zombies ชุลมุนวุ่นรักนายตัวร้าย

 ตึก ๆ ๆ  ฉันเเละฮันนี่เดินลงบันไดลงมาชั้นล่าง เเต่ก็ต้องชะงัก เมื่อเห็นควันเต็มไปหมด  พร้อม
กับใบหน้าหล่อๆของทั้ง 3 คน ที่ตอนนี้ดำเป็นเงาะเลย  ฉันกกับฮันนี่มองหน้ากัน ก่อนจะค่อยๆย่อง
ขึ้นข้างบน  เเต่ก็ต้องหยุด เพราะสายตาของอากิไวเหนือเเสง เเละตะโกนเรียกฉันกับฮันนี่ไว้
โถ่เอ๋ย  อีกนิดเดียวก็จะรอดเเล้ว
  "หยุดน่ะ!  มาช่วยพวกฉันเลย"อากิตะโกนเสียงดัง ทำให้อีก 2 คนที่กำลังล้างหน้าล้างตาถึงกับ
เงยหน้าขึ้นมามองฉันกับฮันนี่
  "กว่าจะลงมาได้นะ พวกเธอ"ทริกเกอร์พูดขึ้นหร้อมกับส่งสายตาพิฆาตมาให้ฉันเเละฮันนี่ ทำฉันถึง
กับขนลุกเลย ฮือ ๆ∼∼∼ TT
  "ยังไงก็ลงมาเเล้วน้า  ไหน ทำไรกินกันอ่ะ"ฮันนี่พูดขึ้นหลังจากเดินมาชั้นล่างเรียบร้อยตาม
ด้วยฉัน ที่ลงตามฮันนี่มาติดๆ
  "อย่างที่เห็น"ทริกเกอร์พูดพร้อมกับใบหน้าเรียบๆ
  "ที่พวกนายทำ กินไม่ได้เเน่นอนฉันรับประกัน  เเล้วในตูเย็นมีไรบ้างเนี่ย"ฮันนี่พูดจบก็เดินไปที่
ตู้เย็น "มันไม่เห็นมีไรเลยนี้น้า" 
  "ตอนเเรกมันก็มี มีเยอะด้วย  เเต่พวกเราทำกันไปหมดเเล้ว"อากิพูดอย่างรู้สึกผิด เเตกต่างจากอีก
2 คน  ที่ทำหน้าเรียบๆไม่รู้ร้อนรู้หนาว
  "เเล้วจะกินอะไรกัน"ฮันนี่พูดด้วยสีหน้าโมโหๆ  ยัยนี้ตอนโมโห หน้ากลัวมากเลยนะ
  "ฉันก็ไม่รู้"ทริกเกอร์ตอบ
  "โว๊ยย∼∼ ฉันทนไม่ไหวเเล้ว  พวกนายไปตกปลามาเดียวนี้  ส่วนยูริมาช่วยฉัน ใครไม่ทำไม่
ต้องกิน  ส่วนฉันรอดตายง่ายๆอยู่เเล้วเพราะฉันมีมาม่า"ฮันนี่พูดอย่างถือไพ่เหนือกว่า  ทุกคนจึง
ต้องยอม รวมถึงฉันด้วย ถ้าไม่ยอมก็ไม่มีอะไรกินละนะ
  "อืม"อากิตอบก่อนจะเดินนำทริกเกอร์เเละราเชนทร์ไปที่ระเบียง
  "เฮ้อ  ฉันละเหนื่อยใจจริงๆเลย"ฮันนี่พูดพร้อมกับเอามือเเตะหน้าผาก  ฉันก็เห็นใจเธอละนะ
  "ยูริ  เธอไปเก็บเห็ดในป่าให้หน่อยสิ  ก่อนมาฉันเห็นมีเยอะมากเลย   เเละฉันก็กลัวเพราะนั้นมัน
ตกปลากันไม่ได้  ถ้าตกปลาไม่ได้อย่างน้อยพวกเราก้กกินเห็ดกันได้ใช่ไหมละ  ขอร้องละ" ฮันนี่
พูดพร้อมอธิบายให้ฉันฟัง มันก็จริงอย่างที่ฮันนี่พูดละนะ
  "อืม เดียวฉันไปเก็บให้"เมื่อฉันตอบตกลงฮันนี้จึงยื่นตะกร้ามาให้ฉัน
  "ระวังตัวด้วยละ"
  "ฉันโตเเล้วนะ ไม่ต้องห่วงหรอกน้าา" ฉันพูดปัดๆไม่ให้ฮันนี่เป็นห่วง ก่อนจะออกจากบ้านพร้อม
กับตะกร้าที่ได้มา
  เดินไปทางทะเลสาปดีกกว่า หน้าจะขึ้นเยอะ  อ่า นั้นไง  ฉันวิ่งไปหาเป้าหมายที่อยู่ข้างหน้า
เเละก่อนหยุดลงเมื่อถึง 
  "นี้มันเห็ดฟางนี้น้า" ฉันสบถออกมาอย่างไม่ทันตั้งตัว  ฮันนี่ต้องชอบเเน่ๆ ยัยนั้นชอบกินเห็ด
