Do you love me?! รักฉันไหม? ฉันร้ายนะ!

วันนี้เป็นวันเสาร์.. แน่นอนว่าหยุด.. แต่ว่า.. ผมดันป่วยตั้งแต่วันจันทร์แล้ว.. ไม่รู้เป็นไรพอผมกลับมาบ้านผมก็รู้สึกปวดหัว กินยาก็ไม่หาย ผมจึงไปหาหมอ.. แล้วก็ได้มานอนซมอยู่บ้านไม่ได้ไปเรียนหลายวันแล้ว.. ผมโทรบอกให้โจเซฟลาให้ โจเซฟก็มาเยี่ยมผมทุกวันพร้อมกับเอาเลคเชอร์มาให้ผมด้วย.. แต่วันก่อนายนั่นมาด้วยความเศร้าที่ผมสัมผัสได้ เขาเล่าทุกอย่างให้ผมฟังว่ายัยเคธปฏิเสธเขา.. แต่ที่ผมตกใจก็คือ.. วันนั้นนายนั่นดันมาบอกว่ายัยเคธชอบผม! ให้ตายสิ.. แต่แปลกทำไมพอผมได้ยินงั้นผมดันดีใจ? ทำไมล่ะ? อย่าบอกนะ.. ไม่จริงหรอกมั้ง!
กริ๊งงงง… กริ๊งงงง…
ระหว่างที่ผมนอนคิดไรบ้าๆอยู่นั้น.. เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น แต่เมื่อผมหยิบมาดู ดันเป็นเบอร์แปลก.. ใครโทรมาเนี่ย?
“ฮัลโหล..”
“เป็นไง? ได้ข่าวว่าป่วย..”
เมื่อผมรับโทรศัพท์ผมก็ต้องตกใจกับเสียงปลายสาย.. ยัยเคธ?! เธอรู้เบอร์ผมได้ไง?
“เคธ.. เธอรู้เบอร์ฉันได้ไงเนี่ย?!”
“นายรู้ว่าเป็นฉันด้วยหรอเนี่ย? ฉันนึกว่าจะไม่รู้ซะอีก”
เสียงปลายสายตอบผมมาด้วยเสียงสดใส.. แต่แปลกอีกแล้ว.. ทำไมผมได้ยินเสียงเธอแล้วผมยิ้มล่ะ แถมใจเต้นอีก..
“เงียบอีก! นี่.. คนเขาอุตส่าห์เป็นห่วง โทรมาถามอาการ นี่เงียบใส่เลยหรอยะ?!”
“อ้อ! โทษที.. เอ้ะ! แต่เธอยังไม่ตอบคำถามฉันเลยนะ?!”
“ก็ฉันได้มาจากนายโจเซฟน่ะสิ ถามไรบ้าๆ”
“ยัยบ้านี่! นี่เธอปฏิเสธเพื่อนฉันแล้วยังมีหน้าไปขอเบอร์ฉันกับเขาอีกหรอฮะ?!”
“เอ้ะ! แล้วนี่นายป่วยมากจนมีแรงด่าฉันเลยหรอยะ?! อ้อ! เวลาป่วยนี่เก่งมากนะ มาว่าฉันบ้า -3-!”
“โทษที มันลืมตัว..”
“ก็นายจะให้ฉันทำยังไง… ก็ฉันอึดอัดนี่”
“….”
เมื่อผมขอโทษเธอไป.. เธอก็พูดขึ้นมาด้วยน้ำเสียงที่เศร้า..
“ฉันก็สงสารเขานะ ไม่ใช่ว่าฉันไม่แคร์อะไร.. แต่ว่าจะให้ฉันให้ความหวังเขาทั้งๆที่ฉันไม่ได้ชอบเขาเลยเนี่ยนะ? นั่นยิ่งจะไม่ทำให้เขาทรมานกว่าเก่าหรอ?”
“…..”
ผมเงียบฟังเธอพูดไปเรื่อยๆ.. เสียงเธอเริ่มสั่นขึ้นเรื่อยๆ.. อย่าบอกนะว่า.. เธอจะร้องไห้อีกแล้ว?!
“ให้เขา... เจ็บตอนนี้.. ยิ่งดีกว่าทำให้เขาทรมานไปเรื่อยๆแบบไม่จบสิ้นนะ.. เพราะฉันสงสารฉันถึงได้ปฏิเสธเขา..”
“…..”
“ฉันขอโทษ.. ฮึก.. ที่ทำร้ายจิตใจเพื่อนนาย.. ฮึก.. แต่ฉันก็.. ไม่ได้ชอบเขานี่..”
“…..”
“อีกอย่าง… ฮึก.. ฉันก็.. มีคนที่ชอบแล้วด้วยนี่นา…”
“ฉันหรอ? เฮ้ย!”
เมื่อเธอบอกว่ามีคนที่ชอบ.. ผมก็เผลอปากไปถามเธอ.. โอ้ย! ผมนี่บ้าที่สุดเลย..
“…….”
เธอเงียบใส่.. ตายแล้ว! ผมต้องรีบแก้ตัวแล้วสิ…!!
“โทษทีๆ ฉันล้อเล่นน่ะ..!”
“ย..ย่ะ! นี่มันใช่เวลาเล่นมั้ยห้ะ? พอๆ ฉันไม่คุยกับหายแล้ว! หายป่วยให้ทันไปพาฉันถอดเฝือกด้วยล่ะ แค่นี้นะ บายย!”
 
     ให้ตายสิ.. เมื่อนายแอนดริวพูดไรของนายนั่น?! บ้า บ้า บ้า! โอ้ย.. จะบ้าตาย นี่ฉันใจเต้นแรงจนทำไรไม่ถูกจนรีบวางสายไปแล้ว.. โอ้ยยย! นายนั่นก้ถามตรงไป ‘ฉันหรอ?’ เนี่ยนะ!.. นี่ถ้าเกิดฉันหลงตอบว่าใช่ไปด้วยนี่คงมองหน้านายนั่นไม่ติดแน่ๆ  ไม่สิ!.. แค่เขาพูดแค่นี้ฉันก็มองหน้าเขาไม่ติดแล้วให้ตายสิ… /><\!!!

[มาอีกแล้วค่าาา ></ วันนี้มา 2 ตอนเลยน้าาาา... แล้วเจอกันอีกวันที่ 4 ค่าาาา ^^/]