ทุ่มสุดใจหนุ่ม Vampire

          กัสที่ค่อยๆจูบเลื่อนกลับมาตรงกลางท้องน้อยอีกครั้ง  มือทั้งสองข้างของกัสเองก็เลื่อนลงต่ำลงมาจนจับเข้ากับขอบกางเกงของริน

“ก๊อกๆ!! รินครับ ถ้าไม่รีบไปตอนนี้จะสายเอาน่ะครับ” นัทที่เห็นรินหายไปนานเลยขั้นมาตามที่ห้อง

“นัท!! นัทครับ เข้ามาช่วยผมที!!”  รินรีบตะโกนเรียกนัทให้เข้ามาช่วย

            นัทที่เปิดประตูเข้ามาถึงกับอึ่งกับภาพที่เห็นอยู่ตรง กัสที่หันมาตามเสียงประตูที่เปิดออก ทันทีที่นัทเห็นดวงตาสีแดงของกัส เค้าก็รีบเข้ามาล็อกตัวกัสให้ออกห่างจากริน

“รินรีบแต่งตัวเถอะครับ  เรื่องคุณกัสเดี๋ยวผมจัดการให้เอง” นัทพูดจบก็ลากกัสออกไปจากห้อง

            รินที่ยื่นตัวสั้นอยู่นั้น ถึงกลับทรุดตัวลงไปนั่งกับพื้น  แต่เมื่อหันไปดูนาฬิกาก็รีบร้อนออกจากบ้านไปในทันที

            หลังจากวันนั้นทุกคนต่างก็มีหน้าที่ต้องรับผิดชอบในการจัดสถานที่ ที่แตกต่างกันออกไป กัสที่มักจะคอยอยู่ใกล้ๆริน กับเอาแต่เก็บตัวอยู่แต่ในห้อง  ไม่ออกมาพบหน้าใครเท่าไหร่นัก โดยเฉพาะริน คอยสั่งการผ่านกระดานไวท์บอร์ดเพียงเท่านั้น ข้าวก็ไม่มากินพร้อมหน้ากันเหมือนแต่ก่อน ถึงช่วงนี้ทุกคนมีหน้าที่ต้องรับผิดชอบ  ไม่ค่อยมีเวลามากินข้าวพร้อมหน้ากันเท่าไหร่ แต่ทุกคนก็ยังพยายามมากินข้าวให้พร้อมหน้าพร้อมตากันให้มากที่สุด

“ก๊อกๆ!! พี่กัสครับ ผมเอาอาหารมาให้ครับ” รินที่ช่วงนี้จะยกอาหารมาให้กัสที่หน้าห้องเสมอเพราะความเป็นห่วง  แต่กัสก็ไม่เคยออกมาให้เห็นหน้าเลยสักครั้ง

“ครับ! รินรินวางไว้เลยเดี๋ยวพี่ออกไปเอาเอง” กัสตอบกลับขณะที่ตัวเองก็ยื่นอยู่ที่หน้าประตูของอีกฝังนึง

“เอ่อ!! พี่กัส ผมถามจริงๆน่ะ พี่ไม่ได้หลบหน้าผมใช่มั้ยครับ” รินตัดสินใจถามออกไปเพราะตั้งแต่เหตุการณ์วันนั้นนี่ก็ผ่านมา 5 วันแล้ว ที่รินไม่ได้เจอหน้ากัสเลย

“บ้า!!หรอครับ พี่ไม่ได้หรบหน้ารินรินหรอก พี่งานยุ่งน่ะครับ” กัสพูดไปแบบนั้น แต่ในใจกลับขอโทษรินซ้ำไปซ้ำมา

“ครับ!! พี่กัสก็อย่าหักโหมมาไปน่ะ กินข้าวให้หมดด้วยน่ะครับ ผมไปล่ะ” รินที่ได้ยินคำตอบของกัสก็รู้ได้ทันทีว่ากัสตั้งใจหลบหน้าตนจริงๆ  รินวางถาดข้าวไว้หน้าห้องก่อนที่จะออกไปโรงเรียนแต่เช้าตู่

            เย็นวันนั้นทุกคนตื่นขึ้นมาก็ต่างคนต่างทำหน้าที่ของตัวเอง ไม่มีใครทันสังเกตุว่ารินยังไม่ได้กลับบ้าน จนเวลาล่วงเลยไปจน 20.00 น. ซึ้นเป็นเวลากินข้าว

