Power Up! คลิกหัวใจนายมาเฟีย (Yaoi)

Chapter 3

 ..การเตรียมตัว..

 

            เมื่อรถเข้ามาจอดเทียบท่าที่หน้าทางเข้าคฤหาสน์หรืออะไรซักอย่างที่อลังกาลกว่าคฤหาสน์แล้วผมก็ไม่รู้จะหาคำไหนมาเรียก มันสุดที่จะบรรยายจริงๆเป็นตึกสามชั้นที่ใหญ่โตตกแต่งแบบโมเดิน-ดาร์ก ทางเข้าชั้นแรกมีพรมแดงสุดหรูอยู่รอบตัวตึกนี่เป็นตึกที่ยาวมากกว้างมากแถมยังเป็นกระจกหมดเลยทั้งสามชั้น

 

          เมื่อท่านพี่คาเทียร์พาผมเดินเข้ามาในตัวคฤหาสน์(ไม่รู้ทำไมต้องเรียกท่านพี่ แต่จะไปเรียกพี่เฉยๆก็กระไรอยู่) ทุกๆอย่างถูกแบ่งเป็นโซนๆและเป็นระเบียบอย่างชัดเจน ภายในนี้ถูตกแต่งอย่างทรงพลังและงดงาม แชนดาเรียระย้าที่อยู่เหนือห้องโถงขนาดใหญ่ ผมรู้สึกว่าชั้นล่างนี้จะเป็นศูนย์รวมพักผ่อนหรืออะไรซักอย่าง เพราะมีทั้งมุมบาร์เครื่องดื่ม ที่มีบาร์เทนเดอร์ประจำอยู่เจ็ดแปดคน มีห้องสมุด ห้องนั่งเล่น ห้องคอมพิวเตอร์ เมื่อเดินผ่านโซนเหล่านั้นมาซักระยะผมก็เห็นห้องซาวด์หน้าและห้องอาบน้ำรวม และที่น่าแปลกเลยสำหรับที่นี่ที่ผมสังเกตเห็นมาได้ซักพัก ที่นี่ ไม่มีผู้หญิงเลยแม่แต่คนเดียว ทำไมวะ ไม่มีผู้หญิงสวยๆแหล่มๆมาให้ผมส่องมั่งอ่ออ โถ่วววววเอ๊ยยยยย =3=

 

          “จุน”

 

          “ค..ครับท่าน!!”

 

          “อะไรของนายวะห๊ะ ไม่ต้องพูดเป็นทางการกับฉันหรอก สำหรับนาย ฉันละไว้ให้คนนึง”

 

          “โห! จริงนะพี่!! โหยยยย ผมนี่โคตรโล่งอ่ะ! ขอบคุณนะครับ >0<:;”

 

          “เออ”

 

          “ว่าแต่ที่นี่อลังการณ์จังเลยนะครับพี่”

 

          “แน่นอน เพราะที่นี่เป็นที่ๆไว้พักผ่อนหย่อนใจสำหรับทุกคน”

 

          ที่พักผ่อนหย่อนใจแต่ไม่มีนมสาวๆให้ดูอ่ะนะ เห้อ ขอแค่มีนมเพิ่มมาอีกอย่างก็พอล้าววว ไม่ต้องอะไรมากมายยย T_T

 

          “ล..แล้วพี่พาผมมาที่นี่ทำไมเหรอครับ”

 

          “เอ๊ะ ก็นายบอกเองว่าขอมาพัก เอาล่ะฉันจะพานายไปเก็บของที่ห้อง แล้วก็ให้นายได้เตรียมตัวเตรียมใจเรียนรู้กับบททดสอบที่ต้องเผชิญในวันพรุ่งนี้ เดี๊ยวฉันจะบอกรายละเอียดนายที่ห้องอีกทีละกัน เดี๊ยวเราจะเดินไปขึ้นลิฟท์ก่อน”

 

          “ค..ครับ!”

 

          “นี่พี่คาเทียร์ ผมถามจริงเถอะ พี่คิดอะไรอยู่วะฮะ ชั้นนสามที่พี่กำลังจะพาเจ้าเหม่งไปมันเป็นโซนที่พักส่วนตัวของเรานะพี่!”

