Power Up! คลิกหัวใจนายมาเฟีย (Yaoi)

Chapter 2
..ครั้งแรกบนเมืองใหม่..
 
 
## ก่อนหน้านั้น 4 ชม. ##
           
            เครื่องบินค่อยๆล่อนตัวลงบนรันเวย์ของสนามบินตอนเหนือในประเทศแห่งหนึ่ง ผมเก็บโทรศัพท์ใส่ประเป๋าเป้และเตรียมตัวลงจากเครื่องบินเมื่อมันจอดสนิท นี่เป็นครั้งแรกเลยก็ว่าได้ที่ผมได้มาสัมผัสต่างประเทศสัมผัสบรรยากาศการใช้ชีวิตที่แตกต่างจากบ้านเกิดเมืองนอน
 
            เมื่อเครื่องบินจอดสนิทและแอร์โฮสเตสได้เชิญให้ลูกเรือทุกคนลงจากเครื่อง ผมก็ไม่รอช้าที่จะลงไปด้วยอารมณ์ที่ตื่นเต้นสุดๆ! ไม่เสียแรงที่ผมหนีออกจากบ้านมาเลยซักนิ๊ด ขอให้ผมได้สูดอากาศอันบริสุทธิ์ทีเถ๊ออออออออ ซู๊ดดดดดดดดดดดดด (> ){}( <)
 
 
              “ฮ๊า!!!! สดชื่นเว๊ยยยยยยย ย๊ะฮู๊!”
 
            “Excuse me?! What are you doing right now!?! Please move!!”
 
            “โอ้! ซอรี่ ซอรี่ ซอรี่ ซอรี่ มะเน็ก กะเน็กกาเน็กกา ปุชชี่ปุชชี่ แบร่! =P”
 
            ฝรั่งที่เดินต่อคิวรอเดินลงจากบรรไดของเครื่องบินต่อว่าผมเล็กน้อย ผมก็เลยกลัวว่าป้าแกจะอารมณ์ไม่ดีเลยร้องเพลงขอโทษไปนิดหน่อยพร้อมแลบลิ้นหยอกล้อเล็กๆ เครียดไปไม่ดีน๊า ยิ้มสิยิ้มมมมมมม >3<
 
            ป๊าบ!!
 
            “โอ๊ย!”
 
            “รีบเดินลงไปได้แล้วไอเด็กเวร ร้องเพลงหาพระแสงดาบกันเชียงอะไรของเอ็ง =_=”
 
            “อ้าววว คุณคนประเทศเดียวกับผมเหรอเนี่ยยยย ยินดีที่ได้รู้จักนะครับบบ”
           
          ปึก!
 
            โอ๊ะ! หยิ่งเว๊ยเฮ้ยย หยิ่งง แค่เช็กแฮนด์แค่นี้ทำไม่ได้ไง๊? เราก็อุตส่าห์ดีใจได้เจอคนประเทศเดียวกัน คิดว่าหล่อแล้วหยิ่งมันเท่นักหรือไงวะห๊ะ เดี๊ยะๆๆ =^=*
 
            ผมเลิกสนใจนายมนุษย์หยิ่งแล้วเดินเข้าไปภายในตัวสนามบินก่อนจะหยิบแผนที่ขึ้นมาดู อืมมม อย่างแรกเลยผมต้องหาบ้านพักก่อนสินะ โรงแรมก็ไม่ได้จองล่วงหน้าซะด้วยสิ ทำไงดีล่ะเนี่ย ชีวิต มัวแต่ทะเลาะกับแม่แล้วก็วิ่งแจ้นมาสนามบินเลยลืมนึกถึงเรื่องที่พักเลยเว่ยผม นี่มึงโง่ หรือมึงโง่วะเนี่ยจุน!!
 
