Do you love me?! รักฉันไหม? ฉันร้ายนะ!

          "อะไรนะคะ?! ใส่เฝือก 2 อาทิตย์เลยหรอคะ?!"

ฉันตกใจร้องใส่หมอ ก็แหงสิ ใส่เฝือกมันทรมานนะยะ!! อ้อ! คงไม่ต้องอธิบายอะไรมากหรอกะ ว่าทำไมฉันถึงได้มาใส่เฝือกเนี่ย - -! 

"ฮ่ะๆ อดแสบนานเลย"

นายแอนดริวที่นั่งอยู่ข้างๆเตียงฉันถึงกับหัวเราะออกมา.. เอ่อ! 

"ฉันอดเที่ยวกับนายเลยล่ะสิ..."

"แล้วทำไมเธอถึงต้องอยากไปเที่ยวแต่กับฉันล่ะ?"

ฉันเจอคำถามนี้ก็ายแอนดริวฉันถึงกับไปต่อไม่ถูกเลย.. 

"ชอบฉันล่ะสิ ^-<"

"ห้ะ?!!"

ฉันว่าเมื่อกี้ฉันก็ไปไม่เป็นแล้วนะ?!! แล้วนี่นายแอนดริวมาพูดงี้ฉันถึงกับร้องออกมาเลยให้ตายสิ!

"ฉันล้อเล่นน่าา ทำจริงจังไปได้ ^^"

"ย่ะ - -!"

ตอนนี้ฉันตอบไรนายแอนดริวไม่ค่อยจะออกเลย.. อ้อ! ลืมบอก ตอนนี้พวกฉันยังอยู่ที่โรงพยาบาลที่มาโดยการ อ่า... ฉันขึ้นหลังนายแอนดริวมาล่ะ ><! ให้ตายสิ แผ่นหลังของเขา หืมม แค่ได้สัมผัสก็รู้สึกอบอุ่นมากแล้วว.. เฮ้! เดี๋ยวๆ นี่ฉันพูดไรเนี่ย ! ก็แค่ตอนนี้รอคุณพยาบาลที่นายแอนดริวรู้จัก นายนี่รู้จักคนทั้งโลกเลยหรือเปล่าเนี่ย.. ต่อๆ ฉันรอคุณพยาบาลจัดการเรื่องทุกอย่างบลาๆให้เสร็จ โดยคำสั่งของนายแอนดริวเดี๋ยวนะๆ ฉันสงสัยเรื่องนี้ ขอถามนายนี่ก่อนละกัน !

"นี่ๆ"

"อะไรหรอ?"

"ทำไมนายถึงรู้จักคุณพยาบาลอ่ะ?"

"คุณพยาบาล? โหหห นี่เธอเรียกคนเพราะๆก็เป็นนะเนี่ย"

"นี่ใช่เวลาเล่นมั้ยเนี่ย? ดูหน้าฉันบ้าง ฉันจริงจังนะยะ!"

"อยากรู้จริงอ่ะ?"

"ก็เออสิ! ถ้าไม่อยากรู้แล้วฉันจะถามนายทำไมเล่าา?! -3-"

"เอาหูมานี่ๆ"

"- - พูดออกมาเลยจะเป็นไรมากมั้ย?"

"เป็น.. ก็ถ้าไม่อยากรู้ก็ไม่ต้องเอาหูมาก็ได้นี่นะ ก็แค่นี้"

"ย่ะๆๆ"

ฉันยอมเอาหูไปใกล้ๆเพื่อจะฟัง ก็ฉันอดทนต่อความอยากรู้ของตัวเองไม่ได้นี่!! 

"ฉันน่ะ.."

"หืออ.."

"โรงพยาบาลนี้น่ะ..."

ทำไมนายนี่.. ต้องพูดให้ลุ้นด้วยยะ! ให้ตายสิ!! -0-

"จะพูดไรก็รีบๆพูดหน่อยไ..."

