Lunch break friend ・เพื่อนกัน ตอนพักกลางวัน

     2 เดือนก่อน          .          .          .          .     เปิดเทอมวันแรก
"เอ..... กินข้าวที่ไหนดีน้าาาาา " เด็กสาวพูดขึ้นพร้อมเดินหาที่นั่งเหมาะๆสำหรับนั่งทานข้าวกลางวันของเธอ
     เธอเดินขึ้นบันไดมาเรื่อยๆๆ จนมาถึงจุดสูงสุดของตึกเรียน...ดาดฟ้าที่ๆเงียบสงบ มีหลังคาคอยบังแสงแดดเลแรงยามเที่ยง ถึงแม้ว่าแดดจะแรง แต่ก็ยังพอมีลมเย็นๆพัดผ่านบ้าง เด็กหญิงนั่งลงบนเก้าอี้ยาวที่อยู่ใต้หลังคาที่คอยบังแดด และลงมือทานข้าวกล่องของเธอ
หลังจากทานไปได้ไม่กี่คำ จู่ก็มีเสียงประตูเปิด
" ขอนั่งกินด้วยคนสิ " เด็กหนุ่มผมสีน้ำตาลเข้มพูดขึ้นพร้อมยิ้มบางๆ
" อ... อืม..."
เขาเดินเข้ามานั่งข้างๆเธอ
" น่ากินจัง ขอกินด้วยคนสิ " เขาพูด
" อ.. เอ๋ อะไรหรอ"
" ก็ข้าวกล่องเธอไง ขอชิมหน่อยสิ"
" อ... อืม"
พูดจบ เขาก็ใช้ตะเกียบคีบไข่ม้วนในกล่องข้าวของเธอเข้าปาก
ห้านาทีต่อมา..
" รู้สึกว่านายจะกินเยอะไปแล้วนะ ฉันกินไปไม่ถึงสามคำเองนะ" เด็กสาวผู้เป็นเจ้าของข้าวกล่องพูดขึ้นพร้อมกับขมวดคิ้ว
" อ๊ะ... โทษทีๆ เพลินไปหน่อยแฮะ ก็มันอร่อยนี่นา... เอาเป็นว่าเธอกินขนมปังของฉันแทนก็แล้วกัน" เขายื่นขนมปังสังขยาก้อนโตให้
" อืมม" เธอรับมาแล้วเริ่มกัดคำแรก
" เป็นไง อร่อยป่าว ร้านนี้อยู่ใกล้ๆบ้านฉันเอง ถ้าอยากกินอีกเมื่อไหร่ก็ได้เลยนะ"
" อ่าา... ขอบใจนะ..."
" เอ๋ ฉันต่างหากล่ะที่ต้องเป็นฝ่ายขอบคุณเธอที่ทำให้ฉันได้กินข้าวอร่อยๆแบบนี้ ฉันต้องขอโทษด้วยซ้ำ เธอเลยไม่ได้กินข้าวเลย ขอโทษนะ แห่ะๆ" เขายิ้มแห้งๆ
" ไม่เป็นไรหรอก ปกติฉันก็กินไม่ค่อยหมดอยู่แล้ว ถ้าอยากกินอีกก็บอกนะ จะได้ทำเพิ่มอีกกล่อง"
" อยากกินอีกทุกวันเลย"
"ท... ทุกวันเลยเหรอ ....ได้ ฉันจะทำให้ทุกวันเลยย" เธอยิ้มกว้างพร้อมกับชูสองนิ้ว
" ด.. เดี๋ยววว ไม่ต้องก็ได้ เธอจะเหนื่อยเปล่าๆ"
" ไม่หรอก ฉันชอบจะตาย ชอบเวลาที่มีคนกืนอาหารที่ฉันทำ และจะชอบที่สุดถ้า คนๆนั้นบอกว่ามันอร่อยน่ะ"
" ไม่ลำบากจริงๆนะ"
" ไม่เลย ชอบด้วยซ้ำ" เธอยิ้มบางๆ
".."
"... จะเริ่มเรียนแล้ว ฉันไปนะ"
" เดี๋ยวก่อนนนนน คือว่า ตอนนี้พวกเราก็รู้จักกันแล้ว... ครั้งต่อไปที่เจอกัน ฉันก็อยากจะเรียกเธอ ด้วยชื่อของเธอน่ะ" เด็กหนุ่มสบตาเธอด้วยท่าทีจริงจัง บนใบหน้ามีสีแดงจางๆ ปรากฏขึ้น
" โคโตเนะ ฉันชื่อโคโตเนะ ฝากตัวด้วยนะ " เธอหันหลังมามองด้วยดวงตาใสซื่อและรอยยิ้มที่สดใส
" ฉันชื่อ นาโอกิ ขอบคุณสำหรับข้าวกลางวันนะ" เขายิ้มพลางเกาหัว
"ไว้เจอกันนะ บ๊ายบาย" โคโตเนะเปิดประตูดาดฟ้าแล้วเดินจากไป ทิ้งไว้เพียงรอยยิ้มอันสดใส ที่จะถูกประทับเข้าไปในหัวใจของเขาตลอดกาล
...นี่คือจุดเริ่มต้นจองเรื่องราวทั้งหมดสินะ...