-ตราบาป-

"กะ....กู ขอโทษ"
ผมบอกหลังจากที่ทำการมาหลบอยู่ตรงหลังโซฟาตัวยาว มันก็เดินดุ่มๆเข้ามาหาทำหน้ามุ่ยๆ
แล้วกนะชากคอผมไปทางมัน รุนแรง สาสสสส
"แต่มึง จงใจทำ ฉะนั้นมาให้กูลงโทษซะดีๆ"
มันบอกก่อนจะแสยะยิ้มออกมารู้สึกว่าตรงมุมปากมันจะกระตุกๆน้ะ
"มะ...มิ อาววววว"
ผมร้องเสียงลงทันทีก่อนที่มันจะทุ่มผมลงบนโซฟา เชี่ยๆจุก อั๊คเลยอ่ะ
"มานี่เลยมึง"
มันลากตัวผมกลับไปยังที่เดิมในขณะที่ผมกำลังคลานหนีมัน ก่อนมันจะขึ้นคร่อมนั่งทับผมไว้
มะ..ไม่เอาน้ะ แบบนี้ มันก็เหมือนเมื่อตอนนั้นสิ
"ปะ...ปล่อยกูน้ะ"
ผมว่าพลางพยายามดิ้นหนีภาพเหตุการณ์ในตอนนั้นเริ่มฉายซ้ำอีกครั้งความกลัวเริ่มแทรก
เข้ามาก่อนที่จะทำให้สติผมแตก ผมรีบดันหน้าอกมันให้ออกห่างออกไปแม้จะรู้ดีว่าไม่สามารถ
สู้แรงคนตรงหน้าได้ก็ตาม
"ปะ..ปล่อยกู..."
ผมว่าพลางปิดที่ปากตัวเองในตอนที่มันเริ่มก้มลงไซร้ที่คอของผมเล่น ก่อนที่หยดน้ำใสจะ
ไหลลงจากดวงตาของผม มันผงะรีบลุกออกจากตัวผมทันที
"อึก...ฮือ...ฮึก"
ผมร้องไห้ออกมาปิดที่ตาของตัวเองไม่อยากเห็นภาพเหตูการณ์ในตอนนั้นอีก
"เฮ้ย กะ..กู ขอโทษ กูไม่รู้ว่ามึงจกลัวขนาดนี้"
มันพูดแล้วผกตัวผมขึ้นมานั่งจากนั้นก็กอดผมไว้หลวมๆแล้วลูบหัวผมปลอบ
"ฮือ....."
ผมสบกับไหล่ของมันทันทีแล้วจิกที่ไหล่ของมันแน่น ภาพต่างๆพากันกรู่เข้ามาในหัวทุก
ช่วงเวลาทุกเหตูการณ์ ทรมาน....
"ชู่ว ชู่ว หลุดร้อวน้ะ ไม่เอาๆไม่ร้องเดี๊ยวไม่หล่อหรอก"
มันพูโแล้วลูบหัวปลอบผมไปเรื่อยๆก่อนจะมาจูบปลอบผมตรงหน้าผาก
"ฮึก...ไม่เอาแล้ว ฮือ...."
"พอๆ พอแล้วกูไม่ทำแล้ว"
มันพูดก่อนลูบหัวผมต่อผมก็ร้องไหป้ออกมาอย่างไม่อายใคร จนผมสงบลงได้
"..........."
ภายในห้องต่างเงียบสงบ เอลฟ์ ยังคงปลอบผมอยู่ใกล้ๆ
"หยุดรองได้สักทีน้ะมึง"
มันว่าพลางเขกหัวผม ทำให้น้ำตาผมเล็ดก่อนที่มันจะทำท่าทีลุกลนแล้วบอกขอโทษผมยก
ใหญ่นั่นทำให้ผมหัวเราออกมา
 "แหม แกล้งกู"
มันบอกก่อนที่จะทำหน้ามุ่ยแก้มป่อง ผมก็หยิกแก้มมันด้วยความหมั่นไส้ตัวเท่าควายพอ
งอนแล้วดูทุเรศลูกตามากอ่ะ
"โอ๊ยๆ พอๆเจ็บๆ"
มันบอกแล้วดึงมือผมออก ก่อนที่จะบอกขอโทษผมอีกครั้ง
"กูขอโทษน้ะกูไม่รู้ว่ามึงจะร้องไห้ออกมาแค่เแกล้งเล่นๆน่ะ"
มันบอกก่อนมองหน้าผม
"อืม...ช่างมันเหอะ"
ผมว่าก่อนลุกออกไปแล้วเข้าห้องครัว พอร้องไห้แล้วก็หิวขึ้นมาเลยแหะ
ผมทำการเอาต้มยำที่มันเอามาให้เทใส่ถ้วยแล้วเดินออกมาข้างนอกเห็นมันนั่งมองผมตา
ปริบๆก่อนจะมาช่วยผมถือของไปวาง
"แค่อย่างเดียวไม่ต้องช่วยกูก็ได้มั้ง?"
ผมว่าพลางยืนกอดอกมองมัน มันก็ยิ้มแหยๆมาให้
"แหม ก็ถือว่าเป็นการขอโทษล่ะกัน"
มันว่าพลางยิ้มให้ผมก่อนที่ผมจะเดินลงไปนังข้างๆมัน
ดูท่ามันจะเอาใจผมเป็นพิเสษเพราะเดี๊ยวก็ถามว่าหิวมั้ย เดี๊ยวก็ถามว่าอร่อยรึป่าวอยากได้
อย่างนู้นอย่างนี้มั้ยจนผมต้องรำคาญแล้วไล่มันกลับบ้านไป
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
มาต่อให้แล้วนร้าาาา>[]<หายหัวไปซะนาน เม้นให้เขาบ้างจิ น้อยใจเป็นน่ะเว๊ยยยย