รักมหัศจรรค์ทลายหัวใจเจ้าชายน้ำแข็ง

"นะ...นี้ฉันปล้ำนายหรอ!! ตายแล้วววววถ้าฉันท้องล่ะฉันจะบอกกับพ่อแม่ว่ายังแล้วลูกฉันจะถามว่าใครคือพ่อเขา T T จบชีวิตฉ้านนนนนนนนน"

"-.-มโนไปใหญ่แล้วเธอน่ะ มันไม่มีอะไรเกิดขึ้นทั้งนั้นล่ะไปอาบน้ำแล้วลงมาทานข้าว"

                    เขาลุกเดินออกอย่างหน้าตาเฉย แต่ฉันเนี้ยสิตกใจแบบสุดพอสติกลับมาได้ฉันก็ไปอาบน้ำ

ณ โต๊ะอาหาร

"วันนี้สารจากทางเหนือบอกให้ฉันเข้าวังใหญ่ ฉันจะให้เธอไปด้วย"

"หือ..."

                    ฉันเงยหน้ามองตอนก้มกินเส้นสายไหมรสสัปรสอยากบอกว่าอร่อยม้วก^^

"มันจะดีหรอในเมื่อแม่ของนาย..."

"เธออย่าคิดมากสิ แม่ของฉันแค่หวงฉันนิดหน่อย.."

"-.-แต่ฉันว่าไม่น่ะ"

"ตกลงไปน่ะ"

"อืม"

ณ วังหลวง และเป็นอีกครั้งที่ฉันกลับมาและฉันคิดว่า...สารที่ส่งมาจากทางเหนือต้องเป็นเรื่องสงครามแน่ๆ

ณ ปราสาทวังแห่งน้ำแข็ง ราชินีเอเธียน่านั่งอยู่บนบังลังน้ำแข็งที่สูงสง่าราวนางพญาหงส์โดยมีคนสนิทกำลังพิพากษา

"เจ้าก๊อปลินเจ้าไปโดนอะไรมาเหตุฉะใหนถึงมีตัวเย็นเช่นนี้"

"ณตอนนั้นข้าเฝ้าต้นแอปเปิ้ลอยู่จู่ๆก็มีผู้หญิงคนหนึ่งกำลังจะเด็ดลูกแอปเปิ้ลข้ากำลังจะจัดการนางแต่..."

"แต่อะไร!"

"จะ..เจ้าชาย เจ้าชายซีเวลค์ช่วยนางผู้นั้นใว้พะยะค่ะ"

"แล้วนางผู้นั้นคือใคร"

"ข้าไม่ทราบพะยะค่ะ แต่ข้ารู้ว่านางผู้นั้น....มีสีผิวกายสีชมพูผ่อง ผมยาวสลวยสีม่วง สวยสง่ามากคล้ายดังตำราบุตรแห่งอดัม"

"เป็นไปไม่ได้!! นังเด็กโง่นั้นตายไปนานแล้วมันจะเป็นอย่างนั้นไปได้เช่นไร!!!"

"หยุด!! เดฟไลค์ให้ข้าได้ฟังมันบ้าง ใหนเจ้าบอกข้ามาสิว่านางผู้นั้นอยู่ที่ใด"

"พระราชวังอาณาจักรนาเนียพะยะค่ะ"

"ดี! งั้นภายในวันสิ้นสุดฤดูหนาวข้าจะไปพบกับอาสลานที่ต้นน้ำด้านเหนือ เดฟไลค์เจ้าลงเตรียมกองทัพของเราให้พร้อมเมื่อถ้าอาสลานไม่รับข้อเสนอของเราสงครามย่อมเกิด"

"รับทราบพะยะค่ะองค์ราชินี"

ณ ราชวังนาเนีย ตอนนี้ฉันอยู่นั่งอยู่ในห้องคล้ายห้องประชุมจังใหญ่โตดีแท้[ก็ประชุมนิ-.-]

"ใกล้ถึงวันสิ้นสุดฤดูหนาวแล้วตอนนี้อาสลานได้คืนกลับมาแล้วอยู่ทางเหนือ"

"อาสลานหรอค่ะ?"

