★♚Back To Love♚★รีเทิร์นหัวใจยัยจอมโหด

            Killiks Prittrail


บทนำ





ครืด ครืด

ในขณะที่ฉันกำลังนั่งเรียนวิชา ประวัติศาสตร์ ด้วยความเบื่อหน่าย โทรศัพท์มือถือสมาร์ทโฟนสุดหรู ก็สั่นสะเทือนแจ้งเตือนว่ามีข้อความเข้า ฉันจึงไม่รอช้าที่จะรีบหยิบโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋ากระโปง เพราะฉันมั่นใจแน่ๆ ว่าคนที่ส่งมาจะต้องเป็นคนในแก๊งค์ด้วยกัน แล้วก็กำลังมีเรื่องด่วนจี๋มากๆ




ทีซาร์คนหล่อ


'ซวยแล้ววว Evil Red หมาหมู่อยู่ถนนสายชาญเมือง'


ฉันล่ะเพลียกับชื่อไลน์ของหมอนี่จริงๆ หลงตัวเองนี่ที่หนึ่งเลย เอิ่ม แต่ตอนนี้ชื่อไลน์นี่ไม่สำคัญเท่าไร เพราะเราจะต้องรีบไปช่วย ทีซาร์แสนกะล่อนนั่นก่อนที่จะถูกรุมระยำหน้ายับ ฉันจึงลุกขึ้นพรวดท่ามกลางสายตาของนักเรียนในห้อง และอาจารย์ที่กำลังสอนอยู่ ตอนแรกทุกคนในห้องก็สนใจอยู่หรอก แต่พอรู้ว่าเป็นฉัน บรรยากาศในห้องก็กลับเข้าสู่โหมดปกติ เพราะว่าฉันทำแบบนี้บ่อยแล้วไงๆ อิอิ ก็เลยไม่ต้องเสียเวลามาขออนุญาตใคร ! ฉันก็เลยรีบฉุดแขนแยมมี่ เพื่อนสาวคนสนิทที่รู้ใจของฉันออกมาจากห้องทันที เอิ่ม เดี๋ยวมาอธิบายทีหลังละกันเรื่องแก๊งค์ของฉัน ตอนนี้ต้องรีบโทรตามทุกคนก่อน


"มีเรื่องอะไรอีกล่ะคราวนี้"


แยมมี่ถามฉันด้วยสีหน้าเบื่อหน่าย ซึ่งมันก็เป็นหน้าปกติของยัยนี่อยู่แล้วแหละ ฉันก็เลยรีบบอกยัยนั่นจะได้ไม่เสียเวลา


"เฮียทีซาร์โดนหมาหมู่ แกโทรตามเฮียๆฉันจะรีบไปตามล็อกเก็ต เจอกันที่รถ"


ฉันอธิบายให้แยมมี่ฟังสั้นๆแล้วก็รีบวิ่งไปตึกวิทยาศาสตร์ที่ล็อกเก็ตกำลังเรียนอยู่ คือฉันจำตารางเรียนของเขาได้ไง เลยไม่ต้องเสียเวลาไปเปิดดู เพราะนายนี่น่ะนะ ไม่ใช้โทรศัพท์ ในโรงเรียน ฉันนี่ก็แบบ เซ็งล่ะสิ ที่ต้องวิ่งมาตามหมอนี่ทุกครั้ง เลยพยายามจำตารางเรียนของหมอนี่ไว้



พลั๊ก


เมื่อถึงห้องเรียนของล็อกเก็ตฉันก็ผลักประตูเข้าไปโดยที่ไม่ขออนุญาต ทีแรกอาจารย์ที่กำลังสอนอยู่ก็กำลังอ้าปากจะด่าฉันนั่นแหละ แต่เห็นหน้าฉันเจ๊แกก็หันไปสอนต่อทันที ล็อกเก็ตเมื่อเห็นฉันเข้ามาในห้องก็รีบลุกออกมาโดยที่ไม่ต้องรอให้ฉันพูดอะไร


เราสองคนรีบวิ่งไปที่ลานจอดรถทันทีที่ออกมาจากห้องเรียน เมื่อเห็น BMV สีแดงคันสวยของแยมมี่แล้ว เราสองคนก็รีบขึ้นรถกันอย่างรวดเร็ว แล้วเเยมมี่ก็รีบพุ่งทะยานรถออกมาจาก รร. ทันที


"คราวนี้ใครอีกล่ะ"


เฮ้ยยย วันนี้นายนี่มาแปลก ปกติล็อกเก็ตเคยถามซะที่ไหน ตายๆ ฉันว่าวันนี้ฝนจะตกแน่ๆเลย ถึงแม้ว่านี่จะเป็นฤดูหนาวก็เหอะ


"เฮียทีซาร์ โดนไอ้พวก ผีป่าขี้เล็บรุม"


ฮ่าๆ ผีป่าขี้เล็บนี่ฉันคิดได้เมื่อกี้เลยนะเนี่ย คือแบบ ชื่อมันน่ารักมากกก (หรอ?)

