกับนายมันอาจจะดูโหดร้าย แต่เมื่อไหร่ที่นายถอดมันออก มันจะโหดร้ายมากกว่านี้หลายเท่า เพราะตอนนี้นายเป็นของฉันอย่างเต็มตัวแล้ว..จุน”
“..หึ..น่าสงสารตัวเองชะมัด”
“…”
“แต่ก็เอาเถอะ..ถึงคุณจะเห็นผมเป็นแค่เครื่องสนองตัญหาให้คุณ แต่ผมบอกเลยว่าซักวันนึง..ซักวันนึงคุณจะไม่สามารถเห็นผมได้อีก”
“ฉันก็หวังว่าซักวันนึงนายจะเข้าใจสิ่งที่ฉันทำกับนายเหมือนกัน”
“…”
ผมมองตามพี่คาเทียร์ที่เดินลงบันไดไปอย่างใจเย็นหลังจากที่ทิ้งคำพูดไว้กับผม เหอะ เข้าใจเขาในซักวันนึงน่ะเรอะ ผมจะเข้าใจเขาก็ต่อเมื่อเขาปล่อยผมไปจากที่นี่น่ะสิ! แล้วกุญแจมือบ้าบอนี่มันอะไร! เท่ากับว่าตอนนี้ผมถูกขังทั้งกายทั้งใจแล้วว่างั้นเถอะ!
เวลาผ่านไปเนิ่นนาน ผมนั่งจ้องนาฬิกาที่แขวนไว้บนผนังห้องมาซักพักนึงแล้ว เข็มสั้นที่เดินจากเลขเจ็ดจนตอนนี้เวลาผ่านไปราวๆหกถึงเจ็ดชั่วโมงได้ ไม่มีน้ำซักหยดตกถึงท้อง แอร์ที่หนาวขึ้นเรื่อยๆจนตัวผมเริ่มสั่นเล็กๆจากความหนาว จะหยิบผ้าห่มก็หยิบไม่ถึงเพราะติดไอ้กุญแจมือบ้าๆที่ล็อคแขนทั้งสองข้างของผมไว้ แม่งเอ๊ย! ยิ่งคิดก็ยิ่งแค้น! ผมมีกำลังไม่พอที่จะต่อต้านไอ้คนบ้านนั่นด้วยซ้ำ!
ติ๊ด!..แกร๊ก..
คงจะกลับมาแล้วล่ะมั้ง ถ้ามีกับข้าวติดไม้ติดมือมาให้ผมบ้างก็คงจะดี ตอนนี้หิวจนแทบจะกินหัวช้างได้อยู่แล้ว ฮ..เฮ่ยไม่สิๆ ผมจะไปง้อคนแบบนี้ทำไมกัน ไม่มีก็ไม่เป็นไร ผมทนได้! T^T!!
ฝุดฝิดๆๆๆๆๆ
ห..หอมจังงง นี่มันกลิ่นซี่โครงย่างนี่นา ม..ไม่ไหวแล้ว ตาลายชะมัด..
“จุน..”
“…”
“หิวยัง”
“..ม..ไม่หิว” ผ..ผมทนได้ ถ้าเป็นอาหารที่คนๆนี้เอามาให้ผม ผมยอมอดตายดีกว่า!
“งั้นเหรอ งั้นฉันลงไปกินข้าวก่อนนะ เดี๊ยวขึ้นมาจะได้จัดกับนายหนักๆอีกซักรอบ”
“!!!!!!!” อ..ไอชาติชั่วเอ๊ย!! ไม่รู้จะหาคำแบบไหนมาด่าได้อีกต่อไปแล้ว ทำกับผมเหมือนกับว่าผมไม่ใช่คนอย่างนั้นแหละ!!
