ทุ่มสุดใจหนุ่ม Vampire

 “หึ!! มนุษย์เลือดพิเศษงั้นหรอ ต้องขายได้ราคาดีแน่ๆ” ผู้ชายคนนี้ แอบฟังบทสนทนาระหว่างท่านแม่กับรินตั้งแต่ต้นจนจบ  จึงแอบตามรินออกไป………
 
            รินที่เดินออกมาจากร้านพี่โอ๊คพี่อาร์ตพร้อมกับใบชาถุงกลาง  รีบตรงกลับบ้านในทันที เพราะพี่ๆชวนให้อยู่กินข้าวก่อน  ด้วยความเกรงใจรินเลยอยู่กิน จนตอนนี่เวลาผ่านมา จนจะสามทุ่มแล้ว
 
“ตุ๊บ!!!!” รินเดินชนเข้ากับชายคนหนึ่ง จนเอกสารที่ชายคนนั้นถือมากระจายลงเต็มพื้นไปหมด
“ขอโทษครับ!! เดี๋ยวผมช่วยเก็บ” รินรีบก้มลงเก็บเอกสารที่พื้นทันที
“ขอบคุณน่ะครับ  ที่ช่วยผมเก็บ ผมชื่อนิว คุณชื่ออะไรครับ” นิวพูดพร้อมกับรับเอกสารมาจากมือริน
“ผมชื่อ ริน ครับ ขอโทษจริงๆน่ะครับ” รินขอโทษอีกครั้ง
“อ้าว!! คนน่ารัก” พัดทักรินทันทีที่เค้าเห็นริน  พัดกับรันที่เดินตรงเขามาหาริน
“เออ….งั้นผมขอตัวก่อนน่ะครับ!” นิวรีบไปในทันทีที่พัดกับรันเดินเข้ามา
“นั้นใคร!!” รันถามแบบหงุดหงิดนิดๆ
“อ๋อ!! ผมชนเค้าน่ะครับ เลยขอโทษเค้า” รินรีบอธิบายให้รันฟัง
“คนน่ารัก!! เดี๋ยวผมช่วยถือน่ะครับ” พัดรีบเข้าไปคว้าถุงชาที่มือริน มาถือแทน
“พอเลย!! พอเลยเมิงเยอะไปและ” รันหันไปเตะพัดที่กระดี๋กระด๋าเข้าหาริน
“ชิ!! ทำเป็นหวง เค้าเป็นอะไรกับเมิงงัย!” พัดหันมาพูดใส่หน้ารัน
“ก็เป็นงัย!! เมิงอ่ะ! ไปเดินทางโน่นเลยไป” รันเข้ามากั้นกลางระหว่างตัวพัดกับริน และเอามือโอบเอวรินไว้ ก่อนจะเอาเท้าเตะให้พัดออกไปห่างๆ  
 
รินที่อยู่ๆรันก็ทำดีด้วย ถึงกับงงทำอะไรไม่ถูก  หัวใจก็เต้นแรงจนผิดปกติ ทำให้รินคิดว่า แย่ละถ้าหัวใจยังเต้นแรงแบบนี้ รันต้องรู้แน่นๆว่าเค้าตื่นเต้นที่รันเข้าใกล้  มากขนาดนี้
 
“เฮ้ย!! ทำไมเหงื่อแตกขนาดนี่เนี้ยเป็นรัยป่ะ” รันที่เห็นรินเหงื่อแตกเต็มตัว ก็โน้มตัวลงมาถามในระยะประชิด
“เออ……หน้า!! หน้าใกล้ไปแล้วครับ!!”  รินตอบเสียงเบา หน้าเริ่มแดงขึ้นเลื่อยๆ  ทำเอารันงงที่รินตอบไม่ตรงคำถามของเค้า
“เฮ้ย!!ถึงสักที” พัดพูดขึ้นเมื่อพวกเค้าเดินมาถึงหน้าบ้าน
“ผมขอตัวน่ะครับ!!!” ก่อนที่รันจะทันถามอะไร รินก็วิ่งเข้าบ้านไปเสียก่อน
“เมิงไปทำอะไรเค้าอีกละ?  เอานี่ฝากให้เค้าด้วย กูกับและ”พัดส่งถุงใบชาให้รัน
“กูยังไม่ได้ทำอะไรเลยน่ะ” รันพูดยังไม่ทันจบดีพัดก็หายไปแล้ว
“ริน! หายไปไหนมา บอกแล้วถ้าจะออกไปข้างนอกตอนมืดให้มาบอกผมก่อน”  รินที่วิ่งเข้ามาเจอซันที่ยื่นอยู่หน้าห้องครัวพอดี
“ผมขอโทษครับซัน ผมไปเอาใบชาให้ท่านแม่มาครับ” รินก้มหน้าทำหน้าซึมๆ  เพราะรินเองก็รู้ว่าออกไปคนเดียวพวกเค้าต้องเป็นห่วง  แต่ก็ไม่อยากสร้างปัญหาให้เสียงเวลา
“ชั้นยกโทษให้แล้ว  ก็รินสำนึกผิดแล้วนี่หน่า” ซันจับหน้าของรินให้เงยขึ้นพร้อมกับประกบจูบลงบนหน้าผากของรินอย่างอ้อนโยน
“คราวหลัง รินต้องมาบอกผมก่อนน่ะครับ” ซันยิ้มขณะที่เค้ากำลังสนุกกับท่าทางของริน ที่กำลังทำหน้าเลิกลั่กกับหน้าแดงไปจนถึงหู
“คะ…ครับ!!”  รินพูดเสียงเบา  
 
