ทุ่มสุดใจหนุ่ม Vampire

“พี่ๆ ตัวอุ่นจัง ครับ!!” เด็กตัวเล็ก น่าตาน่ารักที่ขวดนมยังคาปาก ส่วนมือก็ยังอุ้มน้องหมีอยู่นั้น เป็นใครกันน่ะ

“เซฟ!!!!” ทั้งซันทั้งพี่กัสต่างพูดขึ้นพร้อมเพียงกัน

“เอ่อ….. คือว่า…โจมัน เอาเซฟมาทิ้งไว้  แล้วหายหัวไปเลย อ่ะพี่กัส” โชเดินตามเซฟเข้ามาพร้อมกับโย

“เอางัยดีอ่ะพี่กัส พวกเรายังมีงานที่ต้องทำเหลืออยู่เลยน่ะ” โยของความคิดเห็นจากกัส

“เดี๋ยวผมดูเค้าให้เองครับ” รินเสนอตัวทันทีเพราะเค้าเองก็ชอบเด็กอยู่แล้วด้วย

“เซฟครับ เซฟชอบพี่เค้ามั้ย” ซันที่เดินมานั่งยองๆอยู่หน้าเซฟ ที่ยังไม่ยอมปล่อยแขนของรินเลย

“ชอบครับ!! ชอบมาม๊า!!” เซฟยิ้มหวานเรียกรินว่ามาม๊าซะงั้น

“งั้นเซฟ ห้ามบอกใครว่ามาม๊ารินตัวอุ่นน่ะครับ ไม่งั้นคนอื่นจะมาแย้งมาม๊าไปน่ะ เซฟทำได้มั้ยครับ” ซันเข้าใจพูดให้เซฟยอมทำตามแต่โดยดี   รินที่ได้ยินเซฟเรียกตนว่ามาม๊าก็ดีใจอยู่เล็กๆเหมือนตัวเองมีลูกเลย สรุปแล้วจนเช้าเซฟก็นอนอยู่ที่ห้องของริน ส่วนโจไม่มีวี้แววว่าจะกลับมาเลยสักนิด

            โจกับเซฟเป็นพี่น้องกัน ทั้ง 2 คน ไม่เคยได้เจอหน้าพ่อแม่ เพราะพ่อแม่ของพวกเค้าหายตัวไปหลายปีแล้ว  ตอนนี้อาศัยอยู่กับคุณย่า ที่มางานในครั้งนี้ก็มาเป็นตัวแทนของคุณย่า

“งานเสร็จหมดแล้วหรอครับ” รินที่กลับมาถึงบ้านก็ตกใจว่า  ทำไมทุกคนมาอยู่ร่วมกันที่ห้องนั่งเล่น

“จัดตกแต่งเสร็จหมดแล้วล่ะ เรื่องอาหารนัทก็สั่งจากภัตตาคารแล้วเรียบร้อย ส่วนเรื่องของหวานก็คงต้องรบกวนรินละน่ะ” ซันตอบ

“ไม่รบกวนหรอกครับ  ผมจะทำให้สุดฝีมือ ไม่ให้ขายหน้าแน่นนอนครับ” รินเอกก็กะจะทำขนมหวานเองตั้งแต่ต้นอยู่แล้วเพราะจะได้ช่วยประหยัดค่าใช้จ่ายไปด้วยในตัว

“วันนี้เลยเป็นวันพักผ่อนของพวกเราล่ะ” โอโซนพูดขึ้นมาเลยทำให้ รินนึกถึงรัน แปลว่าโอโซนพารันมาที่นี่แล้วอย่างนั้นหรอ

