รักแล้วทำไม เพราะหัวใจมาเฟียสั่งมา

               อากาศยามเช้านั้นเย็นสดชื่นสบายเหมาะกับการตื่นเพื่อมารับอากาศอันบริสุทธิ์ และแสงแดดอ่อนๆ มันทำให้ร่างการที่หลับใหลได้ตื่นตื่นขึ้นนั้นดูแข็งแรงและพร้อมที่จะลุยกับวันใหม่ ที่มาถึง
               “วันนี้ของอีกวัน ผมก็จ้องดูเธอแบบนี้ ถึงยังไงก็มีความสุข”   ชาโนะ ก็ได้ยืนมองหญิงสาวจากหน้าต่างบานเดิมของเขาในบรรยากาศยามเช้าที่มีแดดอ่อนๆส่องลงมา หญิงสาวในทุกๆวันเธอก็จะตื่นขึ้นและเปิดม่านสีชมพูอ่อนออกเพื่อรับแสงแดด เช่นกันมันทำให้ชาโนะ แอบดูอยู่อย่างนั้น ด้วยความสุขและดีใจ
               "วันนี้ เราจะตามเธอไปหรือจะไปดักรอหน้าซอยดีนะอันไหนดีกว่ากันนะ" ชาโนะ ยืนคิดหาวิธีที่เขาจะได้เดินไปโรงเรียนด้วยกันกับ ซากุระ โดยที่ไม่ให้เธอรู้ว่าเขานั้นอยู่ใกล้บ้านของเธอมันอาจจะทำให้เธอโกรธได้ และการเฝ้ามองของเขาก็จะหมดไป มันทำให้ ชาโนะตัดสินใจเช่นไรไม่ถูก เขาจึงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา
 
               ตืดๆ   ตืดๆ   ตืดๆ
               "สวัสดิ์ดีครับ คุณซึฮาระ มีอะไรให้ผมรับใช้ขอรับ ?"
               "คะ คือว่า ผมน่ะ!!! จะทำยังไงไม่ให้คนๆนึงรู้ตัวว่าผมไม่ได้อยู่ใกล้เธอทั้งๆที่บ้านติดกันน่ะผมอยากเดินไปโงเรียนกับเธอโดยที่เธอไม่รู้"
               "ถะ ถ้าแบบนั้นไม่ลองไปดักหน้าซอยรอ ที่ทางเดินที่เขาเดินประจำช่วงกลางๆละครับ หรือไม่ก็รอหน้าบ้านแล้วบอกว่า ผมมารับแล้วนะ อะไรแบบนั้นละครับคุณ ซึฮาระ"
               "ผมเข้าใจแล้วขอบคุณมากนะ ยามิ อิชิเกะ อิอิ"
               "ด้วยความเคารพขอรับ ท่านซึฮาระ มันเป็นเกียรติของผมมากกว่า"
               "ขอให้ทำให้สำเร็จนะครับท่าน ซึฮาระ การปรึกษาครั้งแรกของท่านช่างมีค่ายิ่ง ฮือๆๆๆ"
               ยามิ ยืนร้องไห้คาโทรศัพท์ เพราะเขาดีใจมากที่ นานๆที เจ้านายคนที่เคารพรักมาขอคำปรึกษาจากเขาบ้าง
               "นายนี่นะ ไม่เปลี่ยนไปจริงๆ ยามิ…….. เห้อๆเหนื่อยใจ"
               "ติ๊ด"  ชาโนะ ได้กดปิดโทรศัพท์ และเขาก็ได้ทำตามอะไรบางอย่างที่ ยามิแนะนำมาแต่ก็ไม่อาจรู้ว่าเขาใช้แผนอะไรกันแน่เพือไม่ให้หญิงสาวคนนั้นรู้ว่าเขาอยู่ใกล้ๆบ้านเธอได้  
               ชาโนะ รีบอาบน้ำแต่งตัวให้เสร็จภายในเวลาโดยเร็วให้ทันท่วงทีจะได้ทำตามแผนอะไรบางอย่างที่ได้คำแนะนำมาจาก ยามิ และเขาไม่รอช้ารีบเดินออกจากบ้านของตนและเดินอ้อมซอยไปไกลกว่า 30 เมตร เพื่อมาที่หน้าบ้านของซากุระ และเขาก็ได้มาถึงบ้านของ ซากุระ คนที่เขาเฝ้ารอ
 
               ก๊อก ๆ ก๊อกๆ ก๊อกๆ
               เสียงเคาะประตูดังขึ้นมา
               "มาแล้วค้ารอสักครู่นะคะ"
               "อะ คือว่าผมมารับแล้วครับ อิอิ"
               "เอะ มารับใครหรอคะ เธอนะ ?"
 