ล็อกเก็ตทำหน้ายุ่งๆใส่ฉัน แยมมี่ที่กำลังซิ่งอยู่ก็เลยอธิบายแทนฉัน


"ก็จะมีใครนอกจาก อีวิลเรด ส่วนไอ้ผีป่าขี้เล็บนี่คงจะฉายาใหม่ล่ะนะ"



"ลอบกัดได้ไม่เว้นแต่ละวัน"

เห็นด้วยอย่างแรงกับล็อกเก็ต พวกผีป่าขี้เล็บเนี้ย มันลอบกัดพวกฉันแทบจะทุกวันๆ ทั้งๆที่มันก็รู้ว่าถึงยังไงก็ไม่มีทางชนะแน่ๆ เพราะพวกเราทุกคนถูกฝึกมาอย่างดี ในทุกๆด้าน


"เออ..เราคงจะไปถึงก่อนพวกเฮียแน่ๆเราต้องเตรียมรีบมือก่อน แล้วฉันก็คิดว่าครั้งนี้พวกมันจะต้องเล่นพิเรนท์ๆอีกแน่ๆ เอ่อ.. แยมมี่รีบๆหน่อย เดี๋ยวเฮียทีหน้ายับแล้วจะมาโวยวายอีก"


'แยมมี่..รีบๆหน่อย'
อยากรู้ว่าล็อกเก็ตพูดมันออกมาโดยไม่แหกตาดูเลยหรือไงว่าตอนนี้ แยมมี่มันจะพาเหาะอยู่แล้ว !!



เอี๊ยดดดดด~

เสียงล้อเสียดสีกับถนนซึ่งเป็นผลจากการเบรกของแยมมี่ ทำให้ไอ้พวกที่กำลังตะลุมบอนทีซาร์อยู่ชะงัก เราสามคนจึงรีบลงจากรถแล้วรีบวิ่งไปจุดที่ชายชุดดำราวๆสิบกว่าคนยืนล้อมทีซาร์อยู่

และไม่ต้องรอให้พวกมันเข้ามาก่อน ฉันก็เข้าไปซัดไอ้คนที่มันกำลังจะเข้าไปล็อกตัวทีซาร์ที่โชกไปด้วยเลือด



พลั้วะ พลั้วะ พลั้วะ พลั้วะ


ฉันอัดหมัดหนักๆใส่หน้ามันไม่ยั้ง จนมันถึงกับทรุดกองลงพื้น แต่ทว่าฉันกำลังจะกระทืบซ้ำ ก็มีไอ้พวกลอบกัดกระโดดถีบข้างหลัง แต่คงไม่ไวเท่าประสาทสัมผัสของฉัน ทำให้มันได้แค่ถีบอากาศ ส่วนฉันก็ถีบเข้าไปเต็มๆท้องมันอย่างสุดแรง ร่างของมันทรุดลงอีกตัว ฉันก็เข้าไปกระทืบไม่ยั้งจนมันสลบ




สวบ~


เพราะฉันมัวแต่กระทืบหมอนี่จนไม่ได้ระวังตัว ทำให้มีดพกเล่มเล็กของไอ้สวะนั่น ที่เล่นจะลอบแทงฉัน เฉียดแขนฉัน คาดว่าแผลคงจะไม่ลึกเท่าไร แต่เลือดก็ไหลไม่หยุด



โคร่มม~

ร่างของไอ้สวะที่จะแทงฉัน ถูกใครบางคนถีบจนล้ม ส่วนมีดที่มันถือก็เสียบเข้าไปกลางลำตัวมันพอดี เหอะๆ สมน้ำหน้า แต่เดี๋ยวนะ คนที่ช่วยฉันเมื่อกี้เป็นใคร!?


ร่างกายฉันถึงกับชาวาบเมื่อเห็นร่างของผู้ชายคนนั้น.. หัวใจที่ไม่เคยเต้นให้กลับใคร ตอนนี้มันกำลังสั่นระรัว ความเจ็บปวดเมื่อ2ปีที่แล้ว มันกำลังจะก่อตัวขึ้นในหัวใจฉันอีกครั้ง..

