Power Up! คลิกหัวใจนายมาเฟีย (Yaoi)

Chapter 6

..นัยตาเปลี่ยนสี..

[18+ เด็กห้ามอ่าน]

 

            เห่อออออออออออออออ เครียดโว๊ยยยยย นี่มันอะไรกันเนี่ย สงครามเย็น? สงครามประสาท? ผมว่านะ พี่คาเทียร์ต้องเล่นตลกกับผมอยู่แน่ๆ ก็เราเพิ่งเจอกันได้แค่สามสี่วันเองนะ จะบ้าเร๊อะ! อยู่ๆก็มาขอเป็นแฟน ไม่สิ บังคับเป็นแฟนต่างหาก! แต่ผมไม่ใช่พวกเดียวกับพี่นะเฟ่ยยยย!! ก็บอกอยู่ว่าเป็นผู้ชายๆๆๆๆ ไอบร้า!!!!!

 

            “พี่คาเทียร์ครับ..”

 

            “…”

 

            “อย่างที่ผมบอกพี่ครับ ต่อให้พี่บังคับแต่ยังไงผมก็เป็นแฟนพี่ไม่ได้หรอกครับ เพราะผมเป็นผู้ชายแล้วก็ชอบผู้หญิง..” เอาไงต่อดีฟ่ะๆๆๆ ทำไมต้องจ้องขนาดนี้ล่ะเฮ่ย สายตาน่ากลัวเป็นบ้าสมคำล่ำลือจริงๆเล๊ยยย TT^TT

 

            “อ..เอ่อ อันที่จริง ผ..ผมมีแฟนแล้วครับ เป็นผู้หญิงแต่เธออยู่ที่เกาหลี ไม่ได้มาด้วย..”

 

          ก..โกหกออกไปแล๊ววววววววววววววววววววววววว (TTT{}TTT)

 

            “ชื่ออะไร”

 

            “จ..จุนเจอาครับ!!!!”

 

            “ไม่ใช่นาย ฉันถามชื่อแฟนนายต่างหาก”

 

            “=^=:::;” เอื๊อกก ง..งานเข้าแย้วววว ชื่ออะไรดีฟ่ะ!

 

            “ฉันไม่ส่งลูกน้องไปฆ่าแฟนนายหรอก ไหนบอกชื่อแฟนนายมาสิ”

 

            “=^=::::::;” ชื่อออออๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

 

            “บอกมาเดี๊ยวนี้แฟนนายชื่ออะไร!!!!! ฉันไม่ตลกนะจุน!!!!!!”

 

            “ก..โกมีนัม!!! ครับ!! โกมีนัม!!” นางเองในหนังเรื่องอะไรซักอย่างตอนนี้นึกชื่อไม่ออกแล้วโว๊ยยย กลัวพี่คาเทียร์จะแย่แล้ว สตง ตสิ นี่ไม่ต้องมาพูดถึงเชียว มันกระเด็นหายไปตั้งแต่พี่เขาตะโกนใส่ละ น่ากลัวเป็นบ้า!!! TTT^TTT

 

            “โก-มี-นัม”

 

            “(T______T) (_         _) (T______T)” ต..ตามนั้นแหละจ้า

 

            “พระเอกที่เล่นคู่โกมีนัมนี่ใช่ จางกึนซอกมั๊ย”

 

            “(O_____O:::;)” ท..ทำไมรู้!!

 

            “นายกำลังโกหกฉันอยู่สินะจุน”

 

            “ผ..ผมไม่..” ไม่ได้ตั้งใจคร๊าบบบบ

 

            “หรือบางทีฉันอาจจะคิดมากไป..แต่ฉันไม่ตัดใจจากนายหรอกนะจุน..”

 

            “…” ทำไมรู้สึกเหมือนงานจะเข้า TT^TT:::;

 

            “แต่ถึงยังไงก็เถอะ ตอนนี้นายอยู่กับฉัน ส่วนแฟนนายก็อยู่ที่เกาหลี ปัจจุบันสำคัญกว่า จริงมั๊ย..”