อย่างกับอะไร  ต้องเก็บไปเยอะๆ เพื่ออีก 3 คนด้วย ฉันเดินเก็บเห็ดไปมาอย่างเพลินๆ  จนตอนนี้
เงยหน้ามาอีกที ก็อยู่ห่างจากบ้านประมาณ 100 เมตร สะเเล้ว ฉันมาไกลขนาดนี้เลยอ่อเนี่ย  เเต่
ขออีกสะนิดละกันมันเพลินดี 
  ก๊อบ เเก๊บ ๆ ๆ  อ๊ะ! เสียงอะไรอ่ะ เหมือนเสียงเดินเหยียบอะไรบางอย่างเลย  ไม่ได้กล้าเเล้ว  
ถ้าเป็นสัตว์ร้ายฉันจะทำไงดีเนี่ย  
  ฉันหันซ้ายหันขวาก่อนจะหยิบกิ่งไม้ใกล้ขึ้นมาถือ  เพื่อเป็นงูฉันจะได้ไล่มันได้
  เเก๊บ ๆ ๆ  ฟึ่บ!  
  "กรี๊ดดดด∼∼∼" ฉันกรี๊ดร้องสุดเสียง เพราะสัตว์ที่มันโพล่งออกมา มันก็ เเค่ เเค่ เเค่ หมูป่า!
  ฉันปล่อยกิ่งไม้ที่ถือเมื่อกี้ลงพื้น  ก่อนจะหันหลังวิ่งสุดฝีเท้า  
  ถ้าฉันวิ่งไปที่บ้าน ไอหมูป่านี้มันต้องวิ่งไปพังบ้านเเน่ๆเลย  ไม่ได้การเเล้วว   ฉันจะทำยังไงดี
ฉันจะทำยังไงดีเนี่ยยยย  ถ้าฮันนี่อยู่กับฉันตอนนี้ก็ดีสิ  ฉันจะทำไงดี ฮือๆ∼∼∼
  ปึก! กรี๊ด!!∼∼  ให้ตายเถอะ   ฉันวิ่งไม่มองทางทำให้สะดุดรากไม้ล้ม   จะมาเป็นอะไรตอนนี้วะ
เนี่ย  ฉันหันหลังกลับไปดูเจ้าหมูป่า เเต่ก็ต้องพะงักเมื่อมันวิ่งมาถึงฉันเเล้ว  ฉันหลับตาลงพร้อมรับ
ชะตากรรมที่จะเกิดขึ้น    ฉันจะต้องตายทั้งเเบบนี้หรอ   น่าเศร้าจังเนอะ 
  ผั๊ว ผั๊ก ๆ ปั๊ก! ฉันได้ยินเสียงเนื้อกระทบกันเสียงดัง   นี้ฉันตายเเล้วจริงๆเเล้วฉัน ฮือๆ∼∼      
ฉันลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง ภาพที่เห็นคือ ราเชทร์ยืนอยู๋ใกล้ๆหมูป่าที่ตอนนี้เลือดออกปากจมูก เเละน่า
จะตายเรียบร้อยเเล้ว   
  นี้ฉันฝันรึเปล่าเนี่ย ไหนรองตบหน้าตัวเองดูสิ   ถ้าไม่เจ็บคือฝัน  หนึ่ง สอบ ซั่ม ฉันนับเล่นในใจ
ก่อนจะงากมือตบหน้าตัวเอง โพล้ง!  โอ๊ยย  ซิลิโคนจะหักไหมเนี่ยย TT   
  "เดินบ้าหรือเปล่า ตบหน้าตัวเองทำไม"ราเชนทร์พูดพร้อมกับเอาเชือกผูกไว้กับหมูป่า
  นี้ฉันไม่ฝันใช่ไหม เมื่อกี้ก็เจ็บนี้น้า  เย้ ๆ ๆ∼∼ ฉันยังไม่ตายยยยยย   
  "ปะ เปล่า"ฉันพูดดพร้อมกับจับต้นไม้พยุงตัวเองขึ้น 
  ตุ๊บ! โอ๊ย เจ็บชะมัดเลย  สงสัยขาฉันพิกเเน่ๆเลย ตอนที่สะดุดไอรากไม้นั้นอ่า TT ฮือๆ เศร้าใจ
  "เป็นอะไรนะ"ราเชนทร์พูดเสร็จก็เดินมานั่งย่องๆข้างๆฉัน ก่อนจะจับข้อเท้าฉันพิกไปพิกมา
  "โอ๊ย! เจ็บนะ เบาๆหน่อยสิ"ฉันร้องออกมาเพราะความเจ็บเเสบ 
  "เธอ คงเดินกลับไปไม่ได้เเล้วละ"ราเชทร์พูดเสร็จก็ยืนขึ้น ก่อนจะเอาเชือกที่ผูกไว้กับหมูป่า มา
ผูกกับเอวของตัวเอง  เเล้วเขาก็เดินลากมันมาทางฉัน  เขาจะทำอะไรของเขาเนี่ย เเต่หวังว่า เขา
จะไม่ทิ้งฉันไว้กลางป่าเเบบนี้น้า 
  อุ๊บ!
