ทุ่มสุดใจหนุ่ม Vampire

          เมื่อคุณชายทั้ง 6 ปรากฏตัว ไม่ใช้แค่ รินเท่านั้นที่อึ้งไปกับความหล่อสมบูรณ์แบบของพวกเค้า แต่แขกภายในงานเองต่างก็จับจ้องพวกเค้าทั้ง 6 จนเป็นสายตาเดียวกัน  แต่แล้วสายตาทั้งหมดก็ต้องเปลี่ยนความสนใจที่ประตูหน้าของบ้านในทันที เมื่อได้ยินเสียงประตูเปิดออก
 
“เชิญครับ! นายหญิง” นัทที่เดินเข้ามาพร้อมกลับท่านแม่ของคุณชายทั้ง 6
“ต้องขอบคุณ ทุกท่านที่สะระเวลาอันมีค่า มาร่วมงานรวมหญาติ ในครั้งนี้มากน่ะค่ะ” ท่านแม่ยังดูสาวและสวยมาก
“นี่!!เธอ  พ่อหนุ่มน้อย ขอไวน์ให้ชั้นแก้วนึงน่ะจ๊ะ” ท่านแม่เดินตรงเข้ามาหาริน  ทำให้พวกคุณชายตกใจกันยกใหญ่
“ท่านแม่ครับมาเหนื่อยๆ ไปนั่งพักททางด้านโน้น ดีกว่าน่ะครับ” กัสเข้ามาบังระหว่างรินกับท่านแม่ทันที
“แต่แม่ยังคุย…”
“น่ะครับท่านแม่ ผมเองก็อยากท่านน้ำชากับท่านแม่ครับ” ซันเข้ามาช่วยอีกคน  สุดท้ายท่านแม่ก็ต้องยอมทำตาม เดินไปนั่งในที่ ที่เตรียมไว้ โดยมี พี่กัส ซัน และโอโซน ค่อยรับหน้าอยู่
 
            รินที่กำลังยกถาดแก้วไวน์ออกมาจากครัว พึ่งจะนึกขึ้นได้ว่า ถึงแม้ทุกคนในงานจะเหมือนกับมนุษย์ธรรมดา แต่ความจริงแล้วทุกคนต่างเป็น Vampire ทำให้ริน ต้องระวังตัวให้ดี ต้องไม่สร้างความเดือดร้อนให้พวกคุณชายเด็จขาด
 
“รินริน เดี๋ยวชั้นยกไปให้เองน่ะ”โชพูดพร้อมกลับหยิบถาดที่มือของรินมาถือไว้
“แต่ผม………..”
“รินริน อยู่ในครัวเนี้ยแหละ ปลอดภัยที่สุดแล้ว” โยที่เดินเข้ามาช่วยหยิบถาดที่เหลืออยู่
“ขอบคุณน่ะครับ โช โย”  รินยิ้มด้วยความโล้งใจ ที่ไม่ต้องออกไปเผชิญหน้ากลับ Vampire เป็นโขยง
ทันทีที่รินยิ้มให้ ฝาแฝดก็ก้มลงมาหอมแก้มทั้ง 2 ข้างของริน ด้วยความรวดเร็ว
“เพิ่มพลังครับ!!” ฝาแฝดพูดขึ้นพร้อมกันก่อนจะเดินออกจากครัวไป
“……………” รินที่ยื่นอึ่งอยู่ ก็เอามือขึ้นมาจับที่แก้มทั้ง 2 ข้างเอาไว้  เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นทำให้หน้าของรินแดงขึ้นมา
“นี่! ยื่นทำหน้าโง่อยู่ได้ หารัยให้กินหน่อยดิ” รันที่หลบเข้ามาแอบในห้องครัวตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ ด้วยความหงุดหงิดที่เห็นรินหน้าแดง รันจึงทักขึ้นมา
“อาหารในงานก็มีเยอะแยะนี่ครับ” รินจัดเตรียมขนมที่จะนำไปเติมภายในงาน โดยไม่สนใจรันที่นั่งอยู่ตรงหน้า
“ชั้นบอกว่าหาอะไรให้กินหน่อย ได้ยินป่ะว่ะ” รันทุบโต๊ะอย่างแรง เกือบทำให้ขนมที่เตรียมไว้หก  รินจึงเดินไปเอาเค้กกาแฟที่เหลืออยู่แค่ชิ้นเดียวในตู้เย็นออกมา พร้อมกับชงกาแฟให้ด้วย
“นี่ครับ!! ตอนนี้มีอยู่เท่านี้ครับ ถ้าอยากกินข้าวต้องรอหลังงานเลิกน่ะครับ!!” รินวางจานเค้กกับแก้วกาแฟไว้ตรงหน้ารัน  แล้วกลับไปจัดแต่งหน้าเค้กต่อ
 