 

            “T^T:::::;”

 

            “ฉัน-จะ-ทำ-ให้-นาย-เป็น-ของ-ฉัน..จุน”

 

            “!!!!!!!!!!!!!!” นี่ยังจะเอาผมอีกเร๊อะ!!!!! (T{}T!!!!!)

 

            “แต่นายวางใจเถอะ กลางวันนี้ฉันจะให้นายพักผ่อน เพราะตอนกลางคืนฉันไม่ปล่อยนายแน่ๆ”

 

            “!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”

 

            “เลิกทำหน้าตกใจเหมือนจะร้องไห้ซักที นั่นมันทำให้ฉันหงุดหงิด ฉันไม่อยากรุนแรงกับนายนะจุน!!!”

 

            “ข..ขอโทษคร๊าบบบบบบบบบ!!!!!”

 

            ปึง!!!!

 

            เรื่องอะไรจะอยู่ล่ะโว๊ยยยยยย เผ่นสิครับ งานนี้เผ่นแน่นอน!!! ไม่ยงไม่อยู่มันละ กลับไปบ้านยอมให้แม่ตียังจะดีกว่าอีก!!

 

            ผมวิ่งสุดชีวิตกลับมาที่ห้องของพี่คาเทียร์ก่อนจะเข้าไปแล้วเก็บของใช้ตัวเองทุกอย่างยัดลงกระเป๋าเดินทาง! เอาสิวะ! ตายเป็นตาย! นิ้วก้งนิ้วก้อยก็เอาไปเถอะ!! แต่ผมไม่มีวันหลับนอนกับผู้ชายด้วยกันแน่ๆ!! แค่คิดก็ขนลุกเป็นบ้า!!!

 

            ข้าวของในห้องเริ่มกระจัดกระจายไม่เป็นทิศเป็นทาง คงเป็นเพราะความรีบและความกลัวที่มีอยู่ทำให้มือผมไม่หยุดสั่นซักที จะหยิบอะไรก็พลอยจะร่วงอยู่เรื่อย บางทีถ้าผมหนีไปตอนนี้คงจะดีกว่าเป็นไหนๆ ขอแค่ออกไปจากที่นี่ได้ จากนั้นก็ตรงไปซื้อตั๋วที่สนามบิน แล้วผมก็จะได้กลับบ้าน!!

 

            “นายกำลังทำอะไร”

 

            “!!!!!!!!!!!!!!!!!!” ม..มาตอนไหนวะเนี่ย!!!

 

            “ฉันถาม..”

 

            “ผ..ผมจะกลับเกาหลี!”

 

            “ทำไม”

 

            “…”

 

            “ฉันถามว่าทำไม!”

 

            “ไม่ใช่ผม คนที่จะเป็นของพี่ต้องไม่ใช่ผม..” ตายเป็นตายยยยยย กลั้นใจพูดแล้วเว่ย

(TT^TT)

 

            “ฉันว่านายคงไม่เข้าใจที่ฉันพูด แหวนนั่นฉันให้นาย มันหมายความว่านายต้องเป็นของฉันและไม่มีทางออกไปจากที่นี่ได้ถ้าฉันไม่อนุญาติ!!!!”

 

            “ผมขอคืนได้มั๊ย..ผมไม่อยากได้”

 

          โอ๊ยยยยยยย นี่ผมไปเอาความกล้ามาจากไหนกันเนี๊ยะ! ทั้งๆที่รู้ว่ายิ่งพูดต่อก็จะยิ่งทำให้พี่คาเทียร์โมโห แต่ผมสั่งตัวเองให้หยุดพูดไม่ได้ซักที กลัวก็กลัว บอกเลยว่าถึงแม้เสียงผมจะนิ่งแต่ตัวผมสั่นอย่างกับแผ่นดินไหวเจ็ดจุดแปดริคเตอร์!

 

          “ว่ายังไงนะ..”

 

          “=^=::::::::::::::;” เฮื๊อกกกกกกกกก ชิหายเลี๊ยววววว ทำไมตาพี่คาเทียร์เปลี่ยนเป็นสีแดงงงงงงงง!!!

