ทุ่มสุดใจหนุ่ม Vampire

          ทางด้านโชกับเซฟก็พาโจมาทำแผลในห้องนั่งเล่น

“ทำไม พี่โยต้องโกรธขนาดมาต่อยผมเลยเนี้ย?? ก็แค่มนุษย์ ที่มีเลือดพิเศษเองอ่ะ” โจพูดขณะที่โชกำลังทำแผลให้อยู่

“แกรู้ได้ยังงัย?  ว่ารินมีเลือดพิเศษ หา!!!!” โชกระชากคอเสื้อของโจ ถามหาความจริง

“ก็แค่ชิมไปนิดเดียวเอง!! แต่สติเนี้ยหลุดเลยอ่ะ เกือบปล้ำไปแล้วงั้ย!” โจพูดไปหัวเราะไปเหมือนเป็นเรื่องสนุก

“โจ!!นี่แกอยากตาย!! จริงๆใช่มั้ย” โชที่ทั้งอ้อนโยนกลับพูดขึ้นด้วยสายตาที่เย็นชา 

“ไม่ๆ ไม่พูดแบบนั้นแล้วครับ  ผมขอโทษ!!” โจถึงกลับยกมือไหว้โช ด้วยความกลัว เพราะถึงโชจะใจเย็นมีเหตุณ์ผลกว่าโยมากแค่ไหน แต่ถ้าโกรธขึ้นมามันก็ไม่ได้ต่างกับโยนักหรอก

“เออ! แล้วอย่าลืมไปขอโทษรินรินซ่ะด้วยล่ะ  เพราะคนที่ค่อยดูแลเซฟแทนนายที่ออกไปเที่ยวเล่นน่ะ ก็รินรินน่ะ และที่สำคัญ   รินรินเป็นคนพิเศษและสำคัญมากของครอบครัวพวกเรา ห้ามแตะต้องอีกเป็นครั้งที่ 2” โชกลับมาทำแผลต่ออีกครัง

“ทำไมมนุษย์ถึงสำคัญขนาดนั้น ถึงจะมีเลือดที่หาอยากก็เหอะ ผมเนี้ยไม่เข้าใจพวกพี่เลยว่ะ ” โจยังถามต่อ

“โจ!! ถ้าแกได้รู้จักรินรินจริงๆ แกก็จะรู้เอง แต่หลังจากนี้แกเตรียมหน้าไว้โดนชกอีกหลายหมัดเลยล่ะ เพราะถ้า พี่กัส พี่ซัน  โอโซน  รู้เข้าแกไม่รอดแน้” โชเอานิ้วจิ้มๆไปที่หน้าผากของโจ  ซันก็เดินเข้ามาได้ยินเรื่องที่คุยกันอยู่พอดี

“เรื่องมันเป็นแบบนี้นี่เอง ถึงว่าทำไมโยมันถึงโกรธขนาดนั้น โจแก!! ” ซันต่อยเค้าที่หน้าของโจอย่างจัง

“โจ!! ถ้ารินหายกลัวแกเมื่อไหร่  ก็รีบไปขอโทษรินเค้าซ่ะด้วยล่ะ” ซันพูดก่อนที่จะรีบเดินไปที่ห้องของริน ซันเอาแต่คิดว่าถ้ารู้ว่าเกิดเรื่องแบบนี้ จะไม่ปล่อยให้รินต้องอยู่คนเดียวเด็จขาด

“ริน!!!  รินครับของผมเข้าไปน่ะ…....ริน!!!ริน……. รินครับ!!!!” ซันเรียกรินอยู่หลายครั้งแต่ก็ไม่มีเสียงตอบรับใดๆกลับมา

            Vampire ไม่สามารถเข้าห้องของรินได้ ถ้าไม่ได้รับการอนุญาตจากริน   Vampireแค่จับลูกบิดประตูก็ต้องเจอกลับไฟที่รุกโชเผาไหม้มือนั้นจนกว่าจะยอมออกห่างจากประตู 

