Lunch break friend ・เพื่อนกัน ตอนพักกลางวัน

วันนี้ฉันตั้งใจจะไปดูนาโอกิคุงแข่งฟุตบอลค่ะ เลยได้แต่ภาวนาให้คาบเรียนหมดเร็วๆด้วยเถอะ ถึงจะรู้แล้วแหละว่ายังไงก็ไม่มีทาง พอเลิกเรียนปุ๊บ ฉันก็วิ่งไปที่สนามเลยล่ะ ไม่สนมันแล้วกระป๋งกระเป๋า ทิ้งไว้งั้นแหละ เดี๋ยวค่อยมาเก็บทีหลัง พอไปถึงน่ะหรอ ภาพที่เห็นคือ...ว่างเปล่า ไม่มีใครอยู่ในสนามเลยซักคน!? นี่เรามาเร็วไปหร๊อออ!!! ฉันมั่นใจว่าไม่ได้จำวันผิดนะ อุตส่าห์จดไว้ซะขนาดนั้น รึว่าจดผิด?? ม่าาายยน้าาาาา~~~

ฉันลองเดินวนไปวนมาแถวๆนั้น แต่ก็ไม่มีใครมาเลย ก็เลยตัดสินใจ 'เดินรอบโรงเรียน' เลยค่ะ เหนื่อยมาาากกก พอมาถึงสนามอีกรอบ
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
คนเต็มเลยค่าาาา อะะโด่่่ รู้งี้นั่งรออยู่ ซะก็ดี

ทั้งๆที่ปกติจะนั่งข้างหน้าสุดแท้ๆ แต่วันนี้กลับต้องยืนดู กะว่าจะได้เห็นนาโอกิคุงใกล้ๆเหมือนทุกทีแล้วแท้ๆ

หลังจากที่ฉันนั่งดูไปได้ซักห้านาที จู่ๆ คาเอเดะ ก็วิ่งเข้ามาหาฉัน!!!

"มาทำอะไรตรงนี้เนี่๊๊๊ยย"

"เอ๋ ก็เห็นๆอยู่ ดูบอลไง" หวาาาา~~ ทำไงดีๆ ถ้าคาเอเดะรู้ว่าฉันมาที่นี่เพื่อจะมาดูนาโอกิคุงละก็...ม่าาายยย~~~

" เธอดูอะไรแบบนี้ด้วยหรอ??"

" อ๊ะะ ป่าวหรอก ว่าแต่เธอเหอะมาทำไรที่นี่ ปกติไม่เคยเห็นจะมาที่สนามบอล"

"ก็เธอน่ะสิ ลืมกระเป๋าไว้ที่ห้องก็เลยเอามาให้น่ะ รู้มั๊ยว่าฉันน่ะ ตามหาเธอไปทั่วโรงเรียนเลยนะะะ!!"

"อ่าา โทษทีๆ ฉันไม่ได้กะจะเอากระเป๋ามาด้วยนะ ที่จริง พอเลิกเรียนก็รีบมาที่นี่เลยน่ะ เค้าขอโต้ดน้าาา~~~"

"งั้นไปละนะ บ๊ายบาย"

"บายจ้าาาา" อ่าา ในที่สุดก็ไป ถ้ามานั่งดูด้วยละก็ คงต้องเห็นแน่ๆเลยว่าฉันเอาแต่มองนาโอกิคุง เฮ้อออ ค่อยยังชั่วววว แต่ว่านะ... นี่ฉันมัวแต่คุยกะคาเอเดะจนไม่ได้ดูนาโอกิคุงเลย ผ่านไปครึ่งเกมแล้วน้าา โธ่่่่่่ ง่าาา

ช่วงเวลาหลังจากนั้น ฉันก็เอาแต่จ้องนาโอกิคุง แบบไม่กะพริบตาเลย (ล้อเล่นๆ แหมใครจะไม่กะพริบตา เดี้ยได้ตาแห้งกันพอดี )
พอจบเกม ฉันก็รีบวิ่งลงไปหานาโอกิคุงเหมือนทุกที

"นาโอกิคู๊งงง " ฉันเรียกเขาแต่... ฉันดั๊นนนหกล้มซะงั้น ง่าา มันไม่เหมือนทุกทีที่ฉันวิ่งไปหาแล้ว เพราะทุกทีฉันไม่หกกะล้มม จนเข้าถลอกเละตุ้มเป๊ะะ แบบนี้ (โถ่ๆน่าสงสาร) ไม่น้าา นี่ฉันเจ็บขนาดนี้เลยหรอ ฉันนั่งลงอยู่บนหญ้า ถึงไม่ได้ไปหาเขาก็ขอมองอยู่เฉยๆก็ด้ะะ

ฉันนั่งอยู่ตรงนั้นประมาณสิบนาที แล้วค่อยๆลุกขึ้นมา เพราะคิดว่าน่าจะไม่ค่อยเจ็บเท่าไหร่แล้ว แต่ตอนที่กำลังจะยืนได้แล้วกลับล้มตุ้บ ไปเหมือนเดิม ทำไมหรอ ก็...

