[Fic.Third ❤ Marc] เรารักกัน...แค่นี้พอ
8.8
เขียนโดย 
Zeniikiss
วันที่ 15 มีนาคม พ.ศ. 2558 เวลา 11.34 น.
6 ตอน
14 วิจารณ์
13.69K อ่าน
แก้ไขเมื่อ 19 เมษายน พ.ศ. 2558 12.09 น. โดย เจ้าของนิยาย
แชร์นิยาย
5) เหตุการณ์...ที่ไม่คาดฝัน [2]
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ ความเดิมตอนที่แล้ว
มาร์คโดนนักกีฬาฝ่ายตรงข้าม ผลักมาร์คจนล้ม ขณะที่มาร์คกำลังจะชู๊ตบาสลงห่วง มาดูกันวิ ว่าเติร์ดจะช่วยาร์ค โดยวิธีใด
(Story Talk)
ด้านเติร์ด เมื่อเห็นมาร์คล้ม จึงรีบวิ่งเข้าไปช่วยทันที ด้วยความที่ว่า เติร์ด ตัวใหญ่กว่ามาร์ค เขาจึงอุ้มมาร์คขึ้นมาอย่างง่ายดาย จากการกระทำของเขา ทำให้คนทั้งสนามอึ้งกันเป็นแถบๆ
เติร์ดอุ้มมาร์คมาที่เก้าอี้ข้างสนามที่เขานั่งเมื่อสักครู่ เขาค่อยๆวางมาร์คลงอย่างเบาๆเพื่อไม่ให้แผลกระทบกระเทือน
“เจ็บมากมั้ยมึง?” เติร์ดพูดพลางปัดเศษดินรอบๆแผลออก
“เจ็บดิมึง แสบด้วย ไม่น่าเลยกู”
“มันไม่ใช่ความผิดมึงหรอก อย่าคิดมาก”เติร์ดพูดพร้อมกับยิ้มให้กำลังใจ
“มาร์คคคคคคคค!!!”เสียงตะโกนของกรีนดังขึ้น
“อะไรวะ ไม่แข่งต่อหรอ”มาร์คถาม
“แข่งดิ เขาให้เวลานักกีฬาไปทำแผล 15 นาที”
“อ๋อ อืม”
“แล้ว...มึงลงแข่งไหวมั้ย?”
“คงไม่แล้วว่ะ ปวดขาชิป เลือดยังไหลไม่หยุดเลย”
“กรีน มีกล่องปฐมพยาบาลมั้ย?” เติร์ดถามกรีนขึ้น
“มีๆ แต่มันอยู่ที่ห้องล็อกเกอร์ เดี๋ยวโทรเรียกพี่แจมให้เอามาให้ ขอวลาแปปนะ” กรีนเดินออกไปโทรศัพท์หาพี่สาว ส่วนปอร์เช่ พาร์ท ปลื้ม ก็นั่งพักดื่มน้ำอยู่ข้างสนาม เตรียมลงแข่งเคาน์เตอร์ต่อไป
“อีก 5 นาทีนะเติร์ด ตอนนี้พี่แจมกำลังหาให้อยู่”
“อืม”
“เติร์ด กูว่ามึงต้องลงแข่งแทนไอ้มาร์คแล้วล่ะ”
“อืม กูลงก็ได้”
“เครๆ กูไปเตรียมลงแข่งก่อนนะ รีบตามมานะมึง”
“เออๆ เดี๋ยวกูตามไป”
กรีนเดินออกไปแล้ว เติร์ดจึงหันมาคุยกับมาร์คต่อ
“มาร์ค มึงเป็นอะไรวะ หน้าซีดๆ”เติร์ดถามมาร์คอย่างเป็นห่วง
“มะ...มะ...มึง กูไม่อยากเห็นเลือด กุ...กุ..กู กูกลัวเลือด”
“ทนอีกแปปนึง หลับตาไว้สิ จะได้ไม่เห็น”
“อะ อืม”
“เดี๋ยวกูมานะ” พูดจบ เติร์ดก็ถอดผ้าเช็ดหน้าที่ผูกอยู่ตรงข้อมือมาร์คออก แล้วเขาก็เดินออกไปทางฝั่งห้องน้ำ
สักพักเติร์ดก็เดินออกมาพร้อมกับผ้าเช็ดหน้าที่ชุบน้ำหมาดๆ เขานั่งลงตรงข้างหน้ามาร์ค แล้วใช้ผ้าชุบน้ำเช็ดเลือดรอบๆแผลออกเพื่อทำความสะอาดอย่างเบามือ
“โอ๊ะ...”มาร์คสะดุ้งเล็กน้อยเพราะความแสบ
“เจ็บหรอ?”