 

          “แล้วไงวะเอริค ฉันพอใจ ทำไม? นายข้องใจอะไรไม่ทราบ”

 

          “วุ๊!! ไม่คุยกับพี่แม่งละ เฮงซวย! ปากหรือขี้หมาวะนั่น =0=*”

 

          ผมมองตามพี่เอริคที่สบถคำด่าพี่คาเทียร์อย่างหงุดหงิด ก่อนจะสะบัดหน้าแล้วเดินออกไปจากตึก อืมมๆๆ พวกพี่เขาเป็นพี่น้องกันนี่นะ ต้องสนิทกันเป็นธรรมดา สนิทกันจนด่ากันได้ละนี่เน๊อะ(=__=)

ติ๊ง..

 

          “ลิฟท์มาแล้ว ตามฉันมา”

 

          “ครับๆ =0=:;”

 

          พี่คาทียร์พาผมเดินเข้ามาในลิฟท์ก่อนจะพยักหน้าให้พนักงานกกดลิฟท์ไปที่ชั้นสาม โหหห ขนาดลิฟท์ยังมีพนักงานกดลิฟท์ให้แถมลิฟท์นี่ก็ยังเป็นลิฟท์แก้วสุดอลังการอีกต่างหาก! (*0*)

 

          ติ๊ง..

 

          ผมยืนมองสำรวจรอบๆเพียงไม่นานลิฟท์ก็มาจอดที่ชั้นสามด้วยความรวดเร็ว ที่ชั้นนี้มีขนาดที่กว้างขวางมาก ตรงกลางเหมือนจะเป็นห้องโถงขนาดใหญ่ มีโซฟาตั้งและมีโซนห้องครัวที่ไร้ผู้คน เมื่อเดินเลยมาซักพักผมก็เห็นเป็นห้องจำนวน 4 ห้อง ที่ห่างกันพอสำควร แค่เห็นระยะห่างของประตูผมก็เดาออกเลยว่าภายในห้องจะกว้างขวางขนาดไหน

 

          “ห้องด้านซ้ายห้องแรกนี่เป็นห้องของเอริค นานๆเจ้าหมอนี่ถึงจะมาพักซักทีเพราะมันมีบ้านพักอยู่แล้ว ส่วนห้องถัดมาเป็นห้องของฉันส่วนห้องที่นายจะได้อยู่คือห้องนี้..”

 

          “เห๊ออออออ พี่อย่ามามาตลกน่า นั่นมันก็ห้องเดียวกับพี่ไม่ใช่เหรอครับ..ตลกร้ายนะเราเนี่ย แหนะๆๆ \\(=3=)”

 

          “หน้าฉันดูเหมือนตลกนักเหรอไง”

 

          “เอ่ออ ข..ขอโทษครัช T_T” เอ่อ สรุปมันเรื่องจริงเหรอวะเนี่ยย =^=:;

 

          “ฉันรับนายเข้ามาในฐานะเลขาส่วนตัว นายจำเป็นที่จะต้องอยู่ใกล้ฉันทุกฝีก้าวไม่ว่าฉันจะทำอะไร จะเดินไปไหน นายต้องคอยจำรายละเอียด ว่าแต่เรื่องชกต่อยอะไรพวกนี้นายพอมีทักษะบ้างมั๊ย”

 

          “ก็ พอมีอยู่บ้างครับ ผมเคยชกกับเพื่อนสนิทเพื่อแย่งแบงค์หมื่นวอนที่ตกอยู่ริมทางเมื่ออาทิตย์ก่อนครับ”

 

          “แล้วเป็นไง”

 

          “ก็แพ้น่ะสิครับ! แหม่! ถามได้! ตัวมันโตยิ่งกระช้างเผือก!! =0=”

 

          “=______=*”

 

          “แหะๆๆ แต่นั่นก็ทำให้ผมมีทักษะเรื่องชกต่อยมากขึ้นนะครับ รับรองคราวหน้าผมต้องชนะมันแน่นอน ทีนี้ผมจะเอาคืนสองหมื่นวอนเลย! =0=!!”

 

          “เออๆๆ แล้วแต่นายเถอะ มาๆตามฉันเข้ามาในห้องได้แล้ว”

 

          “ครับผม!!”

