ป่วนรักอลวน

..................................................................................

       " ระ..ร้องอะไร ใครร้อง พูดให้เคลียร์นะ ! " ผมโวยวายแล้วตีหน้าบูดๆ แต่ก็ดูเหมือนจะไม่สะเทือนเพราะใบหน้าของมาร์ค เขายังคงหน้านิ่งเหมือนเดิมแถมยังตบท้ายด้วยการใช้สายตามองหน้าผม เพื่อบอกว่า ใครร้องแทน

       นี่สินะ ที่เค้าเรียกว่า มองตาก็รู้ใจ ฮือๆ แล้วข้างห้องจะมองผมเป็นคนยังไงเนี๊ยยยยยย หมดกันนนน       แบมแบมเอ้ยยยย Y-Y  แบมแบมจะไม่ทน!!!

  มาเจิมๆๆๆ มีต่อรอบดึกนะเออ ใครรอบ้างก็เม้ม

       เป็นกำลังใจ ในการแต่งให้ไรตืหน่อยนะ จ้าาาาาาาาา จุ๊บบบบ รักนักอ่านทุกคน 

............................................... ต่อๆ .................................................

    " ว่าแต่ที่นายรู้เนี่ย "  ผมหรี่ตาอย่างจับผิด  " นายไม่ได้เมาใช่มั๊ย!!! "

             มาร์ค อมยิ้มและยักไหล่ไม่ยอมรับและไม่ปฏิเสธ ทำให้ผมเบิกตาโพลงและปริ๊ดสุดๆ ไอ้ท่าทีแบบนี้มันคืออะไรว่ะคับ! อ้ากกกกกกกก ! TOT!?!

            " ตอบมาเดี๋ยวนี้นะ! ตอบๆๆๆ " ผมทั้งต่อยทั้งข่วน ทั้งตีตรง อกล้ำๆ ของเขา แล้วโวยวายดีดดิ้นแต่หมอนี่ก็ไม่ตอบสักแอะ แถมอุ้มผมเดินอาดๆไปที่.....O_O เอ๊ะ!!! นั่นห้องนอนผมนี่หว่า!!!!

            " นะ...นายจะทำอะไรเนี๊ย  ผมไม่ได้ง่วงนะ ปล่อยๆๆ ปล่อยสิโว๊ยย! " 

             ผมแผดเสียงดังลั่นก่อนจะพยายามดิ้นสุดแรงแต่ก็ไม่ สามารถทำให้นายตอหม้อมาร์คสะเทือนหรืออ่อนแรงลงแต่อย่างใด แฮ่กๆๆๆๆ ขอพักเหนื่อยแป๊ป ใช้แรงเยอะเกิน -_-"

             " ปล่อยผมมมมมมมมมมมมมมมมมม! "

              ตุ้บ! คราวนี้ได้ผล เขาปล่อยผมลงทันที แต่ผมคงจะดีใจมากกว่านี้ ถ้าที่ ที่เค้าปล่อยผมลง มันไม่ใช่บนเตียง!

              " อย่าบอกนะว่า " ผมกลืนน้ำลายเอื๊อก พร้อมๆ กับหัวใจที่เต้นเป็นจังหว่ะ สามช่า

              " ว่า ? " มาร์คยิ้มกว้างจนดวงตาหยี่เป็นรูปพระจันทร์ครึ่งเสี้ยว และผมคงหลง ถ้ามันเกิดกับสถานการณ์อื่นที่ไม่ใช่สถานการณ์นี้ ที่ผมรับรู้ได้ว่า การที่คนตรงหน้ายิ้มแบบนั่นมันทำให้ผมสัมผัสกับอันตรายที่คืบคลานเข้ามาอย่างสุดๆ แบมแบมคนแมนว่ามันอาจมีพลังงานบางอย่าง  ก็เป็นได้ -O- "

             " ผมจะไปกินข้าวแล้ว ! " ผมว่าก่อนจะพยายามเบี่ยงตัวออก แต่ถูกเรียวแขนขาวบังทางไว้ก่อน

             เอื้อก! ผมกลืนน้ำลายแล้วหันไปมองอีตาหน้ามึน ที่ยังคงยิ้มอยู่ พระเจ้า! เจ้าตอหม้อมาร์คมันยิ้มกว้างกว่าเดิมอีก TOT 

             " นายกำลังทำอะไรเนี่ย? ผมจะไปกินข้าวแล้ว! " ผมดันแขนเขาออกทำไห้มาร์คเปลี่ยนเป็นคว้าเอวผม และกดน้ำหนักตัวทับลงมาจนผมล้มลงไปนอนกับผ้านวมนุ่มๆ บนเตียง นัยน์ตาสีนินพราวไปด้วยประกายความหิวกระหายทอดลงมาพร้อมรอยยิ้มร้ายกาจ....นี่มันพญามารชัดๆ เจ้าตอหม้อกลายเป็นพญามารไปแล้วคับผมมมมมมมมม TOT 

