ป่วนรักอลวน

      ร้อน แอร์ยี่สิบห้าองศาไม่ได้ทำให้ผมรู้สึกเย็นขึ้นมาสักนิด ไอร้อนระอุจากผิวกายของมาร์คทำให้ในหัวผมขาวโพลนและคิดอะไรไม่ออก  ทั้งลมหายใจที่เป่ารดเพิ่มอุณหภูมิร่างกายในทุกๆตารางพื้นที่นั่นยิ่งทำให้ร่างกายผมอ่อนยวบ ริมฝีปากบางพรมจุมพิตที่ไหล่ลากไล้ไปยังเม็ดทับทิบสีแดงระเรื่อ ขบเม้มจนเกิดรอยแดง ประทับตรา ยืนยันตลอดตำแหน่งที่ริมฝีปากของเขาลากไล้ผ่านไปสำรวจ

      ผมรู้สึกเหมือนตัวตนของตัวเองถูกลบหายไปทีละเสี้ยวเพียงเขาตีตราและกดฝังริมฝีปากหนักๆ ซ้ำแล้วซ้ำเล่า เพื่อแสดงความเป็นเจ้าของโดยไม่ต้องมีคำพูดหรือของอื่นใด ไม่รู้ตั้งแต่เมื่อไหร่ที่ร่างสูงเข้ามาทาบทับและกดผมลงกับเตียงนุ่มๆ อีกครั้ง และอาจเพราะห้องนี้เงียบเกินไป ผมจึงได้ยินมันทุกอย่างทั้งจังหวะหายใจ แรงเสียดสีระหว่างผิวกายที่เกิดปฏิกิริยาแปลกประหลาดจนรู้สึกวาบหวามอย่างบอกไม่ถูก เสียงริมฝีปากที่กดจูบหนักสลับเบายั่วให้อารมณ์พลุ่งพล่าน และเสียงที่ดังมากกว่าอะไรในห้องนี้ บางที...คงจะเป็นเสียงหัวใจของผมเอง

      สมองของผมกำลังสั่งให้ผลักเขาออกไปแต่กลับไม่มีแรง แม้แต่เปล่งเสียงพูดว่าหยุด อาจจะเป็นเพราะมาร์คกำลังมอมเมาผมโดยไม่ต้องใช้แอลกอฮล์ เขาใช้แค่นัยน์ตาสีนินและรีมฝีปากบางสีแดงเหมือนลูกเชอรี่ล่อลวงผมให้เคลิบเคลิ้มราวกับตกอยู่ในภวังค์ที่ไร้ทางหนี ไม่มีเลย.......

      ร่างกายร้อนจัดบดเบียดเข้ามาจนแทบจะหลอมรวมกับตัวผม มือหนาแตะไต่และกอบกุมส่วนนั่นของผมไม่หยุด ก่อนจะถือสิทธิ์ปลดเปลื้องผ้าบางออกอย่างไม่รอคำอนุญาต กางเกงยีนต์ตัวเก่งของผมถูกถอดออกอย่างง่ายดาย มาร์คโยนออกไปที่ปลายเตียง ผมไม่ทันได้โวยวายอะไร เขาก็ก้มลงปิดปากผมสนิทอีกครั้ง กลิ่นน้ำหอมปะปนกับกลิ่นกายจนเริ่มแยกไม่ออก ผมรู้สึกว่าภาพตรงหน้าเลือนรางเหมือนไม่ใช่โลกแห่งความเป็นจริง แต่สัมผัสร้อนและหวาบหวามกลับย้ำเตือนว่ามันไม่ใช่

     "ตัวเล็ก" ร่างสูงกระซิบเสียงต่ำข้างหูก่อนจะขบเม้มมันอย่างกลั่นแกล้ง เรียวลิ้นลากไล้ไปตามกรอบหน้าจนสิ้นสุดที่ริมฝีปาก เขาแตะปลายลิ้นที่ริมฝีปากจนรู้สึกเย็นวาบ แตะอีก และแตะอีก ผมรู้ว่าเขาทำอะไร เขากำลังยั่วยวนใหผมเป็นฝ่ายเริ่มก่อน ทั้งที่รู้ดีว่าผมไม่ทำแน่ๆ ผมไม่มีแรงแม้แต่จะด่าหรือจะยื้อหยุดกับเขาอีกไม่กล้าที่จะพูดออกมาเพราะกลัวว่าเสียงที่เปล่งออกมามันจะไม่ใช่อย่างที่คิด เมื่อเห็นว่าไม่ได้ผลเขาเลยเผด็จการด้วยการสอดแทรกเรียวลิ้นเข้ามาอย่างถือสิทธิ์ ดูดกลืนเรี่ยวแรงและวิญญาณของผมอีกครั้ง เขาเริ่มต้นมันอย่างอ่อนโยนก่อนจะเร่งจังหวะขโมยลมหายใจจนผมเริ่มหอบหนักและหน้าร้อนวาบ เมื่อเผลอตอบรับอย่างไม่ตั้งใจ ทำใหคนตรงหน้ากระตุกยิ้มได้ที