 

          “ฉันถามว่าเมื่อกี้นายพูดว่ายังไงนะ..”

 

          “=^=:::::::::::::::::::::::;” จะพูดดีมั๊ยฟ่ะ เหมือนกำลังฆ่าตัวตายยังไงก็ไม่รู้ TTT^TTT:::::;

 

          “ฉันถาม!!!!!!!!!!!”

 

          “ผมขอคืนแหวนครับ! ผมไม่ต้องการมัน!” พ…พูด พูดออกไปแล้วววววว TT{}TT

 

          ตึง!!!!!!!!

 

          “!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”

 

          อยู่ๆพี่คาเทียร์ก็กระชากคอเสื้อผมแล้วโยนตัวผมไปที่กำแพงทำให้ตัวของผมกระแทกเข้ากับกำแพงอย่างจัง! นี่พี่เขาทำอย่างกับว่าผมตัวเบามากอย่างนั้นแหละ แถมยังโยนมาด้วยมือข้างเดียวอีกต่างหาก!! พ..พลังเยอะแยะนี่พี่เขาเอามาจากไหนกัน!!!

 

          ผมมองพี่คาเทียร์ที่ค่อยๆเดินเข้ามาหาผมช้าๆ นัยตาพี่เขาเปลี่ยนจากสีเหลืองทองเป็นสีแดง ผมเพิ่งเคยเห็นเป็นครั้งแรก คนที่ตาเปลี่ยนสีได้! พระเจ้า! นี่เขาเป็นใครกัน!!!

 

          “ฉันให้โอกาสนายพูดแล้วนะจุน แต่นายก็ยังยืนยันคำเดิม เพราะฉนั้นฉันคงต้องทำให้นายเป็นของฉัน..เดี๊ยว-นี้”

 

          “ค…คื่อ..อ..อึ่ก!!!!!!” ร..รุนแรงชะมัด!! นี่พี่เขาเป็นพวกโฮโมไม่พอ ยังจะเป็นพวกซาดิสอีกเหรอวะเนี่ย!

 

          พี่คาเทียร์โยนผมเข้าไปที่กำแพงอีกครั้งแต่คราวนี้พี่เขาเล่นตามมาแบบติดๆแถมยังประกบจูบแบบบ้าดีเดือด ผมเจ็บกับทั้งแรงกระแทกที่โดนแผลที่มีอยู่ เจ็บกับรสจูบที่ไร้ความปราณี แถมยังเจ็บใจอีกต่างหาก! ผมบอกเลยว่าขนาดผมจูบกับผู้หญิงผมก็ไม่เคยทำกับใครรุนแรงขนาดนี้มาก่อน! แม่งเอ๊ย!! นี่ผมต้องเป็นแบบนี้จริงๆเหรอเนี่ย!!! ผมต้องเป็นของเขาจริงๆน่ะเรอะ!! บัดซบเอ๊ย!!!

 

          จูบที่รุนแรงและยาวนาน พี่คาเทียร์ที่จูบผมโดยไม่เว้นวักแถมยังพาตัวผมขยับเปลี่ยนทิศไปเรื่อย ผมก็พอจะรู้แหละนะว่าพี่เขาพยายามจะพาผมไปไหนทั้งๆที่จูบกันอยู่แบบนี้ หึ! ตอนนี้ผมสงสารตัวเองเป็นบ้า..

 

          พี่คาเทียร์ถอนจูบผมก่อนที่จะผลักผมลงบนโซฟากลางห้องแล้วเริ่มกลับมาละเลงจูบอีกครั้ง ผมคงรู้สึกสบายใจกว่านี้ถ้าผมได้ต่อยหน้าพี่เขาซักเปรี้ยง แต่ไม่มีโอกาสเลยเพราะมือของผมกลับถูกรวบด้วยมือเพียงข้างเดียวของพี่คาเทียร์ที่มีแรงมหาสาร ขนาดที่ผมว่าแรงเยอะแล้วยังสู้ไม่ได้!

 

          “..อ..อึ่ก!!”

