ทุ่มสุดใจหนุ่ม Vampire

กัสที่ค่อยๆก้มลงเข้าหาตัวของรินอย่างช้าๆ จุดที่กัสคิดจะจู่โจมคือยอดอกสีหวานที่ตั่งชูชัน ล่อตาล่อใจเค้าอยู่ตรงหน้า หน้าของกัสเลื่อนเข้าใกล้ยอดอกสีหวานอย่างช้าๆ

“อืด!!!! อืด!!!!! อืด!!!!!” โทรศัพท์ที่อยู่ในกระเป๋ากางเกงสั่นขึ้นมา  กัสทำเป็นไม่สนใจ เพราะอีกเพียงนิดเดียวเค้าก็จะได้ชิมยอดอกสีหวานตรงหน้าอยู่แล้ว

“อืด!!!!! อืด!!!!! อืด!!!!!” แต่โทรศัพก็สั่นไม่ยอดหยุดกันแลยตัดสินใจรับสาย

“กว่าจะรับน่ะเมิง กลับมาทำงานได้และ พักแปบเดียวรีบแจ้นกลับบ้านเชียน่ะ” เสียงดังสวนมาทันทีที่กัสกดรับสาย

“ครับๆคุณเพื่อน  เออ!! นี่ยังไม่หมดเวลาพักของกูเลยน่ะครับ รีบโทรตามกูและ   อ่า…..ครับๆกูจะรีบกลับเดี๋ยวนี้”

“พี่หมอซี โทรตามแล้วหรอครับพี่กัส” รินถามหลังจากที่กัสว่างสายทันที

“เฮ้ยยยยยยยยยย” กัสถอนหายใจยาวก่อนจะก้มไปซุกไซ้ ฟัดไปมาอยู่ที่ซอกคอของริน

“พี่กัส พอแล้วครับ ฟัดแบบนี้ผมจักจี้น้า ฮาๆๆ!!!” รินเริ่มหัวเราะออกมา

“จุ๊บ!!! พี่ต้องกลับไปทำงานแล้วครับ ยังไม่หายคิดถึงรินรินเลยสักนิด” กัสจุ๊บที่ปากบางของรินเบา ดึกตัวรินมากอดไว้แน่นๆ  ก่อนจะลุกออกจากตัวของรินมานั่งอยู่ข้างๆ

“พี่กัส ตั้งใจทำงานน่ะครับ” รินพูดพร้อมกับประกบปากบางของตนเข้ากับปากหน้าของกัสอีกครั้ง    กัสที่กำลังอึ้งกับการกระทำของริน แต่เค้าก็ไม่ปล่อยโอกาสให้หลุดลอยไป กัสจูบตอบรินอย่างดูดดื่มทันที ก่อนจะถอนปากหนาออกจากปากบาง

“เล่นยั่วกันอย่างงี้เลยน้ารินริน   งี้พี่ก็ไม่อยากไปทำงานและสิครับ” กัสใช้มือทั้ง 2 ข้างจับหน้าของรินไว้และส่งสายตาออดอ้อน

“ไม่ได้ครับ!! พี่กัสรีบไปทำงานได้แล้วน้า เดี๋ยวโดนพี่หมอซีดุเอาอีกหรอกครับ” รินจัดทรงผมของกัสไปพูดไป

“ครับๆๆ งั้นพี่ไปก่อนน้า” กัสจุ๊บลงที่หน้าผากของรินนึงที  ก่อนจะรีบออกเดินทางไปโรงบาล

            ตั้งแต่วันนั้นรินก็ไม่เคยเอาชุดออกมาเย็บในเวลาที่พวกคุณชายอยู่อีกเลย กลัวว่าพวกคุณชายจะบังคับให้รองใส่อีก เพราะเหตุณ์นั้นเลยทำให้รินมีเวลาเย็บชุดน้อยลงจนคืนวันก่อนวันงานโรงเรียน รินเกือบไม่ได้นอนทั้งคืน เพราะมัวแต่นั่งเย็บชุดสาวน้อยเวทมนต์อยู่กว่าจะเสร็จก็เกือบเช้า

“สวัสดียามเช้าครับ วันนี้ทางโรงเรียนของเราก็มีการจัดงานโรงเรียนประจำปีขึ้นอีกครั้ง  แต่ปีนี้มีความพิเศษกว่าปีอื่นๆ   ตรงที่ทางโรงเรียนของเราจะเปิดให้คนนอกเข้ามาร่วมงานได้ด้วย ของความรวมมือเพื่อนช่วยกันเตรียมพร้อมร้านของห้องตัวเองให้เรียบร้อย เพราะอีก 5 นาที ทางเราประธานนักเรียนจะทำการเปิดงานกันแล้วครับ” เสียงประชาสัมพันธ์ดังขึ้นทำเอาแต่ละห้องรีบร้อนจัดความเรียบร้อยร้านของตัวเอง

