Do you love me?! รักฉันไหม? ฉันร้ายนะ!

          วันนี้! ฉันมาเรียนด้วยอารมณ์ดีสุดๆ ก็เพราะวันก่อนนั้นไง ><! อร๊ายยยย! ไม่อยากจะพูดเลยให้ตายสิ ว่าแต่.. ฉันจะทำตัวยังไงต่อหน้านายแอนดริวดีเนี่ย? ให้ตายสิ!

"นี่ๆ เดินยิ้มมาเชียวนะ ฉันล่ะหมั่นไส้ - -!"

ยัยเมลอร์ทักทายด้วยสีหน้าที่บ่งบอกว่าหมั่นไส้จริงๆ อ้อ! ลืมบอก!.. ก็วันนั้นฉันโทรเล่าให้ยัยเมลอร์ฟังด้วยล่ะ >< ยัยนั่นเลยมาทำหน้าหมั่นไส้ในวันนี้ไง อิอิ

"ก็แหมม ก็คนเขามีความสุขนี่ ><"

"มีความสุขอะไรหรอ? เล่าให้ฉันฟังบ้างดิ ^^"

และแล้วก็มีเสียงอันคุ้นเคยดังมาจากข้างหลังฉัน จะเป็นใครไปได้ล่ะ .. ไม่ใช่นายแอนดริวหรอก นายโจเซฟน่ะ - -!

"หวัดดีโจเซฟ ^^"

ฉันหันไปทักนายโจเซฟด้วยอารมณ์ที่ดีสุดๆ จนลืมไปเลยว่าก่อนหน้านี้ตัวเองคิดว่าจะทำตัวยังไงเมื่ออยู่ต่อหน้าคนที่ยืนอยู่ข้างๆนายโจเซฟเนี่ย! ให้ตายสิ.. ฉันรู้สึกไม่สู้หน้าเขาเลยจริงๆ.. 

"หวัดดี! เป็นไงวันนั้น โกรธซะฉันเดินตามไม่ทันเลยน้าา"

นายโจเซฟพูดถึงเรื่องวันนั้น ทำให้ฉันกับนายแอนดริวมองหน้ากันโดยอัตโนมัติและก็หลบหน้ากันอัตโนมัติเหมือนกัน

"ขอโทษละกันนะ.. ที่ฉันทำให้นายเอ่อ ต้องมาคอยตาม แล้ววันนั้นนายหายไปไหนหรอ? พอฉันหยุดเดินหนีฉันก็ไม่เห็นนายเลยนะ"

"นี่ ขาเธอเป็นอะไรน่ะ?!"

จู่ๆนายโจเซฟก็โพล่งขึ้นมา แถมยังเลี่ยงการตอบคำถามของฉันอย่างดี.. 

"อ๋ออ พอดีว่าวันนั้นฉันล้มน่ะ แฮะๆ ^^"

"หรอ? คงไม่เป็นไรมากนะ?"

"ไม่ๆ ก็แค่ต้องใส่เฝือกไปตั้ง 2 อาทิตย์เนี่ย อึดอัดมากเลย - -"

"แล้วเธอไปโรงพยาบาลยังไงหรอ?"

แล้วนายโจเซฟก็ถามมาอีก.. อย่าบอกนะว่าวันนั้น นายโจเซฟไม่เห็นว่าฉันเดินชนแอนดริว? ได้ไง? ก็ก่อนฉันจะชนนิดเดียว เขายังเรียกชื่อฉันอยู่เลยย - -? 

"นายไม่เห็นหรอ?"

ฉันถามนายโจเซฟกลับไป..

"ถ้าเห็นแล้วฉันจะถามเธอเรื่องขาทำไม? แปลก"

นั่นสิ ถ้าเขาเห็นเขาจะถามเรื่องขาฉันทำไม? ฉันไม่รู้ว่าจะตอบนายโจเซฟยังไง.. 

