เห้ย!!เพื่อนรัก...กูรักมึงว่ะ

        ตอนนี้ฉันกำลังนั่งรอแฟนตัวเองอยู่ที่หน้าคณะเหมือนที่เคยทำเป็นประจำทุกวัน แต่ฉันรอมาจะครึ่งชั่วโมงแล้วยังไม่มีแม้แต่เงาหัวของคนที่ชื่อ ชีต้า ให้ตายเถอะ มัวไปทำอะไรของเขาอยู่นะ มันน่าหงุดหงิดซะจริง
  เอ๊ะ! นั่นมันเพื่อนเขานี่  ก็กลับกันแล้วแต่ทำไมอีตาบ้ายังไม่มาสักที
“เอ่อ...นี่นาย” ฉันสะกิดคนเพื่อนของชีต้าคนหนึ่ง
“อะ...อ้าว ปูเป้” หมอนั่นหันมาทำท่าตกใจเมื่อเจอฉัน อะไรของมัน
“เห็นชีต้าบ้างไหม?” ฉันถามจุดประสงค์ที่เรียกไป
“มะ...มันเอ่อ..มัน” หมอนั่นหน้าซีดเมื่อฉันถาม  ฉันว่ามันแปลกๆแล้วล่ะ
“ชีต้าอยู่ไหน!!!” ฉันกระชากคอเสื้อคนตรงหน้าด้วยความหงุดหงิด
“มะ...มันอยู่นู้น!” ฉันมองตามทิศทางที่หมอนั่นบอก  ตรงนั้นมันห้องน้ำเก่านี่ เขาไปทำอะไรของเขา  ฉันปล่อยมือออกจากคอเสื้อนายA (ก็มันคิดไม่ออกง่ะ/ไรเตอร์) แล้วเดินไปทางห้องน้ำเก่า
  ฉันเดินเข้าไปใกล้ก็ได้ยินเสียงแปลกๆ
“อ๊ะ...อื้ม”
“ยะ...อย่าสิคะ ชีต้า” ชัดเลย ชัดเจน มันไม่มีใครหน้าไหนชื่อนี้อีกแล้วล่ะ
“ทำไมล่ะคะ หื้อ” ฉันจำได้ดีเสียงนี้ เสียงคนที่ฉันรัก
“ไปต่อกันที่บ้านฉันนะคะ” เสียงอีผู้หญิงหน้าด้านพูดขึ้นมา ฉันทนต่อไปไม่ไว้แล้วโว้ย ฉันเดินเข้าไปหาผู้ชายที่ฉันรักกับผู้หญิงที่หน้าด้านคนหนึ่ง
“จะไปต่อกันในนรกไหมล่ะ” ฉันพูดเสียงเยือกเย็น
“ปะ..ปูเป้!!!” ชีต้าพูดด้วยน้ำเสียงตกใจสุดขีดแล้วผละออกจากผู้หญิงคนนั้น
“ว่าไงจ๊ะ ชีต้าที่รัก” ฉันแสยะยิ้ม
“คะ...คือมันไม่ใช่อย่างที่เธอคิดนะ” เขารนรานแก้ตัวตัวให้ฉันฟัง
“ไม่ใช่อะไร!! ก็ฉันเห็น ฉันได้ยินอยู่เนี่ย!!” ฉันระเบิดอารมณ์ออกมา ทั้งเสียใจทั้งโกรธ
“ฉะ...ฉันก็แค่” เขาพยายามจะจับแขนฉันแต่ฉันก็สะบัดออก ส่วนผู้หญิงคนนั้นหายไปตอนไหนก็ไม่รู้ แต่ช่างเถอะขอเคลียร์กับคนตรงหน้าก่อน
“หยุด!! พอไม่ต้องพูด ฉันไม่อยากจะฟังคำแก้ตัวขอนายแล้ว ฉันขอเลิกกับนาย!!!”
“ไม่! ปูเป้”  ฉันรีบเดินหนีเขา น้ำตาที่กลั้นเอาไว้พลันไหลออกมาเหมือนเขื่อนแตก