              " ถ้าไม่หยุดผมฆ่านายแน่! " ผมขู่พร้อมสายตาคาดโทษ พร้อมกับใช้ฝ่ามือดันแผงอกล้ำ น่าขย้ำ ของมาร์คออกไป -///-  ก่อนจะถูกมือใหญ่ของเขารวบแขนเอาไว้ในข้างเดียวพร้อมกดมันลงกับที่นอนนุ่มจนจมลงกับเตียงไม่ให้ขัดขืน

              " ตอบคำถามไง " ลมหายใจอุ่นๆนั่นเป่ารดแก้มผม เล็กน้อย ทำเอาขนอ่อนลุกชันอย่างประหลาด ถามอะไรทำไมมันจบลงแบบนี้? งงไปหมดแล้ว -O- 

             " ถ้าจะตอบคำถามก็แค่พูดออกมาก็พอแล้วคับ! นายมีปากไว้กินข้าวอย่างเดียวหรอ

-_-^ "

            "  เปล่า ^_^ "

              ยิ้ม ยิ้มอีกแล้ว! ไอ้รอยยิ้มหวานเคลือบน้ำตาลแฝงยาพิษ ยิ่งกว่า แอปเปิ้ลที่ยัยแม่มดใจร้ายหลอกล่อให้สโนว์ กินอีก แบบนี้มันคืออะไรว่ะคับ?

            " ไว้ทำแบบนี้ "

             ไม่มีรีรอให้ตอบคำถาม รีมฝีปากสีแดงก็ทาบทับลงมาช่วงชิงอย่างรวดเร็ว หยุดทุกถ้อยคำของผมได้สนิท ลมหายใจอุ่นๆที่รดรินอยู่บนผิวหนัง โดยเฉพาะตรงจมูกที่เหมือนแลกลมหายใจของกันและกัน อนัยน์ตาเปี่ยมเสน่ห์นั่นสะกดใหเผมยอมโอนอ่อนผ่อนตามอย่างว่าง่าย.... 

             ขอเคลิ้มสักครู่  สาม สอง หนึ่ง! ย๊ากกกก! ปล่อยผมมมมม! ผมตั้งสติกลับมาก่อนจะพยายามดิ้นและหันหน้าหนี ขืนแบมแบมเคลิ้ม มีหวังไม่จบแค่จูบแน่ๆ! แต่ต่อให้ผมดิ้นเป็นปลากระดี่ มาร์คก็ไม่มีท่าทีว่าจะละริมฝีปากออกไป แต่กลับเร่งจังหวะและบดขยี้ริมฝีปากชาวบ้าน อย่างเอาแต่ใจราวกับว่ายิ่งขัดขืนยิ่งชอบ! ไอ้คนซาดิสต์ โฮก ปากของผมมมมมมมมม TOT 

             ตึกตักๆ

             เสียงนั้นมันคงยังดังแรงแล้วถี่ขึ้นเรื่อยๆ ก้องอยู่ในโสตประสาททั้ง 5 จนผมเริ่มมึนเมาไปหมด ร่างกายผมอ่อนยวบและหมดแรงจนกระทั่งเขาละริมฝีปากออกไป

             " คุยกับมาร์ค " เสียงแหบต่ำแต่เซ็กซี่นั่นกระซิบข้างหู กระตุ้นให้ไอ้เสียงน่ารำคาญนั่นดังขึ้นอีก

            ตึกตักตึกตักตึกตักตึกตัก.............

            "ต้องบนเตียง "

            ตึกตักตึกตักตึกตักตึกตึก...........

            และดังขึ้นอีก....นัยน์ตาสีนินภายใต้ขนตาแพยาวนั่น สบตาผมพร้อมกับยักคิ้วยียวนราวกับผู้ชนะ

            " ถึงจะเข้าใจ "

             พะ...พูดบ้าอะไรฟะเนี่ย!! ผมเบิกตาโพลงก่อนจะนึกย้อนไปถึงบทสนทนาก่อนหน้า

             " ต้องทำยังไงนายถึงจะเข้าใจที่ผมพูดเนี่ย เฮ้อ "

             ฮะๆๆตกลงที่ผมพูด ล่อเป้าให้เขาทำแบบนี้เหรอ! คุยบ้าอะไรบนเตียง แบบนี้ไม่เรียกว่าคุยแล้วเฟ้ย! แถวบ้านผมเค้าเรียก ซัมกัน โป๊งโป๊งซึ่ง ซัมบาเดเฮ้ ไม่ใช่คุย! ฮือ! หล่อไม่เข้าใจเลย! TOT แต่ไอ้ที่ไม่เข้าใจยิ่งกว่าคือ ไอ้เสียงที่ดังหนวกหูนี่

            ตึกตักตึกตักตึกตัก.......

            เสียงอะไรว่ะเนี่ย! เดี๋ยวนะ.....นี่มัน เสียงหัวใจของผมเองนี่หว่า !!