เห้ย!!เพื่อนรัก...กูรักมึงว่ะ

“เห้ย!!! ปูเป้อยู่ไหน!!” สาบานได้ว่ามีอยู่แค่คนเดียวที่เรียกฉันดังยิ่งกว่าเสียงเครื่องบินรบ

“อยู่นี่โว้ย!! จะตะโกนหาป้ามึงเหรอชีต้า!” คนที่เรียกฉันก็ไม่ใช่ใคร นายชีต้าหน้าม่อ ถามว่าสนิทกันได้ยังไงนะเหรอ ก็หลังจากวันนั้นชีต้าก็พยายามมาง้อฉันจนฉันรำคาญ เลยระเบิดอารมณ์ออกมา ด่าสารพัดยกมาทั้งสวนสัตว์ แต่ไอบ้านั่นบอกว่าไงรู้ไหมคุณนักอ่าน ฮ่าๆๆ ฉันชอบคนแบบนี้ว่ะ เป็นเพื่อนกันได้ไหมล่ะ นี่มันคนบ้าชัดๆ แต่ฉันเป็นคนที่แพ้คนตื้อบ่อยๆ เลยเออออไป สุดท้ายก็มาเป็นเพื่อนสนิทกันอย่างที่เห็นนี่ล่ะ

“อ้าว ก็คนมันไม่เห็นนี่หน่า” ยังจะมาทำปากจู๋อีก เดี๋ยวแม่ตบปากแตกเลยหนิ

“เออๆ ก็เห็นแล้วนี่ไง มีไรว่ามา”

“ไปแดกข้าวกันนะ”

“อะไรของมึง ก็ไปแดกกับหญิงในสต็อกมึงดิ” มีผู้หญิงตั้งเยอะตั้งแยะไม่ไปชวน

“มึงก็พูดงี้ทุกรอบแหละ”

“หรือมันไม่จริง? ผู้หญิงมึงก็เยอะแยะ มาชวนไรกูทุกวี้ทุกวัน”

“เออๆ แล้วทุกรอบมันเป็นยังไง”

“กูก็ต้องไปแดกข้าวกับมึง”

“ใช่ งั้นไปกันเลย~” พูดจบนายชีต้าก็ลากแขนฉันไป หัดทะนุถนอมฉันบ้างก็ได้ไม่มีใครว่านะ

นายชีต้า มันก็ได้แค่คิดนั่นแหละถึงพูดไปก็คงได้คำตอบที่น่าปวดหัวอยู่ดี

  สุดท้ายก็ลากฉันมาถึงร้านข้าวจนได้

“ป้าครับ เอาคะน้าหมูกรอบราดข้าวแล้วก็ผัดผักบุ้งราดข้าวครับ”

“เฮ้ย! กูยังไม่ได้บอกเลยนะ”

“หรือว่ามึงจะแดกอย่างอื่น?”

“เออๆ ผักบุ้งนั่นแหละ” เชอะ อีตาบ้า

“ฮ่าๆๆ เห็นไหมกูเก่ง ฮ่าๆๆๆ” หัวเราะเข้าไป ฉันขอแช่งให้แมลงวันบินเข้าปากซะเลยดีไหม   ฉันเดินตามนายชีต้าไปหาโต๊ะนั่ง ว่าแต่ทำไมมันมีแต่สายตาพิฆาตของผู้หญิงส่งมา ฉันมองตามสายตาของสาวๆทั้งหลายก็หยุดลงที่มือของฉันกับนายชีต้าที่จับกันอยู่

“มึงๆๆ” ฉันสะกิดหลังนายชีต้า

“อะไร” นายชีต้าตอบฉันแต่สายตาสอดส่องหาโต๊ะนั่ง

“เมื่อไหร่มึงจะปล่อยมือสักที”

“ทำไม จับมือกันมันผิดรึไง” นายชีต้าหยุดหันมามองฉัน

“ไม่ผิด แต่ว่ากูยังไม่อยากตายเพราะสายตาเชือดเฉือนของผู้หญิงพวกนั้นหรอกนะ”

“ฮ่าๆๆๆ จะไปแคร์ทำไม แต่ก็นะช่วยไม่ได้คนมันหล่อ” ฉันจะอ้วกค่ะ ห้องน้ำอยู่ไหน

“ทำไม? หรือมึงอาย ฮ่าๆๆ” อารมณ์ดีเข้าไปไอคนหน้าด้าน

“ไม่ได้อายเว้ย!”

“ฮ่าๆๆ เหรอ แบบนี้มันยังไม่น่าอาย ถ้าน่าอายมันต้องแบบนี้….จุ๊บ!!”

“เฮ้ยยยยยยยย!!!!” 0.0