Do you love me?! รักฉันไหม? ฉันร้ายนะ!

          วันนี้ฉันมหาลัยหยุดล่ะ! ฉันเลยนัดยัยเมลอร์มาเล่นกับฉันที่บ้านซะเลย!
“บ้านใหญ่ใช่เล่นนะเธอเนี่ย”
เมื่อยัยเมลอร์เดินเข้ามาในบ้าน ก็ทักเรื่องบ้านฉันเลย
“แหมมม ก็นะ ^^”
ฉันตอบยัยเมลอร์ไป ตอนนี้พวกฉันก็นั่งเม้าท์คุยกันไปเรื่อยๆ
“นี่.. เอาจริงๆนะเคธ ฉันรู้สึกสงสารนายโจเซฟนะ เธอน่ะ น่าจะปฏิเสธเขาไปตรงๆนะ ยังจะพูดเหมือนให้ความหวังเขา ว่าจะไปเที่ยวด้วยเลย”
จู่ๆ ยัยเมลอร์ก็พูดเรื่องนี้ขึ้นมา..
“แกจะให้ฉันทำไง? ใช่อยู่ที่ตอนมัธยมฉันปฏิเสธใครต่อใครได้ง่ายๆ ก็นั่นขามาสารภาพกับฉันเลย ไม่ใช่มาชวนเที่ยวไรยังงี้ แล้วอีกอย่างนะ นายโจเซฟน่ะ ก็ทำให้ฉันได้คุยกับนายแอนดริวด้วย นายนั่นมักจะเงียบกับฉันตลอดเลยนี่นา..”
“เธอจะใช้โจเซฟเป็นสะพานระหว่างเธอกับแอนดริวงั้นหรอ? นี่เธอเห็นโจเซฟเป็นตัวอะไรเนี่ย?!”
“แล้วเธอมาพูดเหมือนเป็นห่วงเป็นใยนายนั่นเนี่ย เธอเป็นไรยะ? หรือว่าเธอชอบนายโจเซฟเข้าแล้ว”
“บ้าหรอยะ? - - ฉันก็คนที่สงสารเพื่อนด้วยกัน นายนั่นก็คน ถ้าฉันจะจีบใครสักคน ฉันไม่ใช้คนที่ชอบฉันมาช่วยหรอกนะ เขาคงทรมานน่าดูน่ะ”
“แล้วแกจะให้ฉันปฏิเสธยังไงล่ะ?! จู่ๆจะให้พูดไปว่า ขอโทษนะฉันไม่ได้ชอบนายไรงี้เลยหรอยะ? แบบนั้นมันก็หลงตัวเองไป - -”
“งั้นแกก็ลองไปถามเขาดูสิ.. ว่าทำไมถึงอยากไปเที่ยวกับแกแค่สองคน”
“นั่นสินะ..”
“เขาอาจจะบอกเธอไปตรงๆว่าชอบเธอเลย หรือไม่ก็อาจจะพูดไม่ค่อยออก แล้วเธอก็ปฏิเสธอ้อมๆไป หรือไม่ก็ตรงๆไปเลยว่า ขอโทษนะ คือฉันไม่อยากไปกับนายไรงี้ ให้เขารู้ตัวเลย เอาให้มันเด็ดขาด ถึงเขาจะเจ็บ แต่ฉันว่าดีกว่าให้เขาพยายามทำนั่นนี่ให้เธอมาอึดอัดนะ - -”
“เอางั้นเลยหรอ? ”
ฉันถามยัยเมลอร์ไปด้วยความที่ไม่ค่อยมั่นใจสักเท่าไหร่เลย.. จริงๆฉันก็สงสัยตัวเองนะว่าฉันกลัวอะไร? ทำไมไม่ปฏิเสธเขาไปตรงๆ?
“อืม! เชื่อฉัน!”
“โอเค  เอางั้นก็ได้..”
 
แล้ววันนี้ก็เป็นวันมาเรียนปกติ จะให้มาเรียนทำไมทั้งๆที่พรุ่งนี้ก็วันเสาร์ วันหยุดฉันอีก - -!
“หวัดดี เคธี่ ^^/”
แล้วนายโจเซฟก็มาตามปกติ.. ฉันมองหน้ายัยเมลอร์ ยัยนั่นก็พยักหน้ามาให้ฉัน
“อืม ดี ^^”
ฉันก็ตอบนายโจเซฟไป… แต่เอ๊ะ?! แอนดริวไปไหน? ทำไมเขาไม่มาด้วยกันล่ะ?
“เธอมองหาแอนดริวหรอ?”
“อือ.. ทำไมเขาไม่มาล่ะ?”
“วันนี้นายนั่นไม่สบายน่ะ.. เมื่อวานนายนั่นโทรมาบอกน่ะ”
“จริงหรอ?! เอาเบอร์เขามาให้ฉันหน่อยสิ! ฉันจะโทรหาเขา!”
นายโจเซฟทำท่าอึกอักเล็กน้อย…
“โจเซฟ.. ฉันขอพูดตรงๆนะ ถ้านายจะทำท่ากักอะไรที่เกี่ยวกับนายแอนดริวไว้น่ะ ฉันจะไม่ยุ่งกับนายแน่ .. แม้แต่คนรู้จักฉันก็จะไม่เป็น !!”
“เคธี่…”
นายโจเซฟพูดออกมาด้วยความตกใจ
“ฉันรู้สึกมาสักพักแล้ว.. ว่านายชอบฉัน ใช่มั้ยล่ะ?”
“เอ่อ…”
ฉันถามนายโจเซฟตรงๆ ต่อให้หน้าแตกฉันก็ไม่อายย่ะ ก็นายนี่ไม่ใช่คนที่ฉันชอบสักหน่อยนี่!
“อืม ไหนๆเธอก็ถามมาตรงๆ ฉันก็ตอบตรงๆเลยละกัน.. อื้ม! ฉันชอบเธอ เคธี่ ^^”
ฉันตกใจเมื่อได้ยินคำตอบของนายโจเซฟ ฉันมองหน้ายัยเมลอร์ ยัยนั่นก็เฉยๆแล้วก็พยักหน้ามาให้ฉันเหมือนเดิม..
“ขอบคุณสำหรับคำตอบะโจเซฟ แต่ฉัน…”
“ฉันรู้ ฉันรุ้ว่าเธอไม่ได้ชอบฉัน..”
นายโจเซฟพูดแทรกฉันขึ้นมา..
“แต่ฉันแค่ขอคุยกับเธอแบบนี้แบบปกติๆได้มั้ย? ขอแค่ได้คุยก็พอ…”
นายโจเซฟพูดขึ้นมาอีก..
“ได้สิ.. นายยังเป็นเพื่อนฉันได้ แต่ฉันขอล่ะนะ.. อย่าทำอะไรเกินเลยนะ ยังไงความรู้สึกฉันก็ได้แค่เพื่อนจริงๆ ^^”
“อื้ม.. ได้แค่นี้ก็ดีแค่ไหนแล้ว ขอบคุณนะเคธี่ ^^”
“อืม…”
เฮ้อออ.. รู้สึกโล่งชะมัดที่อย่างน้อยฉันก็ได้ปฏิเสธนายโจเซฟตรงๆ .. อืม!