หลังจากที่ไอ้ชั่ว (เริ่มเปลี่ยนสรรพนามอย่างจริงจัง) เดินลงไปผมก็พยายามที่จะเอาเท้าเขี่ยผ้าห่มให้ขึ้นมาคลุมตัวเองไว้แล้วเริ่มมองหาอะไรก็ได้ที่พอจะป้องกันตัวเองได้ พอดีกับสายตาของผมที่เหลือบไปมองเห็นที่ตะไปเล็บบนโต๊ะข้างเตียง ดีจัง ทำไมผมถึงเพิ่งมาสังเกตุเห็นเอาตอนนี้นะ แล้วก็เหมือนโชคยังพอเข้าข้างผมบ้างที่ไอ้เจ้าตะไบนั่นดันอยู่ในระยะที่มือผมพอจะเอื้อมถึงได้โชคดีจริงๆ อย่างน้อยผมก็ควนเอามันมาเก็บไว้ใต้หมอนเพื่อที่จะสะดวกหากจะต้องหยิบมาใช้ในยามจำเป็นล่ะนะ..
กลิ่นหอมๆของซี่โครงหมูย่างที่ดูหอมโชยขึ้นเรื่อยๆอย่างกับว่าคนที่ทำกำลังจงใจให้ผมได้กลิ่น ก็เอาเถอะ ผมก็แค่หิว แต่ผมคงไม่ตายเพราะเรื่องบ้าบอนี่หรอก ถึงผมไม่กินข้าวอีกสองสามวันก็ยังคงได้ แต่ระหว่างนี้ผมคงต้องหาทางหนีอย่างจริงจังและต้องไม่รีบร้อนเหมือนครั้งก่อน ไม่งั้นผมคงเสียโอกาสที่จะหนีในครั้งต่อไปอย่างแน่นอน
“อื้ออออ อิ่มจังเลย นายนี่คงไม่หิวเลยสินะ กระเพราะสร้างด้วยเหล็กหรือยังไงกัน”
“…”
พี่คาเทียร์เดินขึ้นมาจากนั้นก็นั่งลงบนเตียงเดียวกับผมก่อนจะพูดพร่ำไร้สาระบ้าบอ
“เอาแต่เงียบอย่างเดียวเลยสินะนาย ดูเหมือนจะตัวสั่นเล้กๆนะ กลัวฉันหรือยังไงกัน”
“ถอยออกไปห่างๆผม”
“…ฉันคงทำตามที่นายบอกไม่ได้หรอกนะจุน..”
“อ..อึ่ก!!”
บ..บัดซบเอ๊ย!!! นึกจะจูบก็จูบนึกจะไอ้บ้านี่มันคิดจะทำอะไรกับผมเมื่อไหร่ก็ได้หรือยังไงกัน!! ผมพยายามที่จะหันหน้าหนีแต่ก็ถูกมือที่ทรงพลังของเขาจับคางไว้ไม่ให้เบนหน้าหนีไปไหนได้อีก! ริมฝีปากของเขาที่บดขยี้ลงมาทาบกับริมฝีปากของผมอย่างหื่นกระหายลิ้นที่สอดเข้ามาลิ้มรสชาติจากปากของผมมันช่างดูน่าขยะแขยงสิ้นดี!
อุณหภูมิในห้องที่เคยทำให้ผมหนาวเหน็บเมื่อไม่นานมานี้ แต่ตอนนี้ร่างกายผมกับร้อนระอุอย่างกับถูกไฟเผาจากร่างกายของพี่คาเทียร์ที่เบียดเสียดเข้ามา มือของเขาสะเปะสะปะคล่ำไปทั่วตัวของผมก่อนจะเริ่มถอดเสื้อและกางเกงของผมอย่างไม่รีบร้อนเท่าไหร่ อ..อีกแล้วเหรอ! เขาจะทำแบบเดิมราวกับผมเป็นของเล่นของเขาอีกแล้วหรือไงกัน!!
ฉึก!!
ตะไบเล็บแหลมๆถูกแทงเข้าไปที่หัวไหล่ของพี่คาเทียร์ มือของผมเริ่มสั่นจากความหวาดกลัว เพราะตอนนี้นัยตาของพี่เขาเริ่มเปลี่ยนเป็นสีแดงอีกครั้ง! เขา ม..ไม่ใช่มนุษย์หรือยังไงกัน ทำไมถึงสามารถเปลี่ยนสีนัยตาได้!! เขากำลังทำให้ผมกลัวถึงขีดสุดแล้ว!!
“อ..ออกไปห่างๆผม..”
