ป่วนรักอลวน

ซวย ซวย ซวยโครต! ผมสบถขณะที่กำลังนอนแช่น้ำในอ่างพลางขัดสีฉวีวรรณทุกซอกทุกมุม ล้างกลิ่นอายของหมอนั่นออกไปให้หมด! แค่ผมเห็นร่องรอยแห่งประวัติศาสตร์ตาม หน้าอกและต้นขา โดยเฉพาะตรงหน้าท้อง แบนราบของผม มันทำให้มันรู้สึกเหมือนจะเป็นบ้า! ยิ่งนึกถึงหน้ามึนสุดติ่งของหมอนั่นแล้วทำเอาไมเกรนผมแทบขึ้น! พอเขาออกจากห้องผมไป ผมก็หมดแรงทรุดฮาบลงกับพื้นทันที แถมรู้สึกระบมไปทั้งตัว โดยเฉพาะตรงนั่น แถมยังมีคราบสีขาวไหลตามเรียวขาด้วย ตอนที่ยืนทะเลาะกับหมอนั่นไม่ได้สังเกต พระเจ้า!! ให้ตายเหอะ หมอนั่นปล่อยข้างใน ความรู้สึกเจ็บแล่นเข้าสู่โสตประสาทอย่างจัง จนยืนไม่ไหวก็เลยคลานลงอ่างแทน ให้ตายเถอะ ทำไมครั้งแรกของผมถึงโดนฉกชิงไปอย่างง่ายดายทั้งๆที่ปกป้องมันแทบตายแบบนี้ T-T 

      " เวรเอ๊ย " ผมถอนหายใจยาวก่อนจะดันตัวลุกขึ้น ผมอาบน้ำนานเกินไปแล้ว ถ้าหมอนั่นกลับมา ขณะที่ผมยังแต่งตัวไม่เสร็จ คงจะเป็นเรื่องแน่! ผมคิดพลางสวมเสื้อคลุมลายอุลตร้าแมน ตัวโปรด อย่ามองว่ามันแต๊วนะเออ เด็กผู้ชาย 100 ทั้ง 100 ก็เคยติดตัวละคร นี้มาแล้วทั้งนั่น ผมอาจเป็นหนักหน่อย เพราะผมติดยันโต ผมชอบตัวการ์ตูน ทุกตัว มันทำให้ผมไม่เครียด เผลอคิดไปนาน ผมรีบเดินไปเปิดประตูห้องน้ำ พร้อมเสียงโทรศัพท์ดันขึ้น

     " ฮัลโหล แบมแบม ตื่นยังงงงงงงง "  เสียงไอ้ยูคยอมดังขึ้น ทำให้มันรู้สึกจิ๊ดดดดดดดดดด

     " เมื่อวานกลับบ้านยังไง แบมแบม เรานึกว่าแบมแบม นอนอยู่ในห้อง " มันยังมีหน้ามาถามอีก เดี๋ยวๆ ยังไม่รู้นรก กำลังจะลง

     " แบมแบม ทำไมเงียบไปหว่า .... " น่ายังไม่หยุดๆ

     " ฮัลโหล ๆๆ ไอ้แบ๊วอยู่รึเปล่าเอ๋ย " กำลังคิด ประมาณผล ว่าจะด่ามันยังไงดี 

     " ไม่พูด สงสัยเอากับผัวอยู่ งั้นยูค วางแล้วนะเออ " 

     "........ "

     " แบมแบม โกรธไรเราอ่า เราขอโทษ "

     " ไม่ยกโว้ยยยยยยย ทำไมปล่อยให้ผมเมา ว่ะคับ รู้ไม@#@@#$%$$#%$#^%  เฮ้อ!!! " ตามด้วยเสียงถอนหายใจหนักๆ  ชิ แบมโกรธ แบมงอล โว๊ยยยยยย

     "ฮือ..ฮือ...แบมแบมจ๋า เค้าขอโทษ "