จุ้บ!

..............

ห.. ให้ตายสิ! คืออ.. เมื่อกี้ฉันน่ะ .. จ..จุ้บเข้ากับนายแอนดริวเพราะความใจร้อนของตัวเองซะงั้น! 

"ก.. ก็พ่อฉันน่ะ.. เป็นเจ้าของโรงพยาบาลนี้น่ะสิ..."

นายแอนดริวพูดขึ้นมาท่ามกลางความเงียบของเราสองคน.. คือไม่มีเห็นก็ดีไปเพราะเราสองคนอยู่ในห้องทำแผลที่จะกั้นเป็นห้องๆไป.. โอ้ยย! ใจฉันเต้นจนจะหลุดออกมาจากตัวฉันแล้วเนี่ย!! ให้ตายสิ ให้ตายสิ บ้า บ้า บ้าาาา!!

"นี่.. จะไม่พูดไรหน่อยหรอ? - -' "

นายแอนดริวพูดขึ้นมาในขณะที่ฉันยังเงียบคิดเกี่ยวเหตุการณ์เมื่อกี้นี้.. 

"อ.. อ่าา.. ขอโทษนะ ฉันใจร้อนไปหน่อยเลยรีบหันหน้าไปหานายน่ะ.. หึ้ยย ให้ตายสิ ><"

ฉันตอบเขาด้วยเสียงเบาๆ ก็ถ้าฉันพูดเสียงดังมีหวังเสียงฉันคงจะสั่นเหือนที่ใจเต้นแรงๆแล้วเนี่ย ฉันนั่งปิดหน้าตัวเองอยู่เตียงด้วยความที่อาย อายมาก! เกิดมาไม่เคยอายอะไรเท่านี้มาก่อนเลยให้ตายสิ!! 

"อ.. อืออ.. ไม่เป็นไรหรอก.."

นายแอนดริวก็พูดด้วยน้ำเสียงที่สั่นๆหน่อย.. ฉันคิดว่างั้นนะ 

"แอนดริวจ้ะ.. พี่จัดการให้เรียบร้อยแล้วนะคะ นี่ค่ะใบเสร็จ ^^"

"ขอบคุณมากๆเลยนะครับพี่พยาบาล ^-^"

"ไม่เป็นค่ะ พี่เต็มใจช่วย แล้วก็อีก 2 อาทิตย์อย่าลืมมาถอดเฝือกนะคะ ^^"

"อ.. อ๋ออ ค่ะ ^^' "

เมื่อคุณพยาบาลคุยกับนายแอนดริวเสร็จ คุณพยาบาลก็หันมาบอกฉันเรื่องเฝือก แล้วก็ออกจากห้องทำแผลไปเลย..

"ขึ้นหลังฉันอีกมั้ย?"

จู่ๆ นายแอนดริวก็พูดขึ้นมาท่ามกลางความเงียบ.. 

"ไม่เป็นไรหรอก มีไม้พยุงอยู่นี่นา ฉันเดินเองได้"

"งั้นเดี๋ยวฉันไปส่งเธออยู่บ้านนะ"

"ห้ะ?! นายรู้จักบ้านฉันหรอ? - -?"

"รู้สิ.. ^^"

"เอ้ะ?! นายรู้ได้ยังไงอ่ะ?"

"เธอลืมแล้วนะ ว่าฉันเป็นหัวหน้าห้องนะ ห้องที่เราเคยเรียนด้วยกันไง ก็นะเวลามีปัญหาก็หน้าที่ของหัวหน้าเนี่ยที่ต้องไปตามตัว.. ฉันเลยรู้ที่อยู่ทุกคนในห้อง แล้วเธอยิ่งคุ่นั่งฉันเลยนะ คิดว่าฉันจะลืมหรอ?!"

"ก็ไม่รู้สินะ.. ฉันก็นึกว่านายจะจำไม่ได้นี่นา นายจำที่อยู่ของทุกคนเชียวนะ.."

