The Prince ลุ้นรักพิชิตใจเจ้าชายสุดหล่อ

   ฉันได้แต่ส่งข้อความไปหาจิโร่ แต่ดูเค้าจะไม่ตอบและไม่ยอมรับโทรศัพท์อีกด้วยจะเป็นอะไร
หรือเปล่าน่ะ ฉันมองออกไปนอกหน้าต่าง
"นี้ๆ จิโร่เป็นไงบ้าง" ซินหันมาถาม
"คงอยากอยู่คนเดียวหน่ะ^^ เดี่ยวก็ดีขึ้น" ฉันยิ้มบางๆให้ซ้น
"เรื่องของ ผอ.กับจิโร่ ไม่เคยรู้เรื่องมาก่อนเลย" ฉันกลับมานั่งคิดเรื่องเดิมอีกครั้ง นั่นสิ?ตลอด
ที่ฉันไปหาเค้าก็ไม่เคยเจอพ่อเค้าสะครั้ง เค้าบอกเสมอว่าเค้าอยู่คนเดียว ตอนนั้นฉันเลยมาเป็น
เพื่อนของเค้า และเค้าก็ดูร่าเริงจากเมื่อก่อนมาก
"นั่นสิ"ฉันพูดออกมาเบาๆ
"แล้วเจ้าชายล่ะ ไม่คิดว่าจะเป็นแบบนี้เลยแหะ จัสมินก็ไม่เคยบอกว่าเป็นคนรักเจ้าชาย" ฉันชงัก
"รู้สักพักแล้วล่ะ แต่ฉันก็เลือกที่จะทำเป็นไม่รู้" ซินทำหน้ารู้สึกผิดก่อนจะลูบหลังปลอบใจ
"ขอโทษที่พูดออกไปน่ะ ยูริ" ฉันส่ายหน้า
"ไม่หรอกๆ^^"ฉันกลุ้มมือซินไว้ ก่อนน้ำตาจะไหลออกมาไม่รู้ตัว
"ย..ยูริ ?" ซินดึงฉันเข้าไปกอด ฉันอ่อนแอมากเลยสิน่ะ 
"ร้องออกมาเถอะ^^ "ฉันปล่อยโฮทันที ทั้งๆที่อยู่ในห้องเรียน
"ขอบใจน่ะ ซิน" ฉันปาดน้ำตาออก
"เข็มแข็งไว้น่ะ ยูริ" ฉันพยักหน้าแล้วยิ้มหวานให้ แต่สายตาฉันดันไปสบตากับเจ้าชาย
"....." เค้ามองหน้าแล้วเดินออกไป
"วันนี้กลับดึกด้วยนี้-_-ขี้เกียจเน้อะ ยูริ" 
"อ่อ ทำงานดีหน่าาา กลับตั้งสองทุ่ม " เห้อออ! วันนี้ฉันต้องทำงานกับซินในชมรม
"ไปกันเถอะยูริ จะได้เสร็จไวๆ" ฉันรีบเก็บกระเป๋าแล้วไปที่ห้องชมรม
 
>>21:35<<
"-0-ง่าาาา สามทุ่มกว่าแล้วยูริ กลับกันเถอะ" ฉันมองนาฬิกา ขะมีรถให้กลับไหมเนี่ย!
"กลับล่ะน่ะ เจอกันพรุ่งนี้น่ะซิน" ฉันโบกมือลา แล้วรีบไปรอที่ป้ายรถเมล์ ไม่มีรถเลยแหะ
"ง้อววว~น้องสาวววว น่ารักจังงง" ฉันสดุ้งก่อนจะหันไปมอง ขายน่าตาน่ากลัวทำเนียนมายืน
ใกล้ๆฉัน ฉันพยายามเดินหนั
"นี้ๆให้พี่ส่งน่ะๆน้องสาวน่ารักจนพี่ทนไม่ไหวเลยล่ะ" ไม่ทันขาดคำ ผู้ชายคนนั้นดึงฉันไปกอด
ก่อนจะลากฉันไปที่ซ่องแคบๆ ทำไงดี!
"ปล่อย!! ช่วยด้วยย!!" ฉันตะโกนสุดเสียง แต่ไอบ้านี้แรงเยอะยังกับควาย!
"อยู่นิ่งๆสิ แปบเดียวเอง" มันเริ่มเอาหน้ามาคลอเคลียที่ซอกคอฉัน ช่วยด้วย!
"ไปพ้นๆ ข่วยด้วยยย!" ฉันรวบรวมแรงทั้งหมดก่อนจะถีบมันไปอย่างแรง ทำให้มันปล่อยมือ
ฉันใช้โอกาศนี้แล้ววิ่งออกมา
"คิดว่าจะหนีพ้นหรอน้องสาว!"มันวิ่งตามมาแล้วจับข้อมือฉัน ก่อนจะต่อยที่ท้องฉันทำให้ร่างของ
ฉันทรุดลงไปนั่งกับพื้น
"เล่นตัวจริงๆ" มันผลักให้ฉันนอนลง ฉันได้แต่ดิ้นกับไม่เป็นผล จุกชะมัด!ทำอะไรไม่ได้เลย
พรึ่บบ~ มีคนกระชักชายโรคจิตคนนั้นออกไป
"จ..เจ้าชาย" ฉันได้แต่นั่งมองเค้าปล่อยหมัดใส้ไอโรคจิตไม่ยั้งมือแถมยังสั่งเสียอีก ไอโรคจิต
รีบวิ่งหนีไป เจ้าชายเดินมาหาก่อนจะคุกเข่านั่งลงแล้วดึงฉันเข้าไปกอด
"ไม่เป็นไรใช่ไหม" อ้อมกอดเค้า...ทำไม? ฉันคิดถึงอ้อมกอดนี้จัง
"ฮื้อๆๆๆ "ฉันปล่อยโฮพร้อมกับกอดตอบเค้า ขอแค่แปบเดียว
"กลัวสิน่ะ"  เค้าพยุงให้ฉันลุกขึ้น
"ข..ขอบคุณ"ฉันบอกเค้าไป เจ้าชายเดินจับมืแฉันมาตลอดทางแล้วเดินมาส่งที่บ้านฉัน
มือของเค้ายังอบอุ่นเหมือนเดิม ทำไม!ถึงเกียดเค้าไม่ลงน้ะ
"กลับเข้าบ้านไปสะ" เค้าบอกพร้อมกับลูบหัวฉันอย่างที่เค้าเคยทำ ทำไม?เค้าทำแบบนี้ทำไม
"อื้ม" ฉันเดินกลับเข้าบ้านไป คิดถึงบอกไม่ถูก ทำไงให้ฉันลืมเค้า! บอกฉันที