            โอโซนรู้สึกตัวทันทีที่ตัวเองเดินเข้ามาในครัว ว่ารินหายตัวไป  โอโซนจึงไปดูที่ห้องแต่ก็ไม่เจอ ไปดูในสวน รวมทั้งห้องสมุดก็ไม่เจอ โอโซนเริ่มใจไม่ดี 

“พี่กัสๆ รินน่ะ… รินยังไม่กลับบ้านมาเลยน่ะ เมื่อกี้ผมไปหาจนทั่วบ้านแล้วแต่ก็ไม่เจอ” โอโซนตัดสินใจมาบอกกับกัสที่หน้าประตูห้อง

“เดี๋ยวพี่ออกไปหาข้างนอกเอง” พูดจบกัสก็รีบร้อนออกไปโดยทันที

“โอโซนเกิดอะไรขึ้น ทำไมพี่กัสดูรีบร้อนออกไป” ซันที่ไปซื้อของกลับมา สวนกับกัสรีบร้อนออกไป

 “รินยังไม่กลับมาเลย พี่ซัน  ผมว่าจะออกไปตามที่บาร์ที่รินเคยทำงานอ่ะ” โอนโซนพูด

“เดี๋ยวพี่ไปเอง อย่าให้เรื่องนี้รู้ถึงหูเจ้าแฝดโชโยน่ะ เดี่ยวจะวุ่นวายไปกันใหญ่” ซันส่งของให้โอโซน ก่อนจะรีบตรงไปที่บาร์ของพี่อาร์ตกับพี่โอ๊ค   กัสที่ออกมาก่อนตอนนี้กำลังรีบตรงไปที่โรงเรียน

          ตกเย็นรินที่ยังไม่อยากกลับบ้าน เลยตัดสินใจมานอนตากรมอยู่บนดานฟ้าของโรงเรียน พร้อมคิดถึงเหตุการที่ผ่านมา

            ผลพยายามทำตัวปกติเวลาอยู่ที่บ้าน แต่จริงๆแล้วผมน่ะ คิดมากเรื่องที่พี่กัสหลบหน้าผม  อาจจะเป็นเพราะเหตุการณ์วันนั้น ถ้าถามว่าผมโกรธมั้ย  ผมตกใจมากกว่าเพราะไม่คิดว่าพี่กัสจะจู่โจมโดยที่ไม่ฟังผมเลยมากกว่า  เย็นวันนั้นนัทก็มาอธิบายให้ผมฟัง  ว่า  Vampire ที่ดูเลือดจากมนุษย์โดยตรง จะอยากมีเพศสัมพันธ์กับมนุษย์คนนั้น เพราะการมีเพศสัมพ้นธ์กันจะทำให้เลือดหอมหวานมากยิ่งขึ้น นัทบอกว่า Vampire  ที่ดวงตาเปลี่ยนเป็นสีแดง เพราะพวกเค้าขาดสติ  ให้ผมพยายามอย่าเข้าใกล้

            พี่กัสเองก็ขาดสติเหมือนกัน เพราะได้ดืมเลือดจากบาดแผลของเราโดนตรง ก็ไม่ต่างกับการดูดเลือก และในกรณีที่เป็นเลือดพิเศษ ก็จะส่งผลแรงขึ้นเท่าตัว ถ้าควบคุมสติไว้ไม่ดีพอ ก็อาจทำอะไรรุนแรง อธิเช่น อาจบังคับขืนใจให้มีเพศสัมพันร่วมกันได้  ส่วนในกรณีของโอโซนเพราะอายุยังไปถึง 16 ปี ถึงแม้ว่าอีกไม่กี่เดือนก็จะ 16 แล้วก็เถอะ  แล้วไหนจะพรุ่งนี้ที่ญาติๆของพวกเค้า ก็จะทยอยกันมารอร่วมงาน ที่จะจัดขึ้นในวันเสาร์นี้  ผมจะต้องทำตัวให้ไร้ตัวตนมากที่สุด  ไหนจะคุณรันอีก เฮ้ย!! รายนี้ผมเนี้ยไม่รู้จะทำตัวหรือรับมือยังงัยกับเค้าเลย เอาเป็นว่าไม่โผล่หน้าไปให้เค้าเห็นก็คงจะดีกว่ามั้ง แค่คิดก็เหนื่อยแล้วครับ  รินที่คิดเรื่องโน้นเรื่องนี้ไปเลื่อย ก็ผลอยหลับไปโดนไม่ทันรู้ตัว