" ฉันนึกว่าเธอจะไม่มาซะอีก ปกติเธอต้องวิ่งไปหาไม่ใช่หรอ"
" โทดทีๆ ก็กะจะทำแบบนั้นนั่นแหละ แต่ว่า..." ฉันเหลือบตามองที่เข่าของตัวเอง แล้วกลับไปยิ้มให้เค้า พร้อมกับบอกเขาว่า "ไม่มีอะไรหรอก..."

"จะไม่เป็นไรได้ไงล่ะ!! ดูเข่าเธอสิ เฮ้ออ" ม่าายย ฉันไม่อยากให้เขารู้เลย โถ่่่่

" ไม่เป็นไรหรอกน่าา ไม่เจ็บแล้วซะหน่อย"

"... ถึงเธอจะพูดงั้นเหอะ...เพราะฉะนั้นไปห้องพยาบาลซะ เดี๋ยวพาไป"

"ไม่อ๊าาาววว ไม่ต้องหรอกน่าฉันมีปาสเตอร์อยู่ในกระเป๋าหน่าา" พูดจบ ฉันก็ล้วงกระเป๋ากระโปรง หยิบพลาสเตอร์ออกมา แล้วก้แปะลงไปที่แผล

" เห็นมะล่ะ ว่าไม่เป็นไร"

"ก้ได้ๆ งั้นก็กลับบ้านไปเถอะ "

"อื้ม" ฉันลุกขึ้นมาแล้วหยิบกระเป๋าขึ้นมาสะพาย แต่ว่ามันกลับเบาๆผิดปกติ พอรู้อย่างงั้น ฉันก็รีบเปิดกระเป๋า แล้วก็พบว่า (ว่าๆๆๆ //ไม่ต้องทำก็ได้ม้าาางง ไอ'ว่าๆๆ' เนี่ย) ในกระเป๋ามัน...โล่งโจ้งงงง

"อ๋าาาาา ไม่น้าาา!!!~ " ทำม๊าาายย

" เป็นไรอีกล่ะคราวนี้" นาโอกิคุงที่ยังอยู่ข้างๆฉันถาม

" ก...ก็ กระเป๋ามันน ไม่มีไรเลยอะจิ"

"โค-โต-เนะ เธอไม่ได้เก็บกระเป๋าหรอกหรอ"

" ก็ คาเอเดะเอามาให้อ่ะ คือพอเลิกเรียนปุ๊บฉันก็รีบวิ่งมาเลย ก็เลยไม่ได้เก็บกระเป๋า แล้วคาเอเดะก็คิดว่าฉันลืมกระเป๋าเลยเอามาให้ เธอคงไม่รู้ว่าฉันยังไม่ได้เก็บกระเป๋า"

"งั้นรออยู่ตรงนี้แป๊บบ เดี๋ยวมา แล้วค่อยไปเอาของ" พูดจบเขาก็วิ่งออกไปไหนไม่รู้

หลังจากนั้นซักห้านาทีเค้าก็โผล่ออกมาพร้อมกับใส่ชุดนักเรียน คงไปเปลี่ยนชุดละมั๊ง แล้วเราก็เดินไปที่ตึกเรียนด้วยกัน
"จริงนายไม่ต้องมาด้วยก็ได้นะ ลำบากนายเปล่าๆ"

"ลำบากก็ลำบากเหอะ ขาเธอเป็นแบบนั้น ถ้าตกบันไดล่ะจะว่าไง ทีเธอยังทำข้าวมาให้ฉันกินเลย บอกแล้วว่าถ้าลำบากก็ไม่ต้องทำก็ได้ ก็ยังจะทำมาอีก"

" ก็มันอยากทำนิหน่า"

"เห็นมะ ฉันก็อยากเดินมาด้วยนี่"

"ก้ด้ะๆ"

หลังจากนั้นพวกเราก็ไปเอาของๆฉันที่ห้อง แล้วก็ค่อยกลับบ้าน ใครจะไปรู้ว่าเค้าจะไปส่งฉันที่บ้านด้วย
นี่เป็นครั้งแรกเลยล่ะ ที่พวกเรากลับบ้านด้วยกัน แล้ววันนี้ก็เป็นวันที่ฉันมีความสุขที่สุดในโลกเลยยยย

*********************************************************************************************************************************

ทำไมตอนพิมมันยาวแต่ดูจิงๆแล้วมันโคตรสั้นเลย สองตอนแรกสั้นสั้นไปนิด จิงเราว่าตอนนี้น่าจะยาวกว่านี้นะ มันก็ยังดูสั้นๆอยู่ดี
แหะๆ