            โอ๊ะๆๆๆ นั่นๆๆ นั่นมนุษย์หยิ่งที่ตบหัวผมเมื่อกี๊นี่นา! ฮ๊า!! โชคดีอะไรอย่างนี้ ขอพี่แกค้างด้วยซักคืนแล้วกัน >0<
 
            “พี่ครับๆๆๆๆ พี่ๆ”
 
            ผมรีบลากกระเป๋าเดินทางของตัวเองแล้ววิ่งไปหาพี่มนุษย์หยิ่งคนนั้นพร้อมล็อกแขนพี่แกเอาไว้เสร็จสรรพ! ฮึ๊! เหยื่อของข้าาาาาา (*0*)/
 
            “อะไร”
              เฮื๊อก.. น .. น้ำเสียงเย็นชา.. กั๊ววกลัวว *_*
            “พี่คือ..เอ่อ..ผมเพิ่งมาที่นี่ครั้งแรกน่ะฮะ แล้วพอดีผมก็ไม่ได้จองที่พักหรือมีญาติที่นี่ด้วย ถ้าผมจะขอรบกวน เอ่อ ไปพักที่บ้านพี่ซักวันสองวันได้มั๊ยครับ ถ้าผมหาที่พักหางานได้แล้ว ผมจะย้ายออกทันทีเลยครับ! นะๆ นะครับพี่!”
 
            “นายมาจากเกาหลีใช่มั๊ย”
 
            “ครับ!”
 
            “พูดภาษาอะไรได้มั่ง”
 
            “ก็มีภาษาเกาหลี ภาษาอังกฤษ แล้วก็ภาษาไทยฮะ”
 
            “อืม พอดีเลย งั้นนายมาทำงานกับฉันแล้วกัน ส่วนเรื่องที่พักไม่ต้องกังวล มีให้อยู่อย่างดี”
 
            “จริงนะ!! ขอบคุณครับบบบลูกเพ่ \(TT{}TT)/”
 
            โอ๊ววววว ไม่รู้ผมจะขอบคุณพี่แกยังไงดีทั้งหน้าตาดี ทั้งใจดี หยิ่งเหยิ่งที่ไหนไม่จริ๊งงง ใครกล้ามาว่าพี่แกหยิ่งกันได้นะ ตาถั่วบดซบเลวระยำฝุดๆ // เก๊าไงจะใครล่ะ T^T
 
            “เฮ่ยๆๆๆ ไม่ต้องกอด ออกไปๆๆ”
 
            “เอ่อ..ผมชื่อ จุน นะฮะ จุน-เจ-อา มาจากโซลครับ”
 
            “อือ แล้วไง”
 
            “พี่ชื่อออ..”
 
            “คาเทียร์”
 
            “โหหห แม่พี่มีกลุ่มแครอลเป็นไอดอลป้ะเนี่ยย ถึงได้ตั้งชื่อพี่เหมือนหัวหน้ากลุ่มแครอลเลยยย เท่ระเบิด!! เดี๊ยวผมเปลี่ยนชื่อเป็นเอริคมั่งดีกว่า เน๊อะๆๆ *-*”
 
            “นายก็รู้จักกลุ่มแครอลนี่ แต่ไม่รู้จักฉันเนี่ยนะ? =_=”
 
            “พี่อย่ามาตลกเลยน่า หัวหน้ากลุ่มแครอลเขาไม่มีทางมานั่งเครื่องบินโลวคลาสแบบนี้หรอก เครื่องบินส่วนตัวเขาก็มี ว่าแต่พี่ถึงขั้นลงทุนไปศัลยกรรมมาเลยป้ะเนี่ย หน้านี่เหมื๊อนนนเหมือนนน”
 
            “คงงั้นมั้ง”
 
            ตึกๆๆๆๆๆๆๆๆ
 
            ควับ!!!!
 
            “คาราวะท่านคาเทียร์!!!!!”
 
            อะเจ๊อะ!! ={}=!! ฮ..เฮ่ยย อย่าบอกนะว่าพี่แกพูดจริง..ง..งั้นนน ซ..ซวยแล้วว ={}=::;
 
            “พวกแกมากันทำไม ฉันแค่ออกไปกินข้าวที่เกาหลีเฉยๆ”
 
            “พวกผมเป็นห่วงท่านครับ! อันตรายรอบด้าน!! ไม่มีใครรู้ได้!!”
 