"คือยัยเคธโทรเรียกฉันให้ไปรับน่ะ ^^"

จู่ๆ ยัยเมลอร์ก็พูดแทรกขึ้นมาในขณะที่ฉันกำลังจะเงียบว่าจะตอบเขายังไง ฉันมองหน้ายัยเมลอร์ ยัยนั่นก็ขยิบตาใส่ฉัน.. 

"งั้นหรอ? ^^ งั้นเธอก็คงอดเที่ยวเลยอ่ะดิเนอะ"

"ขอโทษละกันนะ ^^"

นายโจเซฟพูดเรื่องเที่ยวขึ้นมา.. ฉันก็ขอโทษเขาก่อนจะหันไปมองหน้านายแอนดริว เขาหลบตาฉัน นี่จะบอกว่าเรากำลังจะเป็นเหมือนตอนนั้นอีกแล้วหรอเนี่ย? ตอนที่เราไม่ได้คุยกันแล้วก็มีแต่ฉันคุยกับนายโจเซฟเนี่ยนะ!!

"อือ ชั่งมันเถอะ ไม่เป็นไรหรอก ^^ ไว้เธออยากเที่ยวเมื่อไหร่ก็บอกฉันด้วยนะ"

"ได้สิ ^^"

ฉันตอบนายโจเซฟไป แล้วตอนนี้พวกเราก็บอกลากันแล้ว เดี๋ยวนะๆ แล้วทำไมฉันต้องโกหกเขาเรื่องที่ฉันเดินชนนายแอนดริวด้วยล่ะ? เพื่อไรกัน? เพราะไม่อยากให้เขาเสียความรู้สึกหรอ? 

"นี่เธอรู้มั้ยว่าวันนี้เธอดูเป็นนางเอกมากเลย - -"

"ทำไมยะ?"

สิ่งที่ยัยเมลอรืพูดขึ้นมามันทำให้ฉันสงสัย..

"นี่เธอโง่อีกแล้วใช่มั้ยเนี่ย? เคธฉันพึ่งรู้ว่าเธอโง่มาก!"

"เอ้ะ! ยัยนี่! ก็ฉันไม่รู้นี่! จะสื่อไรก็พูดมา - -!"

"ก็ดูนายโจเซฟสิ.. อาการนายนั่นบ่งบอกมากเลยนะ ว่าชอบเธอน่ะ!"

"นายโจเซฟเนี่ยนะ?!"

"ก็ใช่น่ะสิ! มีอย่างที่ไหน? ชวนเธอไปเที่ยวแค่สองคน แต่ก็นะ เธอก็ชวนแอนดริวไปด้วย แล้ววันนั้นนายโจเซฟก็เป็นคนบอกใช่มั้ยว่านายแอนดริวจะไม่มา ฉันคิดว่านะ นายโจเซฟต้องบอกให้แอนดริวไม่มาแน่ๆเลย! แต่ที่ฉันสงสัยนะ.."

"สงสัยไร?"

"ทำไมแอนดริวถึงได้โผล่มาล่ะ ถ้าจะมาบอกว่าเพราะเธอจะโวยวายอย่างที่พูดไป ฉันว่ามันไม่ใช่นะ - -! เป็นเหตุผลที่ไม่น่าจะเชื่อ แต่เธอก็ดันเชื่อนี่นะ ลืมไป.. เธอโง่นี่ - -!"

"นี่! ยัยเมลอร์! ทำไมเธอต้องวกมาที่ฉันโง่ด้วยล่ะยะ! ยัยนี่! - -"

"ก็มันจริงมั้ยล่ะ?!"

"เออ! ฉันโง่.. แต่ก็มีคนชอบนะยะ ฉลาดๆแบบเธอนี่ไง ถึงได้แต่คอยมาหมั่นไส้ฉัน -3-"

"พอเถอะ - - ฉันว่าเราเข้าเรียนได้ละ จะสายแล้ว!"

     ผมเดินมาเข้าเรียนกับนายโจเซฟด้วยบรรยากาศที่.. อึดอัดสุดๆ! 

"แอนดริว.. ฉันเรื่องจะพูดกับนาย"

แล้วโจเซฟก็เป็นคนพูดขึ้นมา..

"เรื่องอะไรหรอ?"