“ป่าว แต่มันแสบ ซี๊ดดดด - -”
“เห็นโหดๆแบบเนี้ย มึงก็มีมุมอ่อนแอเหมือนกันนะเนี่ย”เติร์ดพูดแกมหยอก แต่ยังคงเช็ดแผลให้มาร์ต่อไป
“แล้วไงวะ ซี๊ดดด--- แสบชิป อร้ากกกก”
“อดทนโว๊ย!!! ร้องเป็นเด็กไปได้”
“พยายามอยู่ ซี๊ดดดด - -“
“เป็นไรมาร์ค ร้องเสียงดังเชียว” มีเสียงของใครสักคนดังขึ้นที่หลังเติร์ด
“พี่แจม ช่วยผมด้วย ไอ้นี่จะฆ่าผมง่าาาา”
“ใครจะฆ่ามึงวะ กูจะช่วยมึงต่างหาก”
“นั่นสิมาร์ค เขาจะช่วย ไม่ได้จะฆ่า ว่าแต่...น้องชื่ออะไรอ่ะ?”
“ผมชื่อเติร์ดครับ ยินดีที่ได้รู้จักครับ พี่...เอ่อ...พี่แจม” พูดจบเติร์ดก็หันหลังกลับไปหาแจม
ชะวิ้ง วิ้ง วิ้ง วิ้ง o_O =[]=
“จ้า เช่นกันนะเติร์ด”
“คะ คะ คะ ครับ ครับ” 0_o (เกิดอาการตาค้างชั่วคราว)
“เติร์ด”มาร์คเรียกเติร์ด
“o_O”
“ไอ้เติร์ด!!!”
“o_O++”
พั้วะะะ =_=”
“มึงเป็นเชี่ยอะไรของมึงงง”
“มาร์ค ทำเพื่อนแรงไปรึเปล่า?” แจมถามแกมดุมาร์ค
“ไม่หรอกครับ แค่นี้จิ๊บๆ ตกลง มึงเป็นอะไรเติร์ด?”
“ป่าวกูไม่เป็นไร”(แต่ตายังคงไม่กระพริบ)
“เติร์ดเอ้ย... พี่สาวเพื่อนนะลูก พี่สาวเพื่อน” มาร์คพูดเรียกสติเติร์ด
“เออๆ กูรู้แล้วๆ กูไปเตรียมตัวลงแข่งนะ”
“เออๆ สู้ๆนะมึง”
“ขอรับกระผม”
“สู้ๆนะเติร์ด เพื่อสีของเรา ^^” แจมพูดพร้อมกับตบเบาๆที่ไหล่ของเติร์ด เล่นเอาหัวใจเติร์ดเล่นไม่เป็นจังหวะ
ตึกตัก ตึก ตักตัก ตึกตึก ตึกตัก ตัก
"ค้าบๆ” เติร์ดตอบแบบไม่กล้ามองหน้าแจม แล้วก็รีบวิ่งออกไป เพราะถ้าเขาสบตาหรือมองหน้าเธอเมื่อไหร่ เขาคงได้ละลายกลายเป็นไอศกรีมโดนเผาไฟแน่ๆ (เวอร์ละๆ)
โปรดติดตาม ตอนต่อไป ----------------------->
หายไปซะนานเลย คิดถึงกันบ้างป่าว? อัพตอนใหม่ให้ละนร้าาาา
ฝากติดตามนิยายด้วยยยย ^^ เลิฟยูว ชุฟๆ
มาร์คโดนนักกีฬาฝ่ายตรงข้าม ผลักมาร์คจนล้ม ขณะที่มาร์คกำลังจะชู๊ตบาสลงห่วง มาดูกันวิ ว่าเติร์ดจะช่วยาร์ค โดยวิธีใด
(Story Talk)
