Rainbow University(1)สายรุ้งรักปักหัวใจนายต่างชาติ

          นี่ก็ใกล้วันที่จะขึ้นโชว์แล้ว การซ้อมของฉันก็หนักขึ้นกว่าเดิม ความจริงแล้วอาม่าก็ซ้อมตามปกตินั่นแหล่ะ แต่ฉันเองที่มาซ้อมที่บ้านต่อ จนดึกดื่น ปวดเนื้อปวดตัวไปหมด แต่ก็ต้องทน ไม่อย่างงั้นนะ ยัยซอลญ่าจะต้องหัวเราะเยาะจนฟันร่วงแน่เลย น่าเกลียดสิ้นดี

          ว่าแต่ฉันไม่เห็นคนๆนั้นมาประมาณ 2 วันแล้ว จะใครอีกล่ะ ก็อีตาพี่จื่อเฉิงนั่นแหล่ะ ตั้งแต่วันนั้นฉันก็ไม่เจออีกเลย หายไปไหนกันนะ แล้วฉันจะไปคิดถึงคนแบบนั้นทำไมกัน

          “ณิการ์ ฉันขอคุยด้วยหน่อยสิ” ยัยแตงโม วันนี้คิดยังไงอยากจะคุยกับฉัน มันต้องมีเรื่องไม่ดีแน่ๆเพราะยัยนี่ชอบมาคุยเรื่องซอลญ่า ฉันยังสงสัยจนถึงทุกวันนี้ว่ามันอาจจะเป็นสายของยัยซอลญ่าก็ได้

          “ว่าไงแตงโม มีเรื่องอะไรเหรอ” ฉันหยุดเดินตามเสียงเรียกแล้วหันมาถามตอบ ตอนนี้เราเลยยืนอยู่หน้าตึกคณะวิทยาศาสตร์ รู้สึกแปลกๆไงไม่รู้เวลาพูดถึงคณะนี้

          “หึ...ร่มสวยดีนะ ฉันนึกว่าเธอเอาไปคืนแล้วซะอีก” แตงโมมองไปที่ร่มลายคิดตี้ที่ฉันพกมาด้วย ใช่ ฉันยังไม่ได้เอาไปคืนเลยเป็นเดือนแล้ว ก็เพราะมัวแต่ซ้อมรำน่ะสิ

          “ฉันกำลังจะเอาไปคืนที่ห้องสมุดน่ะ ว่าแต่เธอมีอะไรรึเปล่า” เข้าเรื่องเหอะ ยืนอยู่แถวนี้นานๆใจไม่ค่อยดี

          “เอ่อ...เธอ...รู้จักกับพี่จื่อเฉิงเด็กSFงั้นเหรอ” ถามตรงมาก มีอะไรกับอีตานั่นรึเปล่าวะ

          “อืม...ทำไมอะ” รู้สึกใจมันหวิวๆแปลกๆ เวลาที่ได้ยินชื่อหมอนั่น

          “เอ่อ...รู้จักกันแค่ไหนอะ” หน้าของยัยแตงโมแดงขึ้น มันเขินใคร หรือว่า...

          “ก็ระ...รู้จักพอ...พอใช้ได้น่ะ” โอ๊ย นี่ฉันเป็นอะไร พูดติดๆขัดๆ แถมใจเต้นแรง แหมถ้าจะขนาดนี้นะ ออกมาเต้นCoverเพลงของEXOเลยไหม (ลามปามหาโอปป้าแล้วคร้า)

          “พี่เค้าเป็นคนยังไงเหรอ คือเรา...แอบชอบพี่เค้ามานานแล้วล่ะ” สตั้น 10 วินาที ถึงแม้จะคิดไว้อยู่แล้วก็เถอะ แต่ไม่คิดนะว่าพูดออกมาตรงอย่างงี้

          ฉันรู้มาพักหนึ่งละว่าหมอนี่มีแฟนคลับเยอะพอสมควร ดีที่ฉันไม่โดนตบในตอนแรก แต่ถ้ามาตอนนี้นะ แม่จะทำให้ลืมนักมวยโลกเลย ทำไมยัยอัญชันไม่เตือนฉันบ้าง ฉันว่ายัยนั่นรู้ทุกอย่างแค่ไม่พูด แล้วฉันจะมาคิดเรื่องนี้ให้ปวดหัวทำไม หยุด หยุดเลย อย่าเพ้อเยอะ ไร้สาระจังวะ หยุด หยุดไง

          “เป็นอะไรรึเปล่าณิการ์” แตงโมโบกมือไปมาเรียกให้ฉันมีสติ ฉันไม่ได้เหม่อหรอกแค่กำลังคิดว่าจะพูดอะไรต่อไปดี ฉันควรจะเป็นคนดีพูดความจริงว่าหมอนั่นเป็นเกย์ หรือไม่พูด