"จริงๆนะ.. คือฉันก็เห็นนะเว้ย ที่เคธี่เดินชนนายน่ะ"

"อ้าว?! แล้วทำไมนายบอกไม่เห็นล่ะ?"

"ก็.. ไม่รู้สิ ฉันรู้สึกว่าฉันพูดไปฉันก็เจ็บเปล่าๆว่ะ"

"...."

ผมเงียบกับคำพูดของโจเซฟ นั่นน่ะสิ.. ก็นายโจเซฟชอบเคธี่นี่นา..

"แล้วฉันก็หลบอยู่แถวๆนั้นแหละ และก็เห็น.. เคธี่ร้องไห้ด้วย.. รู้สึกเจ็บเลย ฉันคิดว่าเธอคงไม่อยากให้ใครเห็นด้านอ่อนแอๆแบบนั้นหรอกเนอะ ถ้าฉันบอกว่าฉันเห็น เธอคงต้องอาย ฉันว่า.. แค่ี้เธอก็รุ้สึกผิดกับฉันละ ที่ไปกับนายอ่ะ.."

"ก็นะ.. ก็นายเป็นคนชวนเธอ เธอก็ต้องรู้สึกผิดสิ"

ผมตอบโจเซฟไป

"แล้วนั่นเป็นเหตุผลที่ทำให้นายมาในวันนั้นหรอ?"

"ไม่หรอก.. ฉันคิดว่าเธอจะต้องโวยแน่ๆ เพราะเธอที่ฉันรู้จักน่ะดื้อจะตาย เธอยิ่งมาพูดคำขาดแบบนั้น ฉันว่าเธอจะต้องโกรธมากแน่ๆ และมันก็เป็นจริงๆอ่ะนะ ฮ่ะๆ"

ผมตอบโจเซฟไป.. แต่โจเซฟกลับทำหน้าเคร่งเครียดใส่ผม.. 

"อย่าโกหกสิวะ แอนดริว!"

"ฉันพูดจริงๆนะ!!"

"ฉันอุส่าห์มีไรก็บอกนายแท้ๆ"

"ฉันพูดความจริงเว้ย - -!"

"มันเป็นเหตุผลที่โคตรไม่น่าเชื่อถือเลยว่ะ! เหมือนนายแค่ใช้มันหลอกฉัน.."

"เถอะน่า เชื่อฉันเถอะ ฉันไม่โกหกนายหรอกน่า ^^"

"จริงๆนะ?"

"อืออ นายน่ะ คิดมากยังกะผู้หญิงเลย - - โห เกย์ปะเนี่ย? ฮ่ะๆ"

"จะบ้าละ! ถ้าฉันเกย์แล้วฉันจะชอบเคธี่ได้ไง ฉันหันมาจีบนายดีกว่าาา"

"เฮ้ยๆ ไม่ใช่ละๆ อย่าเข้ามาใกล้ฉันเชียวนะเว้ยย - -"

"ฉันแค่ล้อเล่นเว้ยย.. อืมม โล่งอกไปที งั้นฉันก็ไม่มีไรต้องแข่งนายละ"

"ห้ะ?! แข่งไรกับฉัน?"

"ก็ฉันน่ะ คิดว่านายชอบเคธี่เข้าแล้วล่ะสิ ถ้าชอบจริงๆมันก็คงต้องแข่งกันชนะใจเคธี่ล่ะนะ!"

"นายคิดมากอีกแล้วนะเนี่ย - -!"

"นั่นเป็นความคิดตอนแรกไง! แต่ถ้านายพูดจริง ฉันก็โล่งใจแล้วว่ะ! ขอบใจมากนะเพื่อน ^^"

"อื้อ! ไม่เป็นไรเว้ยย ^^"

เฮ้อออ.. ยิ่งผมเห็นโจเซฟผมก็ไม่กล้าเล่าเรื่องวันนั้นให้เขาฟังเลย.. ว่าผมกับยัยเคธน่ะ เอ่อ -///- ชั่งมันเถอะ.. แค่ผมต้องเก็บมันเป็นความลับก็พอ..