 

          ผมพยายามหลับตาข่มใจตัวเองที่กรีดร้องออกมาไม่เป็นภาษา พี่คาเทียร์สอดลิ้นเข้ามาลึกขึ้นๆ ฟันของพี่เขาโดนปากผมหลายครั้ง เลือดที่ไหลออกมาภายในปากเริ่มมากขึ้น แต่เหมือนว่านั่นกลับยิ่งทำให้พี่เขายิ่งชอบเข้าไปอีกและกระหายเลือดจากปากผมมากขึ้น!

 

          พี่คาเทียร์ปล่อยมือผมให้เป็นอิสระก่อนจะมุ่งไปกับการถอดกางเกงยีนส์ของผม ม..แม่งเอ๊ยยยย!! แบบนี้เริ่มไม่โอเคแล้ว!!!!

 

          ผลัก!!!

 

          ผมผลักพี่คาเทียร์ออกก่อนจะซัดหมัดใส่หน้าเขาไปครั้งนึงแล้วพยาพยามตะเกียกตะกายลงจากโซฟา! นี่เป็นครั้งแรกเลยจริงๆที่ผมกลัวได้มากขนาดนี้! แล้วก็เป็นครั้งแรกจริงๆที่ผมเริ่มสู้เพื่อจะเอาตัวรอดจากสัตว์ป่ากระหายเลือดในร่างคนแบบนี้!

 

          “จะไปไหน!!!”

 

          ฝุบ!!

 

          “อุก!!!!”

 

          ไม่ทันที่ผมจะหนีไปได้ไกล ก็ต้องถูกกระชากกลับมาที่โซฟาตัวเดิมอีกตรั้ง พี่คาเทียร์ใช้มือข้างนึงบีบและกดคอแมไว้ทำให้ขยับตัวและหายใจลำบากมากขึ้น ก่อนที่มืออีกข้างของพี่เขาจะกระชากกางเกงของผมออกเหลือเพียงบ็อคเซอร์ตัวสั้นที่ผมใส่อยู่! อึ่ก!! ขยับตัวไม่ได้เลยเว้ย! เข้าใจความหมายของลูกไก่ในกำมือขึ้นมาทันทีเลยนะเนี่ย!

 

          “ถ้านายคิดจะหนี ก็แสดงว่านายเตรียมใจไว้พร้อมแล้วสินะ..”

 

          “ป..ปล่อยผม!!!!”

 

          “อย่า-หวัง”

 

          “!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”

 

          ก..กางเกงตัวสุดท้ายที่ผมใส่อยู่ถูกกระชากออกไป ฟังไม่ผิด! พี่เขากระชากมันออก!!! ไม่ใช่ถอด!! ผมมองกางเกงบ็อคเซอร์ตัวเองที่ขาดเป็นสองชิ้นลอยผ่านข้ามโซฟาไป! ม..แม่งเอ๊ย!! ทำไมผมต้องมาทำเรื่องอย่างนี้กับคนใจร้ายแบบนี้ด้วยวะเนี่ย!! น่าอายเป็นบ้า!!!

 

          ผมพยายามเอามือปิดส่วนนั้นของผมไว้ ทั้งอายทั้งโกรธ ทั้งกลัว ทุกอย่างทุกอารมณ์ปะปนกันมั่วไปหมด จนไม่รู้ว่าจะทำยังไงกับสถานการณ์แบบนี้ดี พี่คาเทียร์ปล่อยมือออกจากคอของผมก่อนที่จะฉุดตัวผมขึ้น อ..อะไรน่ะ!!

 

          “ถอดกางเกงให้ฉัน..”

 

          “!!!!!!!!!!!!!!!” ร..โรคจิตตัวพ่อเลยสินะ!!!!

 

          “ฉัน-กำ-ลัง-สั่ง”

 

            “อึ่ก!”

