ทุ่มสุดใจหนุ่ม Vampire

ผมนอนนิ่งอยู่กับโซฟาขยับตัวไม่ได้เลยจนได้นัทเข้ามาช่วยไว้พอดี นัทพาผู้ชายคนนั้นออกไป ทั้งๆที่ผมเองก็ยังไม่เห็นหน้าผู้ชายที่ล้มทับผมจากข้างหลังแบบนั้นเลยด้วยซ้ำ  แต่นัทก็มาบอกผมทีหลังว่าผู้ชายนั้นคือ  รัน ลูกชายคนที่ 2 ของบ้านที่ผมพึงถามถึงเมื่อตอนหัวค่ำนั้นเอง

จะว่าไปตั้งแต่คืนนั้น นี่ก็ผ่านมา 1 เดือนกว่า แล้วสินะ ช่วงนี้ชีวิตประจำวันของผมหลักๆก็ ตื่นเช้าไปโรงเรียน ตกเย็นเลิกเรียนก็แวะซุปเปอร์ซื้อวัตถุดิบเพื่อทำอาหารเย็นครับ  เป็นชีวิตประจำวันที่เคยชินไปซ่ะแล้ว   แต่ก็ยังมีไอ้ที่ไม่ชิน?   ก็ตอนไปปลุกคุณชายทั้ง 5 เนี้ยสิทำยังงัยผมก็ไม่ชินสักทีคับ!!

“ก๊อกๆ!!  คุณกัสคับตื่นได้แล้วคับ” ผมพูดจบไม่มีเสียงตอบรับกลับมาเลยสักนิด 

ให้ตายสิ ถ้าไม่เข้าไปปลุกถึงเตียงก็ไม่คิดจะตื่นกันเองเลยใช้มั้ยน่ะ  ผมเปิดประตูเดินตรงไปที่เตียงของกัส พร้อมกับเขย่าร่างของเค้าเพื่อที่จะปลุกให้ตื่น แต่ทันใดนั้นกัสหันมาจับข้อมือของผม  แล้วดึงตัวผมลงไปหาเค้า  ที่นอนอยู่บนเตียงอย่างรวดเร็ว

“หวา!!!! ตุ๊บ  ทำแบบนี้อีกแล้วน่ะคับ เดี๋ยวผมต้องไปปลุกน้องๆของคุณอีกน่ะ ปล่อยผมเถอะครับ” กัสดึงผมเข้าไปกอดไว้ในออมแขนของเค้า

“รินริน!! ใจร้ายคุณอะไรกันอ่ะ!!  แล้วก็ไอ้พวกนั้นก็ช่างหัวมันดิ รินรินเป็นของชั้นน่ะ” กัสเค้าเริ่มโวยวายและงอแงอีกแล้ว เฮ้ย! อย่างนี้คงต้องใช้วิธีนั้นสิน่ะ

“กัสครับ ถ้ากัสไม่ปล่อยผม หลังจากนี้ก็ตื่นเองน่ะครับ ผมจะไม่มาปลุกคุณอีกแล้ว” ผมเงยหน้ามองกัส ทันใดนั้นเค้ากลับ  ก้มหน้าลงมาจุ๊บที่ปากของผม พร้อมๆกับคลายแขนที่กอดผมอยู่ออก

“เฮ้ย!!!!ๆ กะ…..กัส นี่…”ผมพูดเสียงติดๆขัดๆ ด้วยความตกใจผมรีบลุกออกจากเตียงทันที

“เป็นค่ามัดจำน่ะ  รินรินเป็นของชั้น” กัสพูดไปยิ้มไปอย่างมีความสุข

“รีบไปอาบน้ำ แล้วลงไปทานข้าวได้แล้วครับ” ผมพูดพร้อมกับรีบเดินออกมาจากห้อง 

            จูบแรกของผม!!!!!  ต้องมาเสียให้กับผู้ชายหรอเนี้ย  เฮ้ย!! ถึงผมจะเห็นพี่โอ๊คกับพี่อาร์ตกอดกันจูบกันอยู่บ่อยๆก็เถอะ  ถึงจะโดนกัส โช โย กอดอยู่บ่อยๆ แต่พอมาโดนจุ๊บแบบนี้มันก็…. เอ่อ???  บอกไม่ถูกอ่ะ!!!!  แต่……….ผมก็ไม่ได้รู้สึกรังเกลียดหรอกน่ะ แต่…………..มันก็!!!!!

