ทุ่มสุดใจหนุ่ม Vampire

           “เพี้ย!!!! แค่ตบก็พอและตัวแค่เนี้ย ไม่ต้องถึงกับต้องต่อยหรอก” มือใหญ่ๆ ตบเข้าที่หน้าของรินอย่างจัง   รินถึงกลับทรุดตัวลงไปนั่ง  รินนั่งอึ่งอยู่อย่างนั้นเพราะความกลัว

            รันที่ยื่นกดน้ำอยู่นั้นได้ยินเสียงคนโว้ยวายเลยหันไปมอง  สิ่งที่เค้าเห็นคืนรินที่โดนตบซะร่วง  รันรีบวิ่งกลับไปหาริน  แค้อึดใจเดียวรันก็มายื่นอยู่ตรงหน้าของรินแล้ว

“อย่าหาเรื่องมาให้  ได้ป่ะว่ะ” รันหันมาพูดกับริน

“แกเป็นคัยว่ะ อย่ามาเสือกดีกว่าว่ะ”

“ไอ้เนี้ยมากับชั้น  ถ้าพวกแกไม่อยากเจ็บตัวก็ไปซ่ะ” รันพูดจบหนึ่งในพวกนั้นก็พุ่งเข้ามาต่อยรัน แต่รันก็หลบแล้วต่อยสวนกลับทันที  รันจัดการเจ้าพวกนั้นไม่ถึง 5  นาทีด้วยซ้ำ ความรวดเร็วของรัน ทำให้เจ้าพวกนั้น ตอบโต้อะไรกลับไม่ได้ เลยต้องยอมล่าถอยไป

“เป็นงัยล่ะ! ปากแตกมั้ย  ทำเก่งดีนักนิ” รันจับหน้ารินหันไปมา สภาพภายนอก ปากไม่แตก แค่หน้าแดงเท่านั้น

“ผมไม่เป็นรัย” รินพูดแบบไม่เปิดปากสักนิด

“อ้าปากดิ!!  โห!! กลิ้นเลือดนายนี่มันหอมดีชะมัดเลยน่ะ” ในปากของรินมีแต่เลือด  

“ผมไม่เป็นรัยเดี๋ยวมันก็หาย แค่นี้เอง” รินพูดงุบงิบๆ

“โอ๊ย!! ฟังไม่รู้เรื่องโว้ย!!  เขียนมา” รันยื่นมือให้รินเขียน  รินทำหน้างง

“เขียนบนมือเนี้ย เข้าใจมั้ย?  ซื่อบื้อจริง!!” รินเลยเขียนไปว่า เดี๋ยวก็หาย

“ชิ! อวดเก่งอีก ไปซื้อของได้และไป กลับช้าเดี๋ยวโดนพี่กัสบ่นหูดับ”

            ระหว่างที่รินเดินเลือกซื้อวัถุดิบอยู่นั้น  รันก็เผลอมองตามรินโดยไม่ระสายตา จนคิดไปว่า เจ้าซื่อบื้อ นี่คงไม่หักหลังพวกเราหรอกมั่ง  ไม่ๆมนุษย์ก็เหมือนกันหมดเห็นแก่เงินทั้งนั้นและ เจ้านี้ถ้ามีคนเอาเงินมาซื้อตัวก็คงไป

            เมื่อตอนพวกคุณชายยังเด็กๆกันอยู่ นัทเคยพาพี่เลี้ยงที่เป็นมนุษย์ที่มีเลือดพิเศษเหมือนริน เข้ามาอยู่ในบ้าน  แรกๆเค้าก็ดีกับพวกคุณชายมาก จนคิดว่าเค้าเป็นคนในครอบครัว และคงไม่จากไปไหน  แต่แล้วพอมี Vampire คนนึงมายื่นขอเสนอให้เค้าเป็นจำนวนเงินที่มากพอจะอยู่สบายไปทั้งชีวิต เค้าก็ไม่รีรอที่จะไปโดย ทิ้งคำพูดที่น่ารังเกลียดไว้ว่า