“มาม๊า!!!!!”เซฟที่กำลังนอนเล่นอยู่กับคู่แฝดที่หน้าทีวี ลุกวิ้งมาหารินทันที

“ครับ มาม๊ากลับมาแล้ว” รินที่เผลอแทนตัวเองว่ามาม๊า

“แน้!!!!!!!!!!!!” คู่แฝดรวมทั้งโอโซนส่งเสียงแซวรินกันใหญ่

“อย่าเเซวสิ ครับ” รินที่รู้สึกตัวก็น่าแดงก่ำไปหมด

“หึ!! ทำเป็นแทนตัวเองว่า มาม๊า จะเป็นแม่บุญทำให้เจ้าเซฟมันรึงัย จะไปได้สักกี่น้ำ อย่ามาทำให้สะอิดสะเอียนหน่อยเลย” รันที่ยื่นฟังอยู่หน้าประตู ห้องนั่งเล่นพูดด้วยความไม่พอใจ

“พี่รันให้มันน้อยๆหน่อยเหอะพี่ คราวที่แล้วนี่ยังไม่เครียเลยน่ะ”ซันทนฟังไม่ได้เลยพูดสวนกลับไป

“อย่ามาว่า มาม๊าเค้าน่ะ” เซฟพอเห็นรินโดนว่าก็เดินเข้าไปต่อว่ารัน

“คือ…ถ้าคุณไม่ชอบผมก็ไม่เป็นรัยครับ ผมจะพยายามไม่สร้างปัญหาให้คุณ” รินทนกับคำพูดไม่ได้เช่นกัน  ถึงรู้ว่าเค้าเกลียดก็เถอะ  แต่ก็ไม่เห็นจะต้องพูดต่อหน้าเด็กเลยนิหน่า

“ชิ!! กะอีแค่อาหาร” รันทิ้งท้ายไว้ก่อนที่จะเดินขึ้นไปที่ห้องของเค้า

“รินริน อย่าคิดมากเลยน่ะ พี่รันแกก็เป็นแบบนี้แหละ”โชเห็นสีหน้ารินไม่ค่อยดีเลยพูดขึ้นด้วยความเป็นห่วง

“ช่ายๆโชพูดถูก พี่รันก็เป็นแบบนี้มาตั้งนานแล้วแหละ พี่รันเค้าไม่ค่อยไว้ใจใครง่ายๆตั้งแต่เมื่อก่อนแล้ว”โยพูดออกมาแบบนั้นเลยทำให้รินคิดว่า อ๋อ!!เป็นเพราะเค้าไม่เปิดใจให้ใครว่างั้น

“มาม๊าไปเล่นกับเซฟน่ะครับ”เซฟดึงแขนรินให้ไปเล่นด้วยกัน

“เซฟครับ เดี๋ยวมาม๊าไปอาบน้ำก่อนน่ะ” รินที่พึ่งกลับมาเหงื่อเต็มตัวไปหมด

“ครับ เซฟไปเล่นกับปาป๊า ก่อนก็ได้” เซฟยิ้นแล้วเดินกลับไปหาโชกับโยที่นอนอยู่หน้าทีวี

“อะไรเมื่อกี้ได้ยินปาป๊าด้วย ใครเป็นปาป๊าห่ะ” กัสที่พึงตื่นเดินงัวเงียเข้าห้องมา

“ครับนี่งัย! ปาป๊าของเซฟ แยกร่างได้ด้วย” เซฟชี้ไปที่ฝาแฝดโชโย เลยทำให้เจ้าคู่แฝดทำหน้าเยอะเย้ยกัสกันใหญ่ 

“เซฟครับ! ให้พี่กัสเป็นปาป๊าด้วยคนน้าครับ” กัสเข้ามานั่งยองๆข้างหน้าเซฟ

“ไม่เอาอ่ะ  เซฟมีปาป๊า 2 คนก็พอแล้ว” เซฟลุกไปนั่งค่อมอยู่บนตัวของโยที่นอนคว่ำอยู่

“ทำไมอ่ะเซฟ พี่ดีกว่าแฝดนรกนั่นตั้งเยอะ” กัสถึงกับหงายเงิบก้นจ้ำเบ้ากับคำตอบของเซฟ

“ฮึๆ!!! งั้นผมขอตัวไปอาบน้ำก่อนน่ะครับ เดี๋ยวต้องออกไปซื้อของเตรียมทำขนมพรุ่งนี้อีก” รินถึงกับกั้นขำไม่อยู่ กับความน่ารักของเซฟ  