ด้านเติร์ด เมื่อเห็นมาร์คล้ม จึงรีบวิ่งเข้าไปช่วยทันที ด้วยความที่ว่า เติร์ด ตัวใหญ่กว่ามาร์ค เขาจึงอุ้มมาร์คขึ้นมาอย่างง่ายดาย จากการกระทำของเขา ทำให้คนทั้งสนามอึ้งกันเป็นแถบๆ
เติร์ดอุ้มมาร์คมาที่เก้าอี้ข้างสนามที่เขานั่งเมื่อสักครู่ เขาค่อยๆวางมาร์คลงอย่างเบาๆเพื่อไม่ให้แผลกระทบกระเทือน
“เจ็บมากมั้ยมึง?” เติร์ดพูดพลางปัดเศษดินรอบๆแผลออก
“เจ็บดิมึง แสบด้วย ไม่น่าเลยกู”
“มันไม่ใช่ความผิดมึงหรอก อย่าคิดมาก”เติร์ดพูดพร้อมกับยิ้มให้กำลังใจ
“มาร์คคคคคคคค!!!”เสียงตะโกนของกรีนดังขึ้น
“อะไรวะ ไม่แข่งต่อหรอ”มาร์คถาม
“แข่งดิ เขาให้เวลานักกีฬาไปทำแผล 15 นาที”
“อ๋อ อืม”
“แล้ว...มึงลงแข่งไหวมั้ย?”
“คงไม่แล้วว่ะ ปวดขาชิป เลือดยังไหลไม่หยุดเลย”
“กรีน มีกล่องปฐมพยาบาลมั้ย?” เติร์ดถามกรีนขึ้น
“มีๆ แต่มันอยู่ที่ห้องล็อกเกอร์ เดี๋ยวโทรเรียกพี่แจมให้เอามาให้ ขอวลาแปปนะ” กรีนเดินออกไปโทรศัพท์หาพี่สาว ส่วนปอร์เช่ พาร์ท ปลื้ม ก็นั่งพักดื่มน้ำอยู่ข้างสนาม เตรียมลงแข่งเคาน์เตอร์ต่อไป
“อีก 5 นาทีนะเติร์ด ตอนนี้พี่แจมกำลังหาให้อยู่”
“อืม”
“เติร์ด กูว่ามึงต้องลงแข่งแทนไอ้มาร์คแล้วล่ะ”
“อืม กูลงก็ได้”
“เครๆ กูไปเตรียมลงแข่งก่อนนะ รีบตามมานะมึง”
“เออๆ เดี๋ยวกูตามไป”
กรีนเดินออกไปแล้ว เติร์ดจึงหันมาคุยกับมาร์คต่อ
“มาร์ค มึงเป็นอะไรวะ หน้าซีดๆ”เติร์ดถามมาร์คอย่างเป็นห่วง
“มะ...มะ...มึง กูไม่อยากเห็นเลือด กุ...กุ..กู กูกลัวเลือด”
“ทนอีกแปปนึง หลับตาไว้สิ จะได้ไม่เห็น”
“อะ อืม”
“เดี๋ยวกูมานะ” พูดจบ เติร์ดก็ถอดผ้าเช็ดหน้าที่ผูกอยู่ตรงข้อมือมาร์คออก แล้วเขาก็เดินออกไปทางฝั่งห้องน้ำ
สักพักเติร์ดก็เดินออกมาพร้อมกับผ้าเช็ดหน้าที่ชุบน้ำหมาดๆ เขานั่งลงตรงข้างหน้ามาร์ค แล้วใช้ผ้าชุบน้ำเช็ดเลือดรอบๆแผลออกเพื่อทำความสะอาดอย่างเบามือ
“โอ๊ะ...”มาร์คสะดุ้งเล็กน้อยเพราะความแสบ
“เจ็บหรอ?”