“รินรินๆ ตื่นได้แล้วน่ะครับ” กัสที่ตามหารินจนมาถึงดานฟ้าเห็นรินนอนขดเพราะความหนาวอยู่จึงรีบเข้ามาปลุก

“อืม……….”รินงัวเงียตื่นขึ้นมาเห็นกัสอยู่ตรง ก็รีบคว้าแขนมากอดไว้จนแน้น

“รินริน เราต้องรีบกลับบ้านได้แล้วน่ะ พวกนั้นคงเป็นห่วงรินรินกันแย้แล้ว”กัสบอกกับริน

“ถ้ากลับบ้านไป พี่กัสจะไม่หลบหน้าผมแล้วใช้มั้ยครับ”

“พี่ก็ไม่ได้หลบหน้ารินรินสักหน่อย…”กัสพูดยังไม่ทันจบดีรินก็พูดขึ้นมา

“เพราะเรื่องวันนั้นใช้มั้ยครับ พี่กัสเลยหลบหน้าผมแบบนี้  ผมรู้เรื่องทั้งหมดแล้วน่ะ และผมก็ไม่ได้โกรธ  พี่กัสอย่าหลบหน้าผมเลย มันเหงาน่ะพอไม่มีพี่กัสมาอยู่ข้างๆแบบนี้” รินพูดขณะที่น้ำตาก็คลอเบ้า

“พี่ขอโทษน่ะรินริน  ตั้งแต่วันนั้นพี่อยากขอโทษรินรินมาโดยตลอดเลย พี่ขอโทษน่ะครับ” กัสแกะมือรินออกจากแขนมาจับไว้ทั้ง 2 ข้าง

“ครับ”รินตอบรับพร้อมกับน้ำตาที่ไหลออกมา

“ไม่เอาน่ารินริน อย่าร้องไหลน่ะครับ” กัสก้มลงจูบที่ตาของริน ก่อนที่จะเผลอตัวจูบเข้าที่รินฝีปากของริน

“อ่ะ!! พี่ขอโทษๆ” กัสรีบขอโทษยกใหญ่

“ไม่เป็นรัยหรอกครับพี่กัส ผมสบายใจและ เรากลับบ้านกันเถอะครับ” รินพูดจบก็หันมายิ้มให้กัส

“ง่า! จะให้พี่ห้ามใจยังงัยในเมื่อรินรินน่ารักแบบนี้” กัสอุ้มรินขึ้นด้วยท่าเจ้าสาวก่อนที่จะรีบตรงกลับบ้าน

“พี่กัส!!!! ไม่เอาครับอุ้มท่าเนี้ย!!!!!!!!” รินร้องโวยวายแต่ก็ไม่มีคำพูดตอบกลับมา นอกจากลอยยิ้มและเสียงหัวเราะของกัส ที่กลับมาเป็นพี่กัสคนเดิมเสียที

            ถึงหน้าบ้านกัสก็ปล่อยรินลง ก่อนที่ตัวเองจะเดินเข้าบ้านอย่างหน้าชื่นตาบาน

“พี่พารินริน กลับมาแล้วจร้า!!” กัสเดินไปนั่งโซฟาข้างๆซัน รินที่เดินตามหลังเข้ามา ก็พบกลับโอโซนและซันที่นั่งหน้าเครียดเพราะความเป็นห่วงอยู่

“รินไปไหน……” ซันพูด

“ขอโทษครับ  ขอโทษที่ทำให้ต้องเป็นห่วงครับ” รินรีบขอโทษ ก่อนที่ทั้ง 2 คนจะพูดอะไรด้วยซ้ำ

“ไม่เป็นรัย แต่คราวหน้าจะกลับมืด ก็โทรบอกด้วยแล้วกันน่ะ จะได้ให้ใครไปรับ” ซันพูด

“ไม่เป็นรัย รินกลับมาปลอดภัย ผมก็จะไปออกปทำหน้าที่ตามหาพี่รันอย่างสบายใจได้สักที” โอโซนพูดแล้วก็ออกไปข้างนอก

            ขณะที่รินกำลังขอโทษอยู่นั้นก็มีเด็กคนนึงเดินเข้ามาจากทางสวนข้างบ้าน เดินตรงมาจับที่แขนของริน

“พี่ๆ ตัวอุ่นจัง ครับ!!” เด็กตัวเล็ก น่าตาน่ารักที่ขวดนมยังคาปาก และอุ้มน้องหมีอยู่นั้น เป็นใครกันน่ะ

โปรติดตามตอนต่อไปน่ะค่ะ