Power Up! คลิกหัวใจนายมาเฟีย (Yaoi)

8.9

เขียนโดย KeawSwaggie

วันที่ 25 มีนาคม พ.ศ. 2558 เวลา 14.52 น.

  11 chapter
  18 วิจารณ์
  32.10K อ่าน

แก้ไขเมื่อ 25 มีนาคม พ.ศ. 2558 15.08 น. โดย เจ้าของนิยาย

แชร์นิยาย Share Share Share

 

2) ..ครั้งแรกบนเมืองใหม่..

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

Chapter 2

..ครั้งแรกบนเมืองใหม่..

 

 

## ก่อนหน้านั้น 4 ชม. ##

           

            เครื่องบินค่อยๆล่อนตัวลงบนรันเวย์ของสนามบินตอนเหนือในประเทศแห่งหนึ่ง ผมเก็บโทรศัพท์ใส่ประเป๋าเป้และเตรียมตัวลงจากเครื่องบินเมื่อมันจอดสนิท นี่เป็นครั้งแรกเลยก็ว่าได้ที่ผมได้มาสัมผัสต่างประเทศสัมผัสบรรยากาศการใช้ชีวิตที่แตกต่างจากบ้านเกิดเมืองนอน

 

            เมื่อเครื่องบินจอดสนิทและแอร์โฮสเตสได้เชิญให้ลูกเรือทุกคนลงจากเครื่อง ผมก็ไม่รอช้าที่จะลงไปด้วยอารมณ์ที่ตื่นเต้นสุดๆ! ไม่เสียแรงที่ผมหนีออกจากบ้านมาเลยซักนิ๊ด ขอให้ผมได้สูดอากาศอันบริสุทธิ์ทีเถ๊ออออออออ ซู๊ดดดดดดดดดดดดด (> ){}( <)

 

 

              “ฮ๊า!!!! สดชื่นเว๊ยยยยยยย ย๊ะฮู๊!”

 

            “Excuse me?! What are you doing right now!?! Please move!!”

 

            “โอ้! ซอรี่ ซอรี่ ซอรี่ ซอรี่ มะเน็ก กะเน็กกาเน็กกา ปุชชี่ปุชชี่ แบร่! =P”

 

            ฝรั่งที่เดินต่อคิวรอเดินลงจากบรรไดของเครื่องบินต่อว่าผมเล็กน้อย ผมก็เลยกลัวว่าป้าแกจะอารมณ์ไม่ดีเลยร้องเพลงขอโทษไปนิดหน่อยพร้อมแลบลิ้นหยอกล้อเล็กๆ เครียดไปไม่ดีน๊า ยิ้มสิยิ้มมมมมมม >3<

 

            ป๊าบ!!

 

            “โอ๊ย!”

 

            “รีบเดินลงไปได้แล้วไอเด็กเวร ร้องเพลงหาพระแสงดาบกันเชียงอะไรของเอ็ง =_=”

 

            “อ้าววว คุณคนประเทศเดียวกับผมเหรอเนี่ยยยย ยินดีที่ได้รู้จักนะครับบบ”

           

          ปึก!

 

            โอ๊ะ! หยิ่งเว๊ยเฮ้ยย หยิ่งง แค่เช็กแฮนด์แค่นี้ทำไม่ได้ไง๊? เราก็อุตส่าห์ดีใจได้เจอคนประเทศเดียวกัน คิดว่าหล่อแล้วหยิ่งมันเท่นักหรือไงวะห๊ะ เดี๊ยะๆๆ =^=*

 

            ผมเลิกสนใจนายมนุษย์หยิ่งแล้วเดินเข้าไปภายในตัวสนามบินก่อนจะหยิบแผนที่ขึ้นมาดู อืมมม อย่างแรกเลยผมต้องหาบ้านพักก่อนสินะ โรงแรมก็ไม่ได้จองล่วงหน้าซะด้วยสิ ทำไงดีล่ะเนี่ย ชีวิต มัวแต่ทะเลาะกับแม่แล้วก็วิ่งแจ้นมาสนามบินเลยลืมนึกถึงเรื่องที่พักเลยเว่ยผม นี่มึงโง่ หรือมึงโง่วะเนี่ยจุน!!