          “แล้วเธอมาบอกฉันทำไมอะ ทำไมไม่ไปบอกพี่เค้าเองล่ะ” ไม่อยากทำร้ายจิตใจเพื่อน

          “ก็ที่ฉันมาพูดกับเธอก่อนเพราะอยากรู้ว่าพี่เค้ามีแฟนรึยัง”

          “มีแล้ว” แตงโมหน้าเจื่อนลงทันที ผิดใช่ไหมที่พูดไปแบบนั้น

          “แต่ฉันไม่เคยเห็นพี่จื่อเฉิงควงใครเลยนะนอกจาก...” เธอหยุดพูดแล้วมองมาที่ฉันแบบไม่อยากจะเชื่อ ยัยนี่กำลังเข้าใจอะไรผิดใช่ไหม

          “มะ...ไม่ใช่ฉันแน่นอน” จะพูดตะกุกตะกักทำไมก็มันคือความจริง

          “เธอ...ชอบพี่จื่อเฉิงงั้นเหรอ” ไปกันใหญ่แล้ว บ้ารึเปล่าหมอนั้นมันเป็นเกย์ฉันจะไปชอบได้ยังไง

          “บ้าเหรอนี่อย่ามาใส่ร้ายกันสิ”

          “แล้วไป ที่เธอว่าพี่จื่อเฉิงมีแฟนแล้วฉันไม่เชื่อหรอก ตราบใดที่ฉันยังไม่เห็นฉันก็จะเดินหน้าจีบพี่เค้าเหมือนเดิม” แตงโมพูดด้วยสายตามุ่งมั้น ก็แล้วแต่หล่อนย่ะ ถ้าไม่อยากโดนแฟนหนุ่มของนายนั่นตบก็ห่างออกมาดีกว่านะ ฉันขอแนะนำ

          “เธอ เธอต้องเป็นแม่สื่อให้กับฉัน ณิการ์” งานเข้าฉันแล้ว ขออยู่ห่างๆ ได้ไหม

          “เพราะถ้าเธอไม่ทำ ฉันจะไปบอกพี่จื่อเฉิงว่าเธอชอบพี่เค้า”

          “มันไม่จริงซะหน่อย”

          “ถ้างั้นเธอต้องช่วยฉัน” ร้ายกาจ แล้วฉันจะกลัวทำไม ในเมื่อสิ่งที่ยัยนี่จะพูดมันไม่ใช่ความจริง ฉันไม่ได้ชอบเค้า ไม่ได้ชอบ ไม่ได้ชอบ โอ๊ย ใจสั่นอีกแล้ว อยากจะบ้าตาย

          “ฉันขอตัวนะ” ฉันกำลงัจะเดินหนี แต่ยัยแตงโม(เน่า) มาขวางฉันไว้ก่อน พร้อมกับยื่นกล่องช๊อกโกแล็ตใส่มือของฉัน ตรงกล่องมีภาษาจีนเขียนติดอยู่ มันเขียนว่า ความรักของฉันเปรียบเหมือนช๊อกโกแล็ตกล่องนี้ ช่วยรับไว้หน่อยนะคะ อยากจะอ้วก

          “งานแรกเอาไปให้พี่เค้าด้วยนะ”

          “ฉันไม่เจอตานั่นมา 2 วันแล้วนะ แล้วฉันจะเอาไปให้ได้ไงล่ะ”

          “ฉันรู้ไปกันเถอะ” ยังไม่พอ ยัยแตงยังจูงมือฉันเดินไปที่โรงยิม ทำไมที่นี่คนเยอะจัง

          “กริ๊ดๆๆๆ” โอ๊ย หูจะแตก ดาราที่ไหนมาเหรอ กริ๊ดกันสนั่นหวั่นไหว

          สิ่งที่ฉันตอนนี้คือมีผู้ชายประมาณ 10 คน อยู่ในสนามบาส แล้วก็มีคนนั่งเชียร์อยู่บนสแตนเต็มเลย เฮ้ย นั่นยัยอัญชันลูกพี่ลูกน้องของฉันนี่ กำลังนั่งเขียนอะไรไม่รู้ยิกๆ แล้วก็มองไปที่สนามบาส

          “วันนี้มีแข่งบาสย่อยของกีฬาสีมหาลัยน่ะ พี่จื่อเฉิงมาซ้อมบาสอยู่ที่นี่หลายวันละ วันนี้ฉันก็เลยมาให้กำลังใจด้วยการให้เธอเอาช๊อกโกแล็กไปให้พี่เค้า” อ๋อ อย่างงี้นี่เอง เข้าใจทุกอย่างละ

          “แล้วทำไมเธอไม่เอาไปให้เอง”

