Rainbow University(1)สายรุ้งรักปักหัวใจนายต่างชาติ

          มหาวิทยาลัยสายรุ้งหรือRainbow University เป็นมหาลัยเอกชนชื่อดังของเมืองไทยที่ใครๆก็ต่างอยากมาเรียนกันทั้งนั้น เพราะที่นี่ผลิตบัณฑิตอย่างมีคุณภาพ และจะมีสิทธิประโยชน์ต่างๆเกินหยั่งถึง

          ซ่า....ซ่า...

                เสียงฝนตกลงมาไม่ขาดสาย และไม่มีทีท่าว่าจะหยุดง่ายๆ คาดว่าอีกสักพักคงจะหนักว่าเดิมอีก

                สายลมพัดเบาๆให้ละอองน้ำฝนได้ปะทะกับหน้าฉัน ตัวฉันสั่นหน่อยๆเป็นเชิงว่าหนาว โอย...ชีวิตหนอชีวิตจะมีอะไรซวยกว่าการติดฝนแล้วไปไหนไม่ได้อีกไหมเนี่ย

                “พี่ครับ...พี่” รุ่นน้องคนหนึ่งเดินมาสะกิดเรียกให้ฉันหันไปหา

                 “มีอะไรน้อง” ฉันหันไปถามอย่างแปลกใจ นายนี่น่าจะอยู่สักประมาณปี 1 แหล่ะ ไม่อย่างงั้นมันคงไม่เรียกฉันว่าพี่หรอก เอ๊ะ ! หรือว่าฉันหน้าแกแล้ว เฮ้ย ไม่จริงน่า (รู้สึกว่านางเอกของเราจะเมาน้ำฝนตั้งแต่แรกเริ่ม)

                “มีคนฝากมาให้ครับ” น้องเค้าเอาสิ่งที่เรียกว่าร่มมายัดใส่มืออีกข้างหนึ่งที่ว่างอยู่(เพราะอีกข้างหนึ่งถือหนังสือไว้) จากนั้นก็วิ่งหนีไป

                “เดี๋ยวๆ...ไอ้น้องงงง” หมายความว่าไงวะเนี่ย ใครมันเสียสละยกร่มให้ฉัน แต่โคตรฮาร่มเลย ผู้หญิงอย่างฉันยังไม่ใช่ร่มลายแบบนี้เลยนะ ด้ามยาวๆร่มลายคิตตี้ ลายอย่างหวานอะ สาวที่ไหนเค้าให้ร่มฉันยืมเนี่ย

                ฉันไม่รอช้ารีบกดปุ่มกางร่มเดินออกมาจากห้องสมุดทันที แหม...บรรยากาศตอนนี้คงจะดีถ้าได้คนตัวสูงกว่าฉันมาคอยถือร่มให้คงจะฟินหน้าดู ถึงแม้มันจะเป็นร่มลายคิตตี้ก็เหอะ

          วันต่อมา...

                โอยยยยย นี่มันมหาลัยหรือว่าทะเลเนี่ย ถ้าน้ำฝนมันจะท่วมขนาดนี้นะ สงสัยท่อระบายน้ำคงจะล้น ไม่เคยจะแก้ไขเลย ฝนตกทีไร อย่างทะเลสาบ ดีนะที่มันยังไม่ล้นขึ้นมาทางเดิน ฉันเลยเดินแบบชิวๆไปได้เรื่อยๆ

                “ณิกา!!!” เอ๊ะ ใครมันเรียกฉันวะเนี่ย หันกลับไปดูซะหน่อย

                “อ้าว...ไงแตงโม” ยัยแตงโมเพื่อนในสาขาเดียวกันเนี่ยแหล่ะ สงสัยมันอยากมีเพื่อนเดินไปด้วยมั้งเลยเรียกฉันซะดังเชียว

                “ไปด้วย” นั่นไงว่าแล้ว เดาอะไรไม่เคยผิดเลย

                “แหมๆพกร่มมาเลยนะวันนี้ ลายคิตตี้ซะด้วย” ยัยแตงโมออกปากแซวฉันทันทีที่เห็นร่มคิตตี้แสนหวานที่ฉันพกมันมาด้วย

                “อ๋อ...ฉันเอามันมาคืนน่ะ เมื่อวานฉันติดฝนอยู่ที่ห้องสมุด ก็เลยยืมเขามา” แก้ตัวไปงั้นแหล่ะ ใครจะบอกว่า มีคนฝากมาให้ล่ะ แต่ถ้าจริงๆก็คือฉันตั้งใจเอามาคืนนั่นแหล่ะ คำถามมันอยู่ตรงที่ว่าใครเป็นเจ้าของร่มคันนี้