“ป่าว แต่มันแสบ ซี๊ดดดด - -”
“เห็นโหดๆแบบเนี้ย มึงก็มีมุมอ่อนแอเหมือนกันนะเนี่ย”เติร์ดพูดแกมหยอก แต่ยังคงเช็ดแผลให้มาร์ต่อไป
“แล้วไงวะ ซี๊ดดด--- แสบชิป อร้ากกกก”
“อดทนโว๊ย!!! ร้องเป็นเด็กไปได้”
“พยายามอยู่ ซี๊ดดดด - -“
“เป็นไรมาร์ค ร้องเสียงดังเชียว” มีเสียงของใครสักคนดังขึ้นที่หลังเติร์ด
“พี่แจม ช่วยผมด้วย ไอ้นี่จะฆ่าผมง่าาาา”
“ใครจะฆ่ามึงวะ กูจะช่วยมึงต่างหาก”
“นั่นสิมาร์ค เขาจะช่วย ไม่ได้จะฆ่า ว่าแต่...น้องชื่ออะไรอ่ะ?”
“ผมชื่อเติร์ดครับ ยินดีที่ได้รู้จักครับ พี่...เอ่อ...พี่แจม” พูดจบเติร์ดก็หันหลังกลับไปหาแจม
ชะวิ้ง วิ้ง วิ้ง วิ้ง o_O =[]=
“จ้า เช่นกันนะเติร์ด”
“คะ คะ คะ ครับ ครับ” 0_o (เกิดอาการตาค้างชั่วคราว)
“เติร์ด”มาร์คเรียกเติร์ด
“o_O”
“ไอ้เติร์ด!!!”
“o_O++”
พั้วะะะ =_=”
“มึงเป็นเชี่ยอะไรของมึงงง”
“มาร์ค ทำเพื่อนแรงไปรึเปล่า?” แจมถามแกมดุมาร์ค
“ไม่หรอกครับ แค่นี้จิ๊บๆ ตกลง มึงเป็นอะไรเติร์ด?”
“ป่าวกูไม่เป็นไร”(แต่ตายังคงไม่กระพริบ)
“เติร์ดเอ้ย... พี่สาวเพื่อนนะลูก พี่สาวเพื่อน” มาร์คพูดเรียกสติเติร์ด
“เออๆ กูรู้แล้วๆ กูไปเตรียมตัวลงแข่งนะ”
“เออๆ สู้ๆนะมึง”
“ขอรับกระผม”
“สู้ๆนะเติร์ด เพื่อสีของเรา ^^” แจมพูดพร้อมกับตบเบาๆที่ไหล่ของเติร์ด เล่นเอาหัวใจเติร์ดเล่นไม่เป็นจังหวะ
ตึกตัก ตึก ตักตัก ตึกตึก ตึกตัก ตัก
"ค้าบๆ” เติร์ดตอบแบบไม่กล้ามองหน้าแจม แล้วก็รีบวิ่งออกไป เพราะถ้าเขาสบตาหรือมองหน้าเธอเมื่อไหร่ เขาคงได้ละลายกลายเป็นไอศกรีมโดนเผาไฟแน่ๆ (เวอร์ละๆ)
โปรดติดตาม ตอนต่อไป ----------------------->
หายไปซะนานเลย คิดถึงกันบ้างป่าว? อัพตอนใหม่ให้ละนร้าาาา
ฝากติดตามนิยายด้วยยยย ^^ เลิฟยูว ชุฟๆ
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
8 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
9.5 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
8.8 /10
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