     อ้าว เวร! แล้วไง ยูคยอมมันร้องไห้ครับผม ทั้งๆที่ ผมควรจะเป็นฝ่ายร้อง ไม่ใช่ไอ้เพื่อนตัวดี ที่ปล่อยให้ผมเสียซิง พูดแล้วก็อะชิ อะชิ จิร้องไห้ แต่ก็นะ ผมควรจะโทษใครล่ะคับผม เพราะถ้าผม ไม่ชวนไอ้ยูคไปเมา เรื่องก็คงไม่เป็นแบบนี้ แล้วผมจะโทษใคร แล้ว ถ้าเรื่องผมกับยูค กินเหล้า จนผมเสียตัวให้ไอ้ผู้ชายหน้ามึน เข้าหูยองแจ คุณแม่ประจำกลุ่ม ขึ้นมา ตาย ตาย!! ตายยังเขียดครับงานนี้ เสียทั้งตัว เสียทั้งหู แน่ๆๆ งานนี้ อย่างนี้ มันต้องโทษไอ้เวรเซฮุ่นคนเดียว ถ้าหมอนั่น ไม่ทำเลวไว้ ผมก็คงไม่บอกเลิกมัน ผมคงไม่กินเบียร์จนเมา T^T

    " แบมแบมจ๋า ......ฮือ ฮือ.... " 

    " ช่างเถอะ วันนี้ฉันไม่เข้าเรียนนะ ฝากลาอาจารย์ด้วย " ผมพูดพร้อมกับถอนหายใจ กดปิดโทรศัพท์ ชิ ไม่อยากติดต่อกับใคร ขอหายตัวสัก10 นาที ผมเดินเปิดประตูห้องนอนซึ่งมีร่างสูงยืนรอหน้านิ่ง

    =O=! อุ๊ มาตั้งแต่เมื่อไหร่

     "นายมาถึงแล้วทำไมไม่ส่งเสียงเรียกบ้าง! " ผมพูดลอดไรฟัน ก่อนจะดันอีตาบ้านั่นออก

     "เอ้า ยา " มาร์คว่าพลางยื่นยาแทบจะกระแทกหน้าผม -_-^ 

     " ซื้อมาถูกแน่นะ "

      เงียบอีกแล้ว  ผมเหลือบสายตาไปมองก่อนที่จะเห็นว่าเขากำลัง....จ้องรอยกุหลาบ ที่เขาทำไว้บนหน้าอกผม!

      " อย่ามาทะลึ่ง " ผมคว้าถุงยามาก่อนจะกระแทกร่างสูงไปให้พ้นทาง เขาไม่ได้มีปฏิกิริยาอะไร แค่เปลี่ยนมาโฟกัสที่ใบหน้าผมแทน

      " อือ "

       ช่วยมีปฏิกิริยาอะไรหน่อยเถอะพ่อคุณ ช่วยทำให้ผมคิดว่าคุยกับมนุษย์อยู่จะได้มั๊ย หา ไอ้การที่นายเป็นแบบนี้มันขัดใจ แบมแบมคนแมนทั้งแท่งมากนะคับผม! ฮือ! TOT! 

       " ถ้างั้นนายก็ไปได้แล้ว " ผมหันไปสบ อนัยน์ตาสีนิน แล้วจิกเล็กน้อยด้วยความหมั่นไส้

       "........" 

       ดูเหมือนผมจะเห็นเครื่องหมายคำถามลอยออกมาจากหน้าเขาด้วยล่ะ -_-?

        " กลับบ้านไปซะ " ผมพูดอีกรอบพร้อมโบกมือไล่ เอ้า กลับไปได้แล้ว ชิ่วๆ อย่ามายืนทำหน้ามึนให้ผมชอกช้ำจะได้มั๊ย T^T 

        " กินข้าวมั๊ย? " เขาว่าพลางเอานิ้วจิ้มจึ้กๆ ที่... แก้มของผม -_-^ นายไม่มีที่อื่นให้แตะแล้วเหรอว่ะ! อ๊าก! หน้าผมขึ้นสีทันทีก่อนจะปัดมือเขาออกไปแรงๆ ฮึ้ย! เกลียดหมอนี่ที่สุดเลย เกลียด เกลียด เกลียด เขาทำให้ความแมนของผมลดลงนะเฟ้ย T^T 