                “ฉันได้ข่าวมาว่าเธอต้องโชว์ในวันงาน” อยู่ดีๆก็พูดมาได้เนอะยัยนี่ ทำให้คิดลึกได้เลย อย่าเข้าใจผิดกันนะคะ โชว์ที่ว่านี่คือ การแสดงนะคะขอบอก

                “อืม อาจารย์สุ่มเลือก แล้วบังเอิญเป็นฉัน” สุ่มไม่พอ พอรู้ว่าเป็นฉันแล้ว อาจารย์ก็เหมือนบังคับเลยล่ะ

                “เห็นเค้าลือกันว่า ยัยซอลญ่าก็ได้เหมือนกัน” ยัยแตงโมนี่มันเหยี่ยวข่าวชัดๆ รู้ลึกรู้จริงรู้ทุกเหตุการณ์

                ว่าแต่ว่า เมื่อกี้แตงโมบอกว่ายัยซอลญ่าก็ได้แสดงเหมือนกันงั้นเหรอ ไม่แปลกใจอยู่แล้ว เพราะยัยนั่นเป็นดาวคณะศิลปศาสตร์ ต้องมีโชว์ให้ทุกคนได้ประจักษ์แน่นอน อยากรู้จังว่าหัวข้อที่ยัยนั่นได้คืออะไร

                “แล้วเธอรู้รึเปล่าว่ายัยนั่นได้คอนเซปอะไร”

                “นาฏศิลป์ไทย” ในขณะที่ฉันได้นาฏศิลป์จีนเนี่ยนะ ลำเอียงกันชัดๆ

                “-O- งั้นเหรอ” โกรธปานไฟจะลุก ก็ทำได้เพียงแค่ได้ “งั้นเหรอ”

                “ยังไม่หมดนะ ฉันยังรู้มาว่ายัยซอลญ่าได้จับคู่แสดงกับพี่จูเนียร์ด้วยนะ” เจ็บปวดเข้าถึงแก่นหัวใจ ทำแบบนี้ได้ไงเนี่ย พี่จูเนียร์เป็นเดือนของคณะศิลปศาสตร์เหมือนกัน แถมยังเป็นคนที่ฉันเคย...ชอบด้วย

                มันเป็นสงครามเย็นระหว่างฉันกับซอลญ่า เราเคยเป็นเพื่อนกันมาก่อนตอนปี 1 เป็นได้แค่เดือนเดียว ก็มีโครงการประกวดดาวคณะเข้ามา ฉันและซอลญ่าคือคนที่ถูกคัดเข้าประกวด เราเป็นตัวเต็งทั้งคู่ ทุกอย่างมันมีเหตุผลว่าทำไมซอลญ่าถึงได้ตำแหน่งดาวไป เราแอบชอบผู้ชายคนเดียวกัน ก็คือพี่จูเนียร์ตอนนั้นเค้าอยู่ปี 2  พี่เค้าหล่อมาก และมีความสามารถเยอะไม่ว่าจะกีฬา การเรียน หรือศิลปะต่างๆทั้งหลาย

               แน่นอนว่าฉันกับซอลญ่าแข่งกันจีบพี่จูเนียร์ วันหนึ่งพี่จูเนียร์ได้บอกว่า “พี่จะเลือกเดทกับคนที่ได้เป็นดาว” เท่านั้นล่ะค่ะ งานเข้าเลย เพราะฉันโดนตัดสิทธิ์การเป็นดาว เหตุผลก็คือ...ยังไม่อยากบอกอะ

               สิ่งที่ตามมาก็คือฉันกลายเป็นคนแพ้ ซอลญ่าก็ได้เดทกับพี่จูเนียร์...ไอ้เสียใจมันก็เสียใจอะนะ แต่เจ็บใจนี่สิ มันเยอะกว่าและคงทนด้วย นับจากวันนั้นมาฉันก็ไม่คิดที่จะชอบใครอีกเลย และรักแท้เป็นสิ่งที่ไม่อยู่จริงบนโลก...จะมีใครที่จะรักในสิ่งที่เราเป็น ยอมรับในความสามารถของเรา ไม่ใช่ตำแหน่งหรือหน้าตา...ได้แค่ฝันเท่านั้นแหล่ะ