 

            โอ๊ะๆๆๆ นั่นๆๆ นั่นมนุษย์หยิ่งที่ตบหัวผมเมื่อกี๊นี่นา! ฮ๊า!! โชคดีอะไรอย่างนี้ ขอพี่แกค้างด้วยซักคืนแล้วกัน >0<

 

            “พี่ครับๆๆๆๆ พี่ๆ”

 

            ผมรีบลากกระเป๋าเดินทางของตัวเองแล้ววิ่งไปหาพี่มนุษย์หยิ่งคนนั้นพร้อมล็อกแขนพี่แกเอาไว้เสร็จสรรพ! ฮึ๊! เหยื่อของข้าาาาาา (*0*)/

 

            “อะไร”

              เฮื๊อก.. น .. น้ำเสียงเย็นชา.. กั๊ววกลัวว *_*

            “พี่คือ..เอ่อ..ผมเพิ่งมาที่นี่ครั้งแรกน่ะฮะ แล้วพอดีผมก็ไม่ได้จองที่พักหรือมีญาติที่นี่ด้วย ถ้าผมจะขอรบกวน เอ่อ ไปพักที่บ้านพี่ซักวันสองวันได้มั๊ยครับ ถ้าผมหาที่พักหางานได้แล้ว ผมจะย้ายออกทันทีเลยครับ! นะๆ นะครับพี่!”

 

            “นายมาจากเกาหลีใช่มั๊ย”

 

            “ครับ!”

 

            “พูดภาษาอะไรได้มั่ง”

 

            “ก็มีภาษาเกาหลี ภาษาอังกฤษ แล้วก็ภาษาไทยฮะ”

 

            “อืม พอดีเลย งั้นนายมาทำงานกับฉันแล้วกัน ส่วนเรื่องที่พักไม่ต้องกังวล มีให้อยู่อย่างดี”

 

            “จริงนะ!! ขอบคุณครับบบบลูกเพ่ \(TT{}TT)/”

 

            โอ๊ววววว ไม่รู้ผมจะขอบคุณพี่แกยังไงดีทั้งหน้าตาดี ทั้งใจดี หยิ่งเหยิ่งที่ไหนไม่จริ๊งงง ใครกล้ามาว่าพี่แกหยิ่งกันได้นะ ตาถั่วบดซบเลวระยำฝุดๆ // เก๊าไงจะใครล่ะ T^T

 

            “เฮ่ยๆๆๆ ไม่ต้องกอด ออกไปๆๆ”

 

            “เอ่อ..ผมชื่อ จุน นะฮะ จุน-เจ-อา มาจากโซลครับ”

 

            “อือ แล้วไง”

 

            “พี่ชื่อออ..”

 

            “คาเทียร์”

 

            “โหหห แม่พี่มีกลุ่มแครอลเป็นไอดอลป้ะเนี่ยย ถึงได้ตั้งชื่อพี่เหมือนหัวหน้ากลุ่มแครอลเลยยย เท่ระเบิด!! เดี๊ยวผมเปลี่ยนชื่อเป็นเอริคมั่งดีกว่า เน๊อะๆๆ *-*”

 

            “นายก็รู้จักกลุ่มแครอลนี่ แต่ไม่รู้จักฉันเนี่ยนะ? =_=”

 

            “พี่อย่ามาตลกเลยน่า หัวหน้ากลุ่มแครอลเขาไม่มีทางมานั่งเครื่องบินโลวคลาสแบบนี้หรอก เครื่องบินส่วนตัวเขาก็มี ว่าแต่พี่ถึงขั้นลงทุนไปศัลยกรรมมาเลยป้ะเนี่ย หน้านี่เหมื๊อนนนเหมือนนน”

 

            “คงงั้นมั้ง”

 

            ตึกๆๆๆๆๆๆๆๆ

 

            ควับ!!!!

 

            “คาราวะท่านคาเทียร์!!!!!”

 

            อะเจ๊อะ!! ={}=!! ฮ..เฮ่ยย อย่าบอกนะว่าพี่แกพูดจริง..ง..งั้นนน ซ..ซวยแล้วว ={}=::;

 

            “พวกแกมากันทำไม ฉันแค่ออกไปกินข้าวที่เกาหลีเฉยๆ”

 

            “พวกผมเป็นห่วงท่านครับ! อันตรายรอบด้าน!! ไม่มีใครรู้ได้!!”