        " มาร์ค ผมจะไม่ไหวกับนายแล้วนะ! อย่ามาแตะต้องผมอีก เมื่อวานผมเมา โปรดเข้าใจและยัดมันใส่สมองน้อยๆของนายด้วย" 

        ผมขึ้นเสียงก่อนจะปริ๊ดแตกอีกรอบเมื่อมาร์คพยักหน้ารับหน้าตาย

        อ้ากกกกกกก! นี่ผมเป็นคนด่าเขาหรือโดนเขาด่าวะเนี่ย ทำไมเจ็บใจขนาดนี้ -_-^^

        " เร็ว...."

        " หิวแล้ว " มาร์คตีหน้ามึนไม่สนใจอะไรทั้งสิ้น ก่อนจะหันขวับจบบทสนทนาด้วยการไปเปิดถุงกับข้าวบนโต๊ะอาหาร นะ.....นายไม่ได้ฟังผมเลยใช่มั๊ยเนี่ย!

        ใครก็ได้บอกทีผู้ชายคนนี้มีหูไว้ประดับข้างหัวเท่านั่นใช่มั๊ย ทำไม ผมรู้สึกว่าเราสื่อสารกันไม่ค่อยจะรู้เรื่องเลยฟ่ะ TOT 

        ผมสะบัดหน้าแล้วรีบวิ่งไปแต่งตัวให้เรียบร้อยก่อนไอ้บ้านั่นเกิดคลั่งปล้ำผมขึ้นมาอีก! ใครจะไปรู้ล่ะ เห็นนิ่งๆ แต่จริงๆอาจหื่นตัวพ่อก็ได้ -^-! ดูจากร่องรอยประวัติศาสตร์ ที่เขาฝากไว้เต็มตัวผมขนาดนี้ ผมว่าคงไม่ธรรมดาหรอก!

        ผมเลือกใส่เสือวอร์มตัวที่มิดชิดที่สุดพร้อมรูดชิปปิดจนถึงคอ กางเกงขายาวแทบลากพื้น นี่ถ้าไม่เกรงใจผมจะใส่หมวกไอ้โม่งเพื่อปกปิดใบหน้าสุดหน้ารัก เซ็กซี่ของตัวเองไปแล้ว! ผมจัดแจงเสื้อผ้าหน้าผมก่อนจะเดินดุ่มๆ ออกไปที่โต๊ะ ด้วยสายตาหวาดระแวงพอหมอนั่นเห็นผมก็โพล่งคำถามว่า.......

        " หนาวหรอ "

        เฮอะ ยังจะถามอีก ที่ผมใส่ชุดแบบนี้ก็เพราะกลัวจะไปกระตุ้นต่อมหื่นนายหรอกเฟ้ย! -_-^

         " นายคงไม่ได้ใส่ยาแปลกๆ ลงไปในกับข้าวใช่มั๊ย? " ผมหรี่ตาอย่างจับผิดกลัวไอ้เวรนี่จะเกิดความคิดแปลกๆ เลวๆ แล้วมอมยา ปล้ำผม! 

         " ยา? " เขาเลิกคิ้วสูงอย่างเข้าใจ

        " เฮอะ ใครจะไปรู้ นายอาจจะมอมยาผมก็ได้ " ผมเบ้ปากแล้วนั่งลงตรงข้าม มาร์คชายอนัยน์ตาสีนินที่เต็มไปด้วยประกายความเซ็กซี่่ก่อนจะกระตุกยิ้มเล็กๆที่มุมปาก

        " ไว้จะลองคิดดู "

        OoO! จะ - ลอง - คิด - ดู!!! ที่พูดเนี๊ย ผมไม่ได้เสนอนายนะคับผม! ผมแค่ตั้งข้อสงสัยเฉยๆ ค้าบบบบ อย่าคิดอะไรที่ตรงข้ามกันนักจะได้มั๊ยฮะ โอ๊ย เพลีย แค่นั่งหายใจใกล้อีกตาบ้านี่หนึ่งนาทีก็ทำให้ผม ประสาทเสียไปหลายล้านตลบแล้วคับผม !!!!