ป่วนรักอลวน

 
     " บ้า!! " ผมเบ้หน้าก่อนจะพยายามยื้อแย่งโทรศัพท์ในมือเขา
 
     มาร์คกระตุกคิ้วนิดๆ เหมือนไม่พอใจก่อนจะพลิกตัวกลับ ฉวยโอกาสล็อกแขนผมจากทางด้านหลังและกดลงกับเตียงจนหน้าแทบจะฝังเข้ากับผ้าห่มนุ่มๆ ตุ๊กตาเด็กหน้าอึนที่หมอนั่นเรียกว่า ตัวเล็ก ตั้งอยู่ระดับสายตาผมเด๊ะๆ จนผมรู้สึกว่ามันกำลังเยาะเย้ยผมอยู่!
 
      " มาร์ค เจ็บนะ! อย่ากดสิโว๊ย! "
 
      " อือ " หมอนั่นตอบรับเสียงเรียบแต่การกระทำกลับตรงข้ามทำให้ผมปริ๊ดแตกแต่ขยับตัวไม่ได้ T_T เขารับโทรศัพท์และเงียบก่อนจะชะโงกใบหน้าเข้ามาโดยที่ร่างกายคร่อมด้านหลังของผมอยู่ นัยน์ตาสีนินขมวดคิ้วก่อนจะกดเปิดลำโพงให้ผมได้ยินเสียง
 
      " ฮ้า อาแบมแบมใช่มั้ย อั๊วอาชงชงไง ชงชงลูกอาเจ๊อ่า ซิ้ด (เสียงสูดน้ำมูก)
 
        ผมกลืนน้ำลายรู้สึกเม็ดเหงื่อเริ่มซึมผุดตามใบหน้าอย่างประหลาด มาร์คเงียบแล้วมองหน้าผมเหมือนจะถามว่าคืออะไร ผมไม่ได้ตอบแต่เหล่ตาไปทางอื่นแทน ฮะๆๆ ไอ้บ้าตี๋นี่ทำไมไม่โทรตอนเวลาที่ผมไม่อยู่ล่ะฟะ! แบบนี้ผมก็งานเข้าน่ะเซ่! -_-;;
 
       " ไอ้หยา ทำไมลื้อไม่พูดล่ะ สงสัยคิดถึงอั๊วอยู่ใช่เปล่า ฮิๆๆๆๆ " อยากจะบอกมาก ว่าเสียงหัวเราะของนายน่ากลัวมาก แต่พูดม่ายล้าย เพราะมีสิ่งที่น่ากลัวกว่าเสียงนายอยู่ข้างหลัง ทายสิใคร? ถ้ย! มันใช่เวลา?
 
     " ตัวเองทำอารายยยยย " ไอ้ตี๋นั่นทำเสียงแอ๊บแบ๊วจนผมกระอักกระอ่วนอยากจะอ้วก ใช่ แค่ไอ้ตี๋ยังไม่พอ มีอีกคนนึงที่ทำให้ผมเงิบได้ทุกเวลาเพราะหมอนั่นดันเอาโทรศัพท์ไปคุยเองก่อนจะพูดเรื่องที่บ้าที่สุดในสามโลก!!!
 
     " ซั่ม "
 
     " ฮะ?!? "
 
      อาตี๋ฮะ แต่ผมนี่สิ เฮ้ย! =[]=!! ทะ ทำไมนายพูดอะไรบ้าอย่างนั้น! มาร์ค! หยุดทำลายภาพพจน์ผมเดี๋ยวนี้นะ! TOT
 
    " เอากัน "
 
       เอา - กัน! มาร์ค นาย! ผมดิ้นแต่ไม่สู้แรงแขนแสนถึกของอีตานั่น เลยได้แต่โวยวายอู้อี้กับผ้าห่ม มาร์คก้มลงมามองหน้าผมก่อนจะกระตุกยิ้มร้าย ฮือๆๆ รอยยิ้มต้องสาปมันมาอีกแล้วอะ T_T แม่จ้าแบมแบมกลัว แงๆๆ
 
      " ลื้อเป็นใคร! แบมแบมอั๊วอยู่ไหน! " ปลายสายโวยวายแถมยังมาตู่ว่าผมเป็นของตัวเองอีกต่างหาก ให้ตายเฮอะ ผมไปเป็นของนายตั้งแต่เมื่อไหร่กันฟะ! ไอ้พวกขี้มมโน T^T 
 
      มาร์คเงียบก่อนจะแกล้งผมด้วยการดึงใบหน้าเข้ามาจูบหนักๆ และสัมผัสจุดอ่อนไหวทำให้ผมร้องขึ้นมาอย่างตกใจ
 
       " อ๊ะ! ...อย่า! " คนหน้ามึนกระตุกยิ้มอีกครั้งก่อนจะตอบปลายสายด้วยน้ำเสียงนิ่งๆว่า...
 
