-ตราบาป-

"กะ....กู ขอโทษ"

ผมบอกหลังจากที่ทำการมาหลบอยู่ตรงหลังโซฟาตัวยาว มันก็เดินดุ่มๆเข้ามาหาทำหน้ามุ่ยๆ

แล้วกนะชากคอผมไปทางมัน รุนแรง สาสสสส

"แต่มึง จงใจทำ ฉะนั้นมาให้กูลงโทษซะดีๆ"

มันบอกก่อนจะแสยะยิ้มออกมารู้สึกว่าตรงมุมปากมันจะกระตุกๆน้ะ

"มะ...มิ อาววววว"

ผมร้องเสียงลงทันทีก่อนที่มันจะทุ่มผมลงบนโซฟา เชี่ยๆจุก อั๊คเลยอ่ะ

"มานี่เลยมึง"

มันลากตัวผมกลับไปยังที่เดิมในขณะที่ผมกำลังคลานหนีมัน ก่อนมันจะขึ้นคร่อมนั่งทับผมไว้

มะ..ไม่เอาน้ะ แบบนี้ มันก็เหมือนเมื่อตอนนั้นสิ

"ปะ...ปล่อยกูน้ะ"

ผมว่าพลางพยายามดิ้นหนีภาพเหตุการณ์ในตอนนั้นเริ่มฉายซ้ำอีกครั้งความกลัวเริ่มแทรก

เข้ามาก่อนที่จะทำให้สติผมแตก ผมรีบดันหน้าอกมันให้ออกห่างออกไปแม้จะรู้ดีว่าไม่สามารถ

สู้แรงคนตรงหน้าได้ก็ตาม

"ปะ..ปล่อยกู..."

ผมว่าพลางปิดที่ปากตัวเองในตอนที่มันเริ่มก้มลงไซร้ที่คอของผมเล่น ก่อนที่หยดน้ำใสจะ

ไหลลงจากดวงตาของผม มันผงะรีบลุกออกจากตัวผมทันที

"อึก...ฮือ...ฮึก"

ผมร้องไห้ออกมาปิดที่ตาของตัวเองไม่อยากเห็นภาพเหตูการณ์ในตอนนั้นอีก

"เฮ้ย กะ..กู ขอโทษ กูไม่รู้ว่ามึงจกลัวขนาดนี้"

มันพูดแล้วผกตัวผมขึ้นมานั่งจากนั้นก็กอดผมไว้หลวมๆแล้วลูบหัวผมปลอบ

"ฮือ....."

ผมสบกับไหล่ของมันทันทีแล้วจิกที่ไหล่ของมันแน่น ภาพต่างๆพากันกรู่เข้ามาในหัวทุก

ช่วงเวลาทุกเหตูการณ์ ทรมาน....

"ชู่ว ชู่ว หลุดร้อวน้ะ ไม่เอาๆไม่ร้องเดี๊ยวไม่หล่อหรอก"

มันพูโแล้วลูบหัวปลอบผมไปเรื่อยๆก่อนจะมาจูบปลอบผมตรงหน้าผาก

"ฮึก...ไม่เอาแล้ว ฮือ...."

"พอๆ พอแล้วกูไม่ทำแล้ว"

มันพูดก่อนลูบหัวผมต่อผมก็ร้องไหป้ออกมาอย่างไม่อายใคร จนผมสงบลงได้

"..........."

ภายในห้องต่างเงียบสงบ เอลฟ์ ยังคงปลอบผมอยู่ใกล้ๆ

"หยุดรองได้สักทีน้ะมึง"

มันว่าพลางเขกหัวผม ทำให้น้ำตาผมเล็ดก่อนที่มันจะทำท่าทีลุกลนแล้วบอกขอโทษผมยก

ใหญ่นั่นทำให้ผมหัวเราออกมา

 "แหม แกล้งกู"

มันบอกก่อนที่จะทำหน้ามุ่ยแก้มป่อง ผมก็หยิกแก้มมันด้วยความหมั่นไส้ตัวเท่าควายพอ

งอนแล้วดูทุเรศลูกตามากอ่ะ

"โอ๊ยๆ พอๆเจ็บๆ"

มันบอกแล้วดึงมือผมออก ก่อนที่จะบอกขอโทษผมอีกครั้ง

"กูขอโทษน้ะกูไม่รู้ว่ามึงจะร้องไห้ออกมาแค่เแกล้งเล่นๆน่ะ"

มันบอกก่อนมองหน้าผม

"อืม...ช่างมันเหอะ"

ผมว่าก่อนลุกออกไปแล้วเข้าห้องครัว พอร้องไห้แล้วก็หิวขึ้นมาเลยแหะ

ผมทำการเอาต้มยำที่มันเอามาให้เทใส่ถ้วยแล้วเดินออกมาข้างนอกเห็นมันนั่งมองผมตา

ปริบๆก่อนจะมาช่วยผมถือของไปวาง

"แค่อย่างเดียวไม่ต้องช่วยกูก็ได้มั้ง?"

ผมว่าพลางยืนกอดอกมองมัน มันก็ยิ้มแหยๆมาให้

"แหม ก็ถือว่าเป็นการขอโทษล่ะกัน"

มันว่าพลางยิ้มให้ผมก่อนที่ผมจะเดินลงไปนังข้างๆมัน

ดูท่ามันจะเอาใจผมเป็นพิเสษเพราะเดี๊ยวก็ถามว่าหิวมั้ย เดี๊ยวก็ถามว่าอร่อยรึป่าวอยากได้

อย่างนู้นอย่างนี้มั้ยจนผมต้องรำคาญแล้วไล่มันกลับบ้านไป

มาต่อให้แล้วนร้าาาา>[]<หายหัวไปซะนาน เม้นให้เขาบ้างจิ น้อยใจเป็นน่ะเว๊ยยยย