 

            ผมกลืนน้ำลายที่น่าจะปนกับเลือดของตัวเองลงคอ..นี่ผมมาทำบ้าอะไรที่นี่เนี่ย ผมเป็นแค่นักศึกษามหาวิทยาลัยโซลคณะนิเทศธรรมดาๆที่เพิ่งหนีออกจากบ้าน พอนึกถึงแบบนี้ผมอยากกลับไปใช้ชีวิตปกติที่ต้องโดดเรียนทุกวันแบบแต่ก่อนจัง..ผมไม่น่าคึกคะนองมาที่ประเทศตอนเหนือบ้าๆนี่เลย..

 

            “ไม่ได้ยินที่ฉันพูดหรือไง!!! ฉันสั่งนายอยู่นะ!!!!”

 

            “…”

 

            มือของผมที่สั่นขึ้นมาอีกเท่าตัวจนแทบจะคุมไม่ได้ ค่อยๆเอื้อมไปปลดเข็มขัดของพี่คาเทียร์ช้าๆ น้ำตาของผมที่แม้แต่ผมเองก็ไม่เคยที่จะร้องไห้มาหลายปีตั้งแต่ตอนเด็กกลับมานองหน้าอีกครั้ง ผมนั่งคุกเข่าแล้วค่อยๆรูดซิปและปลดกางเกงของพี่คาเทียร์ออกด้วยความหมดหนทาง..ผม..ทำได้แค่นี้สินะ..

 

            สติของผมที่เคยมีอยู่บ้าง ผมบอกเลยว่าตอนนี้แม้แต่เศษเสี้ยวของสติก็ไม่มีเหลืออีกต่อไปแล้ว เพราะทันทีที่ผมปลดกางเกงของพี่คาเทียร์ออกพี่เขาก็ยัดเจ้าหนูของเขาเข้ามาในปากของผม สมองผมเบลอไปหมดแขนที่เคยมีเรื่ยวแรงตอนนี้ก็อ่อนปวกเปียกร่วงอยู่ที่ข้างตัว ผมที่ถูกจิกจนเส้นผมแทบจะหลุดเป็นกำๆ แรงกระแทกเข้ามาในปากอย่างรุนแรง อีกทั้งเจ้าหนู..ไม่สิ มันใหญ่มากจนผมไม่รู้จะแทนคำพูดว่าอะไรให้สุภาพได้..มันกระแทกเข้ามาในปากผมซ้ำแล้วซ้ำเล่าจนแทบจะลงไปที่คอ..ท..ทรมานชะมัด..

 

            “..คื่อ…อ่อก!!!!! ..แค่กๆๆ!!”

 

            ม..แม่งเอ๊ย!! นี่ผมกำลังสำลักน้ำโสโครกอะไรอยู่ฟ่ะเนี่ย พี่คาเทียร์นี่ก็ไม่เอาเจ้านี่ออกจากปากผมซักทีจะปล่อยไปแบบนี้จนถึงเมื่อไหร่ ผมจะสำลักน้ำตายอยู่แล้วนะ!!!!

 

            ฝุบ!!!

 

            “เฮือก!!! แค่กๆๆๆ..”

 

            ใน..ในที่สุดก็เอาออกไปซักทีสินะ! รู้สึกโล่งขึ้นมาถนัดเลยแฮะ..!!!!!!!!!!!!!!!

 

            “!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”

 

            ค..คราวนี้อะไรอีกเนี่ย!!! ยังไม่พออีกเหรอไง!!! อยากให้ผมเป็นบ้าหรือไงกัน!!! แค่นี้สติผมก็แทบจะไม่เหลือแล้วนะ!!! อยากให้ผมเกลียดตัวเองนักหรือไงวะเนี่ย!!!!!!!

 

            “…อึ่ก!!!!”

 

            พี่คาเทียร์กดผมให้คว่ำลงแล้วเริ่มลวนลามผมมากขึ้นๆ อ..อะไรเนี่ย! อ..อย่ามาจับของผมนะ!! ป..ปล่อยยย!!!!!!!!!

 

            “ป..ปล่อยผม!!!!!!! ม..ไม่!!!! พี่ทำกับผมแบบนี้ไม่ได้!!! ปล่อยซักทีสิวะ!!!!!”

