ทุ่มสุดใจหนุ่ม Vampire

“ก๊อกๆ!!!!” เสียงเคาะประตูดังขึ้น ทำให้รินต้องตื่นขึ้นมาอีกครั้ง ในอาการงัวเงียเพราะความง่วงนอน

“ใครครับ?” รินเดินตรงมาที่ประตู

“รินริน พวกเราเองครับ” เสียงของฝาแฝดดังขึ้นจากอีกฝั่งของประตู รินจึงรีบเปิดประตูให้ทันที

“มีอะไรหรอครับ โชโย นี่มันเช้าแล้วน่ะครับ รีบไปนอนได้แล้วครับ” รินทำหน้าดุๆ ฝาแฝดนิดหน่อย

“มาทวงสัญญาครับ” โยยิ้มไม่หุบด้วยความดีใจ

“ขอนอนด้วยคนน่ะครับ รินริน” โชพูดต่อในทันที  ใช้แล้วรินเคยสัญญากับฝาแฝดว่าจะให้มานอนด้วยที่ห้อง 1 คืน แต่มีเงื่อนไขอยู่ว่า………

“ไหนเซฟล่ะครับ” รินถามกลับเมื่อที่หน้าห้องเห็นเพียงฝาแฝดเท่านั้น ช่ายแล้วตามเงื่อนไข ต้องมีเซฟมานอนด้วยเพื่อความปลอดภัยของตัวรินเอง

“มาม๊า!!!”เซฟที่โผล่ออกมาจากด้านหลังของฝาแฝด กระโดดเข้ากอดรินอย่างจัง

“โอเคๆ ครับ พวกคุณเข้ามาได้แล้ว  ผมง่วงมากงั้นเรานอนกันเลยนะครับ”  รินอุ้มเซฟคานขึ้นเตียงไป

            เตียงของรินเป็นเตียงสำหรับนอน 2 คนก็จริง แต่นี้เล่นจะนอนกันถึง 4 คน คงจะต้องนอนเบียดกันน่าดูละ 

เมื่อฝาแฝดเห็นรินกับเซฟขึ้นไปนอนห่มผ้าบนเตียงแล้ว  ทั้งโชทั้งโยก็ค่อยๆถอดเสื้อยืดออก เหลือแต่กางเกงบ๊อกเซอร์เพียงตัวเดียวที่ปิดร่างกายส่วนล่างไว้เท่านั้น  ร่างกายท้อนบนเผยให้เห็นหุ่นนายแบบที่มีกล้ามเนื้อหน้าท้องและกล้ามอกแกร่ง ของพวกเค้าทั้ง 2 อย่าชัดเจน

“โชโย!! พวกคุณถอดเสื้อกันทำมัยครับเนี้ย!!” รินที่เห็นสภาพของฝาแฝดที่ยื่นโชกล้ามอยู่ปลายเตียง

“รินริน พวกเราถอดเสื้อนอนเป็นประจำนะ” โชเดินมาที่เตียงทางด้วยขวา

“ถ้าไม่ถอดเสื้อนอนพวกเราจะนอนไม่หลับน่ะ” โยเองก็เดินมาที่เตียงทางด้านซ้าย  ฝาแฝดแทรกตัวขึ้นมานอนบนเตียงพร้อมกลับขะเยิบเข้าหารินอย่างประชิดตัว

“เซฟครับ!! ปาป๊าขอของที่ฝากไว้ได้มั้ยครับ!” โชลูบหัวเซฟที่นอนอยู่ตรงหน้า

“ครับปป๊าโช!!” เซฟที่ลุกขึ้นยื่นบนเตียง ค่อยๆเอากล่องใบเล็กสีดำออกมาจากกระเป๋าชุดนอนของเค้า แล้วยืนให้กับโช

“เก่งมาครับเซฟ” โยชมเซฟที่รักษาของที่ฝากไว้อย่างดี

“งั้น ปาป๊าโช ปาป๊าโย มาม๊า ฝันดีน่ะครับ เซฟจะไปนอนกลับพี่โจละ” เซฟก้มลงห้องแก้ม โชโยและจุ๊บที่ปากของริน ก่อนที่จะรีบกระโดดลงจากเตียง

