zombies ชุลมุนวุ่นรักนายตัวร้าย
เขียนโดย 
ネパール
วันที่ 18 มีนาคม พ.ศ. 2558 เวลา 17.21 น.
แก้ไขเมื่อ 18 มีนาคม พ.ศ. 2558 22.49 น. โดย เจ้าของนิยาย
7) Love the first time
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความตึก ๆ ๆ ฉันเเละฮันนี่เดินลงบันไดลงมาชั้นล่าง เเต่ก็ต้องชะงัก เมื่อเห็นควันเต็มไปหมด พร้อม
กับใบหน้าหล่อๆของทั้ง 3 คน ที่ตอนนี้ดำเป็นเงาะเลย ฉันกกับฮันนี่มองหน้ากัน ก่อนจะค่อยๆย่อง
ขึ้นข้างบน เเต่ก็ต้องหยุด เพราะสายตาของอากิไวเหนือเเสง เเละตะโกนเรียกฉันกับฮันนี่ไว้
โถ่เอ๋ย อีกนิดเดียวก็จะรอดเเล้ว
"หยุดน่ะ! มาช่วยพวกฉันเลย"อากิตะโกนเสียงดัง ทำให้อีก 2 คนที่กำลังล้างหน้าล้างตาถึงกับ
เงยหน้าขึ้นมามองฉันกับฮันนี่
"กว่าจะลงมาได้นะ พวกเธอ"ทริกเกอร์พูดขึ้นหร้อมกับส่งสายตาพิฆาตมาให้ฉันเเละฮันนี่ ทำฉันถึง
กับขนลุกเลย ฮือ ๆ∼∼∼ TT
"ยังไงก็ลงมาเเล้วน้า ไหน ทำไรกินกันอ่ะ"ฮันนี่พูดขึ้นหลังจากเดินมาชั้นล่างเรียบร้อยตาม
ด้วยฉัน ที่ลงตามฮันนี่มาติดๆ
"อย่างที่เห็น"ทริกเกอร์พูดพร้อมกับใบหน้าเรียบๆ
"ที่พวกนายทำ กินไม่ได้เเน่นอนฉันรับประกัน เเล้วในตูเย็นมีไรบ้างเนี่ย"ฮันนี่พูดจบก็เดินไปที่
ตู้เย็น "มันไม่เห็นมีไรเลยนี้น้า"
"ตอนเเรกมันก็มี มีเยอะด้วย เเต่พวกเราทำกันไปหมดเเล้ว"อากิพูดอย่างรู้สึกผิด เเตกต่างจากอีก
2 คน ที่ทำหน้าเรียบๆไม่รู้ร้อนรู้หนาว
"เเล้วจะกินอะไรกัน"ฮันนี่พูดด้วยสีหน้าโมโหๆ ยัยนี้ตอนโมโห หน้ากลัวมากเลยนะ
"ฉันก็ไม่รู้"ทริกเกอร์ตอบ
"โว๊ยย∼∼ ฉันทนไม่ไหวเเล้ว พวกนายไปตกปลามาเดียวนี้ ส่วนยูริมาช่วยฉัน ใครไม่ทำไม่
ต้องกิน ส่วนฉันรอดตายง่ายๆอยู่เเล้วเพราะฉันมีมาม่า"ฮันนี่พูดอย่างถือไพ่เหนือกว่า ทุกคนจึง
ต้องยอม รวมถึงฉันด้วย ถ้าไม่ยอมก็ไม่มีอะไรกินละนะ
"อืม"อากิตอบก่อนจะเดินนำทริกเกอร์เเละราเชนทร์ไปที่ระเบียง
"เฮ้อ ฉันละเหนื่อยใจจริงๆเลย"ฮันนี่พูดพร้อมกับเอามือเเตะหน้าผาก ฉันก็เห็นใจเธอละนะ
"ยูริ เธอไปเก็บเห็ดในป่าให้หน่อยสิ ก่อนมาฉันเห็นมีเยอะมากเลย เเละฉันก็กลัวเพราะนั้นมัน
ตกปลากันไม่ได้ ถ้าตกปลาไม่ได้อย่างน้อยพวกเราก้กกินเห็ดกันได้ใช่ไหมละ ขอร้องละ" ฮันนี่
พูดพร้อมอธิบายให้ฉันฟัง มันก็จริงอย่างที่ฮันนี่พูดละนะ