“รินรินอะ อย่าหัวเราะพี่ดิครับ พี่แค่อยากเป็นปาป๊าคู่กับมาม๊ารินนี่หน้า”กัสเดินเข้ามาจะกอดริน

“ผมรีบไปอาบน้ำก่อนน่ะครับ” รินรีบเดินออกไปทันที ทำให้กัสกอดวืดไปเลยทีเดียว

รินที่นึกขึ้นได้ว่าพรุ่งนี้ต้องเตรียมขนมไว้ร่วงหน้าก่อน แต่อุปกรณ์ก็ยังไม่ได้ซื้อเลย รินจึงรีบร้อนขึ้นไปอาบน้ำ แต่งตัว

            กัสที่เสียใจกับคำตอบของแซฟ และยังวืดไม่ได้กอดริน เลยเดินโซเซไปหาของกิน ที่รินทำแช้ฟีสไว้ให้ในตู้เย็น  กัสเริ่มคิดว่าจะให้ใครไปเป็นเพื่อนรินซื้อของดี เพราะตอนนี้ก็มืดแล้วด้วย  จะให้โอโซนไปก็ไม่ได้มีคดีเคยลวนลามรินมาก่อน  จะให้เจ้าคู่แฝดก็หมั่นใส้มัน ปาป๊า มาม๊า ชิไม่เอาๆ  ซันนี้ไม่ต้องพูดถึงรายนั้นไม่ชอบถือของหนัก  ส่วนตัวเองก็ยังมีงานค้างอยู่เต็มโต๊ะที่ต้องรีบเครียให้เสร็จก่อนวันงาน ขณะที่คิดไตร่ตรองอยู่นั้น  ก็เจอเข้ากับรันที่กำลังยื่นกินน้ำอยู่

“ไหนเจ้าพวกนั้นบอกว่าแกเข้าห้องไปแล้วไม่ใช่งัย?” กัสทักทันทีที่เดินเข้าครัวมา

“ก็ลงมากินน้ำเนี้ย หิวน้ำ” รันยกขวดน้ำให้กัสดูเพื่อยื่นยันว่า ก็แค่ลงมากินน้ำจริงๆ

“เออ! รันแกว่างใช้ป่ะ” กัสถามรันที่กำลังจะเดินหนี้ไป รันชงักกับทำถามแต่ก็ยังหันมาพยักหน้ารับ

“งั้น!! ช่วยขับรถพารินรินไปซื้อของด้วยน่ะ”กัสยิ้นหวานให้รัน เพราะมีรันเพียงคนเดียวที่ไม่ค่อยสนใจริน

“ทำไมต้องเป็นผมล่ะ!!!!!” รันได้ยินดังนั้นก็เถียงเสียงดัง

“จะเสียงดังทำไมเนี้ย! ก็แค่ขับรถไปส่งกับช่วยถือของแค่เนี้ย นี่เป็นคำสั่งจบน่ะ”กัสเริ่มออกคำสั่งเพราะรู้ว่ารันไม่เคยกล้าหือกับคำสั่งของตนเลยสักครั้ง

“ครับๆ แค่ไปก็พอใช้ป่ะ” รันเดินออกไปนั่งรอหน้าบ้าน 

ไม่นานนักรินก็ลงมาจากข้างบน กำลังจะเดินแวะเข้าห้องนั่งเล่นไปบอกทุกคนว่าจะไปซื้อของ ก็เจอกัสที่ยืนรออยู่ที่หน้าห้อง กัสบอกกับรินว่าให้ออกไปเงียบๆเพราะว่าเดี๋ยวเซฟจะร้องขอตามไปด้วย รินเลยเดินออกจากบ้านมาโดยที่ไม่ได้บอกใคร แต่ก็เจอรันที่ยื่นพิงรถคอยอยู่

“ ขึ้นรถ เดี๋ยวไปเป็นเพื่อน” รันชี้ไปที่รถ

“เดี๋ยวผมไปเองได้ครับ” รินพูดจบก็เดินเลยรถไป รันที่เห็นยังงั้นก็เดินตามมาคว้าแขนรินไว้