 

          พี่คาเทียร์แตะนิ้วมือที่ประตูก่อนจะกดรหัสเข้าห้อง เมื่อประตูถูกเปิดผมก็เดินตามพี่เขาเข้าไป ในห้องนี่ต่างจากที่ผมคิดไว้มาก ทั้งๆที่เป็นห้องของประธานหัวหน้าแก๊งมาเฟียแครอล แต่กลับถูกตกแต่งอย่างเรียบง่าย ภายในตัวห้องนี้ตกแต่งคล้ายๆคอนโดมิเนี่ยมที่ผมอยู่ที่เกาหลี มีบรรไดวนขึ้นไปที่ชั้นลอยข้างล่างมีห้องนั่งเล่น แต่มีห้องทำงาน ห้องอาบน้ำ ห้องเสื้อผ้า ห้องครัวเล็กๆ ห้องทานข้าว แล้วก็ห้องฟิตเนสส่วนตัว อ่าวแล้วห้องนอนอยู่ไหนฟ่ะ =..=?

 

          “มองหาห้องนอนอยู่รึไง นู่น ห้องนอนต้องเดินขึ้นไปอีกชั้นนึง”

 

          “อ่ออ ครับๆ ว่าแต่ห้องนอนผมนี่ติดกับห้องพี่คาเทียร์เหรอครับหรือว่ายังไง”

 

          “นายนอนพื้น ฉันนอนเตียง”

 

          “ห๊า =O=?”

 

          “ตกใจอะไร หรือว่าไม่เอา ถ้างั้นนายก็กลับไป แล้วทิ้งนิ้วก้อยนายไว้ตรงนี้นี่ล่ะ”

 

          “=^=::;” ขู่จริงขู่จังเลยวุ๊ย!

 

          “เอาไง”

 

          “ค..ครับๆ แล้วผมต้องเอาของไปเก็บตรงไหนครับ T^T”

 

          “ไปเก็บไว้ในห้องเสื้อก่อนก็ได้ ส่วนของใช้ส่วนตัวที่จำเป็น ก็เดี๊ยวเก็บไว้ในลิ้นชักบนห้องก่อน เดี๊ยวฉันนั่งรอตรงนี้นะ รีบๆเก็บข้าวของซะล่ะ”

 

          “คร๊าบบๆ =3=”

 

          ผมลากกระเป๋าเดินทางของตัวเองเข้าไปที่ห้องเสื้อ แล้วเหลือบไปมองพี่คาเทียร์ที่ทิ้งตัวนั่งลงบนโซฟาแล้วเปิดทีวีดูอย่างใจเย็น อืมม ผมว่าพี่แกแปลกๆนะ ไม่รู้สิในความรู้สึกผมถึงพี่แกจะหล่อเท่จากผมสีทองในตาสีเหลืองแถมผิวขาวๆนั่นแต่มันรู้สึกขนลุกอ่ะเข้าใจม๊ะ เอ๊ะ อย่าบอกนะว่าพี่แกเป็นโฮโม เฮ่ยยยย ไม่ได้การล่ะ ผมต้องอ่อย เฮ้ย ไม่ใช่ๆๆ ผมต้องระวังตัวเซ่! ={}=:;

 

          พอเข้ามาในห้องเสื้อแล้ว ผมก็เปิดกระเป๋าของตัวเองแล้วเก็บของเข้ามุม อยากจะบอกว่าห้องเสื้อนี้ไม่ใช่ขี้หมูขี้หมานะครัช ดูดีเฟ่ออออ เสื้อผ้าที่ถูกแขวนไว้และแบ่งเป็นเฉดสีอย่างมีระเบียบโซนเสื้อก็ด้านนึงโซนกางเกงก็ด้านนึง แถมมีชั้นวางรองเท้าอีกนับร้อยๆคู่ นาฬิกากับเนคไทก็ถูกเก็บไว้ในลิ้นชักกระจกที่อยู่กลางห้องอยางอลังการงานสร้าง ซึ่งเมื่อเทียบกับเสื้อผ้าที่ผมเอามาแล้ว ก็ไม่ต่างจากผ้าขี้ริวดีๆนี่เอง ถึงแม้ว่าผมจะมีเสื้อผ้าแบรนด์เนมบ้างก็เถอะ แต่ก็เทียบไม่ได้อยู่ดีอ่ะแหละ จะเก็บเข้ามุมตรงไหนดีล่ะฟ่ะเนี่ยยยยย =0=?! จะเอาไปแขวนรวมกับเฮียแกก็จะดูทับถมตัวเองเกินไป เออๆ กองมันไว้ข้างชั้นรองเท้านี่หล่ะ ง่ายดี =^=::;