เขาทำแบบนี้ทำไม !!!!!


"เฮ้ !! พรีตเทรล คนหล่อมาช่วยแล้วนะ"


บรรยากาศที่ดูน่าอึดอัดสำหรับฉัน มันปลอดโปล่งขั้นเมื่อได้ยินเสียงอันจะกวนเบื้องล่างของเฮียฟอนต์ กับถ้อยคำอันแสนจะหลงตัวเอง

เวลาไม่ถึงนาที ร่างของไอ้พวกผีป้าขี้เล็บนั่นก็ร่วงลงไปกองกับพื้นกันหมด แต่ฉัน..และเขา ยังคงยืนอยู่ที่เดิม ไม่มีใครขยับไปไหน และฉันก็บังเอิญไปสบตากับนัยน์ตาสีดำสนิทของเขา.. ในหัวใจก็พร่ำถามคำถามที่มันทำให้หัวใจเจ็บปวดแสนสาหัส...


'เขา..ทำกับฉันได้ยังไง เขาทรยศความรักที่ฉันมอบให้เขา..ไม่พอ เขายังเหยียบย่ำหัวใจของฉันเจ็บจนแทบไม่เป็นผู้เป็นคน.. แล้วในตอนนี้เขากลับมายืนตรงนี้ทำไม..'


"กลับไปซะ..!!"

เฮียยุนเจเดินมาหยุดข้างๆฉันพร้อมกับเอ่ยปากไล่เขา..น้ำเสียงที่แข็งกระด้างของเฮียยุนเจ ไม่ทำให้เขาหวั่นเลยซักนิด แต่คนตรงหน้าฉันกลับยกยิ้มขึ้นอย่าวเหยียดหยาม จนฉันถึงกับต้องกำมือจนเส้นเลือดปูด ฉันเกลียด... เกลียดผู้ชายคนนี้ เกลียดที่สุด !!!!



พลั้วะ~

ใบหน้าของเขาหันไปตามแรงกระแทกของหมัดเฮียยุนเจ ใบหน้าของเขาค่อยๆหันมา พร้อมกับมือที่ค่อยๆปาดเลือดที่มุมปาก แล้วหันมากระตุกยิ้มให้ฉันอีกครั้ง..!

ไม่ชอบเลย.. รอยยิ้มแบบนี้ มันทำให้ฉันอึดอัดนะ อึดอัดมากๆ



พลั้วะ~

เขาสวนหมัดใส่ใบหน้าเฮียยุนเจอย่างรุนแรง จนฉันถึงกับต้องเบิกตาโพลง ฉันยอมรับเลย ผู้ชายคนนี้น่ะ...หมัดหนักที่สุดในสามโลก แต่ยังไม่ทันที่ฉันจะพูดอะไร บรรดาเฮียๆก็มายืนล้อมเขาไว้ ไม่เว้นแม้กระทั่งเฮียทีที่กำลังเจ็บอยู่ นี่เป็นอย่างนึงนะที่ฉันรักพวกเขามากๆ
พวกเราเหมือนพี่น้องครอบครัวเดียวกัน..


"เอาไงดีล่ะ..พรีตเทรล"เขาขยับปากพูดกับฉัน ในขณะที่สายตายังฟาดฟันอยู่กับเฮียยุนเจ แล้วมุมปากเขาก็กระตุกอีกครั้งด้วยรอยยิ้มที่ฉันเกลียดแสนเกลียด..รอยยิ้มที่ดูถูกกันแบบนั้น!!!"แค่นี้ถึงกับต้องพาพวกมารหัวขนหมาหมู่เลยหรอ หึ อ่อนไปหน่อยมั้ง!"


"มันจะมากไปแล้วนะเว้ย!!!"เฮีย...ตวาดเขาด้วยสีหน้าแดงก่ำ เฮียเป็นคนที่อารมณ์ร้อนอยู่แล้ว ยิ่งเจอคำพูดแกมดูถูกของเขา มันก็คงจะเกินไปจริงๆ ไม่ใช่แค่เฮีย..หรอกนะที่เดือด ฉันว่าพวกเราทั้งเก้าคนก็คงจะเดือดไม่แพ้กัน เพราะฉันก็รู้สึกแบบนั้นด้วย เฮียไนเจิลเห็นเฮีย..เข้าไปต่อยเขา ก็เลยปรามไว้แล้วหันมาพูดกับฉัน


"ปล่อยให้ตัวเล็กเคลียร์เองดีกว่าเถอะ.."