การที่ซันเข้ามาใกล้ทำให้หัวใจของรินเต้นไม่เป็นจังหวะอีกครั้ง รินก็คิดอีกว่าแย่ล่ะกับซันหัวใจเราก็เต้นแรง  ความรู้สึกนี้มันคืออะไร หรือว่าเราจะ…………….เป็นโรคหัวใจ?!
 
“งั้นชั้นไปรอทานอาหารฝีมือริน ที่ห้องนั่งเล่นน่ะ” ซันที่ยังไม่ทันได้เดินไปที่ห้องนั่งเล่นต้องชะงักกับรันที่เดินตามรินเข้ามาด้วยความเร็ว
“เฮ้ย!รอเดี๋ยวดิ นี่ใบชาของนาย………….ท่านแม่จะกลับแล้วหรอครับ” รันที่ตะโกนเรียกริน แต่ก็ต้องหยุดเมื่อเห็นหน้าท่านแม่
“แม่ว่า!! แม่จะกลับเลยน่ะ เพราะยังงัยแขกก็กลับกันหมดแล้ว เหลือก็แต่โจกัเซฟแม่ฝากดูน้องด้วยน่ะจ๊ะ”ท่านแม่หันมาพูดกับรันและซันที่ยื่นอยู่ตรงหน้า
“ครับท่านแม่!!  พี่กัส  โอโซน ท่านแม่จะกลับแล้วน่ะ” ซันตอบพร้อมกับชะโงกเข้าไปในห้องนั่งเล่น เพื่อเรียกพี่กัสกับโอโซน
“รันใบชานั้น ของแม่เองลูก” ท่านแม่พูด  เมื่อเห็นใบถุงใบชาที่รันถืออยู่  รันเองก็ยื่นถุงชาให้กับนัทในทันที
 “ท่านแม่จะกลับอยู่แล้ว เจ้าแฝดหายหัวไปไหน” พี่กัสถามหาฝาแฝดทันที่ออกมาจากห้องนั่งเล่น
“ท่านแม่ครับ ท่านแม่จะพาพี่นัทไปด้วยจริงๆหรอ” โอโซนอ้อนถามท่านแม่
“กัสเรื่องฝาแฝดไม่เป็นรัยหรอกลูก ปล่อยน้องๆนอนไปเถอะ  โอโซนลูกแม่พาพี่นัทเค้าไปไม่นานหรอกน่ะ เดี๋ยวพี่เค้าก็กลับมาน่ะจ๊ะ” ท่านแม่ลูบหัวโอโซนเบาๆ
“ท่านหญิงครับ!! ถึงเวลาแล้วครับ” นัทหันมาเรียกท่านแม่ก่อนที่ทั้งคู่จะขับรถตรงไปสนามบิน
“เดี๋ยวผมเตรียมอาหารให้ท่านน่ะครับ รอแปบนึงน่ะครับ” รินที่พอท่านแม่ไปก็รีบตรงเข้าครัวทันที
 
            รินที่ทำอาหารเสร็จเรียบร้อยแล้ว ทุกคนก็มาพร้อมหน้าพร้อมตากันที่โต๊ะอาหาร เว้นแต่ฝาแฝดที่ยังไม่ยอมตื่นลงมาเสียที รินที่ยังเขินๆอายๆ เข้าหน้าไม่ติด กับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น แต่ก็ยังยอมเดินขึ้นไปปลุก ฝาแฝดที่นอนอยู่ในห้องของตน   รินเดินตรงเข้าไปที่เตียงทันที
 
“โช  โย  ตื่นได้แล้วครับ!!”  รินเข้าไปดึงแขนฝาแฝด  แต่ก็สู้แรงของฝาแฝดที่ดึงกลับไม่ได้ จนตัวรินล้มลงไปตรงกลางอ้อมกอดของฝาแฝด
“ขอนอนต่อ  อีกนิดนึงน่ะครับ  รินริน” โชที่งัวเงียบพูดทั้งๆที่ยังหลับตา
“เอ๋!! ไม่ได้น่ะครับ  ทุกคนรอกินข้าวอยู่น้า”  รินรีบเกะมือของฝาแฝด  แต่ก็แกะไม่ออก
 
“ถ้ารินรินยอมจูบ พวกเราจะรีบตื่นทันทีเลย” โยยิ้มเจ้าเล่
         
โปรติดตามตอนต่อไปน่ะค่ะ