 

          เมื่อผมจัดของเข้าที่เสร็จ(กองไว้ข้างชั้นรองเท้า)ก็เดินกลับออกมาหาพี่คาเทียร์ ที่กำลังดูช่องข่าวเศรษฐกิจ ที่มีตัวเลขหุ้นวิ่งไปวิ่งมา ที่แค่เห็นก็ต้องกุมขมับ นี่หัวสมองพี่แกเขาทำด้วยอะไรเนี่ยดูไปพยักหน้าไปเปิดแลปท็อปของตัวเองไป เอ้อ สมองโคตรแยกแยะ =__=:;

 

          “..ผมจัดของเสร็จแล้วครับพี่ ฮ..เฮ๊ย!!”

 

          เพล๊ง!!!

 

          “อืมม..ทักษะการหลบหลีกใช้ได้”

 

          “พี่ทำอะไรของพี่เนี๊ยยยยยยยยะ (     ***;:={+++++++}=)” เมื่อกี้อะไรมันบินผ่านหน้าผมไปฟร๊า!! คล้ายๆมี๊ดดดดดดดดดดดดดด TT{}TT

 

          “ก็ทดสอบทักษะไง ถือว่าใช้ได้เลยนะลูกหลบเมื่อกี้ แต่ต้องฝึกฝนอีกหน่อย”

 

          “ม..มันอันตรายนะพี่! อย่าเล่นอะไรแผลงๆเซ่!! ถ้าผมหลบไม่ได้นี่ป่านนี้ผงคงนอนตายจมกองเลือดแล้วละมั้งครับเนี๊ยยยยยยย ={+++++++}=!!”

 

          “นี่ฉันแค่ซอฟๆให้นะ เพราะพรุ่งนี้จะนายจะต้องเจอหนักกว่านี้อีก เอาล่ะ เลิกโวยวาย แล้วเดินเข้ามาไกล้ๆฉันนี่”

 

          “ครับบบผมม T^T” รอบนี้คงไม่ควักมีดมากระซวกผมแบบไม่ให้ตั้งตัวชิปุ๊ ผมเริ่มระแวงแล้วนะเว่ย (T__T:;)

 

          จับๆๆๆๆๆ

 

          “ฮ..เฮ่ยๆๆๆ พี่จับตรงไหนของพี่น่ะ เฮ่ยยยยยยย!!” ย๊า!!!! ไข่เจียว ไข่ต้ม ไข่ตุ๊นนน \(TT{}TT)/

 

          “หุบปากซักทีน่า! หนวกหู!”

 

          “ก..ก็ได้ครัช ฮืออออออ TT^TT”

 

          แงงงงงงงงงง (TT0TT) นี่มันเรื่องบ้าบอชัดๆ เพราะพอผมเดินมาหาพี่แกปั๊บเฮียแกก็จับตามตัวผมปุ๊บ! ไม่ล้วงเข้าไปยันใส่ติ่งเลยล่ะเฮ่ยถ้าจะจับกันขนาดนี้! T{}T

 

          “ถอดเสื้อสิ”

 

          “ห๊า! ไม่น๊ะ!! พี่!! ผมเป็นผู้ชายทั้งแท่งนะเฟ่ยยยย!! (T{}T)”

 

          “เออ รู้ ฉันก็ผู้ชายทั้งแท่งเหมือนกัน อยากจะดูแท่งฉันมั๊ยล่ะ บอกให้ถอดก็ถอดสิวะ โวยมายมากนักเดี๊ยวเอามีดคว้านลิ้นไก่ทั้งซะนี่!”

 

          “..ฮึก T^T” ค.. ครับ  หุบปากแล้วครับบ

 

          ทำม๊ายยย ทำไม แล้วทำไมผมต้องทำตามเฮียแกด้วยฟ่ะเนี๊ยยยย ผมค่อยๆปลดกระดุมเสื้อของตัวเองออกทีละเม็ด เผยให้เห็นแผงอกและซิกแพคที่ผมมีอยู่ เอ่อ เริ่มเขินๆแล้วแฮะ เฮ่ย! เขาเป็นผู้ชายเหมือนกันนะเว่นจุน! เอ็งจะเขินทำม๊ายยยยยย! คิดสิคิดๆๆ

