ทุ่มสุดใจหนุ่ม Vampire

“ผมกำลังจะกลืนกินรินยังงัยล่ะ….”  สิ้นคำพูดของซัน ปากของเค้าก็ คอบคุมแกนกายเล็กลงจนสุด ก่อนจะลูดขึ้นลง ทั้งดูดและโล้มเลียแกนกายเล็กอย่างเร้าร้อน
“อะ…อ๊ะ!.....อ๊าา!!....อ๊ะะ!!!....อ๊ะ” รินที่กำลังส่งเสียงร้องอยู่ต้องชะงัก กับนิ้วของซันที่แทรกเข้ามาในช่องทางรักของเค้า
“อืม!!...ริน….ริน” ซันค่อยล่ะปากและมือของเค้าออก
“ริน!!ชั้นไม่ไหวแล้ว ขอชั้นเถอะน่ะ” ซันปลดกางเกงก่อนจะเอาแกนกาย ที่ขยายตัวเต็มที่ ของเค้าออกมา 
 
ซันใส่แกนกายของเค้าเข้าไปในช่องทางรักของรินอย่างช้าๆและอ่อนโยน  รินที่หลับตาทั้งน้ำตาที่ไหลออกมาเพราะความเจ็บ ถึงมันจะไม่เจ็บเท่ากับตอนที่รันทำก็เถอะ  ซันค่อยๆขยับสะโพกเข้าออกอย่างช้าๆ ซันเข้าไปโอบอุ้มตัวรินขึ้นมานั่งอยู่บนตักของเค้า
 
“อ๊ะ!!..ละ..ลึกไปแล้วครับ อะ…อ๊ะ!...ซันครับ! อา..” รินร้อนขึ้นเมื่อตัวของเขาขึ้นมาอยู่บนตักของซัน
 
            แกนกายของซันที่ลึกเข้าไปในช่องทางรักของรินมากขึ้นละมามากขึ้นทำให้ ทั้งรินและซันต่างรู้สึกถึงกันและกันมากขึ้นไปด้วย ซันเริ่มขยับสะโพกเร่งจังหวะให้ไวขึ้น ทำให้ช่องทางรักของรินเริ่มตอดรัดมากขึ้น
 
“ริน…รักน่ะริน…ชั้นไม่ไหวแล้ว…อืม!อื้ม!!จ๊วบ!!!” ซันก้มลงดื่มด่ำกับยอดอกสีหวานที่อยู่ตรงหน้า
“อ๊ะ!!!!!!ผมไม่ไหวแล้ว” รินร้องออกมาทันทีที่ซันลงไปเล่นสนุกอยู่กับยอดอกของเค้า
“ริน!! พร้อมกันน่ะ…อืม!!!อ๊ะ!!ริน!อื้ม!!” ซันปล่อยน้ำขาวข้นออกมาจนเต็มช้องทางรักของริน 
“อ๊ะะะะะะะะ!!..... อ๊าาาา!!” รินเองก็ปล่อยน้ำขาวใสพุ่งออกมาจนเลอะหน้าท้องแกร่งของซัน และสลบไปในอ้อมกอดของซัน
 
            รินที่ตื่นขึ้นมาพบว่าเวลาได้ล่วงเลยจนทุ่มกว่าแล้ว รินต้องรีบไปทำอาหารให้กับพวกคุณชายก่อนที่ทั้ง 6 จะออกไปทำงานและโรงเรียน  รินที่รีบลุกขึ้นจากเตียง แต่รินกับไม่รู้สึกเจ็บสะโพกเลย  รินหันกลับไปดูที่เตียงก็พบทั้ง ผ้าขนหนูเปียกน้ำและ หลอดยาทาคลายกล้ามเนื้อ ที่ว่างอยู่ข้างๆกับซัน ที่ตอนนี้นอนหลับสนิทอยู่   รินรีบไปอาบน้ำและลงไปเตรียมอาหาร
 
            รินที่เตรียมอาหารจนเกือบเสร็จเรียบร้อยแล้ว เหลือก็แต่ข้าวกล่องของพวกคุณชายที่ต้องจัดอาหารลงกล่องก็เป็นนอันเสร็จ
 
“หมับ!!!!” แขนแกร่งและมือใหญ่ โอบกอดตัวรินเอาไว้ จากทางด้านหลัง รินที่ตกใจหันกลับไปมองด้วยความรวดเร็ว
“ซันเองหรอครับ!  ทำแบบนี้มันอันตรายน่ะครับ” รินที่หันไปเจอหน้าซันที่ซบอยู่กับไหล่ของเค้า
“ก็ชั้นตื่นมาไม่เห็นรินนิ  เลยรีบลงมาที่ครัวทันทีเลยเนี้ย  ตกใจมากเลยน่ะ” ซันทำหน้ามุ่ย และหอมเข้าแก้มของริน ด้วยความโล่งใจ
“ซันครับ! ปล่อยผมได้แล้วเดียวอาหารก็ไม่เสร็จกันพอดีน่ะครับ” รินพูดไปก็จัดอาหารลงกล่องไป
 
            รันที่เดินออกมาจากห้อง จมูกก็กระทบกับกลิ่นหอมของอาหารที่ลอยออกมาจากห้องครัว เป็นสันยานว่ารินอยู่ในครัว  รันรีบเดินตรงไปที่ครัวในทันที  แต่ภาพที่เค้าเห็นกลับเป็น ซันที่กำลังกอดและหอมแก้มรินอยู่  รันไม่รอช้าเดินเข้าไปผลักซันให้ออกห่างจากตัวรินในทันที
 