“ฟู้!!! โอ้ย!......” ซันตัดสินใจเปิดประตู เค้าต้องกลั้นเสียงไว้ด้วยความเจ็บปวด 

            ซันพยายามเปิดประตูอยู่นาน จนกระทั้งประตูเปิดออก ซันรีบแทรกตัวเข้าไปก่อนที่ประตูจะปิดลง  เค้าได้ยินเสียงน้ำดังออกมากจากห้องน้ำ ทำให้ซันรู้ได้ทันทีว่าริน ต้องอยู่ในนั้น ซันรีบเดินไปดูก็พบรินที่นอนอยู่กลับพื้นตัวเปียกโชกไปด้วยน้ำจากฝักบัวที่เปิดอยู่ ซันรีบเข้าไปอุ้มตัวรินออกมา

“ริน!!  รินครับ!!  ริน!!!............ช่วยไม่ได้น่ะ เปลี่ยนชุดแล้วพาไปที่เตียงให้ห่มผ้าอุ่นๆดีกว่า”   ซันว่าแล้วก็ทำทุกอย่าตามที่ตัวเองพูดไว้  พอซันว่างรินลงบนที่นอน ห่มผ้าให้เรียบร้อย ซันจูบลงที่หน้าผากของรินก่อนที่เค้าจะหมดแรง หลับไป

            รินที่สะลึมสะลือ พลิกตัวมาเจอกลับซันที่นอนหลับอยู่ข้างๆ ด้วยความตกใจ รินลุกพรวดขึ้นมานั่ง เลยทำให้มือของซันที่กอดตัวรินไว้หล่นกระแทกกับเตียง

“โอ้ย!!!” ด้วยความเจ็บ  ทำให้ซันถึงกลับตื่นทันที

“โทษ!!ครับ ซันผมไม่ได้ตั้งใจ  ว่าแต่มือซันไปโดนอะไรมาครับเนี้ย”  รินเห็นสภาพมือของซันที่ทั้งแดง ทั้งปวด บ้างจุดมีเนื้อที่ลอกออกมา อย่างกลับโดนไฟไหม้

“อ๋อ!! ฝืนเปิดประตูห้องรินน่ะ ไม่เป็นรัยหรอกเดี๋ยวก็หาย” ซันเอื้อมมือซ้ายมาลูบหัวริน แล้วยิ้ม

“ซันรอผมตรงนี้ แปบนึงน่ะครับ” รินรุกจากเตียงเดินเข้าห้องน้ำไป เค้าหยิบใบมีดโกนมากรีดที่มือของตัวเอง

“ซันครับ ถ้าผมจำไม่ผิด ดื่มเลือดของผมแล้วแผลจะหายไว้ขึ้นใช่มั้ยครับ”  รินเดินออกมาจากห้องน้ำ

“ก็ใช่แหละ แต่ไม่เป็นรัยหรอกริน” ซันหันไปหารินก็เจอกลับริน รินยื้นมือที่เต็มไปด้วยเลือดให้กลับเค้า

“รินทำอะไรเนี้ย  ถ้าเกิดเลือดไหลไม่หยุดจะทำยังงัย” ซันรีบร้อนเลียแผลให้ริน ด้วยความเป็นห่วง

“ก็ผมไม่อยากให้ซันต้องเจ็บนี่ครับ ถ้าเลือดผมมีประโยชน์ขนาดนั้น เชิญทานได้เลยครับ” รินพูดจบซันก็เงยหน้าขึ้นมามองริน

“ซัน!! ซันครับ!!! ตาคุณ เปลี่ยนเป็นสีแดงข้างนึงแล้วน่ะครับ”  รินที่ตกใจกลับสีตาข้างขวาที่เปลี่ยนไป ซันได้ยินดังนั้นก็ชะงักตัวเองเอาไว้  แล้วดึงรินลงมากอดไว้ในอ้อมแขนของเค้า