"อืม ราชาแห่งนาเนียและข้าได้ข่าวว่าในวันสิ้นสุดฤดูหนาวนางราชินีแม่มดขาวจะเข้าเจรจากับอาสลานเราจักต้องส่งเจ้าชายทั้ง3ไปทางเหนือเพื่อดูแลอาหารและสะเบียง กองทัพที่อาจจะเกิดขึ้น"

"ใช่ และบุตรแห่งอดัม"

"ห่ะ!! ฉันหรอ"

"ไม่ได้น่ะพะยะค่ะ มันเสี่ยงอันตรายเกินไป"

"...เจ้าเป็นห่วงนางหรือซีเวลค์"

"ทะ..ท่านแม่"

"แต่ข้าว่าก็ถูกของซีเวลค์น่ะพะยะค่ะมันอันตรายเกินกว่าจะป้องกันได้"

"ถูกขอรับ"

                    ฉันคิดไปมาอีกครั้งอันตรายงั้นหรอ? มันเทียบไม่ได้กับพี่สาวฉันหรอกเธอเก่ง กล้าหาญเธอยอมเสียสละชีวิตเพื่อแลกกับเมืองหนึ่งที่มีประชาชนอีกนับล้านชีวิตและธรรมชาติเพื่อให้อยู่รอดต่อไปแต่ฉัน...จะมาอ่อนแอตอนนี้ไม่ได้

"ฉันรับคำค่ะว่าฉันจะเดินทางไปทางเหนือ"

"ห่ะ!/อะไรน่ะ!"

"ดีมาก บุตรแห่งอดัมต้องมีความกล้าหาญความเสียสละอยู่ในใจตกลงตามนี้พวกเจ้าจงออกเดินทางพรุ่งนี้รุ่งเช้าเพื่อไปให้ทันก่อนที่น้ำแข็งจะละลาย"

"พะยะค่ะ/ขอรับ/พะยะค่ะ/ค่ะ"

                    ซีเวลค์มองหน้าฉันด้วยสายตาอ้อนวอนฉันทนสายตาแบบนั้นไม่ได้จึงได้แต่หลบตา

ฉันออกมาเดินเล่นหน้าลานสวนดอกไม้พลางคิดถึงเรื่องพี่สาว

"เธอไปไม่ได้!"

"เอ๊ะ!"

                    มาจากใหนเนี้ย

"แล้วนายจะให้ฉันนั่งอ่อนแอมองนายออกรบคนเดียวงั้นหรอ"

"ใช่! ก็ยังดีกว่าต้องให้เธอเอาชีวิตไปทิ้ง"

"ซีเวลค์นายก็รู้ว่ามันเป็นไปไม่ได้ยังไงซ่ะถึงฉันไม่ไปอาสลานก็ต้องมาตามฉันอยู่ดี ฉันไม่ใช่เจ้าหญิงไม่ใช่ประชาชนธรรมดา แต่ฉันคือบุตรแห่งอดัม บุตรแห่งราชาราชินีทั้ง4พระองค์"

"แต่ฉันทนเห็นเธอตายไม่ได้ ฉันทนไม่ได้!!"

"ยอมรับความจริงส่ะเถอะน่ะถึงฉันไม่ตายแต่เราสองคนก็อยู่ด้วยกันไม่ได้ ฉันรักนายน่ะและจะรักตลอดไปเพราะสักวันหนึ่งฉันก็ต้องกลับไปจากที่จากมา"

                    ซีเวลค์สวมกอดฉันพลางหยดน้ำตาที่ไหลลงมารินอาบแก้ม

"ก็ได้ฉันอนุญาติให้เธอไปแต่เธอห้ามตายน่ะ ห้ามเด็ดขาดน่ะ"

"อืม ฉันสัญญา"

                    ฉันรู้ดีว่า...ถึงแม้ฉันสัญญาไปฉันก็ต้อง..ตายอยู่ดีแต่เพื่อนาเนียฉันพร้อมทำทุกอย่างให้อาณาจักรอยู่รอดต่อไปเหมือนพี่สาวของฉัน