          “ฉันเขินน่ะ ไม่กล้า” มารยาที่สุด แล้วทำไมไม่ไปใช้คนอื่นวะ ไม่คิดว่าฉันจะเขินบ้างรึไง แล้วฉันจะเขินทำไมกัน

          “เนี่ยๆ เอาไปให้ตอนนี้เลย กำลังอยู่ในช่วงพักเนี่ย” ยัยแตงโมดันฉันเข้าไปในฝูงชนที่กำลังมุงพวกนักบาสคณะวิทย์ ฉันโดนเบียดไป เบียดมา แล้วก็มายืนอยู่ตรงหน้าพวกนักบาส ฉันเหมือนพวกแฟนคลับโรคจิตที่พยายามจะเข้าไปสารภาพรักกับศิลปินที่ตนชื่นชอบเลย

          นายลูกครึ่งเกาหลีที่เป็นคู่เกย์ของนายจื่อเฉิงเห็นฉันแล้วหันมามองฉันแบบไม่ค่อยปลื้มฉันเท่าไหร่ เฮ้ยจะเอาใช่ปะ ฉันไม่ได้มาแย่งแฟนนายซะหน่อย เห็นแต่อีตานี่ แล้วแฟนของนายอยู่ไหนล่ะ ช่วยฉันหาหน่อยสิ เอ๋อ เห็นแล้ว นั่งกินน้ำอยู่ตรงนู้น ฉันเดินฝ่าพวกนักบาสเข้าไปหา แล้วก็ยื่นกล่องขนมบ้านี่ให้

          อีตาพี่จื่อเฉิงมองที่กล่องช๊อกโกแล็กแบบงงๆ แล้วก็หันมามองหน้าฉันทีหลัง เหมือนอยากจะรู้ว่าใครเป็นคนให้ เค้ายิ้มทำไมอะ อย่ายิ้มแบบนั้นนะ ฉัน...ฉันเขิน

          “คุณหน้าแดงจัง” ฉันเอามือกุมไปที่แก้มของฉัน เฮ้ย ห้ามแสดงออกมาดิ อีบ้าเอ้ย เองมาเป็นแม่สื่อนะเว้ย

          “ฉันร้อนน่ะ ข้างนอกแดดมันแรง!”

          “ทำไมต้องตะคอกด้วย แล้วนี่คุณให้ผมเหรอ” เค้าชูกล่องช๊อกโกแล็กขึ้นมาแล้วยิ้ม

          “มีคนฝากมาให้ต่างหาก ฉันเป็นแค่แม่สื่อ”

          “สำหรับผมคุณเป็นมากกว่าแม่สื่อ” เค้าพูดเป็นภาษาจีนแบบลอยๆ คิดว่าฉันฟังไม่รู้เหรอ หน้าฉันมันร้อนๆอีกแล้วอะ เค้าเป็นเกย์ ท่องไว้ เค้าเป็นเกย์

          “คุณหน้าแดงอีกแล้ว แถมเหงื่อออกเยอะเหมือนคนที่พึ่งเล่นกีฬาเลย” ฉันยกมือขึ้นจะเช็ดเหงื่อ แต่เค้าจับข้อมือฉันไว้พลางยัดผ้าเช็ดหน้าที่เค้ากำลังจะใช้มาให้ฉัน

          “ไม่เป็นไร ฉันกำลังจะไปแล้ว จะรีบเอาของไปคืนน่ะ” มือข้างหนึ่งยื่นผ้าเช็ดหน้าคืน อีกข้างหนึ่งก็ยกร่มลายหวานให้เค้าดู เค้ายิ้มนิดๆ แล้วก็หันไปมองโค๊ตของทีมกำลังเรียกนักบาสให้เข้าสนาม

          เมื่อฉันเห็นอย่างงั้น ฉันก็เลยจะเดินออกมา แต่ข้อมือของฉันก็โดนคว้าไว้อีกแล้ว ฉันหันไปมองแบบงงๆ จื่อเฉิงมองมาที่ฉันเหมือนอยากจะพูดอะไร สายตาของเค้ามันทำฉันเขินอีกแล้ว หยุดเลยนะ

          “คุณ...อยู่จนกว่าจะเลิกแข่งได้ไหม แล้วผมจะพาคุณเอามร่มไปคืนกับเจ้าของ” เค้ารู้งั้นเหรอว่าใครเป็นเจ้าของ

          “นะครับ...ณิการ์” ทำไมขอร้องกันแบบนี้ล่ะ รู้สึกวูบวาบไปหมด ฉันพยักหน้าแล้วเค้าก็ปล่อยให้ฉันเดินไปนั่งที่สแตน ทุกสายตาจับจ้องมาที่ฉันไม่วางตา เหมือนอยากจะรู้ว่าฉันเป็นอะไรกับเค้า รวมทั้งยัยแตงโมด้วย ที่มองฉันแบบอาฆาตสุดๆ ฉันจะตายไหมเนี่ย