“ริน  นายช่วยมากับพวกเราหน่อยได้มั้ย” เพื่อนผู้หญิงในห้องเดินเข้ามาทักรินที่ยื่นปิดป้ายโปรโมชั่นอยู่ที่บอร์ดหน้าร้าน

“ได้สิ  พวกเธอมีอะไรหรอ” รินถาม แต่ก็เดินตามเข้ามาหลังร้านอย่างว่าง่าย

“คือ……… เพื่อนผู้ชายห้องเราคนนึงเกิดใส่ชุดที่พวกเราทำไม่ได้น่ะ  รินนายช่วยใส่แทนจะได้มั้ย ขอร้องล่ะ” เพื่อนสาวก้มหัวขอร้อง

“ผมขอดูชุดก่อนได้มั้ย ผมอาจจะใส่ไม่ได้ก็ได้” รินพูดด้วยความลำบากใจ เพราะพวกชุดที่รินช่วยเย็บพวกผ้าลูกไม้ ลูกปัด เช่น ชุดเจ้าหญิงสีชมพู ชุดสาวน้อยเวทมนต์ ชุดแมวน้อย ชุดแม่มด ชุดสาวเสริฟ ก็มีคนใส่ได้ไปหมดแล้วเหลือแค่อีก 3  ที่ตัวรินเองก็ไม่เคยเห็นเลยสักครั้ง

“ได้จร้า!!! งั้นรินรองใส่ดูเลยแล้วกันน้า” เพื่อนสาวพูดจบก็ผลักรินเข้าห้องเปลี่ยนชุดทันที

“ผมว่ามันคับและก็สั้นเกินไปอ่ะ” รินใช้เวลาเปลี่ยนชุดอยู่นาน จนตอนนี้งานโรงเรียนก็เริ่มไปได้ครึ่งชั่วโมงกว่าแล้ว

“ออกมาให้พวกเราดูก่อน เร็วๆเข้าริน  งานโรงเรียนเริ่มไปนานมากแล้วน้า” เพื่อนสาวทั้งสองเร่งให้รินออกมาจากห้องแต่งตัวสักที

            รินที่เดินออกมาจากห้องแต่งตัวด้วยชุดเดรสสายเดี่ยวสีแดง ตรงหน้าอกเปิดเป็นช่องให้เห็นผิวเรียบเนียนเพียงเล็กน้อยโดนมีเชือกสีดำลอยสับกันไปมาเพื่อปิดบังสายตา ชายกระโปรงเป็นลูกไม้สีดำที่สั้นถึงขนาดก้มเก็บของคงเห็นไปถึงไหนๆ  รองเท้าบูทส้นตึกสูง 2 นิ้ว สีดำหุ้มส้นยาวจนถึงกลางน่องขา

“น่ารักออก ชุดไม่คับเลยสักนิด มาๆนั่งลงเดี๋ยวเราแต่งหน้าให้” เพื่อนสาวจับตัวรินนั่งลงกับเก้าอี้ก่อนจะทำการแต่งหน้าให้กับรินอย่างเมามัน

“เอาวิกผมสีบลอนด์ทองและกันน้า ปีศาจสาวสุดเซ็กซี้” เพื่อนสาวอีกคนเดินเข้ามาพร้อมวิกผม เค้าจัดการใส่วิกผมสีบลอนด์ทองให้กับรินรวมทั้งเขาสีดำบนหัว แล้วยังติด ปีกและหางเพิ่มให้อีกด้วย

“อะเค!!! แต่งหน้าเสร็จแล้ว ออกไปทำงานได้จร้า” เพื่อนสาวแต่งหน้าเสร็จพอดีกับทรงผมที่เสร็จพร้อมกันพอดิบพอดี

“ผมว่ามันดูแปลกๆน้า ผมว่าผมทำไม่ได้อ่ะ” รินว่างกระจกลงทำท่าจะวิ่งหนี แต่ก็โดนเพื่อนสาวรากเข้ามาในร้านทันที