“ขอโทษน่ะริน  อาจจะเหลือลอยแผลนิดหน่อย แต่ถ้ามากว่านี้ ชั้นอาจจะคุมสติไม่อยู่ งั้นชั้นขอตัวไปสงบสติอารมณ์และทำแผลที่มือก่อนน่ะ” ซันจูบเข้าที่หน้าผากและริมฝีปากของรินอย่างอ้อนโยน ก่อนที่ซันจะเดินออกจากห้องไป

“ก๊อก!!!!! รินริน   รินครับ” ซันออกไปได้ไม่นาน พี่กัสกับโอโซนก็มาเคาะประตูกันอย่างโวยวาย

“ครับๆเข้ามาได้” สิ้นเสียงของริน  พี่กัสที่ฟุงเข้ามากอดรินไว้จนรินแทบหายใจไม่ออก ส่วนโอโซนนี่เดินตรวจดูรอบๆตัวรินอย่าระเอียดเลยทีเดียว

“รินไม่เป็นอะไรใช้มั้ย” โอโซนถามอย่างรีบร้อน

“ไม่ได้โดนโจขืนใจใช่มั้ย รินริน” พี่กัสถามต่อในทันที

“ผมไม่เป็นรัยจริงๆครับ  ถึงจะเกือบโดนขืนใจก็เถอะ  แต่โย โช ก็เข้ามาช่วยไว้ทันครับ ผมเลยไม่เป็นรัย” รินยิ้มให้พี่กัสกับโอโซนที่ทำหน้าเครียดอยู่

“โอโซน พี่ว่าที่เราทำไปกับเจ้าโจ  ยังไม่สาสมกับสิ่งที่มันทำเลยน่ะ” กัสที่กำลังจะลงไปข้างล้างอีกครั้ง

“ผมก็ว่างั้นว่ะ พี่กัส จัดอีกสักรอบดีกว่า” โอโซนรีบเห็นดีเห็นงามด้วย

“เดี๋ยว!!!!!ครับทั้งสองคน  นี่ก็จะถึงเวลางานเริ่มแล้วน่ะครับ ผมว่ารีบไปแต่งตัวกัน ไม่ดีกว่าหรอครับ อย่าไปทำเค้าเลยน่ะครับ” รินที่คว้าแขนของพี่กัสกับ โอโซนเอาไว้แน้น

“ก็ได้ ตามใจรินแล้วกัน งั้นผมรีบไปแต่งตัวก่อนน่ะ” โอโซนเข้ามาจูบที่แก้ม แล้วก็วิ่งออกจากห้องไป

“ถ้ารินรินว่างั้น พี่ก็ไม่ทำและ” พี่กัสหันกลับมา ใช้มือช้อนคางของรินขึ้นและประกบริมฝีปากเข้ากับปากของริน ลิ้นร้อนของพี่กัสค่อยๆแทรกเข้ามาระหว่างริมฝีปากทั้งสองของริน ทำให้รินตกใจจนทำตาโต  พี่กัสถอนจูบออกพร้อมยิ้มให้ ก่อนที่จะจุ๊บลงที่ริมฝีปากของรินอีกครั้ง แล้วเดินจากไป 

รินที่เริ่มรู้สึกตัวว่า ทำไมทุกการสัมผัสที่ได้รับจากพวกคุณชายทำให้เค้าอบอุ่นใจมาก แต่สัมผัสจากโจทำให้เค้ารู้สึกหวาดกลัว รินที่กำลังคิดนู้นนี่ในคณะที่จัดขนมอยู่นั้น

“ริน!!!”  รินเงยหน้าขึ้นตามเสียงเรียก ก็พบกลับคุณชายทั้ง 6 ที่ใส่สูทจัดเต็มทั้ง ชุด หน้า ผม ทำให้หัวใจของรินเกิดเต้นโครมครามขึ้นมาอย่างผิดจังหวะ

          ด้วยเหตุนี้ทำให้รินรู้ตัวในทันทีว่า เค้าคงชอบคุณชายขึ้นมาจริงๆ  แล้วคุณชายที่เค้าชอบคือคนไหนจากทั้ง 6 คนล่ะ

โปรติดตามตอนต่อไปน่ะค่ะ