ทุ่มสุดใจหนุ่ม Vampire

รินที่คว้ากล่องข้าวของกัสและรีบออกจากบ้านมา ถึงจะรีบยังงัย แต่เพราะเป็นช่วงหัวค่ำทำให้รถติดอย่างหนัก  รินที่นั่งกอดกล่องข้าวอยู่บนรถเมล์ ถึงขั้นเผลอหลับไป  

“คุณครับ!! นี่ป้ายสุดท้ายแล้วครับ รถจะเข้าอู่ครับ”  กระเป๋ารถเมล์เดินมาสะกิดตัวรินที่หลับสนิท  

“ขอบคุณน่ะครับ!!” รินที่สะดุ้งตื่นก็รีบร้อนลงรถเมล์ด้วยความรวดเร็ว

“โธ่เอ๊ย!! ไม่น่าหลับเลยเรา เลยมาตั้งสองป้ายแหนะ เฮ้ย!! เดินย้อนกลับไป เอาแล้วกัน”

            รินตัดสินใจเดินย้อมกลับไปเพราะเห็นว่ามีผู้คนเยอะแยะที่เดินผ่านไปมา ดูแล้วน่าจะปลอดภัย  รินที่เดินไปเลื่อยๆ ถึงกับหยุดชะงัก เมื่อเห็นผู้ชายสองคนที่ดูท่าทางคล้ายกับ Vampire เดินตรงเข้ามาหาริน

“ว่างัย!!หนุ่มนายสวย ทำไมมาเดินอยู่คนเดียวครับเนี้ย  สนใจไปเที่ยวกับพวกผมมั้ย” ชายร่างสูงพูดขึ้น และเดินเข้ามาใกล้ตัวริน

“เอ่อ!! ไม่เป็นรัยครับ บังเอิญผมมีธุระพอดี” รินรีบปลีกตัวเดินหนี้

“เดี๋ยวสิครับ ยังคุยกันไม่จบเลยน่ะ!!”  ชายตัวเล็กคว้าข้อมือของรินเอาไว้และดึงเข้าหาตัว เพื่อไม่ให้รินเดินหนี้

“ผมไม่ไปครับ ปล่อยผมเถอะครับ” รินพยายามแกะมือของเค้าออก ทำให้ชายทั้ง สอง  เห็นตราสัญญาลักษณ์ที่มือของริน พวกเค้าถึงกลับรีบปล่อยมือจากตัวรินทันที  รินที่มือหลุดจากการจับกุม ก็รีบวิ่งหนีอย่างสุดชีวิต

“เค้ามีเจ้าของแล้ว เกือบไปแล้วมั้ยล่ะเมิง” ชายตัวเล็กพูด

“ห่า!! ใครจะไปรู้ว่ะ ว่าเจ้าของจะเป็นพวกเลือดแท้ ชิ!!” พูดจบทั้งคู่ก็เดินไปหาเหยื่อรายใหม่

            รินที่วิ่งมาจนถึง หน้าโรงพยาบาลโดนที่ไม่พักเลยสักนิดและอากาศที่ร้อนอบอ้าว ทำให้ทั้งตัวเต็มไปด้วยเหงื่อและลมหายใจหอบเหนื่อง จากการวิ่งทำให้กินเวลาไปมากตอนนี้ก็ปาเข้าไป จะห้าทุ่มอยู่แล้ว   รินเดินตรงไปที่เคาน์เตอร์ประชาสัมพันธ์ เพื่อให้เค้าโทรตามกัส

“สวัสดีค่ะ  คุณหมอกัสค่ะ  เชิญที่เคาน์เตอร์ประชาสัมพันธ์ด้วยค่ะ” พนักงานประชาสัมพันธ์โทรไปตามกัสให้ 