            ช่างเหอะ! ยังเหลืออีก 4 คุณชายที่ต้องไปปลุก ผมเดินตรงไปที่ห้องของคุณซัน แต่ยังไม่ทันถึงดีก็

“เอี๊ยด” คุณซันเปิดประตูออกมาพอดี

“เอ่อ!! คุณซันครับ อาหารเสร็จแล้ว ลงไปทานได้เลยน่ะครับ” ผมพูดแล้วยิ้มให้เค้า

“อืม…..เรียกซันเฉยๆก็ได้” เค้าพูดเสียงเบาๆ แล้วเดินลงบันไดไป

“เอ่อ…ซันคับวันนี้ของหวานเป็น ”แมงโก้ พุดดิ้ง” น่ะครับ” ผมพูด ซันเงยหน้าขึ้นมามองผมเค้าพยักหน้าตอบรับ  

            ต่อไปก็ห้องของฝาแฝด เอ่อ! เอาไว้ก่อนแล้วกัน 2 คนนั้นจัดการอยากที่สุด ผมเดินเลยไปห้องของโอโซนก่อนเลยก็แล้วกัน พอผมเปิดประตูเข้าไป  ก็เห็นโอโซนนอนทั้งที่ยังใส่หูฟัง และที่มือก็ยังถือจอยเกมส์ เครื่องคอมก็ยังเปิดอยู่เลย ผมค่อยๆเอาจอยเกมส์  และหูฟังออกจากตัวเค้า

“โอโซนๆ  ตื่นได้แล้วน่ะครับ”  ผมลูบหัวเค้าเบา

“พ่อคับ อย่าไป อย่าทิ้งผมไปน่ะ”โอโซนละเมอออกมาพร้อมกับคว้ามือของผมไปกอดไว้  ผมตกใจมากที่เค้าละเมอถึงคุณพ่อแบบนี้  โอโซนจะมีเรื่องอะไรฝังใจเค้าหรือป่าวน้า ยิ่งไม่ค่อยเข้าหาใครด้วยสิ

“โอโซนตื่นเถอะครับ” ผมจับหัวเค้าอีกครั้ง โอโซนค่อยๆลืมตาขึ้นมา เค้าดูตกใจน่าดูที่เห็นหน้าผม

“ขอโทษ น่ะ” พูดจบเค้าก็ลุกเดินเข้าห้องน้ำไป

“อาบน้ำเสร็จ ลงไปทานอาหารได้เลยน่ะครับ”ผมพูดจบก็เดินออกมาจากห้องของโอโซน แต่ทันไดนั้นก็

“หมับ !! รินริน อรุณสวัสดิ์” 2 ฝาแฝด โช โย  เข้ามากอดผม

“ครับๆ ลงไปทานข้าวกันเถอะครับ โช โย” ผมพูดจบก็เดินลงมาข้างล้างพร้อมๆกับโช โย ที่กอดผมติดหนึบ อย่างกับเด็กๆ 

            ตอนนี้ผมกำลังเก็บกวาดห้องครัวอยู่คับ เพราะทุกคนต่างก็ทานข้าวเสร็จ และแยกอย่างกันออกไปโรงเรียนกันแล้ว  เอ๋! ข้าวกล่องของโอโซนนี่หน่า สงสัยจะลืมผมรีบเอาออกไปให้ดีกว่า  จะได้รีบกลับมานอน เพราะว่าผมจะต้องตื่นมาทำอาหารให้พวกเค้าทานก่อนเข้านอนอีก

            รินรีบถอดผ้ากันเปือนแล้วคว้ากล่องข้าว ออกจากบ้านไปอย่างรวดเร็ว จนลืมไปว่านี่มันตอนกลางคืน ที่สำคัญเป็นเวลาที่อันตรายมากสำหรับมนุษย์ที่มีเลือดพิเศษแบบริน