 

          “อืมม ดูเหมือนว่านายจะออกกำลังกายเป็นประจำอยู่แล้วสินะ ไม่งั้นก็คงไม่มีซิกแพคแบบนี้ได้ โอเค เรื่องความแข็งแรงของนายฉันหายห่วงละ เสียแต่บุคลิกนายนี่แหละเหยาะแหยะไปหน่อยแล้วก็กวนตีนไปนิด”

 

          “โถ่ววว พี่เรื่องแค่นั้นเดี๊ยวเดียวผมก็ปรับตัวได้แล่ว เน๊อะๆๆ”

 

          ผมพูดพร้อมหยิบเสื้อที่เพิ่งถอดขึ้นมาใส่ จะว่าไปดูท่าทางแล้วพี่คาเทียร์นี่ก็ไม่ใช่เล่นๆเลยนะ ตัวสูงยาวแล้วกล้ามเนื้อนี่ก็ไม่น่าจะใช่เล่นๆไม่งั้นคงเป็นหัวหน้ามาเฟียไม่ได้แน่ๆ บางทีอาจจะมีรอยสักโคตรพ่อโคตรแม่มังกรอยู่เต็มตัวก็เป็นได้!

 

          “มองอะไร นายอยากให้ฉันถอดเสื้อให้นายดูบ้างรึไง”

 

          “ป..ปล๊าวว เปล่าครับพี่! ผมแค่คิดว่าบางทีพี่อาจจะมีรอยสักอะไรแบบนั้นเต็มตัวแน่ๆ คงจะเท่ห์ระเบิด! =^=:;”

 

          “เออ ตามที่นายคิดนั่นแหละ ฉันมีรอยสักมังกรอยู่ที่กลางหลัง”

 

          “โหยยย เจ๋งอ่ะ ผมอยากสักบ้างจัง”

 

          “เดี๊ยวพอนายผ่านบททดสอบรับรองได้สักสมใจแน่

 

          “แต่ก่อนอื่นนายต้องฟังกฎและข้อปฏิบัตที่นายต้องทำเมื่อทำงานเป็นเลขาของฉันก่อน ข้อแรก นายต้องจดจำทุกๆรายละเอียดที่ฉันทำในแต่ละวัน และจดบันทึก ข้องสอง ห้ามนายพูดเป็นทางการกับฉัน เพราะฉันไม่ชอบ ข้อสามเมื่อฉันเครียดหรือต้องการหาที่ระบายอารมณ์ นายต้องเตรียมกายใจไว้ให้พร้อม ข้อสี่ห้ามออกไปไหนเพียงลำพังเพราะขึ้นชื่อว่าเป็นเลขาของฉันทุกคนต่างก็จับจ้องและมีหลายคนที่คิดร้าย ข้อห้า นายต้องพกอาวุธติดตัวทุกครั้งที่ออกไปจากห้องนี้ และข้อสุดท้ายห้ามหนีหรือลาออกจากกลุ่มแครอล ไม่งั้น.. ตาย”

 

          “เฮือกกกกกก ทำไมมันน่ากลัวอย่างนี้อ่ะพี่ แล้วไอ้ข้อสามกับข้อหกนี่มันยังไงก๊านนนนนนนนน TT{}TT”

 

          “หึๆ เดี๊ยวก็รู้..”

          เอ๊อะะ แผลคิดนอกใจไปซะแล้วสิ (TT^TT)

 

          เวลาผ่านไปเรื่อยๆ ผมใช้เวลาในห้องกับพี่คาเทียร์นานพอสมควร นั่งฟังพี่เขาสอนทริคการผ่านบททดสอบของพรุ่งนี้ เรียนรู้การหลบหมัด และการต่อสู้อย่ามีชั้นเชิง หลังจากนั้นพี่เขาก็พาผมลงไปกินข้าวที่แคนทีน แล้วแยกย้ายกันขึ้นห้องนอน ซึ่งทันทีที่หัวผมถึงหมอน แน่นอน ว่าผมหลับแบบไม่รับรู้อะไรอีกแล้ว เหนื่อยสุดๆวันนี้ แต่ผมคิดว่าพรุ่งนี้คงต้องเหนื่อยกว่านี้อีกหลายเท่าแน่ๆเชียว ขอนอนเอาแรงก่อนละกันนะ T__T