“ซันแก!! กล้าดียังงัยมากอดรินของชั้นหา!!” รันโวยวายใส่ซัน ด้วยความหึงหวง
“เดี๋ยวก่อนคับคุณรัน ใจเย็นๆก่อนน่ะครับ” รินเดินเข้าขวางตรงกลางระหว่างซันกับรัน  เพื่อห้ามทั้ง สอง คนเอาไว้
“ผมเองก็มีสิทในตัวรินเหมือนๆกับพี่นั่นแหละ” ซันจับมือของรินยกขึ้นให้รันดู ตราสัญญาลักษณ์ที่เสร็จสมบูรณ์ของเค้า   รันที่เห็นดังนั้นก็ถึงกับพูดไม่ออก
“อย่าทะเลอะกันเลยน่ะครับ” รินพูดด้วยหน้าที่เป็นกังวลเอามากๆ เพราะรินรู้ดีว่ารันเป็นคนอารมณ์ร้อน
“ริน! ชั้นขอโทษน่ะ ที่ทำให้ตกใจ ชั้นขอโทษ” รันเดินเข้ามากอดตัวรินไว้ พร้อมบอกขอโทษ
“ชั้นก็ขอโทษ ที่โวยวายน่ะริน” ซันเดินเข้ามากอดรินจากทางด้านกลังอีกครั้ง
“ผมว่าพวกคุณรีบไปอาบน้ำกันดีกว่าน่ะครับ เดี๋ยวก็สายกันพอดี” รินที่เริ่มใจชื่นที่ทั้งสองไม่ได้ทะเลอะกันใหญ่โต
“ครับๆๆ” ทั้งสอบตอบขึ้นพร้อมกันแล้วเดินออกจากห้องครัวไป
“จริงๆเพื่อช่วยริน กับน้องชั้นไม่มีปันหาอยู่แล้ว” รันพูดเมื่อเดินมาถึงหน้าห้องของเค้า
“ผมก็ไม่ได้มีปันหาอะไร ขอแค่รินสบายใจก็พอ” ซันพูดจบก็เดินเข้าห้องของตนไป รันเองก็เช่นกัน
 
            รินที่จัดข้าวกล่องจนเสร็จเรียบร้อยแล้ว ก็เริ่มยกอาหารออกมาวางที่โต๊ะจนครบ  ฝาแฝดที่เดินตรงมาที่โต๊ะอาหาร ก็ยังกินอาหารกันอย่างร่าเริ่งเหมือนกับปกติ แต่สิ่งที่แปลกไปก็เพราะพวกกับไม่กระโจนใส่รินเหมือนกับทุกๆวันที่ผ่านมา
 
“รินริน ผมไปก่อนน่ะ” โอโซนที่เดินมาหยิบกล่องข้าวโดยไม่สนใจอาหารบนโต๊ะเลยสักนิด
“โอโซนไม่ทานก่อนหรอ” รินเดินตามมาถามโอโซนที่กำลังนั่งใส่รองเท้าอยู่ที่หน้าประตูบ้าน
“ไม่ล่ะ! วันนี้ผมไม่ค่อยหิวน่ะ ไปน่ะ” โอโซน หันมายิ้มเศร้าๆและวิ่งออกไปในทันที รินได้แต่มองตามแผ่นหลังที่วิ่งไกลออกไปเลื่อยๆของโอโซนเพียงเท่านั้น
“พวกชั้นก็ไปด้วยดีกว่า ข้าวก็กินอิ่มแล้ว” โยพูดขึ้นจากทางด้านหลังของริน
“รินรินพวกชั้นไปก่อนน่ะ” โชพูดจบ ทั้งสองก็เดินออกจากบ้านไป 
 
รินที่ได้แต่คิดว่า ทำไมวันนี้ฝาแฝดถึงไม่เห็นจะกระโจนใสเค้าเลยสักครั้ง แม้กระทั้งเวลาไปโรงเรียนถ้าเป็นเมื่อก่อน เขาออกมาส่งแบบนี้ เป็นอันต้องดีใจเกาะติดไม่ยอมไปโรงเรียนแน่ๆ แต่วันนี้กับไม่ใช่  ไหนจะโอโซนที่ชอบอาหารฝีมือรินเป็นที่สุด แต่กลับไม่กินข้าวเช้าซ่ะงั้น
 
“รินชั้นเองก็คงต้องไปแล้วล่ะเดี๋ยวสาย………รักน่ะครับ!!” ซันก้มลงกระซิบที่ข้างหูของริน ก่อนจะรีบวิ่งออกไป
“ชั้นเองก็ต้องไปทำงานและ สายมากแล้วด้วย……จะรีบกลับน่ะครับ!!” รันที่เดินบ่นออกมาจากในบ้าน ก็หยุดอยู่ตรงหน้าของริน  รันจับค้างของรินให้เชิดขึ้นก่อนจะจุ๊บลงเบาๆที่ริมฝีปากบาง  และเดินไปขึ้นรถด้วยท่าทางสบายใจ
“รินริน พี่ไปทำงานก่อนน่ะครับ” พี่กัสเดินมาจับหัวรินเบาๆและเดินตตรงไปขึ้นรถของเค้า
 
            รินที่ไม่ทันได้ถามอะไน พี่กัสก็ขับรถออกไปเสียแล้ว รินคิดว่าพี่กัสดูยังงัยก็ตั้งใจ จะหลบหน้าเค้าอย่างเห็นได้ชัด ทั้งสบายที่ดูเหมือนว่าไม่สะบายนั่นอีก ทำให้รินเป็นหวงเอามากๆ 
 
“กล่องข้าวของพี่กัสนิ!! คงต้องเอาไปให้ที่โรงพยาบาลแล้วล่ะ ก่อนที่จะดึกไปมากกว่านี้” รินคว้ากล่องข้าวของกัสและออกจากบ้านไปในทันที
 
 
 
โปรติดตามตอนต่อไปน่ะค่ะ