“…”
ร่างกายและน้ำเสียงของผมที่สั่นอย่างเห็นได้ชัด นัยตาของผมร้อนผ่าวขึ้นมาเหมือนกับว่าน้ำตากำลังจะไหลลงมาเอาง่ายๆทำให้พี่คาเทียร์ชะงักและยอมลุกออกไปจากตัวผมก่อนที่จะดึงตะไบเล็บที่ทิ่มคาอยู่ตรงหัวไหล่ออกอย่างไม่เร่งรีบ ข..เขาไม่รู้สึกเจ็บบ้างหรือไงกัน!
“นายคงจะกลัวฉันจริงๆ..”
“…”
“แต่ฉันกลับชอบนายมากเข้าไปอีก แถมชอบนายมากซะด้วยสิ”
“ย..อย่าเข้ามาใกล้ผม!”
“โอเคๆ นายคงยังไม่หายเจ็บจากครั้งก่อนสินะ งั้นนายก็พักผ่อนเถอะ ฉันก็จะพักผ่อนเหมือนกัน”
“…”
พี่คาเทียร์ลุกออกจากเตียงผมก่อนจะล้มตัวลงนอนบนเตียงของเขาเองที่อยู่ข้างๆ ถึงยังไงผมก็ไม่รู้สึกปลอดภัยอยู่ดีแล้วก็คงหลับไม่ลงหรอกถ้าเขายังคงอยู่ไกล้ๆผมแบบนี้ ตอนนี้เท่าที่ผมสังเกตุเห็นคือนัยตาของเขากลับมาเป็นสีเหลืองเหมือนเดิมแล้ว ผมล่ะอยากรู้จิรงๆว่าเขาเป็นใครกันแน่! ถึงได้โหดร้ายและมีนัยตาที่แปลกประหลาดขนาดนี้!
เวลาเดินผ่านไปเรื่อยๆ พี่คาเทียร์ยังคงหลับสนิทอยู่บนเตียงข้างๆ ตอนนี้ก็ปาเข้าไปตีสามตีสี่กว่าแล้วแต่ผมก็ยังคงหลับไม่ลงทั้งหนาวทั้งหิวทั้งง่วง ท้องผมร้องโครกครากหลายรอบแต่ก็ต้องทนต่อไป เปล่าประโยชน์ที่จะขอความช่วยเหลือจากเขาคนนั้น ผมได้แต่หวังว่าเขาน่าจะทำกุญแจที่เอาไว้ไขกุญแจมือหล่นไว้ใกล้ๆนี่ในตรงไหนซักแห่ง
ในที่สุดเช้าวันใหม่ก็มาถึง พี่คาเทียร์ตื่นมาแต่เช้าก่อนจะเดินลงไปอาบน้ำแล้วออกจากห้องไปผมเริ่มเหม็นกลิ่นตัวเองที่ไม่ได้อาบน้ำมาหนึ่งวันเต็มๆกับปวดฉี่และอยากเข้าห้องน้ำมากแต่ก็ได้แต่ฝืนกลั้นเอาไว้ ทรมานพิลึกๆแฮะ
“อุ๊บ!!”
อาการไมเกรนโรคประจำตัวที่ผมเป็นอยู่เริ่มกลับมาอีกครั้งหลังจากที่หายไปได้ซักพัก คงเป็นเพราะผมอดนอนและไม่ได้กินยาแน่ๆ อีกทั้งเลือดกำเดายังไหลลงมาไม่หยุด! ไม่เข้าใจจริงๆว่าทำไมผมถึงได้ซวยซ้ำซวยซ้อนขนาดนี้กันนะ!!
ปอลอจ้าาา.
เนื่องจากผู้แต่งว่างมากในวันหยุดแล้วหัวก็แล๊นนนแล่น
เลยมาอัพให้ล่วงหน้าก่อนเน่อ เพราะไม่อยากให้นักอ่านที่ติดตามกันมารอนาน
ยังไงก็เป็นกำลังใจให้เค้าด้วยน๊าา
วิจารณ์นิด ให้กำลังใจหน่อย อย่าทำตัวเป็นนักอ่านเงานะค๊าาา
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
