รักแล้วทำไม เพราะหัวใจมาเฟียสั่งมา

               ชาโนะ ก็ได้เดินเข้าไปในโรงเรียนตามปกติ แต่จู่ๆ ก็มีหญิงสาวปริศนาปรากฏตัวออกมาจากที่ใดสักที่หนึ่ง ตรงช่องแคบที่ชาโนะเพิ่งออกมาจากการช่วยผู้หญิงคนนั้นเอาไว้ เธอดูลึกลับน่ากลัว และน่าสงสัยว่าเธอคนนั้นคือใครกัน

               "สวัสดิ์ดีคุณซากุระจัง" ชาโนะทักทายเธอคนนั้นที่กำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่ในห้องเรียนมันทำให้เธอเงยหน้าขึ้นมาหาชาโนะ

               "สวัสดิ์ดี ชาโนะคุงวันนี้เธอมาสายนะ หลงทางหรือยังไง ?" ซากุระส่งคำถามสุดโดนใจมาให้เขา คนนั้นต้องถึงกับตะลึง

               "ปะ เปล่าสักหน่อยครับอิอิ คนอย่างผมไม่มีหลงอยู่แว้ว"

               "อ่าวๆ ทุกๆคนนั่งลงได้แล้วอาจารย์ไม่ชอบคนที่เห็นอาจารย์แล้วไม่นั่งลงนะคะ ไม่งั้นเดี่ยวจับลงโทษโดยการโดนหน้าอกอาจารย์ขยั้มเอานะ"

               "มะ ไม่เอาอ่ะอาจารย์ โดนหน้าอกอาจารย์ที่รับรองได้ไปเฝ้าหลุมศพแน่เลย"

               "" ห้าๆๆ ""   "" ห้าๆๆ "" 

               ทุกๆคนต่างหัวเราะและสนุกกับการเรียนรวมทั้ง ชาโนะ ด้วยอีกคน พวกเขานั้นได้นั่งเรียนและพูดคุยอะไรต่างๆๆมากมายกับเพื่อนๆๆรุ่นเดยวกันพร้อมกับซากุระคนที่ ชาโนะแอบหลงปลื้ม เขาก็ได้มองหน้าเธอแบบนั้นมันก็ทำให้เขามีความสุขที่ได้อยู่แบบนี้

               หลังเลิกเรียน

               ชาโนะ ยืนรอซากุระ อยู่หน้าโรงเรียนเพื่อหวังจะกลับบ้านพร้อมกัน เพียงไม่นานซากุระหญิงสาวผู้น่ารักคนนั้นก็ได้เดินมาหา ชาโนะ แต่สีหน้าเธอ ก็ดูขรึมๆนิดๆเหมือนมันจะมีอะไรบางอย่างที่จะต้องพูดกับเขาให้ได้

               "ซากุระ ทำไมเธอดูหน้าเคร่งเครียดจังมีอะไรหรือเปล่าครับ?" ชาโนะยืนถามซากุระด้วยความสงสัยเพราะสีหน้าของเธอดูไม่สู้ดีนัก และคาดเดาไม่ได้

               "เมื่อเช้านายไม่ได้หลงทางมาสินะ ได้ข่าวว่านายสู้กับพวกนักเลงถึงสิบคนภายในเวลาแปบเดียวเองนิ ใช่หรือเปล่า"

               "ปะ ไปได้ยินมาจากไหนกันคนอย่างผม ไม่มีทางสู้ใครได้หรอกดูสิอ่อนแอจะตาย"

               "งั้นหรอฉันคงคิดมากไปเองสินะ คิดว่านายเป็นพวกมาเฟียปลอมตัวมาเพื่อสืบอะไรประมาณนั้นนายคงไม่ได้เป็นหรอกสินะ ขนาดสู้คนยังไม่เป็นเลยนินะ"

               "อะอื้ม อิอิงั้นเราไปหาอะไรกินกันใหมมื้อนี้ผมเลี้ยงเองนะก่อนเข้าบ้าน"

               "ได้สิงั้นเราไปกันแน่ใจนะว่าจะเลี้ยงฉันกินจุกนะ"

               "แน่นอนงั้นเราไปกันเลยเถอะ อิอิ"

               ชาโนะ และซากุระ ก็ได้ไปทาน ด้วยกันอย่างสนุกสนานยังไปเล่นร้านเกมส์ ด้วยกันสองคนมันเป็นภาพที่น่าประทับใจเสียจริงๆ และพวกเขาก็ยังไปเดินเล่น ที่สวนสาธารณะ ที่สวยงาม มันเป็นเวลาดีๆ ที่ทำให้ ชาโนะได้อยู่ใกล้ซากุระขนาดนั้นจนถึงเวลาที่พวกเขาจะกลับบ้าน

               "เอ่อมได้เวลาแล้วสิ ชาโนะเรากลับกันเถอะนะ"

               "อื้มได้เลยครับ ซากุระจังกลับบ้านกันเถอะ"