 

            “…”

 

            อ..อะไรเนี่ย พี่คาเทียร์เปลี่ยนกลายเป็นคนละคนไปเลยจากที่เคยเป็นคนจริงจังน่ากลัวอยู่แล้ว ตอนนี้ไม่รู้ว่าจะต้องคูณไปอีกกี่เท่าถึงจะอธิบายถึงคนๆนี้ได้!! พละกำลังที่มหาสาร นัยตาที่น่ากลัว คำพูดที่ยากจะปฏิเสธ และความเงียบที่โหดร้าย..

 

            ผมพยายามที่จะกลั้นเสียงร้องของตัวเอง เพราะผมไม่อยากให้เขาคิดว่าผมกำลังมีอารมณ์กับเขา! พอจะมีหนทางไหนบ้างมั๊ยที่ผมจะหลุดพ้นสถานการณ์แบบนี้ได้..ไม่สิ..เท่าที่ผมดู แม้แต่โอกาสจะหลุดพ้นจากตัวพี่เขายังยากเลยด้วยซ้ำ!

 

            “..ฮึก!!!”

 

            น้ำในตัวผมที่อุตส่าห์กลั้นมาตั้งนานถูกปล่อยออกมาโดยฝีมือของพี่คาเทียร์ ตอนนี้ต่อให้ปากผมปฏิเสธว่าไม่ มันก็คงเหมือนเรื่องโกหกเพราะปฏิกิริยาร่างกายของผมมันดันตอบสนองทุกการกระทำของพี่คาเทียร์ไปซะแล้ว..เจ็บใจชะมัด..

 

            “จุน..”

 

            “..อึ่กกก!!!!!!!!!! อ..เอาออกไป!!! จ..เจ็บบบบ!!!!!! อ..เอาออก!!!!! อ..อึ่ก!!!”

 

            ไม่ทันต้องรอให้พี่เขาใส่เจ้าหนูของเขามาทั้งหมดมันก็ทำให้ผมเจ็บจนชาไปทั้งตัว จนต้องร้องขอให้เขาเอาออกไปอย่างไม่เป็นภาษา เจ็บจนแทบจะดิ้นตายตรงนั้น..

 

            ผมค่อยๆยันตัวเองให้สูงขึ้นเพื่อที่จะได้ไม่เจ็บมากไปกว่านี้ ส่วนพี่คาเทียร์ก็ยังคงทำเหมือนกับผมเป็นของเล่นต่อไป ใส่ไอ้แท่งโสโครกของเขาเข้ามาโดยไม่คำนึงความรู้สึกผมเลยซักนิด! มือของพี่คาเทียร์ก็ยังคงกำส่วนนั้นของผม แถมยังพรมจูบลงมาที่หลังซ้ำแล้วซ้ำเล่า ช่างน่าขยะแขยง..นี่เขาไปเก็บกดเรื่องพวกนี้มาจากไหนกัน แล้วจำเป็นต้องมาลงที่ผมด้วยหรือไงกัน!!

           

            เวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ไม่รู้..แต่ผมไร้เรื่ยวแรงที่จะรับมือกับพี่คาเทียร์ได้อีกต่อไปแล้ว แขนที่เคยยันตัวเองให้สูงขึ้นหมดแรงไปตั้งแต่ชั่วโมงก่อน น้ำจากตัวผมที่ถูกปล่อยออกมาซ้ำแล้วซ้ำเล่าด้วยมือของพี่คาเทียร์ แล้วน้ำของพี่คาเทียร์ที่ปล่อยเข้ามาในตัวผมซ้ำแล้วซ้ำเล่า จนในที่สุดพี่เขาก็ยอมที่จะเอามันออกไปจากตัวผม และปล่อยให้ผมเป็นอิสระซักที..ตอนนี้หัวสมองของผมมันขาวโพลนไปหมด..อย่างกับว่าเพิ่งถูกล้างสมองจากนักวิทยาศาสตร์ยังไงยังงั้น..ผมเพิ่งถูกล้างสมองสินะ..