            ไม่นานนักรินก็มายื่นอยู่หน้าประตูโรงเรียน โดยที่รินลืมคิดไปเลยว่าเป็นโรงเรียนของเหล่าแวมไพร์  คนทั่วไปไม่กล้าเข้าใกล้เพราะคนอื่นเค้าคิดกันว่าเป็นโรงเรียนล้าง  แต่รินมาตามแผนที่ในสมุดประวัติคุณชาย จริงๆมันเป็นสถานที่   ที่มนุษย์ไม่ควรที่จะเข้ามามากที่สุด

            รินยื่นหันซ้ายหันขาวทำอะไรไม่ถูกอยู่หน้าโรงเรียน แต่ก็มั่นใจว่าใช่ที่นี่แน่น รินยิบมือถือขึ่นมาว่าจะโทหา แต่ก็นึกได้ว่า เค้าไม่มีเบอร์ของพวกคุณชายเลยสักคน

            ขณะนั้นโอโซนที่โดดเรียนขึ้นไปยื่นมองท้องฟ้ายามค่ำคืนอยู่บนดานฟ้า ก็ได้มองเห็นริน ยื่นอยู่หน้าประตูรั้วโรงเรียน

“เฮ้ย!! มะ….มาได้งัยเนี้ย พี่นัทมัวทำอะไรอยู่น่ะ ปล่อยให้รินมาถึงนี่ได้ยังงัย”พูดจบโอโซนก็หยิบมือถือขึ้นมาเพื่อที่จะโทรไปให้นัทมารับรินกลับไป  แต่แล้วภาพที่เห็น มีนักเรียนแวมไพร์กลุ่มนึงเดินไปหารินที่ยื่นอยู่หน้าประตูโรงเรียน

“นั่นมันพวกไอ้ ยู  นิ  บ้าเอ้ย!!! ให้มันได้อย่างนี้สิ” โอโซนรีบวิ่งลงไปอย่างรวดเร็ว

            รินที่กำลังยื่นอยู่ที่หน้าโรงเรียนเห็นมีคนกลุ่มนึงเดินออกมาจากข้างในก็รีบถามออกไปทันที

“เอ่อ!! โทสน่ะครับ ผมเอาข้าวกล่องมาส่งให้ โอโซนน่ะครับ ช่วยเรียกเค้าให้หน่อยมั้ยครับ” ผมพูด

“อ๋อ โอโซน ได้สิเข้ามาเลยเดี๋ยวพวกผมพาไปหาเค้าเอง” คนตรงกลางที่ตัวสูงๆพูดขึ้นพร้อมกับเปิดประตูออก แต่ดูท่าทางแล้วอย่างกับนักเลงแหนะ

“อืม!! ไม่ดีกว่าครับ เรียกเค้าออกาดีกว่า”ผมปฏิเสธที่จะเข้าไป

“ไม่เป็นรัยหรอครับ”ผู้ชายนั้นเดินเข้ามากอดคอของผม แล้วกระซิบข้างหูผมเบาๆว่า……………..

“จะมากลับผมดีๆ  หรือจะให้ผมบอกแวมไพร์ทั้งโรงเรียนว่าคุณเป็นมนุษย์” ถ้าเค้าเป่าประกาศออกไปผมคงไม่รอดแน่นๆ ยอมไปกลับพวกเค้าก่อนแล้วกันเพื่อความปลอดภัยเบื่องต้น แล้วคอยหาช้องทางหนีที่หลังแล้วกัน

“ตุ๊บ!!!” ยูต่อยเข้าที่ท้องของรินอย่างแรง  รินทรุดตัวลงไปนอนอยู่กลับพื้น

“กันไว้ก่อน  เพื่อคุณจะคิดหนีงัย” ยูยิ้มขณะที่รินเงยหน้ามองยูแบบไม่ละสายตาก่อนที่จะสลบไป

            ทางด้านของโอโซนวิ่งมาถึงหน้าประตูโรงเรียน แต่รินก็หายตัวไปเสียแล้ว

                                                                                                                        โปรดติดตามตอนต่อไป