     " ชอบเหรอ? " เขาพูดเสียงเบาไม่ต้องการคำตอบ เขาก็แค่ถามหยั่งเชิง ถามไปงั้นๆ เพราะเขาก็จรดริมฝีปากลงมาทาบทับอีก ใช่หรือไม่เขาไม่สนใจ แค่อยากรู้ว่าผมจะทำสีหน้ายังไงมากกว่า นัยน์ตาผมต่อต้านแต่ร่างกายของผมกลับโอนอ่อนผ่อนตาม มันทำให้ผมรู้สึกเกลียดตัวเอง ขยะแขยงความรู้สึกที่หยุดไม่ได้ เกลียดทุกๆอย่าง เกลียดที่หัวใจแต่งแรง เกลียด....และที่เกลียดที่สุดคือคนที่ทำให้ผมตกอยู่ในสภาพน่าสมเพชนี้! เขากำลังพลักผมให้เรียนรู้ตัวเองว่าตัวเองไม่ใช่คนวิเศษวิโสและเป็นชายหนุ่มแบ๊วแมนแมน อย่างที่คิด

    ยิ่งผมเคยรังเกียจเรื่องแบบนี้แค่ไหน นิยามความรักแสนสวยงามไว้ยังไง ก็เหมือนมันย้อนกลับมาทิ่มแทงผมมากเท่านั้น รักนวลสงวนตัว? ไม่! ผมไม่ใช่ผู้ชายที่ดีขนาดนั้น ผมแค่กลัวผิดหวัง กลัวว่าสักนึงมันจะเปลี่ยนไป.. ยิ่งกลัวมาก ก็ยิ่งสร้างกำแพงไว้หนา ไม่ต้องการให้ใครมาแตะต้อง ไม่ต้องการให้ใครเข้ามารุกล้ำความเป็นส่วนตัว ใช้เหตุผลที่ดูดีบังหน้าว่าไม่ใช่คนขี้ขลาด....

     " ตัวเล็ก " มาร์คสบนัยน์ตาผมพร้อมกับละเลียดลิ้นชิมผิวกายต่ำลงเรื่อยๆ แต่ก่อนที่จะได้ปลดกำแพงผ้าบางที่ขวางกั้นด้านล่างอีกชิ้นออก เขาก็ชะงักเมื่อมีเสียงเพลงประหลาดๆ ดังขึ้น

     แบมือของเธอ และขอทาบมือของฉันลงไป ไม่ว่าไปทิศใด จูงมือของฉันไปด้วยคนได้ไหม,

 อยุ่เคียงข้างกัน ในวันที่แม้ไม่เหลือใครใคร เมื่อเธอทุกข์ใจและท้อเมื่อไหร่...

     ความรู้สึกแรกหลังจากได้ยินเพลงนี้คือ....ผ่างงงงงง!!!! ผมทำอะไรอยู่ฟ่ะเนี๊ย O[]o!!!

      สติถูกดึงกลับมาเกือบจะทั้งหมดจนหัวใจตกไปอยู่ที่ตาตุ่ม เมื่อเห็นสภาพน้อยชิ้นของตัวเองกับมนุษย์ถ้ำหน้าอึน! ผมส่ายหัวสะบัดความคิดก่อนหน้านี้ออก ไม่รู้ว่าตัวเองตกไปอยู่ในภวังค์ที่เลือนรางตั้งแต่ตอนไหน และมาถึงขั้นนี้ได้ยังไง โอเค ผมรู้สึกตัว ทุกการกระทำและทุกสัมผัสที่หมอนั่นมอบให้แต่....ผมกลับหยุดยั้งมันไม่ได้! T^T และตอนนี้ผมควรจะขอบคุณเสียงเพลงบ้าๆ นั่นใช่มั๊ย ที่ทำให้เขาชะงัก จนผมหลุดออกมาจากเขาวงกตที่ไร้ทางออกนั่น

     แบมือของเธอ และขอทาบมือของฉันลงไป ไม่ว่าไปทิศใด จูงมือฉันไปด้วยคนได้ไหม..