            รินที่ปรากฏตัวขึ้น ทุกคนในร้านต่างก็หันมามองเป็นตาเดียวกัน ทำเอารินที่ไม่มั่นใจเพราะคิดว่าตัวเองแต่งหน้าใส่วิกแถมชุดยังสั้นขนาดนี้ดูประหลาดซะ  รินทำตัวไปถูกได้แต่อายยื่นดึกกระโปรงอยู่อย่างนั้น

“เอารับลูกค้าสิจ๊ะ รินจัง” เพื่อนสาวแตะบารินเบาๆแล้วชี้ไปที่ลูกค้าผู้ชายท่านหนึ่งที่กำลังเดินเขาร้านมา

“เอ่อ….สวัสดีคับ…อ่า…สวัสดีค่ะ  นี่เมนูของทางร้านเราน่ะคับ เอ้ย!! ค่ะ” รินเดินมายื่นเมนูให้กับชายคนนั้น

“ผมขอเป็นกาแฟ กับ วาฟเฟิลช๊อคโก้กล้วยหอม ไอศกรีมขอเป็นวนิลาน่ะครับ” ผู้ชายคนนั้นเงยหน้าขึ้นสั่งอาหาร ทำเอารินถึงกลับตกใจจนพูดไม่ออกเมื่อเห็นหน้าของผู้ชายคนนั้น

“พี่ยู!!! กลับมาเมื่อไหร่ครับเนี้ย” รินยิ้มออกมาด้วยความดีใจ

“กลับมาได้จะเดือนนึงแล้ว มัวยุ่งๆเรื่องติดต่องานอยู่น่ะ  จะว่าไปแต่งหญิงก็น่ารักเหมือนกันน่ะเนี้ยเราอ่ะ ดีน่ะว่าพี่ยังจำได้เนี้ย” พี่ยูแกล้งล้อรินเล่น ทำเอารินที่นึกขึ้นได้ว่าตัวเองแต่งชุดอะไรอยู่ อายหน้าแดง

“พี่ยูอ่ะ อย่าล้อผมดิ แค่นี้ก็อายจะแย่แล้วเนี้ย คงไม่มีคนรู้จักมาอีกน้า ไม่งั้นผมคงไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน” รินพูดไปก็เอาเมนูขึ้นมาปิดหน้าตัวเองไว้ครึ่งนึงจนเห็นแต่ดวงตา

“รับลูกค้าท่านอื่นด้วยค่ะ ปีศาจน้อยรินจัง” เพื่อนสาวตะโกนออกมาจากเค้าเตอร์ ทำเอารินรีบเอาออเดอร์ไปส่งและทำการรับลูกค้าท่านอื่นต่อไป

“ฮึๆๆ ปีศาจน้อยรินจัง” พี่ยูพูดตามอย่างชอบใจ

            รินที่ยังไม่ชินกับชุดที่ใส่ เดินไปก็ดึงกระโปรงไปบาง บางก็เอาเมนูปิดซ้ายปิดขาวไปเลื่อย ทำเอาคนทั้งร้านละสายตาจากท่าทางที่น่ารักของรินไปไม่ได้เลย บางคนก็ถึงกลับเอากล้องขึ้นมาถ่าย บางคนก็เข้ามาขอถ่ายรูปด้วย แต่เพราะความอายของริน  บางทีรินก็เดินหนีเอาซ่ะดื่อๆ พี่ยูที่นั่งมองอยู่ก็อดใจไม่ไหวต้องหยิบโทรสัพท์ขึ้นมาถ่ายภาพรินเก็บไว้เช่นกัน

            รินที่ทำงานไปดึงกระโปงไปปิดไปปิดมา จนเพื่อนๆทนไม่ไหวไล่ให้ออกมายื่นตอนรับหน้าร้านแทน ไม่งั้นสงสัยได้ทำของหล่นแตกแน่ๆ  รินที่ยื่นแจ้งใบปลิวอยู่หน้าร้าน สายตาของรินก็ไปสะดุดเข้ากับ ชายตัวสูงสวมกางเกง และเสื้อกันหนาวสีดำ แถมยังเอาหมวกเสื้อกันหนาวมาใส่ปิดบังใบหน้าไว้อีก รินตัดสินใจเดินเข้าไปหาชายคนนั้นอย่างเร็วเท่าที่จะเร็วได้

“เอ่อ!!! ขอโทษน่ะครับ” รินเดินเข้าไปดึงชายเสื้อของชายคนนั้นจากด้านหลัง ชายคนนั้นสะดุ้งเล็กน้อยก่อนจะกลับมาหาริน

โปรติดตามตอนต่อไปน่ะค่ะ