  "กรี๊ด! นายทำะไรของนายเนี่ย  ปล่อยฉันนะ" ฉันดิ้นไปมาเมือตกใจกับสิ่งที่ราเชนทร์กำลังทำ
  "คนเดินไม่ได้ก็เงียบๆไป เเค่ฉันลากหมูป่าฉันก็เหนื่อยเเล้ว ยังต้องมาอุ้มเธอที่ดิ้นเป็นปลาโดน
นํ้ามันเเบบนี้อีก ถ้าทำอะไรไม่ได้ก็อยู่นิ่งๆ"ราเชนทร์ไม่รอให้ฉันโต้ตอบอะไร เขาเริ่มเดิน ระหว่าง
ทางเดินกลับบ้านฉันไม่ได้ยินเสียงอะไรเลยนอกใจหัวใจตัวเองที่ตอนนี้เต้นจนหน้าอกฉันเจ็บไป
หมดเเล้ว ฉันเป็นไรกันเนีย
  เมื่อถึงบ้านราเชนทร์วางฉันลงกับเก้าอี้ไม้ ก่อนจะเดินออกไปที่ระเบียงตกปลาอีกครั้ง  
  "ยูริ เป็นไงบ้าง ฉันขอโทษนะ  ฉันไม่น่าให้เเกไปคนเดียวเลยอ่ะ TT"
  ทำไมเขาดูไม่เป็นห่วงอะไรฉันเลยนะ  เย็นชาจังเลยคนอะไรกก็ไม่รู้  ฉันเอามือทาบกับอกข้าง
ซ้าย ก่อนที่จะรู้ว่า หัวใจฉันเต้นเป็นจังหวะปกติเเล้ว  ฉันเป็นอะไรของฉันเนี่ย  ฉันสะบัดหัวไปมา
เพื่อเรียกสติ 
  "นี่ยูริ  เเกได้ยินฉันเปล่าเนี่ย" ฮันนี่พูดพร้อมกับเอามือมาโบกไปมาข้างหน้าฉัน
  "หะ ห้ะ   ฉันไม่เปนไร"
  "เเกสติไม่อยู่กับเนื้อกับตัวเลย"ฮันนี่พูดอย่างสงสัย
  "ฉันเเค่สับสนนะ ว่า ฉันได้ ชะ..ชอบ...."
  "ชอบใครหรอ"
  "ราเชนทร์"ฉันพูดย่างไรสติ เพราะตอนนี้ติของฉันมันได้เเตกกระจายเป็นฝุ่นผงหมดเเล้ว
  "ห้ะ! เเกว่าไรนะ ชอบรา..." คำว่า ห้ะ ของฮันนี่ทำให้ฉันได้สติกลับมา ก่อนจะเอามือตะคุบบ
ปากฮันนี่ไม่ให้พูดเสียงดังไปกว่านี้  เมื่อฮันนี่เริ่มตั้งสติได้เเล้ว ฉันจึงปล่อยมือออก
  "ฉันขอถามใหม่นะ"ฮันนี่พักช่วงก่อนจะพูดต่อ"เเกรักใคร"
  "ฉ..ฉัน รัก รา..เชนทร์"