Do you love me?! รักฉันไหม? ฉันร้ายนะ!

          ตอนนี้ฉันกับยัยเมลอร์ก็มานั่งเล่นกันตามประสาคนได้พักสบายๆ.. อ้อ! ฉันจะบอกแหละว่าเมื่อเช้า.. นายแอนดริวมาโรงเรียนได้ตามปกติแล้วจ้าาาาาาาาา แล้วเป็นไง?.. จริงๆก็มองหน้ากันไม่ค่อยติดแหละ.. แล้วไงยัยเมลอร์ดันได้ไปสนิทกับนายโจเซฟเฉยๆ.. [อ้อ! ไรเตอร์เพิ่มตัวละครเมลอร์ไว้ดีกว่า.. เพราะเอาไปเอามานางดันเริ่มเด่นๆขึ้นมาแล้วซะงั้น 555] ก็วันนี้สองคนนี้ดันหันไปคุยกันแทน.. ใครชวนคุย? ก็นายโจเซฟชวนคุยน่ะแหละ แล้วตอนนี้นายโจเซฟกับนายแอนดริวก็เดินมาอีก.. แล้วเราก็พูดคุยกันตามปกติ หมายถึง ฉันกับยัยเมลอร์คุยกับนายโจเซฟนะ.. ส่วนนายแอนดริสไม่คุยเลย นั่งฟังอย่างเดียว

“นี่.. แอนดริวนายยังไม่หายป่วยเลยหรอ? ไม่พูดไม่จา..”

จู่ๆนายโจเซฟก็ถามนายแอนดริวไป..

“เปล่าๆ ฉันหายแล้ว..”

“งั้นก็คุยกันหน่อยดิ.. นั่งเงียบงี้ก็ไม่สนุกน่ะสิ”

“โอเคๆ ^^”

แล้วพวกเราก็พูดคุยกันตามปกติ ทั้งฉันและนายแอนดริว บทอยู่กับเพื่อนๆเราก็คุยกันเหมือนเราลืมเรื่องวันนั้นไปเลยนี่เนอะ.. เฮ้ยย! บางทีฉันก็ไม่อยากให้เขาลืมนะ! แค่ทำเหมือนไม่มีไรเกิดขึ้น แต่อย่าทำเหมือนไม่จำจะดีกว่า.. –w-

และตอนนี้ก็เป็นเวลาเลิกเรียน.. เหนื่อยชะมัดเลย.. อยากนอนที่สุดเลยให้ตายสิ ฉันบอกลายัยเมลอร์ด้วยสภาพที่.. ง่วงสุดๆ และต้องทนฝืนความง่วงขับรถกลับบ้านอีก เมื่อถึงบ้านฉันก็รีบวิ่งขึ้นบ้านเพื่อนไปล้มลงบนเตียงอันแสนนุ่มสบายของฉัน ฮ้าวววว! ง่วงชะมัดเลย!

กริ๊งงงง… กริ๊งงงงงง..

แต่.. ในขณะที่ฉันกำลังจะหลับ เสียงโทรศัพท์ของฉันก็ดังขึ้น ฉันเลยหยิบโทรศัพทืมาดูว่าใครโทรมา เมื่อเห็นแล้วฉันนี่แทบทำโทรศัพท์ตกพื้นทันทีเลย.. ก็คนที่ฉันคิดว่าไม่น่าจะโทรมา.. ดันโทรมาน่ะสิ !! คงไม่ต้องบอกนะว่าใคร ก็มีอยู่คนเดียว!

“ฮัลโหลล”

“หวัดดี ^^”

เมื่อฉันรับไป เสียงปลายสายก็ทักทายมาด้วยความอารมณ์ดีเลย..

“มีไรเปล่าเนี่ย?”

“ทำไมเธอว่างั้น?”

“ก็แหมม.. ก็ฉันตกใจนี่ นายโทรมา ..”

“ฉันโทรมานี่มันน่าตกใจหรอ?”

“ย่ะ! –w- แล้วสรุปมีไรหรือเปล่าถึงโทรมาเนี่ย?”

“ก..ก็ทีเธอยังโทรไปหาฉันเลย..”

“อ้าว! ก.. ก็นายไม่สบาย ฉ… ฉันเลยโทรไปถามอาการไงยะ?”