 

            พี่คาเทียร์หยิบผ้าขนหนูผืนเล็กที่อยู่บนโต๊ะขึ้นมาก่อนจะเช็ดทำความสะอาดร่องรอยของพี่เขาที่อยู่บนตัวผมก่อนจะหยิบผ้าอีกผืนมาเช็ดเจ้าหนูของเขาเช่นกัน ผมได้แต่นอนมองพี่เขาในสภาพที่หมดแรง และปล่อยให้เขาเช็ดทำความสะอาดที่ที่แสนน่าอายของผม เพราะผมไม่อาจที่จะขยับตัวได้เลย ..เจ็บจนชา.. คอที่แหบแห้ง..สติที่ไม่หลงเหลือ..

 

            ผมนอนตัวสั่นอยู่ตรงนั้นด้วยความหวาดกลัวที่ยังคงหลงเหลืออยู่ในใจ เขาทำให้ผมกลัวในทุกลมหายใจเข้าออก ผมพยายามที่จะตะเกียกตะกายหนีอีกครั้งด้วยเรี่ยวแรงที่เหลืออยู่เพียงน้อยนิด พยายามที่จะไปให้ถึงกระเป๋าเดินทางที่เตรียมไว้..แต่..ผมคงสู้คนที่มีเรี่ยวแรงครบอย่าเขาไม่ได้..

 

            “นี่ยังคิดจะหนีอีกหรือไง..”

 

            “..!!!!!!!”

 

            “นายยังไม่เข้าใจสถานะของนายตอนนี้สินะ..”

 

            “..อ..อึ่ก!!”

 

            “เลิกทำท่าทางกลัวฉันซักที ฉันแค่จะพานายไปพักผ่อน..”

 

            น..นี่เขาพูดด้วยท่าทางใจเย็นแบบนี้ได้ยังไงกัน ไม่สิ! เขาน่ะพูดได้นี่เพราะเขาไม่ใช่ผมที่โดนกระทำอย่างไร้ความปราณี แล้วมันก็ไม่แปลกนักหรอกที่ผมจะทำท่าทางแบบนี้ใส่เขา เพราะผมทั้งรังเกียจ ทั้งกลัว ทั้งขยะแขยง แล้วก็เจ็บใจจนหาอะไรมาเทียบไม่ได้อีกแล้ว!

 

            “ปล่อยผม..ผมเดินเองได้..”

 

            “สภาพอย่างนี้เนี่ยนะที่เรียกว่าเดินเองได้ ตะเกียกตะกายไปหากระเป๋าของนายยังไม่ได้เลย..ฉันอุ้มนายแบบนี้น่ะถูกแล้ว”

 

            “…”

 

            นั่นก็จริง..ไม่มีประโยชน์ที่ผมจะเถียง เขาอยากทำอะไรก็ให้เขาทำไปเถอะ ยิ่งผมเถียงเท่าไหร่ก็ยิ่งเสียแรงเปล่าเท่านั้น..พี่คาเทียร์ที่ช้อนตัวผมอุ้มขึ้นมาได้ซักพัก ตอนนี้กำลังพาผมมาที่เตียงแล้วเช็ดตัวให้ผม..หึ! ตบหัวแล้วลูบหลัง..น่าขำชะมัด..

 

            ตอนนี้ผมได้แต่นอนนิ่งอย่างกับตุ๊กตาที่ปล่อยให้เจ้าของเช็ดตัว แล้วใส่เสื้อผ้าให้ เป็นเวลาที่ผมอึดอัด ขยะแขยง แต่ก็ต้องทน แล้วปล่อยให้ความเงียบพาเวลาให้ล่วงเลยไป..

 

..น่าสมเพชตัวเองดีจังนะ..

 ..จุน..

..นายน่ะช่างน่าสมเพชจริงๆ..

 

 

 

 

 

ปอลอ.วันนี้มาอัพให้เร็วน๊าา

เพราะพรุ่งนี้ไม่ว่างอัพจ้าา จะไปเล่นสงกรานต์วันไหลที่ต่างจังหวัด

เจอกันอีกทีวัน พุธ และ ศุกร์ หน้าน๊าาาา