 

            “เฮ่ยๆๆ อย่าเวอร์ไปหน่อยเลยพวกเอ็ง หลบๆๆ นี่พี่คาเทียร์ นึกจะไปไหนก็บอกผมมั่งได้มั๊ยวะครับ นึกจะไปไหนก็ไป ไม่บอกไม่กล่าว แล้วมาทำไมไอ้สนามบินกระจอกๆเนี่ย ของเราก็มี วุ๊ ไม่เข้าใจคนแก่”

 

            “แก่กว่าแกแค่สิบนาทีเนี่ยนะเอริค ที่เรียกว่าแก่น่ะ =_=”

 

            “แล้วนี่พี่ไปพาลูกหมาที่ไหนมาด้วยเนี่ย น่าตาน่าดีดเหม่งชะมัด ตาสีแดงซะด้วยสิ”

 

            “อ..เอ่อ..ค..คาราวะท่านคาเทียร์ และท่านเอริค!! เอ่อ!! กระผม..ขอตัวก่อนนะขอรับ หม่อมแม่โทรตาม!! (TT0TT:;)”

 

            แม่โจ้!!! นี่มันคือเรื่องจริงเหรอเนี๊ยะ! ไอเราก็ดันไปกวนตีนเขาไว้ซะเยอะเลย จะโดนตัดนิ้วตัดแขนหรือเปล่าก็ไม่รู้ ไม่เอาแล้วโว๊ยยยย กลับๆๆๆ กลับบ๊านนนนน (TT{}TT::;   )

           

            หมับ!!

 

            “จะไปไหน”

 

            แหะๆ ผมโดนดึงตัวไว้ล่ะ แถมโดนยกขึ้นซะขาห้อยต่องแต่งเลย T^T:;

 

            “แม่ผมโทรตามให้กลับบ้านครับ!!(T0T! )”

 

            “ส่งโทรศัพท์นายมาสิ แม่นายโทรมาเมื่อไหร่กัน”

 

            “ม..เมื่อวานครับ!” แม่โทรตามให้กลับบ้านตั้งแต่เมื่อวานแล้ววว เชื่อผมเถ๊อออออออออออ

 

            “แล้วเกี่ยวอะไรกับวันนี้วะหะ =___=**”

 

            “อ..เอ่ออ” เออ นั่นดิ เกี่ยวไรด้วยวะ เอ้อ งง T__T?

 

            “ถ้าอยากกลับบ้านก็ทิ้งนิ้วก้อยไว้นิ้วเดียวก็พอ โทษฐานที่มาทำล้อเล่นกับฉัน”

 

            “ม..แม่ผมบอกว่าอยู่ต่อก็ได้ครับ แล้วก็อย่าลืมอ่านหนังสือสอบครับ!”

 

            “พูดบ้าอะไรของเอ็งฟ่ะ พี่พาคนบ้ามาทำไมเนี่ยพี่คาเทียร์ =__=?”

 

            “จุน”

 

            “ค..ครับ!!”

 

            “ตั้งแต่วันนี้ไป นายเป็นเลขาคนใหม่ของฉัน พรุ่งนี้ต้องเข้ารับการฝึก และต้องฝ่านบททดสอบให้ได้ภายในอาทิย์หน้า”

 

            “ฮืออออ คร๊าบบบบบๆ (TToTT) (__   __) (TToTT)”

 

            “งั้นก็ตามพวกฉันมา”

 

            ขาแข็งอ่า ก้าวขาจะไม่ออกแล้ววว ผมนี่เดินเป็นหุ่นยนต์เลยครัช เพราะทุกคนที่น่าจะเป็นลูกกระจ๊อกหรืออะไรซักอย่างนี่คือ พี่แกเดินกันเป็นระเบียบเฟ่อร์อ่ะ แล้วดูผมนี่ดิ๊ โอ๊ เอาผมจุกออกก่อนดีกว่า เมื่อกี้ท่านพี่เอริคเพิ่งบอกว่าหัวเหม่งน่าดีด อึ๊ด! (T^T)//

 

            เอี๊ยดดดดดด!!

 

            ทันทีที่ผมและพวกกลุ่มแครอลเดินมาถึงหน้าสนามบิน รถลีมูซีนสีดำสนิทก็แล่นเข้ามาจอดตรงหน้าหร้อมรถบิ๊กไบท์และรถจากัวส์อีกนับสิบคัน โอ้วววว งดงามมมมมม รถอย่างเท่! (*0*)

 

            “พี่แล้วจะให้เจ้าเด็กใหม่ไปรถคันไหนอ่ะ”

 

            “ไปกับพี่นี่แหละ”

 

            “เฮ่ยยยย พี่! นี่มันรถลีมูซีนของเรานะเว่ยย!!”

 

            “กว้างออก นั่งแค่สองคน ไม่เบื่อบ้างหรือไงเอริค จุน ตามฉันมา!”