“บอกให้ขึ้นรถ พี่กัสสั่งให้ไปเป็นเพื่อนนาย ชั้นเองก็ไม่ได้อยากไปนักหรอก จบน่ะ”รันรากรินเข้าไปนั่งในรถ คาดเข็มขัดให้ก่อนที่ตัวเองจะเดินกลับไปนั่งที่คนขับ

“ขอโทษน่ะครับ ช่วยขับช้าๆได้ทั้ยครับ คือผมไม่ค่อยถูกกับความเร็วเท่าไหร่” รินที่เคยเห็นการขับรถของรันแล้วครั้งนึงจึงรีบบอกรันให้ขับช้าๆในทันที

“ชิ! เรื่องมากจริง” ถึงจะบ่นไปบ้างแต่รันก็ขับรถช้าๆ ตามคำขอของริน  ใช้เวลาอยู่นานกว่าจะมาถึงห้าง

            รินที่ลงมาจากรถก็ทรุดตัวลงกับพื้น หายใจถี่ หัวใจเต้นโครมครามด้วยความกลัว  รันที่ลงจากรถมาไม่เห็นริน ก็เดินอ้อนมาดูอีกฝั่ง เห็นรินนั่งยองๆอยู่ มือข้างนึงจับที่หัวมืออีกข้างก็จับที่หน้าอก

 “เป็นรัยมากป่ะเนี้ย? ลุกๆเดี๋ยวพาไปนั่งตรงนู้”รันเข้ามาพยุงริน ไปนั่งตรงม้านั่งข้างประตูห้าง

“ผมดีขึ้นแล้วครับ ได้กินน้ำสักหน่อยก็หายแล้ว” รินกำลังจะรุกไปซื้อน้ำ

“ไม่ต้องๆ เดี๋ยวไปซื้อให้ ถ้าไปล้มพับอีก ขี้เกลียดตามเก็บ” รันเดินตรงไปที่ตู้น้ำที่อยู่ถัดไปอีกประตูนึง

            ขณะที่รันกำลังยื่นเลือกน้ำอยู่ที่หน้าตู้กดน้ำนั้น ก็ไม่ได้ทันสังเกตุว่ามีวัยรุ่นกลุ่มหนึ่งเดินเข้ามาหาริน

“งัย! มานั่งทำอะไรอยู่คนเดียวเนี้ย สีหน้าดูเครียดๆน่ะ ไปเที่ยวกับพวกพี่ดีกว่า” หนึ่งใน 5 คนที่ยื่นอยู่ตรงหน้ารินพูดขึ้น

“ไม่เป็นรัยครับ! ผมไม่ได้มาคนเดียว ที่สำคัญผมรอคนอยู่” รินตอบกลับไปทันที

“อย่าให้ต้องพูดมากน่า!! มาด้วยกันซะดีๆ” ผู้ชายคนนั้นเข้ามากระชากแขนรินอย่างแรงเพื่อให้ลุกขึ้น

“ตุ๊บ!!!! โอ๊ย!! เจ็บน่ะโว้ยไอ้บ้านิ เห็นหน้าสวยหน่อยอย่าคิดว่าไม่กล้าต่อยน่ะโว้ย” รินต่อยสวนเข้าที่หน้าของคนที่กระชากแขน  คนๆนั้นเริ่มโว้ยวายแล้วกำลังจะต่อยรินกลับ แต่คนสูงที่สุดใน 5 คน ก็เข้ามาห้ามไว้เสียก่อน

“เพี้ย!!!! แค่ตบก็พอและตัวแค่เนี้ย ไม่ต้องถึงกับต่อยหรอก” มือใหญ่ๆ ตบเข้าที่หน้าของรินอย่างจัง  

รินถึงกลับทรุงตัวลงไปนั่งที่เดิม  รินนั่งอึ่งอยู่อย่างนั้นพราะความกลัว

โปรติดตามตอนต่อไปน่ะค่ะ