            “เฮ่ยๆๆ อย่าเวอร์ไปหน่อยเลยพวกเอ็ง หลบๆๆ นี่พี่คาเทียร์ นึกจะไปไหนก็บอกผมมั่งได้มั๊ยวะครับ นึกจะไปไหนก็ไป ไม่บอกไม่กล่าว แล้วมาทำไมไอ้สนามบินกระจอกๆเนี่ย ของเราก็มี วุ๊ ไม่เข้าใจคนแก่”
 
            “แก่กว่าแกแค่สิบนาทีเนี่ยนะเอริค ที่เรียกว่าแก่น่ะ =_=”
 
            “แล้วนี่พี่ไปพาลูกหมาที่ไหนมาด้วยเนี่ย น่าตาน่าดีดเหม่งชะมัด ตาสีแดงซะด้วยสิ”
 
            “อ..เอ่อ..ค..คาราวะท่านคาเทียร์ และท่านเอริค!! เอ่อ!! กระผม..ขอตัวก่อนนะขอรับ หม่อมแม่โทรตาม!! (TT0TT:;)”
 
            แม่โจ้!!! นี่มันคือเรื่องจริงเหรอเนี๊ยะ! ไอเราก็ดันไปกวนตีนเขาไว้ซะเยอะเลย จะโดนตัดนิ้วตัดแขนหรือเปล่าก็ไม่รู้ ไม่เอาแล้วโว๊ยยยย กลับๆๆๆ กลับบ๊านนนนน (TT{}TT::;   )
           
            หมับ!!
 
            “จะไปไหน”
 
            แหะๆ ผมโดนดึงตัวไว้ล่ะ แถมโดนยกขึ้นซะขาห้อยต่องแต่งเลย T^T:;
 
            “แม่ผมโทรตามให้กลับบ้านครับ!!(T0T! )”
 
            “ส่งโทรศัพท์นายมาสิ แม่นายโทรมาเมื่อไหร่กัน”
 
            “ม..เมื่อวานครับ!” แม่โทรตามให้กลับบ้านตั้งแต่เมื่อวานแล้ววว เชื่อผมเถ๊อออออออออออ
 
            “แล้วเกี่ยวอะไรกับวันนี้วะหะ =___=**”
 
            “อ..เอ่ออ” เออ นั่นดิ เกี่ยวไรด้วยวะ เอ้อ งง T__T?
 
            “ถ้าอยากกลับบ้านก็ทิ้งนิ้วก้อยไว้นิ้วเดียวก็พอ โทษฐานที่มาทำล้อเล่นกับฉัน”
 
            “ม..แม่ผมบอกว่าอยู่ต่อก็ได้ครับ แล้วก็อย่าลืมอ่านหนังสือสอบครับ!”
 
            “พูดบ้าอะไรของเอ็งฟ่ะ พี่พาคนบ้ามาทำไมเนี่ยพี่คาเทียร์ =__=?”
 
            “จุน”
 
            “ค..ครับ!!”
 
            “ตั้งแต่วันนี้ไป นายเป็นเลขาคนใหม่ของฉัน พรุ่งนี้ต้องเข้ารับการฝึก และต้องฝ่านบททดสอบให้ได้ภายในอาทิย์หน้า”
 
            “ฮืออออ คร๊าบบบบบๆ (TToTT) (__   __) (TToTT)”
 
            “งั้นก็ตามพวกฉันมา”
 
            ขาแข็งอ่า ก้าวขาจะไม่ออกแล้ววว ผมนี่เดินเป็นหุ่นยนต์เลยครัช เพราะทุกคนที่น่าจะเป็นลูกกระจ๊อกหรืออะไรซักอย่างนี่คือ พี่แกเดินกันเป็นระเบียบเฟ่อร์อ่ะ แล้วดูผมนี่ดิ๊ โอ๊ เอาผมจุกออกก่อนดีกว่า เมื่อกี้ท่านพี่เอริคเพิ่งบอกว่าหัวเหม่งน่าดีด อึ๊ด! (T^T)//
 
            เอี๊ยดดดดดด!!
 
            ทันทีที่ผมและพวกกลุ่มแครอลเดินมาถึงหน้าสนามบิน รถลีมูซีนสีดำสนิทก็แล่นเข้ามาจอดตรงหน้าหร้อมรถบิ๊กไบท์และรถจากัวส์อีกนับสิบคัน โอ้วววว งดงามมมมมม รถอย่างเท่! (*0*)
 
            “พี่แล้วจะให้เจ้าเด็กใหม่ไปรถคันไหนอ่ะ”
 
            “ไปกับพี่นี่แหละ”
 
            “เฮ่ยยยย พี่! นี่มันรถลีมูซีนของเรานะเว่ยย!!”
 