"แต่เธอพิเศษไง.."

"ห้ะ?!"

"ก็เธอเป็นคู่นั่งฉัน ฉันเลยต้องจำของเธอให้ได้มากที่สุด เผื่อเวลาเธอโดดเรียนขึ้นมาจะได้ตามตัวได้ง่ายๆหน่อย"

"ย่ะ - -!!"

หลังจากเถียงกันไปกันมา ตอนนี้ก็เดินทางมาถึงหน้าบ้านของฉันแล้ว แต่เอ้ะ! ฉันจำได้ว่าก่อนๆหน้านี้เรา.. -////- ไม่สิ! ยังเงียบๆกันอยู่เลยนี่นาา ฮ่ะๆ ><!

"ขอบคุณนะ"

"ไม่เป็นไร ^^"

"แล้วตอนถอดเฝือกนี่จะให้ฉันไปเองเลยหรือเปล่า?"

"ไม่เป็นไรเดี๋ยวฉันพาไปดีกว่า.."

"อ่อ.. โอเค -//-"

"เธอเป็นไรหรือเปล่า? ไม่สบายหรอ?! ทำไมหน้าเธอแดงจัง?!"

"ห้ะ?! หน้าฉันแดงหรอ? คงเพราะฉันคนขี้ร้อนล่ะมั้ง ก็คงจะอึดอัดเจ้าขาที่ใส่เฝือกนี่น่ะ ฮ่ะๆ ฉันไม่ได้เป็นไร ^^"

ตายละ! เมื่อกี้ฉันดันเขิลต่อนายนี่ไปซะได้ ให้ตายสิ! 

"งั้นฉันไปนะ"

"เดี๋ยวๆ.."

ฉันรั้งนายแอนดริวไว้..

"มีอะไรหรอ?"

"ขอบคุณสำหรับวันนี้มากๆเลยนะ ทั้งที่ฉันเป็นคนเดินไม่ดูทางแล้วไปชนเข้ากับนายเองแท้ๆอ่ะ แถมยังต้องให้นายจัดการทุกอย่างให้อีก.."

"ไม่เป็นไรหรอกน่า ^^"

"แล้ว.. ถ้าฉันถอดเฝือกเสร็จอ่ะ.."

"หืมม? ทำไมหรอ?"

"ก็นายบอกว่า..."

จู่ๆทำไมฉันถึงไม่กล้าพูดออกไปเลยนะ มัวอายไรเนี่ยย?!

"อ๋อ.. เรื่องเที่ยวน่ะหรอ? ได้สิ หลังถอดเฝือกสร็จเนอะ? ^^"

"อ่อ อื้มม! โอเค ^^"

"งั้นฉันไปแล้วนะ ไว้เจอกันที่มหาลัย ^^/"

"โอเค บายยย ^^/"

เมื่อฉันกับนายแอนดริวบอกลากันแล้ว.. ฉันก็ยืนมองนายแอนดริวกลับจนลับตาเลยล่ะ.. อื้ม! ฉันว่าฉันมั่นใจตัวเองมากขึ้นแล้วล่ะ.. ว่าฉันชอบนายนี่เข้าแล้วจริงๆ ไม่สิ! ฉันว่ารักเลยล่ะ ทั้งๆที่เราก็อยู่ด้วยกันมาตั้งแต่ม.ปลายน่ะนะ แต่ทำไมฉันไม่เคยมองเขาเลยนะ.. รู้สึกโง่จังเลยแฮะ ชั่งเถอะ! นั่นมันก็แค่อดีต ตอนนี้รู้แค่ว่า.. ฉันรักนายแอนดริวจริงๆแล้วล่ะ -////- 

[มาแล้วค่ะ ตอนที่ 6 มาอัพดึกไปนิด.. แต่ไม่เป็นไรเนอะ ไม่ว่ากันเนอะ >/\< ฝากติดตามกันด้วยนะคะ ^^/]