"อืม เดียวฉันไปเก็บให้"เมื่อฉันตอบตกลงฮันนี้จึงยื่นตะกร้ามาให้ฉัน
"ระวังตัวด้วยละ"
"ฉันโตเเล้วนะ ไม่ต้องห่วงหรอกน้าา" ฉันพูดปัดๆไม่ให้ฮันนี่เป็นห่วง ก่อนจะออกจากบ้านพร้อม
กับตะกร้าที่ได้มา
เดินไปทางทะเลสาปดีกกว่า หน้าจะขึ้นเยอะ อ่า นั้นไง ฉันวิ่งไปหาเป้าหมายที่อยู่ข้างหน้า
เเละก่อนหยุดลงเมื่อถึง
"นี้มันเห็ดฟางนี้น้า" ฉันสบถออกมาอย่างไม่ทันตั้งตัว ฮันนี่ต้องชอบเเน่ๆ ยัยนั้นชอบกินเห็ด
อย่างกับอะไร ต้องเก็บไปเยอะๆ เพื่ออีก 3 คนด้วย ฉันเดินเก็บเห็ดไปมาอย่างเพลินๆ จนตอนนี้
เงยหน้ามาอีกที ก็อยู่ห่างจากบ้านประมาณ 100 เมตร สะเเล้ว ฉันมาไกลขนาดนี้เลยอ่อเนี่ย เเต่
ขออีกสะนิดละกันมันเพลินดี
ก๊อบ เเก๊บ ๆ ๆ อ๊ะ! เสียงอะไรอ่ะ เหมือนเสียงเดินเหยียบอะไรบางอย่างเลย ไม่ได้กล้าเเล้ว
ถ้าเป็นสัตว์ร้ายฉันจะทำไงดีเนี่ย
ฉันหันซ้ายหันขวาก่อนจะหยิบกิ่งไม้ใกล้ขึ้นมาถือ เพื่อเป็นงูฉันจะได้ไล่มันได้
เเก๊บ ๆ ๆ ฟึ่บ!
"กรี๊ดดดด∼∼∼" ฉันกรี๊ดร้องสุดเสียง เพราะสัตว์ที่มันโพล่งออกมา มันก็ เเค่ เเค่ เเค่ หมูป่า!
ฉันปล่อยกิ่งไม้ที่ถือเมื่อกี้ลงพื้น ก่อนจะหันหลังวิ่งสุดฝีเท้า
ถ้าฉันวิ่งไปที่บ้าน ไอหมูป่านี้มันต้องวิ่งไปพังบ้านเเน่ๆเลย ไม่ได้การเเล้วว ฉันจะทำยังไงดี
ฉันจะทำยังไงดีเนี่ยยยย ถ้าฮันนี่อยู่กับฉันตอนนี้ก็ดีสิ ฉันจะทำไงดี ฮือๆ∼∼∼
ปึก! กรี๊ด!!∼∼ ให้ตายเถอะ ฉันวิ่งไม่มองทางทำให้สะดุดรากไม้ล้ม จะมาเป็นอะไรตอนนี้วะ
เนี่ย ฉันหันหลังกลับไปดูเจ้าหมูป่า เเต่ก็ต้องพะงักเมื่อมันวิ่งมาถึงฉันเเล้ว ฉันหลับตาลงพร้อมรับ
ชะตากรรมที่จะเกิดขึ้น ฉันจะต้องตายทั้งเเบบนี้หรอ น่าเศร้าจังเนอะ
ผั๊ว ผั๊ก ๆ ปั๊ก! ฉันได้ยินเสียงเนื้อกระทบกันเสียงดัง นี้ฉันตายเเล้วจริงๆเเล้วฉัน ฮือๆ∼∼
ฉันลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง ภาพที่เห็นคือ ราเชทร์ยืนอยู๋ใกล้ๆหมูป่าที่ตอนนี้เลือดออกปากจมูก เเละน่า
จะตายเรียบร้อยเเล้ว
นี้ฉันฝันรึเปล่าเนี่ย ไหนรองตบหน้าตัวเองดูสิ ถ้าไม่เจ็บคือฝัน หนึ่ง สอบ ซั่ม ฉันนับเล่นในใจ
ก่อนจะงากมือตบหน้าตัวเอง โพล้ง! โอ๊ยย ซิลิโคนจะหักไหมเนี่ยย TT
"เดินบ้าหรือเปล่า ตบหน้าตัวเองทำไม"ราเชนทร์พูดพร้อมกับเอาเชือกผูกไว้กับหมูป่า