ฉันตอบนายแอนดริวที่เสียงค่อนข้างสั่น ก็จะให้ฉันบอกว่าโทรไปเพราะคิดถึงที่ไม่ได้เจอหน้านายไรงี้ก็บ้าแน่ๆ - -!

“เป็นห่วงฉันอ่ะดี๊?”

“ย่ะ! เฮ้ยย! ก็แค่โทรไปถามอาการเฉยๆ ก็เพื่อนกันก็ต้องห่วงกันเป็นธรรมดานี่เนอะ อีกอย่างก็กลัวจะไม่ได้ไปเที่ยวกับนายด้วย และก็กลัวว่านายจะไม่ได้พาฉันไปถอดเฝือกอ่ะดิ”

ฉันเผลอตอบนายแอนดริวไปยาวๆ.. ให้ตายสิ ! ทำไมฉันต้องไปพูดแบบนี่ด้วยนะ อย่างกับคนเป็นแฟนกันแล้วอีก! แล้วนายนี่จะสงสัยมั้ยเนี่ย?

“หืมม?! ไม่ต้องห่วงน่า ฉันแข็งแรงจะตาย! เห็นมะ? ตอนนี้ฉันก็หายป่วยแล้วนี่ไง!”

“ฉันก็แค่คิดว่านายอาจจะป่วยนานกว่านี้ก็ได้นี่.. บทมันจะป่วยหนัก ต่อให้แข็งแรงแค่ไหน มันก็ป่วยหนักได้เหมือนเดิม”

“ฮ่าๆ แต่ตอนนี้ฉันก็หายป่วยแล้วนี่เนอะ งั้นเพื่อให้เธอมั่นใจ.. ฉันจะรักษาตัวให้ถึงวันที่พาเธอไปถอดเฝือกเลย โอเคมั้ย?”

เอ๋….? สัญญางั้นหรอ?.. เอ้ะ! แล้วที่ฉันเผลอพูดไปเนี่ย เขาไม่สงสัยสักนิดเลยหรอเนี่ย? บ้าไปแล้ว!

“นี่.. จะเงียบอีกนานมั้ย? งั้นจะไม่ให้ฉันพาไป..”

“สัญญา สัญญาาาาาาาาา”

ฉันรีบพูดดักนายแอนดริวไว้.. ก็ฉันให้เขาพาไปถอดเฝือกนี่นา!!

“โอเค งั้นฉันสัญญา ว่าจะรักษาตัวจนถึงวันเสาร์นี้เลย ^^”

“จริงๆนะ?”

ฉันถามเขาด้วยความที่ไม่ค่อยแน่ใจ..

“จริงๆ ^^ ฉันโทรมาเล่นกับเธอแค่นี้แหละ เจอกันพรุ่งนี้นะ”

“อ.. อือ บ๊ายบายย”

แล้วฉันก็วางสายไป.. ให้ตายสิ! ไม่อยากจะพูดเลยว่าตอนนี้ฉันเขิลเป็นบ้า! ก็ฉันรุ้สึกเหมือนฉันกำลังจะสมหวังเลย ใช่มั้ยย? หวังว่างั้นนะ?!

แชะ… แชะ…

เอ้ะ?! ทำไมฉันถึงรู้สึกว่ามีคนมาถ่ายรูปอยู่ข้างล่างเลย.. ลุกไปดูอยู่หน้าต่างก่อนดีกว่า.. อ้าว! เฮ้?! แต่ฉันดันไม่เห็นใครอยู่ข้างล่างเลยนะ? แล้วเมื่อกี้เสียงกล้อง?.. เง้ออ ช่างเถอะ ฉันอาจจะหูฝาดไปเองก็ได้…

[มาแล้วค่าา >< ตอนที่ 10.. ตอนนี้ก็ตัวร้ายที่เราเพิ่มไว้ก็กำลังจะโผล่มาสักที -.,- นานเกิ๊นน เขาไปกันถึงไหนต่อไหนกันละ แหม่ 5555 ไว้เจอกันอีกวันที่ 6 นะค้าาา >-</ อ้อ! ตอนนี้ไรเตอร์ก็ใส่เพลงแล้วสักที แล้วก็จะใส่ในตอนต่อๆไปเนอะ แล้วแต่ว่าจะเจอเพลงถูกใจมั้ยเนอะ 55]