            รันที่เห็นรินไม่สนใจ ก็กินเค้กด้วยความอเรดอร่อย กินไปยิ้มไปอย่างมีความสุข รินที่หันมาเห็นพอดี ก็แอบคิดว่า รันที่ทั้งปากร้าย ก้าวร้าว ก็ยังมีด้านที่เหมือนเด็กๆ อยู่เหมือนกันน้า จนรินเผลอมองนานจน อดอมยิ้มไปกลับหน้าตามีความสุขของรันไม่ได้
 
“มองอะไร!! ยิ้มทำไมว่ะ” รันก็รู้สึกถึงสายตาของรินที่มองเค้า
“ป่าว!! ป่าวครับ” รินรีบกลับไปก้มหน้าก้มตาแต่งหน้าเค้กต่อ  เหงื่อที่ไหลมาตามไรผม ทำให้รินต้องเอาหลังมือขึ้นมาปาดเหงื่อออก
“เฮ้ย!!” รันลุกจากเก้าอี้เดินตรงเข้ามาหาริน
“ผมเนี้ยถ้ามันเกะกะ ก็เอากิ๊บติดไว้ซะสิ!” รันเอากิ๊บลายหัวกระโหลกออกมาจากกระเป๋าเสื้อ  และเอาไปติดไว้ที่ผมของริน รันจับหน้าของรินไว้ด้วยสองมือของเค้าทันที
“เอ่อ…….” รินใจเต้นตึกตัก เมื่อหน้าของรันเข้ามาใกล้ๆๆ
“หน้าก็เปรอะครีม  โง่ป่ะเนี้ย!!” รันใช้นิ้วมือป้ายครีมออกจากแก้มของริน ก่อนที่จะเอามาเข้าปากของตัวเอง
“มัวแต่ทำหน้านิ่งอยู่ทำมัย ทำงานต่อได้และ” รันขยี้หัวรินก่อนจะผลักออกเบาๆ
“เฮ้ย! รัน ใครว่ะนั่น น่ารักนี่หว่า ไม่แนะนำให้เพื่อนคนนี้รู้จักหน่อยหรอ” เพื่อนของรันที่เดินผ่านมาพอดี
“พอสอย่างแกไม่ต้องรู้จักหรอกว่ะ” รันรีบเดินล๊อกคอ ลากเพื่อนของเค้าออกไปทันที
“ผมชื่อพอสน่ะครับ คนน่ารัก”พอสยังไม่วายหันมาแนะนำตัว รินได้แต่ยิ้มให้
“ว้าว!! ยิ่งยิ้ม  ยิ่งน่ารักว่ะ ถึงจะเป็นผู้ชายชั้นก็ไม่ถือว่ะแบบเนี้ย” พอสหันมาพูดกับรัน
“ถ้าแก เข้าไปยุ่มย่ามกับเจ้านั้น พี่ๆน้องๆชั้นก็ไม่เก็บแกไว้แน่” รันตอบกลับด้วยหน้านิ่งๆ
 
          แวบนึงซันก็คิดว่า เมื่อกี้ในห้องครัวเราเกือบจะจูบเจ้าบ้านั้น เพราะคิดว่ามันน่ารักขึ้นมาอีกและ โอ้ยเราต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ ตั้งสติหน่อย มันเป็นอาหารแค่มนุษย์เห็นแก่ตัว เผลอใจเมื่อไหร่จะโดนหักหลังได้
 
          เวลาผ่านไปจนงานเลิก แขกต่างแยกย้ายกันเดินทางกลับ เหลือก็แต่แขกที่เป็นหญาติใกล้ชิดเท่านั้นที่พักภายในบ้าน  พวกคุณชายช่วยกันเก็บกวาดบริเวณห้องโถงที่จัดงาน  ท่านแม่ก็มีนัทที่พาไปพักผ่อนที่ห้องและค่อยอยู่ดูแลเทคแคร์ไม่ห่าง  ส่วนรินที่กำลังล้างอุปกรณ์ทำขนม และแก้ว รวมถึงจานชามต่างๆ อยู่ในครัวเพียงลำพัง
 
“ทำอะไรอยู่หรอ??” เสียงที่คุ้นหู และหน้าหวาดกลัวสำหรับริน ดังขึ้นจากทางด้านหลังอีกครั้ง
 
โปรติดตามตอนต่อไปน่ะค่ะ