Lunch break friend ・เพื่อนกัน ตอนพักกลางวัน

วันนี้ฉันไปโรงเรียนตามปกติเหมือนเดิมทุกประการ ก็มันเป็นวัฏจักรการใช้ชีวิตไปวันๆของฉันนี่นาาจะให้เปลี่ยนได้ไง
ขณะที่ฉันก้าวเท้าข้างซ้ายเข้ามาในประตู้ห้อง (ไม่ต้องละเอียดขนาดนั้นก็ได้จ่ะ เจ๊ แหมมม 'เท้าซ้าย')

"มาแล้วหรอ โคโตเนะ" เพื่อนสนิทของฉัน 'คาเอเดะ' พูดขึ้นทันทีที่ฉันเข้ามา ตามด้วย...

"อาา-รูนน-ซาา-หวาาาดด โค-โต-เน๊ะะะ-จาางง" เธอคือเพื่อนสนิทของฉันอีกคนนึง 'ไอมิจัง'

"พอดีวันนี้ตื่นสายน่ะ ช้าไปหรอ"

"ป่าวหรอกๆ นี่มันก็เวลาปกติของเธออยู่แล้วนี่นา" คาเอเดะพูด

"ไปเรียนกันเถอะ ทั้งสองคน ครูเค้ามาแล้วแน่ะะ" ไอมิจังพูดหลังจากที่เห็นคุณครูเดินเข้ามา

"อื้ม" ทั้งฉันและคาเอเดะตอบ

ตึ๊งง ตึงง ตึ๊งง ตึ่งงงงงง ตึ่งง ตึง ตึ๊งงง ตึงงงงงงงง

เสียงออดดังขึ้น มันคือเสียงสวรรค์เลยล่ะ ถึงเวลาที่ฉันชอบที่สุดแล้ว พักกลางวัน!! ฉันรีบหอบข้าวกล่องสองกล่อง(2 กล่อง!! กินเยอะขนาดนั้นเลยเรอะะะ) ออกจากห้องไปและรีบวิ่งตรงไปยังดาดฟ้า ทั้งคาเอเดะและไอมิจังรู้อยู่แล้วว่าตอนกลางวันฉันจะไม่อยู่กับพวกเธอ แต่ถึงยังไงพวกเธอก็ไม่รู้ว่าฉันไปไหน
ฉันเปิดประตูดาดฟ้าออก ถึงแสงแดดตอนเที่ยงจะแรง แต่ก็มีลมพัดเบาๆอยู่ ทำให้ไม่ร้อนมาก ฉันวิ่งตรงไปยังอีกฝั่งของดาดฟ้า เพราะว่ามันมี หลังคาคอยบังแดดไว้

"มาแล้วจ้าา รอนานมั้ย" ฉันถามคนที่มานั่งรออยู่ก่อนแล้ว

" อ่าา ฉันก็พึ่งจะมาถึงนี่แหละ นั่งลงสิ"
เขาคือ 'ฟูจิโอกะ นาโอกิ' เป็นรองกัปตันทีม ฟุตบอลของโรงเรียน ทั้งเรียนเก่ง หน้าตาดี เล่นกีฬาเก่ง แถมยังนิสัยดีอีก แต่เค้าออกจะขี้อายหน่อยๆน่ะนะ ตอนสอบฉันก็ให้เค้าช่วยติวให้ ไม่งั้นคะแนนร่วงลงเหวไปแล้ววว ฉันรู้จักคนที่สุดแสนจะเพอร์เฟ็คแบบนี้ได้ไงน่ะหรอ เขาเป็นเพื่อนคนแรกของฉันในโรงเรียนนี้ วันแรกที่เข้ามาฉันไม่มีเพื่อนเลย ก็เลยมานั่งกินข้าวกลางวันที่บนดาดฟ้านี่แหละ แล้วก็บังเอิญเจอเขาเข้าพอดี ฉันยังจำได้อยู่เลยว่าคำแรกที่เค้าพูกับฉันคือคำว่า "น่ากินจัง ขอกินด้วยคนสิ" อร๊าายย~~~ แล้วมันก็เป็นคำพูดที่ทำให้ฉันต้องทำข้าวกล่องมาโรงเรียนถึง 2 กล่องเพราะเขาบอกว่าอยากกินอยากทุกวันเลยน่ะสิ ไม่งั้น ฉันคงไปกินข้าวที่โรงอาหารกับคาเอเดะ แล้วก็ไอมิจังแล้ววว ถึงเค้าจะบอกว่า ถ้าลำบากมากก็ไม่ต้องทำก็ได้ ก็เหอะ แต่ฉันก็ยังทำมาทุกวันอยู่ดี ทำไมน่ะหรอ? เรื่องนี้ฉันจะบอกกับแค่คุณรีดเดอร์ ทุกคนเท่านั้นนะคะ คือว่า...ฉันชอบคนๆนี้แหละค่ะะ พูดแล้วก็เขินเลย แต่ถึงฉันจะชอบเค้าก็เถอะ บางทีเค้าก็ชอบทำตัวน่ารำคาญให้ฉันหงุดหงิดเล่นอยู่เหมือนกัน อย่าบอกใครนะคะะ มีแค่พวกคุณที่รู้ ขนาดพวกคาเอเดะ ยังไม่รู้เลยนะ ไม่รู้แม้กระทั่งว่าฉันสนิทกับคนๆนี้

"วันนี้ข้าวกลางวันเป็นอะไรหรอ" เขาถาม
" ก็ เปิดดูเอาเองสิ" พอฉันพูดจบ เขาก็เปิดมันออก แต่เหมือนเขาจะไม่พูดอะไรตอบ เพราะเปิดเสร็จก็กินเลยเนี่ยสิ จริงๆพวกเราจะได้เจอกันก็แค่ตอนกลางวันนี่แหละ เพราะพวกเราอยู่คนละห้องกัน แต่บางทีฉันก็ไปเชียร์เค้า แข่งบอลเหมือนกันนะ เท่สุดๆเลยอ่ะ กรี้สสส~

"อร่อยเหมือนเดิมเลยนะ โคโตเนะ พรุ่งนี้ก็ทำให้ฉันอีกน้าาา~~~" กินเสร็จแล้วเรอะะ เร็วชิบ

" ก็ทำให้กินทุกวันอยู่แล้วนิ"

" งั้นเธอจะทำให้ฉันกินทั้ง เช้า กลางวัน เย็นเลยมั้ยล่าาา " แหมตานี่ ทำมาาเป็นพูดดีไป

"เฮ้อ ไม่ย่ะ ทำแบบนั้นก็เหนื่อยตายสิ " โคโตเนะเอือมค่ะ

" อ้อ แล้วก็... ขอบคุณนะ โคโตเนะ" อร๊าาาาย เค้าขอบคุณด้วยอ่ะ เรียกชื่อเราด้วย ยิ้มด้วยๆ น่าร้าากกอ่าา

"อ...อื้ม ไปเรียนได้แล้ว!!" ฉันก้มหน้า แล้วรีบบอกให้เค้ากลับห้องไป เพราะตอนนี้หน้าของฉันคงจะต้องแดงเป็นลูกแอปเปิ้ล แน่ๆเลย...แต่ทำไมต่องเป็นแอปเปิ้ลหว่าา มะเขือเทศก็ได้อะะๆ

********************************************************************************************************************************

ตอนนี้เขียนไป ฟืนไป คือเราชอบพระเอกแบบนี้อ่า ไม่รู้ว่าคุณรีดเดอร์ทั้งหลายจะชอบป่าว แต่เราชอบน้าาา~~~ อิจฉาโคโตเนะ อ่าาา