            ในขณะที่รินยืนรอกัสอยู่นั้น อากาศข้างนอกโรงพยาบาล ก็เริ่มมีลมพัดแรง ท้องฟ้าที่มืดมิดอยู่แล้วก็เริ่มมืดขึ้นอีก  ฝนที่ทำท่าจะตก ทำให้รินเป็นกังวล และ ภาวนาขอให้อย่ามีฟ้าร้องฟ้าผ่าเลย เพราะแค่ฝนก็แย่แล้ว รินคิดวนไปมา

“รินริน  มีอะไรหรอ ทำไม่มาถึงนี่ ตัวคนเดี๋ยว พี่บอกแล้วใช้มั้ยว่ามันอันตราย” กัสเดินมาถึงหน้าเคาน์เตอร์ประชาสัมพันธ์ เมื่อเห็นรินก็บ่นใส่รินชุดใหญ่

“ผมเอา นี่มาให้ครับ พี่กัสลืมเมื่อหัวค่ำ แต่รถติดมากผมเลยมาถึงช้า” รินพูดพร้อมกับยกกล่องข้าวยื่นให้กัส

“ขอบคุณน้า รินริน” กัสเห็นอย่างนั้นก็พูดกลับได้แค่คำขอบคุณ ก่อนะรับกล่องข้าวมาจากรินและลูบหัวรินอย่างอ่อนโยน

            แต่ถึงกัสจะลูบหัวรินอย่างอ่อนโยนแค่ไหน แต่ในใจรินก็แอบคิดว่า แค่ลูบหัวหรอ  ทำไมพี่กัสถึงไม่กอดเราแบบทุกที  แถบคุยกับเรายังไม่ยอมมองหน้าหรือสบตาตรงๆเลยสักครั้ง พี่กัสเป็นเหมือนคราวนั้นเลย  แต่ครั้งนี้กลับดูเย็นชากว่า หรือว่าพี่กัสเค้าโกรธเราอยู่  เราทำอะไรผิดไปงั้นหรอ  รินที่คิดแบบนั้นก็ตัดสินใจถามขึ้นมา

“เอ่อ!! พี่กัส…..” รินไม่ทันได้ถามอะไรก็ต้องชะงัก

“รินรินรีบกลับได้แล้ว  มันดึกมากแล้วน่ะ” กัสพูดสวนขึ้นมา เหมือนรู้ว่ารินจะถามอะไร

“ครืน!!......ครืน!!” เสียงฟ้าร้องดังขึ้นทำให้ รินถึงกับหน้าซีดและหลับตาลงเล็กน้อย

“รินริน เป็นอะไรหรือป่าว” กัสถามเมื่อเห็นสีหน้าของรินที่แปลกไป

“ผมไม่เป็นรัยครับ พี่กัสกลับไปทำงานต่อเถอะครับ ผมจะกลับแล้ว” พูดจบก็รีบวิ่งออกมาจากโรงพยาบาลในทันที

            รินวิ่งมาจนถึงป้ายรถเมล์ แต่เพราะลมที่พัดแรงรวมถึงเสียฟ้าร้องและฝนที่โปรยปรายลงมา ทำให้รินเริ่มลนลาน เลยตัดสินใจที่จะเดินรอรถเมล์ไปเลื่อยๆ 

            รินวิ่งบ้างเดินบ้างหลบฝนตามหน้าร้าน ตามป้ายรถเมล์บ้าง  แต่ก็ไม่มีวี่แววว่ารมเมล์สายที่รินจะขึ้นผ่านมาเลยสักคัน รินจึงหยุดนั่งพักอยู่ที่หน้าร้านเบเกอรี่ที่ปิดแล้ว

“ครืน!!......ครืน!! เปรี้ยง!!!!!” เสียงฟ้าร้องและฟ้าผ่า ดังสนั่นอย่างกลับผ่าลงมาใกล้ๆ ทำให้รินนั่งตัวสั่นกอดเขาแน่น ด้วยความกลัว ทั้งๆตัวที่เปียกโชคไปด้วยน้ำฝน

โปรติดตามตอนต่อไปน่ะค่ะ