                ชาโนะ ก็ได้อาสาเดินไปส่งที่บ้านของซากุระจัง เธอนั้นก็ไม่ได้ว่าอะไร พวกเขาระหว่างทางเดินกลับบ้านได้คุยด้วยกันอย่างสนุกสนาน และยิ้มให้กันตลอดเวลาที่พวกเขาได้อยู่ร่วมกัน จนเดินมาถึงบ้านของ ซากุระ

               "งั้นเข้าบ้านแล้วนะ วันนี้ฉันสนุกมาเลยละ นายก็รีบๆๆกลับบ้านนะ"

               "งั้นผมไปก่อนนะครับอิอิ ราตรีสวัสดิ์ครับซากุระจัง"

               "ราตรีสวัสดิ์ ชาโนะคุง ไว้เจอกันตอนเช้านะ"

               พวกเขาสองคนก็ได้โบกมือให้กัน วันนี้ชาโนะคิดว่าเป็นวันที่มีความสุข ที่สุดเป็นครั้งแรกที่เขาได้เดินเที่ยวแบบสบายใจและคนที่เขาชอบแบบนี้

               ระหว่างที่ ชาโนะกำลังเดินมาถึงบ้าน มีบุคคลหนึ่งเดินตามหลังมา ชาโนะนั้นสังเกตุเห็นเขาจึงรีบเดินไปให้เร็วกว่าเดิมแต่คนที่สะกดรอยก็ตามมาได้ทันตลอดเขาจึงหยุดเดินและถามให้ตรงๆ

               "นายเป็นใครหรอครับเดินตามผมมาน่ะ?"

               "เอ๋ รู้ตัวแล้วหรอไม่สนุกเลยสิเห้อแบบนี้" ชายคนนั้นเดินเข้ามาแหละถอดหมวกออกมันทำให้ชาโนะตกใจเพราะคนนั้นเขาก็คืออาชิกะ โอการิ ผู้อยู่จุดสูงสุดของฝั่งใต้

               "นายมีอะไรกับผมหรือเปล่าครับคุณ อาชิกะ"

               "เปล่าฉันแค่จะมาบอกข่าวน่ะ ว่า ชานาชิ เซ็นไก ผู้อยู่จุดของสุดของฝั่งตะวันออกเปิดศึกกับฝั่งใต้ของเราแล้ว และฝั่งกลางตอนนี้ก็เริ่มเคลื่อนไหวเป็นวงกว้างแล้วด้วยละ"

               "จะบอกไม่ให้พวกผมเคลื่อนไหวสินะครับ คุณอาชิกะ"

               "ก็นะ ซึฮาระ ไดกะ ขอให้จบกับเจ้านั่นก่อน แล้วเรามาสะสางบัญชีแค้นกัน"

               "แต่เท่าที่ได้ข่าวมาฝั่งกลางเปิดศึกกับฝั่งใต้ไม่ไช่หรือยังไง?"

               "ที่ได้ยินมาก็ไม่ผิดหรอกนะ แต่คนออกคำสั่งมันก็แค่ลูกกระจ๊อกในอวยของ นางปีศาจนั้นเท่านั้นเองเลยจบลงไปแล้ว"

               "ว่าแล้วสิคงไม่ไช่ฝีมือของผู้หญิงคนนั้นแน่เพราะถ้าแบบนั้นผมว่าก็คงไม่จบง่ายขนาดนั้น"

               "งั้นฉันขอฝากด้วยละ ซึฮาระ ไดกะ ผู้อยู่จุดสูงสุดของตอนเหนือ ผู้ที่ได้ชื่อว่า ฆ่าได้ไม่เลือกและมีสติปัญญาเฉียบแหลมราวกับดาบที่ไม่มีวันหยุดคม"

               "ยอเกินไปแล้วครับคุณ อาชิกะ ผู้ที่ไร้เทียมทานมีพลังอันไม่มีขีดจำกัด แห่งฝั่งใต้"

               "งั้นผมต้องขอตัวไปก่อนนะครับพรุ่งนี้มีเรียนแต่เช้า อิอิ"

               ""งั้นบายครับ""    ""บายๆ""

               ทั้งคู่จบสนธนาก็ได้ เดินออกจากกันไปเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นมา

               "เห้อเรื่องเกิดขึ้นแล้วสินะคราวนี้เราจะทำยังไงดี เริ่มอยากสนุกแล้วสิ"

               "ชานาชิ เซ็นไก ผู้อยู่จุดสูงสุดของตะวันออก ผู้ได้ชื่อว่า ร่างกายที่เป็นเกราะแข็งราวกับเหล็กที่ไม่มีวันตัดขาดและมีพลังอันมหาศาลพร้อมจะขย่ำผู้ที่เข้ามาในเขตของตนได้ไม่เลือก ทั้งสองคนนั้นคนที่ได้ชื่อว่า ราชสีห์แห่งการปกครองมาสู้กันเองแบบนี้ชักสนุกแล้วสิ"