“โชคดีจริงๆ ที่มีข้อเสนอดีๆมา  รู้ไว้ซ่ะด้วยชั้นน่ะเกลียดเด็กอย่างพวกแกจะตายไป หลุดพ้นจากพวกแก 6 คน เนี้ยโชคดีสุดๆไปเลยว่ะ” สุดท้ายเค้าก็แค่ต้องการเงิน  เพราะพวกมันหิวเงิน มันเป็นแค่อาหารเท่านั้น

“เอ่อ!! ได้ของครบแล้วครับ” รินพยายามพูด แต่ก็เจ็บแผลในปาก เลยพูดออกมาอู้อี้ๆ  รันสายหน้าก่อนยืนมือให้

รินเขียน  รันเอาของไปจ่ายเงินก่อนที่จะเขนของมาที่รถ รินก็เดินตามมานิ่ง

“ไปนั่งรอในรถดิ ยืนมองอยู่ได้ เดี๋ยวยกเองหมดเนี้ยแหละ” รันไร้รินให้ขึ้นรถ 

“หันหน้ามาดิ” รันเอาผ้าเย็นแปะลงบนแก้มริน ข้างที่โดนตบ

“ประคบไว้ มันจะได้ไม่บวม คาดเข็มขัดดีๆด้วย” รินพูดก่อนที่จะเหยียบคันเร่ง  รถออกตัวไปด้วยความเร็ว   รินรีบก้มหน้าหลับตา มือทั้ง 2  ข้างจับอยู่ที่ขมับ

“โทษน่ะ รู้ว่าไม่ชอบให้ขับเร็ว คือพวกมันมาดักจะเล่นงานเรา แต่ก็แค่นักเลงกระจอกกับรถห่วยๆ แปบเดี๋ยวก็สลัดหลุดและ”  รันพูดและหันมามองริน ก็พบว่ารินนั่งหดตัวงออยู่บนเบอะ  รินไม่ตอบสนองอะไรทั้งสิน

“ทนหน่อยแล้วกันแค่แปบเดี๋ยว” รันเริ่มจะเป็นห่วง เมื่อเห็นอาการตัวสั่นของริน  ไม่นานนักก็กลับมาถึงบ้าน เพราะแค่พริบตาเดี๋ยวที่รินเหยียบคันเรง  ก็สลัดนักเลงพวกนั้นหลุดไม่เห็นฝุ่น

            รันลงมาจากรถจนขนของเข้าบ้านไปจนหมดแล้ว แต่ก็ไม่มีวี่แวว ว่ารินจะลงมาจากรเลย รันเลยเดินเข้าไปดู รินที่นั่งตัวสั่นระริกไม่หยุดในท่าเดิมเลย

“นี่ลงจากรถได้แล้วน่า  ถึงบ้านนานและ” รินไม่มีปฏิกิริยาตอบรับอะไร กับคำพูดของรันเลย รันจับแขนรินคิดจะรากรินลงมาจากรถ

“มะ….ไม่!!  ไม่!! ปล่อยผม!  พี่ละ  พี่ครับพี่อยู่ไหร่พี่”  รินที่สติแตก หันซ้ายหันขาวเพื่อมองหาพี่ชาย

“พี่ที่ไหนไม่มีหรอก เค้านอนกันหมดแล้วอย่าเสียงดังได้ป่ะว่ะ”รันดึงรินออกมายื่นนอกรถจนได้

“ไม่!!!! ปล่อย!! ปล่อยผม!! ผมจะไปหาพี…..” รันดึงรินเข้ามากอดไว้ก่อนที่จะจูบลงที่ริมฝีปากของริน หวังว่าจะให้รินสงบลง แต่รินก็ยังพยายามดิ้นขัดขืน รันจึงแทรกลิ้นร้อนของเค้าเข้าไปในโพลงปากของริน  ลิ้นร้อนของรันลุกล้ำเข้าไปจนทั่วโพลงปากของริน  โดยเฉพาะตรงแผลในปากรันแน่นเป็นพิเศษเพื่อรักษาบาดแผล  ลิ้นร้อนของรันเกี่ยวพันกับลิ้นของรินไปมา…………….  

ระหว่างที่รันกำลังจูบรินอยู่อย่างดูดดื่มนั้น ที่ประตูบ้านก็มีใครสักคน ยื่นแทรกตัวอยู่ในความมืด

โปรติดตามตอนต่อไปน่ะค่ะ