               ชาโนะ ที่ก้มหน้าอยู่ได้สงสัย ในคำพูดและเสียงซากุระดูแปลกไปเขาจึง ค่อยๆเงยหน้าขึ้นมามองดู มันทำให้เขาต้องตกใจ
 
               "คะ คะ คุณเป็นใครกันคร้าบบเนี่ย ?"
               "เอ๋ เธอนะเป็นใคร มายืนเคาะประตูบ้านคนอื่นแล้วมาพูดแบบนี้ ย้า!!"
               "นี่มันบ้านซากุระไม่ไช่หรอคร้าบบบบ ?"
               "ก็ใช่นะสิซากุระออกไป เมื่อกี้นี้ เอะ เธอมารับซากุระหรอ !!!"
               "ห๊า ไปแล้วแล้วคะคุณคือใครกัน …?"
               "ฉันเป็นพี่สาวทำไมหรอ มีปัญหากับฉันหรอ ?"
               "เปล่าคร้าบบบบขอบคุณมากคร้าบบบไปแล้ว ครับบายๆๆๆ !!!"
               "เอ๋ ไม่เห็นรู้เลย ว่าซากุระจังงมีพี่สาว ? น่ากลัวจริงๆ"
 
               ชาโนะ ไม่รีรอรีบวิ่งไปให้ไวจากที่ตรงนั้น เหมือนถ้าขืนอยู่ต่อไปอาจจะมีอันตรายถึงชีวิต  คนนั้นหรอพี่สาวทำไมหน้าตารูปร่างมันต่างกันกับซากุระราวมองฟ้ากับสะพานยางมะตอยเลยแหะ น่ากลัวเสียจริง  ( ความคิดของ ชาโนะ )
               ชาโนะก็ได้รีบวิ่งตามทางที่ตนนั้นเคยสะกดรอยตาม หญิงสาวคนนั้นมาแต่ก็ไม่อาจเจอได้ จนใกล้ถึงโรงเรียน เขาก็ได้สะดุด ตาอะไรบางอย่างที่ไม่คาดฝันขึ้น
               เมื่อเขานั้นได้พบกับ หญิงสาวคนหนึ่งที่อยู่โรงเรียนเดียวกัน ถูกผู้ชายนับสิบมาล้อมรอบตัวเธออยู่ตรงทางที่แคบๆตรงทางใกล้ถึงโรงเรียน มันทำให้ ชาโนะ ที่เห็นแบบนั้นตกใจ เขาได้รีบวิ่งเข้าไปหา หญิงสาวคนดังกล่าวทันที    
 
               "นี่แกเป็นใคร ? ขวางทางแบบนี้ไม่กลัวตายหรือไง ? ปล่อยผู้หญิงมาซะแกอาจจะรอดก็ได้นะไอ้หนุ่ม แกนี่ดูปวกเปียกดีนิ"
               "ผมไม่รู้เลยนะครับว่าผู้ชายนับสิบรังแกผู้หญิงแบบนี้ มันเกินไปหน่อยนะ หรือจะให้เรียกว่าอะไรดีนะครับ อิอิ"
               "แกนี่มันชักยั่วโมโหแล้วสิไอ้เด็กเปรดจะหาว่าข้าหน้าตัวเมียงั้นหรอแกตายแน่"
              " เธอหนีออกไปเถอะ สู้ไม่ไหวหรอกพวกนั้นนะมันมาเยอะมากเลยนะ !!
                หญิงสาวยืนอยู่ ก็น้ำตาไหลออกมา เหมือนกับบอกว่ายังไงก็คงไม่รอด
               "ไม่เป็นไรหรอกครับ เธอน่ะ นั่งอยู่สักพักนะไม่ต้องร้องไห้หรอกอิอิ เดี่ยวก็จบแล้ว"
               "เข้ามาสิ" ชาโนะพูดกับพวกนั้นด้วยความโกรธเหมือนที่ไม่เคยเจอมาก่อน
               "แกพูดเองนะ ได้เด็กเวร ตายซะ"
               ""ย้ากๆๆๆๆ""   ""ย้ากๆๆๆๆๆ""
 