     เพลงแบบนี้มัน.....โปเกมอนนี่หว่า แถบยังเป็นดนตรีภาษาไทยอีก =O=;; ผมพลักแผงอกมาร์คออกก่อนจะหายใจหอบอย่างตกใจ และคว้าผ้าห่มมาปิดบังเรือนร่างทันที เขาถอนใจยาวพลางเกาหัวอย่างอามรณ์เสีย

     " แป๊ป " เขาว่าพร้อมล้วงเข้าไปในกระเป๋ากางเกงยีนต์สีซีดและควักสิ่งที่ทำให้ผมเบิกตาโตอย่างสนใจ!

     โทรศัพท์!

     แบมือของเธอ และขอทาบมือของฉันลงไป! ไม่ว่าไปทิศใด จูงมือฉันไปด้วยคนได้ไหม!..

      มือถือนั่นสั่นอย่างบ้าคลั่งพร้อมริงโทนโปเกมอนที่วนซ้ำไปมาจนผมนึกถึงพี่ปิกาจูแก้มแดงที่ถึงแม้อายุผมตอนนี้จะ19แล้ว ก็ยังดูอยู่ ขึ้นมาในหัว แต่ให้ตายเหอะั ริงโทนโครตไม่เหมาะกับเบ้าหน้าเลย โอ๊ยๆ ไม่สิ ไม่ใช่เวลา่ที่ผมจะคิดเรื่องนั้นสักหน่อย เรื่องที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้ก็ด้วย เดี๋ยวค่อยเอาไปเสียใจทีหลัง(?) เอาเป็นว่าตอนนี้ผมสนใจไอ้ที่อยู่ในมือหมอนั่นก่อนจะดีกว่า!

      ถ้าผมลบมันได้ ผมก็จะไม่โดนขู่เพราะสองคำประกาศิตอย่างโพสต์และแชร์! ผมลอบมองอย่างชั่งใจว่ากระโดดเข้าไปแย่งตอนไหนดี พอหมอนั่นเหม่อมองเบอร์ที่โชว์บนโทรศัพท์ผมก็ตัดสินใจกระโจนเข้าไปคว้าเอาโทรศัพท์จากมือเขาทันที!  แต่การที่ผมตัดสินใจทำแบบนั้นทำให้มาร์คเซล้มลงอีกทางโดยที่มีผมคร่อมตัวเขาอยู่! มือของเราสัมผัสกันข้างนึงคือข้างที่เขาถือโทรศัพท์ไว้ในมือ! นัยน์ตาสองคู่อยู่ไกลกันอย่างน้อยกว่าห้าเซนติเมตรเป็นสาเหตุให้หมอนั่นเข้าใจเจตนารมณ์ของผมผิด!

      " เมียใจเย็น"

     " ........ "

     " เดี๋ยวซั่มต่อ "

      ฮะ ซั่มต่อ O[]o!

     " รอแป๊บ "

     เฮ้ยๆๆๆๆ ไม่ใช่อย่างน้านนนนน! ผมแค่จะเอาโทรศัพท์ในมือนายเฉยๆ นะ ผมดูเป็นคนหื่นห่ามขนาดนั้นเลยเหรอ T^T แบมแบมจะไม่ทน ผมเคลิ้มไปหน่อยเดียวแต่ไม่ได้หมายความว่า....นายจะตีความแบบนั้นได้นะเฟ้ย...

        หายไปนาน ไรค์ไปเที่ยวสงกรานต์มา อยากบอกว่าดำมาก ไรค์ตั้งใจว่าจะไม่ออกจากบ้าน (?) ถ้าของกินไม่หมด ไฟฟ้าไม่ดับจริงๆ ตอนนี้ นิยายของไรค์ก็ได้มาถึงครึ่งเรื่องแล้ว ดีใจ(?) เพราะไรค์แต่งเรื่องไหนไม่เคยจบสักสักที... ตอนนี้เรื่องอืนกำลังทะยอยปั่นอยู่ ส่วนใหญ่ไรค์แต่งสดอิอิ ไรค์หวังว่าเรื่องนี้จะเป็นเรื่องแรกที่ไรค์แต่งจบอย่างสวยงาม ขอบคุณทุกกำลังใจที่กดเข้ามาดูมาอ่านนะคะ อย่างน้อยขอกำลังใจด้วยการ กดไลค์ กดไหวต กดเม้ม เป็นกำลังใจหรือติชมให้ไรค์แก้ไขจุดบกพร่องด้วยหน่อยนะคะ นิยายจะได้ดียิ่งๆขึ้นไป ขอบคุณทุกำลังใจจริงๆนะคะ และขอโทษที่ไรค์หายไป เล่นสงกรานต์มา อย่าโกดกันเลยน่าาาา 

                                       ขอบคุณที่แวะเข้ามาอ่านจ้า