 

            หมับ!

 

            “ค..คร๊าบบบบ T__T”

 

            เอ่ออ แค่พูดก็พอมั้งครับท่านที่คาเทียร์ ไม่ต้องจูงมือออ ผมเดินเองด๊ายยยยย TT^TT

 

            หลังจากที่ ผม พี่คาร์เทียร์ และพี่เอริค เข้ามานั่งในรถและขบวนรถทั้งหมดเริ่มเคลื่อนตัวออก ความเงียบและความอึดอัดก็เข้ามาเยือนแทนที่ พี่คาร์เทียก็เอาแต่ก้มหน้าเล่นเกมส์ปลูกผักในโทรศัพท์ ส่วนพี่เอริคก็เอาแต่จ้องผมตาเขม็ง มองสำรวจตั้งแต่หัวจรดเท้า โอ้ลั๊ลลา ผมจะหลีกหนีสายตาพี่เอริคได้ยังไงใครก็ได้ช่วยบอกผมที งือออออออ TT____TT

 

            “นายชื่ออะไรนะเจ้าเหม่ง”

 

            “ช..ชื่อ จุน ครับ จุน-เจ-อา”

 

            “จากเกาหลีสินะ ถึงว่าพี่คาเทียร์ถึงถูกใจนายเป็นพิเศษ”

 

            “ผ..ผมขอถามอะไรหน่อยได้มั๊ยครับ”

 

            “มีอะไรไว้ค่อยถามฉัน! อย่าไปคุยกับเอริคมัน เอ้า! ใส่หูฟังไว้ซะ!”

 

            “o(=_=)o” อยู่ดีๆพี่คาเทียร์จับเอาเฮดโฟนอันใหญ่มาครอบหูผมเฉย แถมยังเปิดเพลงดังกระหึ่ม มันจะดีมากถ้าเป็นเพลงเปาบุ้นจิ้นที่ผมชอบ เออ ว่าแต่ผมยังไม่ได้ถามคำถามผมเลยนะเนี๊ยะ! วุ๊! =3=**

 

            ผมนั่งฟังเพลงที่เปลี่ยนไปเรื่อยเป็นเวลานานพอสมควร เล่นเอาสับปะหงกไปหลายรอบ ส่วนพี่คาเทียร์กับพี่เอริคก็คุยอะไรกันไม่รู้งุ้งงิ้งๆ พอผมจะถอดเฮดโฟนออกก็โดนสายตาดุๆของพี่คาเทียร์จ้องแบบ ถ้าถอด มึง-ตาย แล้วแบบนี้ใครเขาจะไปกล้าถอดล่ะวะเฮ้ยย คนอะไรโคตรน่ากลัวเบย =^=::;

 

            รถค่อยๆชลอตัวลงเมื่อถึงถนนที่มีกำแพงยาวเหยียดและมีเพียงบรรยากาศที่ร่มลื่น ไม่มีตึกมาบดบัง มองเห็นถึงสนามหย้ากว้างๆและทะเลสาปขนาดย่อมๆ และพวกชุดดำที่เดินขวักไขว่ไปมาอย่างน่าเกรงขาม นี่มันเมืองของอีกาหรือไงเนี่ย เรียกข้าว่า กินทามะ! เอ่อ มันเรื่องเดียวกันป้ะวะ =_=? ช่างแม่งละ..

 

            เมื่อรถเลี้ยวเข้ามาภายในตัวกำแพง โอ้วววโหววว แม่จ้าวโว๊ยยย อลังการอย่าบอกใครเชียว ที่นี่มันเป็นศูนย์รวมของพวกชอบใช้ความรุนแรงหรือไงกัน มีทั้งสนามซ้อมยิงปืน สนามซ้อมยิงธนู ลานประลองดาบ ลานประลองหมัดมวย มีแม้กระทั่งเวทีชกกลางแจ้ง! แถมยังมีร้านขายอาวุธขนาดใหญ่ พร้อมมีบ้านพักของพวกคนชุดดำเป็นหลังๆไป โอ้!!! โคตรลงทุน!!

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

คำยืนยันของเจ้าของนิยาย

✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน

คำวิจารณ์

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้


รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
คำวิจารณ์เพิ่มเติม...

โหวต

เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
9.5 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
8.7 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
8.4 /10

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้


แบบสำรวจ

 

ไม่มีแบบสำรวจ

 

 
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
ข้อความ : เลือกเล่นเสียง
สนทนา