            “กว้างออก นั่งแค่สองคน ไม่เบื่อบ้างหรือไงเอริค จุน ตามฉันมา!”
 
            หมับ!
 
            “ค..คร๊าบบบบ T__T”
 
            เอ่ออ แค่พูดก็พอมั้งครับท่านที่คาเทียร์ ไม่ต้องจูงมือออ ผมเดินเองด๊ายยยยย TT^TT
 
            หลังจากที่ ผม พี่คาร์เทียร์ และพี่เอริค เข้ามานั่งในรถและขบวนรถทั้งหมดเริ่มเคลื่อนตัวออก ความเงียบและความอึดอัดก็เข้ามาเยือนแทนที่ พี่คาร์เทียก็เอาแต่ก้มหน้าเล่นเกมส์ปลูกผักในโทรศัพท์ ส่วนพี่เอริคก็เอาแต่จ้องผมตาเขม็ง มองสำรวจตั้งแต่หัวจรดเท้า โอ้ลั๊ลลา ผมจะหลีกหนีสายตาพี่เอริคได้ยังไงใครก็ได้ช่วยบอกผมที งือออออออ TT____TT
 
            “นายชื่ออะไรนะเจ้าเหม่ง”
 
            “ช..ชื่อ จุน ครับ จุน-เจ-อา”
 
            “จากเกาหลีสินะ ถึงว่าพี่คาเทียร์ถึงถูกใจนายเป็นพิเศษ”
 
            “ผ..ผมขอถามอะไรหน่อยได้มั๊ยครับ”
 
            “มีอะไรไว้ค่อยถามฉัน! อย่าไปคุยกับเอริคมัน เอ้า! ใส่หูฟังไว้ซะ!”
 
            “o(=_=)o” อยู่ดีๆพี่คาเทียร์จับเอาเฮดโฟนอันใหญ่มาครอบหูผมเฉย แถมยังเปิดเพลงดังกระหึ่ม มันจะดีมากถ้าเป็นเพลงเปาบุ้นจิ้นที่ผมชอบ เออ ว่าแต่ผมยังไม่ได้ถามคำถามผมเลยนะเนี๊ยะ! วุ๊! =3=**
 
            ผมนั่งฟังเพลงที่เปลี่ยนไปเรื่อยเป็นเวลานานพอสมควร เล่นเอาสับปะหงกไปหลายรอบ ส่วนพี่คาเทียร์กับพี่เอริคก็คุยอะไรกันไม่รู้งุ้งงิ้งๆ พอผมจะถอดเฮดโฟนออกก็โดนสายตาดุๆของพี่คาเทียร์จ้องแบบ ถ้าถอด มึง-ตาย แล้วแบบนี้ใครเขาจะไปกล้าถอดล่ะวะเฮ้ยย คนอะไรโคตรน่ากลัวเบย =^=::;
 
            รถค่อยๆชลอตัวลงเมื่อถึงถนนที่มีกำแพงยาวเหยียดและมีเพียงบรรยากาศที่ร่มลื่น ไม่มีตึกมาบดบัง มองเห็นถึงสนามหย้ากว้างๆและทะเลสาปขนาดย่อมๆ และพวกชุดดำที่เดินขวักไขว่ไปมาอย่างน่าเกรงขาม นี่มันเมืองของอีกาหรือไงเนี่ย เรียกข้าว่า กินทามะ! เอ่อ มันเรื่องเดียวกันป้ะวะ =_=? ช่างแม่งละ..
 
            เมื่อรถเลี้ยวเข้ามาภายในตัวกำแพง โอ้วววโหววว แม่จ้าวโว๊ยยย อลังการอย่าบอกใครเชียว ที่นี่มันเป็นศูนย์รวมของพวกชอบใช้ความรุนแรงหรือไงกัน มีทั้งสนามซ้อมยิงปืน สนามซ้อมยิงธนู ลานประลองดาบ ลานประลองหมัดมวย มีแม้กระทั่งเวทีชกกลางแจ้ง! แถมยังมีร้านขายอาวุธขนาดใหญ่ พร้อมมีบ้านพักของพวกคนชุดดำเป็นหลังๆไป โอ้!!! โคตรลงทุน!!