“อ้าว!! เซฟไม่นอนที่นี่แล้วหรอครับ” รินลุกขึ้นนั่งทันทีที่เห็นเซฟลงไปจากเตียง

“มาม๊า! เซฟแค่มาส่งปาป๊าครับ!!” เซฟยิ้มก่อนที่จะเปิดประตูแล้วออกจากห้องไป 

            กว่ารินจะรู้ตัวว่านี่เป็นแผนของฝาแฝดก็สายไปเสียแล้ว จะให้ฝาแฝดออกไปก็คงเป็นไปไม่ได้เพราะตอนนี้ทั้งคู่นอนกอดตัวของรินไว้ โดยไม่มีท่าทีว่าจะยอมปล่อยง่ายๆ

“พวกคุณเนี้ย!! ร้ายนักน่ะครับ” รินหันไปดุฝาแฝดที่นอนอยู่ข้างตัวทั้งสองข้าง

“รินริน อย่าโกรธพวกเราเลยน่ะครับ” โยจูบลงที่ไหล่ด้านซ้ายของริน แนวอ้อนๆ

“พวกผมมีของมาเซอร์ไพรส์รินรินด้วยน่ะครับ” โชส่งกล่องสีดำใบนั้นให้กลับริน

“ตุ้มหู แต่ผมไม่ได้เจาะหูสักหน่อยนิครับ!! ให้มาคงไม่ได้ใส่” รินที่เปิดกล่องออกก็เห็นตุ้มหูพลอยสีดำ แต่ รินก็ต้องทำหน้าลำบากใจ เพราะรินไม่ได้เจอะหูนิ แล้วจะใส่ตุ้มหูได้ยังงัยล่ะ

“รินริน ไม่ต้องทำหน้าลำบากใจขนาดนั้นก็ได้น่ะ แต่ห้ามประติเสธว่าไม่รับเด็จขาด” โยลูบหัวรินเบาๆ

“เดี๋ยว พวกเราเป็นคนเจอะให้เองโอเคมั้ย” โชรีบเสนอความคิดเห็น ที่เตียมกันมาแล้วของพวดเค้าทันที

“เอ่อ!!..........อืม….ก็ได้ครับ” รินตกลงด้วยความความจำยอม เพราะถ้าไม่รับฝาแฝดคงโกรธเค้าจริงๆ

            รินที่หลับตารอความเจ็บจากการเจาะหูอยู่นั้น กลับรู้สึกถึงลิ้นร้อนของฝาแฝดที่สัมผัสเข้ากับใบหูของเค้าอย่างอ้อนโยน  โช โยกำลังโลมเลีย ดูด เม้ม กัดเบาๆ ไปทั่วใบหูทั้งสองข้างของริน  จนมาหยุดที่ ติ่งหู ลิ้นร้อนของฝาแฝดเลีย ดูด ติ่งหูของรินอยู่พักนึงก่อนจะ ฝังเขี้ยวข้างนึงลงที่ใบหูของรินจนเป็นรู  ทำให้เลือดไหลออกมาทันที ทั้งสองต่างเลียชิมลิ้มรสเลือดของรินจนเลือดหยุดไหล พวกเค้าก็รีบใส่ตุ้มหูให้กับรินในทันที

            แต่ถึงจะใส่ตุ้มหูให้กับรินแล้ว ก็ไม่มีทีท่าว่าฝาแฝดจะถอยออกจากใบหูของรินเลย แถมยังลามลงมาซุกไซ้ที่ซอกคอของรินอีก  รินที่ยังหลับตาอยู่ เพราะไม่รู้ตัวเลยว่าการเจาะหูได้เสร็จไปตั้งนานแล้ว  ลิ้นร้อนของโยที่ตอนนี้กำลังเลียอยู่ตามซอกคอของรินนั้นทำให้รินถึงกลับเอียงคอหนี แต่ก็ต้องมาเจอเข้ากลับ ลิ้นร้อนของโชที่เลียลงมาตรงซอกคอด้านขวาของรินพอดี ทำให้รินเผลอทำหน้าเซ็กซี้ออกมาโดยที่ไม่รู้ตัว  ทำให้ฝาแฝดที่เงยหน้าขึ้นมาเห็นพอดี  ถึงกลับมีอารมณ์ขึ้นมาทันที!!!!!

มือของ ฝาแฝด เริ่มแทรกเข้ามาในเสื้อของรินอย่างช้าๆ

โปรติดตามตอนต่อไปน่ะค่ะ