นี้ฉันไม่ฝันใช่ไหม เมื่อกี้ก็เจ็บนี้น้า เย้ ๆ ๆ∼∼ ฉันยังไม่ตายยยยยย
"ปะ เปล่า"ฉันพูดดพร้อมกับจับต้นไม้พยุงตัวเองขึ้น
ตุ๊บ! โอ๊ย เจ็บชะมัดเลย สงสัยขาฉันพิกเเน่ๆเลย ตอนที่สะดุดไอรากไม้นั้นอ่า TT ฮือๆ เศร้าใจ
"เป็นอะไรนะ"ราเชนทร์พูดเสร็จก็เดินมานั่งย่องๆข้างๆฉัน ก่อนจะจับข้อเท้าฉันพิกไปพิกมา
"โอ๊ย! เจ็บนะ เบาๆหน่อยสิ"ฉันร้องออกมาเพราะความเจ็บเเสบ
"เธอ คงเดินกลับไปไม่ได้เเล้วละ"ราเชทร์พูดเสร็จก็ยืนขึ้น ก่อนจะเอาเชือกที่ผูกไว้กับหมูป่า มา
ผูกกับเอวของตัวเอง เเล้วเขาก็เดินลากมันมาทางฉัน เขาจะทำอะไรของเขาเนี่ย เเต่หวังว่า เขา
จะไม่ทิ้งฉันไว้กลางป่าเเบบนี้น้า
อุ๊บ!
"กรี๊ด! นายทำะไรของนายเนี่ย ปล่อยฉันนะ" ฉันดิ้นไปมาเมือตกใจกับสิ่งที่ราเชนทร์กำลังทำ
"คนเดินไม่ได้ก็เงียบๆไป เเค่ฉันลากหมูป่าฉันก็เหนื่อยเเล้ว ยังต้องมาอุ้มเธอที่ดิ้นเป็นปลาโดน
นํ้ามันเเบบนี้อีก ถ้าทำอะไรไม่ได้ก็อยู่นิ่งๆ"ราเชนทร์ไม่รอให้ฉันโต้ตอบอะไร เขาเริ่มเดิน ระหว่าง
ทางเดินกลับบ้านฉันไม่ได้ยินเสียงอะไรเลยนอกใจหัวใจตัวเองที่ตอนนี้เต้นจนหน้าอกฉันเจ็บไป
หมดเเล้ว ฉันเป็นไรกันเนีย
เมื่อถึงบ้านราเชนทร์วางฉันลงกับเก้าอี้ไม้ ก่อนจะเดินออกไปที่ระเบียงตกปลาอีกครั้ง
"ยูริ เป็นไงบ้าง ฉันขอโทษนะ ฉันไม่น่าให้เเกไปคนเดียวเลยอ่ะ TT"
ทำไมเขาดูไม่เป็นห่วงอะไรฉันเลยนะ เย็นชาจังเลยคนอะไรกก็ไม่รู้ ฉันเอามือทาบกับอกข้าง
ซ้าย ก่อนที่จะรู้ว่า หัวใจฉันเต้นเป็นจังหวะปกติเเล้ว ฉันเป็นอะไรของฉันเนี่ย ฉันสะบัดหัวไปมา
เพื่อเรียกสติ
"นี่ยูริ เเกได้ยินฉันเปล่าเนี่ย" ฮันนี่พูดพร้อมกับเอามือมาโบกไปมาข้างหน้าฉัน
"หะ ห้ะ ฉันไม่เปนไร"
"เเกสติไม่อยู่กับเนื้อกับตัวเลย"ฮันนี่พูดอย่างสงสัย
"ฉันเเค่สับสนนะ ว่า ฉันได้ ชะ..ชอบ...."
"ชอบใครหรอ"
"ราเชนทร์"ฉันพูดย่างไรสติ เพราะตอนนี้ติของฉันมันได้เเตกกระจายเป็นฝุ่นผงหมดเเล้ว
"ห้ะ! เเกว่าไรนะ ชอบรา..." คำว่า ห้ะ ของฮันนี่ทำให้ฉันได้สติกลับมา ก่อนจะเอามือตะคุบบ
ปากฮันนี่ไม่ให้พูดเสียงดังไปกว่านี้ เมื่อฮันนี่เริ่มตั้งสติได้เเล้ว ฉันจึงปล่อยมือออก
"ฉันขอถามใหม่นะ"ฮันนี่พักช่วงก่อนจะพูดต่อ"เเกรักใคร"
"ฉ..ฉัน รัก รา..เชนทร์"
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