      " เป็นผัว "
 
      ตู้ดๆๆ ตัดสายไปในทันใด -O-;; ไอ้บ้ามาร์ค นายจะไปพูดแบบนั้นทำไม T_T เหลือที่ว่างให้ผมเดินสะดวกบ้างก็ได้! ฮือๆๆ
 
      ผมเบ้หน้าก่อนจะชะงักเมื่ออีตามนุษย์ถ้ำนั่นสบตาผมแล้วจู่โจมบดขยี้ริมฝีปากหนักๆ อย่างไม่รีรอ ดุดันและรุนแรงมากกว่าตอนแรกราวกับกำลังหงุดหงิด ผมหอบหนักก่อนจะพยายามขัดขืนไม่ให้ตัวเองตกอยู่ในสภาพน่าสมเพชแบบก่อนหน้านี้อีก แต่ยิ่งหนียิ่งตาม ยิ่งรั้นยิ่งขัดขืน เขายิ่งไล่ต้อนให้ผมไปยืนอยู่ปากปล่องภูเขาไฟที่พร้อมจะประทุได้ทุกเมื่อ ไร้ทางหนี.....!
 
      ด้านหลังเป็นปากปล่องภูเขาไฟที่ร้อนระอุจนน่ากลัว แต่ด้านหน้าเป็นคนหน้ามึนที่ยืนอยู่ด้วยนัยน์ตาหิวกระหาย ไม่ได้น่ากลัว แต่น่าสยดสยอง! มาร์คผละริมฝีปากออกแล้วเป่าลมหายใจกระทบผิวแก้มจนใบหน้าผมเห่อร้อน ผมขักสีหน้าไม่พอใจก่อนจะโวยวายและพยายามดีดดิ้นไม่ให้หมอนั่นทำอะไรเกินเลยอีก!
 
     " นายจะทำอะไร ปล่อยนะโว๊ย "
 
     " ซั่มต่อ " มาร์คตอบหน้าตายทำเอาหัวใจผมหยุดเต้นไปเสี้ยววินาที 
 
     O[]o! อะ...อะไรนะ!
 
     " พูดเรื่องอะไร ไม่เอานะ! "
 
     "อือ " คำว่าอือของเขาเป็นคำที่ไม่ควรเชื่อถือมากที่สุดในโลก เพราะเขาไม่ได้สนใจ ซ้ำยังดันแผงอกหนาๆ กดแผ่นหลังของผมลงไม่ให้ดีดดิ้น ก่อนจะขบเม้มใบหูกระตุ้นความรู้สึกหวาบหวาม เสียงกระซิบทุ้มนุ่มที่ทำเอาร่างกายผมอ่อนยวบอย่างไร้เหตุผล ไม่สนใจว่าผมจะโวบวายหรืองอแงแค่ไหน เขายังคงดึงดันใช้ความเอาแต่ใจบดเบียดร่างกายร้อนระอุเข้ามาแนบชิดและหยุดยั้งการขัดขืนของผมง่ายๆ ด้วยสองคำประกาศิต....
 
     " โพสต์....แชร์ "
 
      " นาย " ผมว่าเสียงอ่อนก่อนที่มาร์คจะโน้มใบหน้าลงมาด้านข้างพร้อมกับแนบแผงอกร้อนระอุระนาบกับแผ่นหลังของผม เพิ่มอุณหภูมิให้ร่างกายผมพรวนพรวด ใบหน้าผมร้อนวาบเมื่อประชันกับนัยน์ตาสีนินที่เต็มไปด้วยความหิวกระหาย ก่อนจะถูกกระตุ้นด้วยลมหายใจ สะดุดด้วยการขบกัดหัวไหล่เบาๆ และทิ้งท้ายคำพูดที่ทำให้หัวใจผมเต้นรัวจนดังก้องยิ่งกว่าอะไรทั้งหมด......
 
    " กลับตอนเช้าแล้วกัน "
 
      แม้ผมจะต่อต้านในใจขนานไหนก็ไม่สามารถเปลืยนแปลงสถานการณ์ตรงหน้าได้เลย ....
 
                               ขอบคุณที่แวะเข้ามาอ่านคะ