"นายจะเอายังไงกันแน่..คิลลิกซ์" ฉันจ้องเขาเขม็งแล้วกดเสียงต่ำ ใช่..ผู้ชายที่ฉันพูดถึงชื่อคิลลิกซ์ แต่แม้แค่ชื่อเขาฉันก็ไม่อยากจะเอ่ยมันออกมาซักเท่าไรหรอก


"ฉันว่าเรามาคุยกันหน่อยดีมั้ย..พรีตเทรล แบบส่วนตัวๆน่ะ..หึ" คุยกันแบบส่วนตัวๆหรอ หึ มันชักจะเรียกร้องเกินไปแล้วมั้ง มีสิทธิ์อะไรจะมาเรียกร้องล่ะ ?


"ไม่จำเป็น..กับคนที่ไม่รู้จักกัน"


"ไม่รู้จักกันงั้นหรอ...พรีตเทรล เธอแน่ใจอย่างงั้นหรอ..แล้วใครกันนะที่เคย.."


"หยุดพูดเดี๋ยวนี้นะ!!!!! แล้วกลับไปเราไม่รู้จักกันอีกแล้ว ฉันไม่มีอะไรจะคุยกับนาย"ฉันตวาดลั่นเมื่อคิลลิกซ์พยายามจะพูดเพื่อย้ำเตือนความสัมพันธ์ที่มันไม่น่าจดจำ ย้ำเตือนในสิ่งที่ฉันเกลียดแสนเกลียด.."ฉันว่าเรากลับกันเถอะค่ะ"


พูดจบฉันก็เดินหันหลังออกมาจากตรงนั้นทันที แล้วก็รีบขึ้นไปนั่งประจำที่เดิม แต่คราวนี้บนรถมีสมาชิกเพิ่มมาอีกหนึ่งคน ก็คือเฮียที..ลืมไปเลนนะเนี่ยว่าเฮียเจ็บอยู่ !


"จะไปโรงบาลมั้ยเฮีย"เมื่อรถออกตัวจากตรงนั้น..แยมมี่ถามเฮียที่กำลังนั่งสบไหล่ล็อกเก็ตอยู่ แอบจิ้นเบาๆ อิอิ


"ไม่ไป.."เฮียทีซาร์ตอบด้วยน้ำเสียงอู้อี้ เหอะ ไม่อยากจะบอกว่าเฮียนี่น่ะ..กลัวหมอซะยิ่งกว่าอะไรดี


ฉันไม่รู้หรอกตอนนี้หมอนั่นยังจะยืนอยู่ตรงนั้นมั้ย แล้วฉันก็ไม่อยากจะรู้ซักเท่าไร แล้วฉันก็ไม่รู้เองเหมือนกัน ว่าเขาจะกลับมาทำอะไร แต่ในตอนนี้... ฉันไม่มีทางทีจะกลับไปยุ่งเกี่ยวกับคนแบบเขาอีกแล้ว บทเรียนที่ผ่านมา มันสอนให้ฉันเป็นคนที่เจ็บแล้วรู้จักจำ.. อ้อ..ลืมบอกไปพวกเราคือแก๊งค์ White Devil ที่มีสมาชิกอยู่ด้วยกัน 9 คน คือ ฉัน แยมมี่ ล็อกเก็ต เฮียยุนเจ เฮียช็อคกี้ เฮียฟอนต์ เฮียทีซาร์ เฮียไนเจิล เฮียคิมหันต์ พวกเราเพิ่งจะมารวมตัวกันเมื่อสองปีที่แล้ว แล้วก็เนื่องจากปัจจัยหลายๆอย่าง และที่ฉันได้เป็นหนึ่งในสมาชิกก็เพราะเหตุการเมื่อ2ปีที่แล้ว เฮ้อ ฉันว่าฉันไม่อยากจะพูดถึงมันซักเท่าไร แค่รู้ไว้ว่ามันทำให้ฉันเปลี่ยนเป็นคนละคนก็พอ


"พรีตเทรลเลือดแก.."

แล้วฉันก็ลืมไปว่าตัวเองกำลังบาดเจ็บอยู่

★★★★★★★★★★★★★★★
ฝากติดตามด้วยนะคะ
นิยายเรื่องแรกของ Slote_Love ค่ะ
ขอบคุณนะคะ ♥