ทุ่มสุดใจหนุ่ม Vampire

“ทำอะไรอยู่หรอ??” เสียงที่คุ้นหู แต่กลับเป็นเสียงที่หน้าหวาดกลัวสำหรับริน ดังขึ้นจากทางด้านหลัง
           
            ด้วยความตกใจรินหันหลังกลับไปด้วยความรวดเร็ว แขนของรินจึงไปชนเข้ากับกองจานที่วางซ้อนกันไว้เข้าอย่างจัง เลยทำให้จานร่วงลงพื้นแตกกระจายๆ  เสียงจานแตกดังออกไปยังห้องโถง ทำให้พวกคุณชายต่างตกใจรีบเดินเข้ามาดูรินที่ห้องครัว  แต่พอเห็นโจที่ยื่นอยู่ในครัวกับริน พวกเค้าก็ไม่ได้ทำอะไรนอกจากยื่นดูเหตุการณ์อย่างเงียบๆ
 
“ระวังครับ!!  เดี๋ยวผมรีบเก็บเสดจานก่อน อย่าเพิ่งขยับไปไหนน่ะครับอาจโดนบาดได้” รินรีบนั่งลงเพื่อเก็บเสดจานที่แตก
“นายเนี้ย!!  บ้าหรือป่าว  ทั้งที่เมื่อตอนเย็นชั้น จะปล้ำนายแท้ แต่นายกับมาห่วงชั้น กับอีแค่เสดจานเนี้ยน่ะ” โจนั่งลงข้างริน เค้าคิดว่า นี่ขนาดเมื่อกี้ยังกลัวเสียงเราอยู่เลย แต่พอจานแตกกลับป็นห่วงเราซ่ะงั้น เป็นมนุษย์ที่บ้าจริงๆ ไม่กลัวเราแล้วหรืองัยน่ะ    รินไม่ได้พูดอะไรกลับได้แต่ยิ้มแบบงง
“พอแล้ว! เดี๋ยวที่เหลือชั้นเก็บเอง” โจคว้าแขนของรินเอาไว้ ไม่ให้เก็บเสดจานต่อ
“ไม่เป็นรัยครับ ผมเก็บเอง”  รินยิ้มให้ ทำให้โจยิ่งรู้สึกว่า เจ้านี่มันบ้าจริงๆใช้มั้ยเนี้ย
“แล้วถ้านายเลือดออกขึ้นมา มันจะเกิดอะไรขึ้น คิดซะบ้างสิ!!!!” โจตะหวาดใส่รินอย่างดัง ทำให้ฝาแฝดที่ยื่นฟังอยู่ทนไม่ไหนแทบจะเดินตรงเข้ามาในครัว แต่ก็ถูกหยุดด้วย พี่กัส ซัน และโอโซน ที่มาห้ามเอาไว้เสียก่อน
“นั่นสิน่ะครับ!  ผมเองก็ไม่ทันคิดแฮะ” รินเริ่มทำหน้าลำบากใจ ร่างกายรินเองก็เริ่มสั่นเพราะความกลัวขึ้นมา
“ขอโทษ!!  ไม่ได้ตั้งใจจะพูดเสียงดังขนาดนั้น  เอ่อ!................จริงๆ  ชั้น……..ชั้นแค่จะมาขอโทษเรื่องที่ทำกับนายเมื่อตอนหัวค่ำน่ะ  ขอโทษน่ะ!” โจพูดไปก็ก้มหน้าก้มตาเก็บเสดจานจนหมด
“ผมขออะไรสักอย่างได้มั้ยครับ แล้วผมจะยกโทษให้คุณก็ได้”  รินเอามือไปจับหน้าของโจขึ้นมาเพื่อให้สบตากับตน  โจพยักหน้ารับด้วยความเต็มใจ
“ผม ขอไม่ให้คุณ ทิ้งเซฟแล้วออกไปเที่ยวเล่นอีก คุณต้องดูแลเซฟให้ดีกว่านี้น่ะครับ ยังงัยเค้าก็เป็นน้องชายของคุณแล้วผมจะยกโทษให้คุณ สัญญากับผมน่ะ” รินพูดพร้อมกับยกนิ้วก้อยขึ้นมา ตรงหน้าของโจ
 
            โจยิ้มออกมาทันที ที่ได้ยินคำขอของริน ทำให้เค้าคิดถึงคำพูดของโช ที่พูดว่า “ถ้าแกได้รู้จักรินรินจริงๆ แกก็จะรู้เอง” ผมว่าผมเข้าใจแล้วล่ะว่า มนุษย์ที่ชื่อรินคนนี้ เป็นคนมีน้ำใจ  ใจดีมาก แถมใสซื่อแบบสุดๆ
 
“ครับๆ!!!  ม่าม๊า!!” โจเกียวก้อยสัญญา พร้อมกับเข้าไปโอบกอดตัวรินไว้  รินที่หน้าแดงก่ำเพราะอายที่ตัวเองโดยโจเรียกว่า มาม๊า
“โจแก!! พอๆ แค่นั้นและ” โชเดินเค้ามาลากตัวโจออกห่างจากริน
“ช่ายๆ ออกห่างๆ จากรินเลยน่ะ” โอโซนก็เข้ามาช่วยลากโจ ด้วยอีกคน
“รินรินยกโทษให้หน่อย แอบเนียนเลยน่ะ แก…..” พี่กัสเองก็เข้ามาสมทบเช่นกัน
“ถึงรินรินจะยกโทษให้แล้วก็เหอะ!!  แต่ถ้าแกเกิดทำอะไรรินรินอีก ชั้นไม่เอาแกไว้แน่” โยที่ยังดูหงุดหงิดอยู่พูดขึ้นก่อนจะเดินออกจากครัวไป
“ผมว่าพวกเราควรไปนอนกันได้แล้วน่ะ เดี๋ยวเย็นนี้ ก็ต้องรับมือกับแขกที่เหลืออยู่อีก ไหนจะท่านแม่อีก” ซันเตือนเพราะในตอนเย็นของวันนี้ก็จะมีงานน้ำชาเล็กๆของท่านแม่ ก่อนที่ท่านแม่จะกลับยุโรปในเย็นวันถัดไป
           
            ในค่ำคืนนี้  ทุกคนต่างเหน็ดเหนื่อยกับหน้าที่ ที่ตนรับผิดชอบ จนแยกย้ายกันไปพักผ่อนตามห้องของตน  รินที่รอให้พวกคุณชายขึ้นห้องกันไปจนหมด แล้วแอบออกมาทำไอศกรีมเตรียมไว้ สำหรับแขกในตอนเย็นของวันนี้ เลยทำให้รินขึ้นห้องไปช้ากว่าใครๆ 
 
            รินที่พึ่งอาบน้ำเสร็จก็ทิ้งตัวลงบนเตียง ด้วยความหมดเรี่ยวแรง ตอนนี้เป็นเวลา 6.00 น. เช้า โชคดีที่วันนี้เป็นเช้าวันอาทิตย์ เลยทำให้รินได้นอนตอนเช้าเพื่อตื่นมารับแขนในตอนเย็น ได้อย่างเต็มอิ่ม   รินที่หัวถึงหมอน ก็สะลึมสะลือแทบจะผลอยหลับเต็มที
 
“ก๊อกๆ!!!!” เสียงเคาะประตูดังขึ้น ทำให้รินต้องตื่นขึ้นมาอีกครั้งในอาการงัวเงียเพราะความง่วงนอน
ใครกันน่ะที่มาหารินเอาตอนใกล้เช้าแบบนี้??
 
 
โปรติดตามตอนต่อไปน่ะค่ะ