               ผู้ชายนับสิบวิ่งเข้ามาหาชาโนะ อย่างน่ากลัว แต่ดูท่าชาโนะจะไม่หวั่นเลยสักนิด พวกนั้นวิ่งเข้ามาพร้อมร่างกายที่กำยำ ชาโนะ วิ่งเข้าไป กระโดด เตะคางคนแรก เสยคางคนที่สอง ต่อด้วยคนที่ สามคนที่สี่ ไปเรื่อยๆจนพวกนั้นล้มลงไปแต่ละคนโดนเพียงหมัดเดียว ก็ล้มฟูบลงไปกับพื้น มันทำให้หญิงสาวคนนั้นตกใจแต่ก็ดีใจที่ผู้ชายคนนั้นสู้ได้ และเก่งอีกด้วย
 
               20 นาทีผ่านไป  พวกนั้นสลบจนเกือบหมดเหลือเพียงคนเดียวที่ยังไม่สลบ
               "ไปโรงเรียนก่อนนะเธอนะเดี่ยวผมตามไปนะครับอิอิ"
               "แต่นาย ไม่เป็นอะไรใช่ไหม"
               "ไปเถอะ รีบไปเดี่ยวผมจะตามไปนะ"
 
               หญิงสาวที่ได้ยินแบบนั้น ก็ได้รีบวิ่งหนีเข้าโรงเรียนไป แต่ก็ยังห่วงชายหนุ่มคนนั้นที่ช่วยเหลือเธอเอาไว้แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ นอกจากไว้ตอบแทน ในภายภาคหน้า
 
               "แกน่ะ ตามผู้หญิงคนนั้นทำไมหรอทำไมถึงต้องทำร้าย และเพราะอะไร"
               "กะ กะ แกเป็นใครถ้าเรื่องนี้รู้ถึงหูของคุณอาชิกะแล้วละก็แกไม่รอดแน่"
               "เพราะแกทำพวกพ้องของเขาคนนั้น"
 
                หนึ่งในนั้นที่ยังไม่สลบเหมือนพูดชื่อใครออกมาแปลกๆ แต่มันทำให้ชาโนะตกใจขึ้นมา นิดหน่อยแต่ก็ไม่แสดงสีหน้าหรืออาการออกมา
               "อย่างนั้นหรอ งั้นก็หลับไปเถอะนะครับอิอิ"   "ตุบ"
               "เห้อ อาชิกะ โอการิ สินะผู้อยู่จุดสูงสุดของ ฝั่งใต้ ว่ากันว่าเป็นมาเฟีย ผู้แข็งแกร่งไร้เทียมทานบ้าพลัง ผมเนี่ยเจองานใหญ่แล้วสิ รีบไปโรงเรียนดีกว่าคิดไปก็เท่านั้นอิอิ"
               ชาโนะ ก็ได้เดินออกมาจากช่องแคบๆและเขาก็ได้เดินเข้าไปในโรงโรงเรียนเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น วันนี้เป็นวันที่สนุกที่สุดเท่าที่ย้ายมาอยู่ที่นี่ ความรู้สึกของ ชาโนะคิดออกมาแบบนั้น
 
               หลังจากที่ชาโนะได้เดินเข้าไปในโรงเรียนแล้วหญิงสาว ที่แต่งตัวแปลกๆก็ปรากฏตัวออกมา เหมือนเธอนั้นจะพูดอะไรบางอย่าง
 
               "ชาโนะอย่างนั้นหรอ เปลี่ยนชื่อได้อีกนะ ซึฮาระ แค่นี้ขอมูลก็เพิ่มขึ้นมาแล้วละ"
               หญิงสาวชุดสีดำ ผมสีคาราเมลสั้นประบ่า ดวงตาของเธอจ้องมอง ชาโนะ อย่างน่าสงสัย เธอคนนั้นเป็นใครกัน แน่