[Fic.Third ❤ Marc] เรารักกัน...แค่นี้พอ
เขียนโดย 
Zeniikiss
วันที่ 15 มีนาคม พ.ศ. 2558 เวลา 11.34 น.
แก้ไขเมื่อ 19 เมษายน พ.ศ. 2558 12.09 น. โดย เจ้าของนิยาย
6) นายเติร์ดสามแต้ม
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความหลังจากที่เติร์ด ได้พบกับ แจม พี่สาวคนสวยของกรีน เติร์ดก็มีอาการแปลกๆ มาดูกันดีกว่าว่า เติร์ดและทุกคนในทีม จะพาทีมบาสสีฟ้า จะชนะหรือไม่??
(Third Talk)
ผมรีบวิ่งออกมาจากพี่แจมและมาร์คทันที เพราะถ้าผมอยู่ตรงนั้นต่อ ผมคงละลายกลายเป็นไอศกรีมโดนไปไหม้แน่ๆ ก็แหงล่ะ พี่แจมสวยซะขนาดนางฟ้ายังอายขนาดนั้น เป็นใคร ใครก็ละลาย
“กรีน กูพร้อมละ เคาน์เตอร์สุดท้ายแล้วใช่มั้ยมึง?”
“อืม มึงไหวแน่นะ”
“ไม่ไหวก็ต้องไหวล่ะ มารวมพลังกัน!!!”
“1…2…3…สีฟ้าสู้ๆ เย้ๆๆ!!!”
ตอนนี้ นักกีฬาทั้ง 2 สีลงสนามแข่งแล้ว ผมรีบยืนประจำตำแหน่งของตัวเองทันที มีแว๊บนึงที่ผมแอบหันไปมองพี่แจม แล้วพี่แจมก็หันมาพอดี เล่นเอาผมหลบตาแทบไมทันเลย การแข่งทุกอย่างผ่านไปได้ด้วยดี ตอนนี้คะแนนสีชมพูก็ยังนำสีฟ้าด้วยคะแนน 49 : 47 เหลือเวลาแข่งอีก 20 วินาที ทางเดียวที่จะทำให้ทีมชนะได้ก็คือ ต้องมีใครสักคนชู๊ตลูก 3 แต้มให้ลง
แล้วตอนนี้ ลูกก็อยู่กับผมล้ะ เป็นไงเป็นกัน ผมจะต้องชู๊ตลูก 3 แต้ม เพื่อพาทีมชนะให้ได้!! เติร์ดคนนี้จะทำให้ดู ฮึ!! ผมเริ่มเลี้ยงลูกบาสไปตำแหน่ง 3 แต้ม แล้วมองรอบๆ เพื่อดูว่า มีใครมาปิดตัวผมหรือไม่ ทางสะดวกแล้ว ผมชู๊ตลูกบาสลงห่วงอย่างรวดเร็ว ในใจก็ภาวนาให้ลงห่วงททีเถอะ...
แกร๊ก ผลุบ!!!
เฮือกกกกก!!! =[]= ลงแล้ว ลูกบาสที่ผมชู๊ตไปเมื่อสักครู่กระทบแป้นและเด้งลงห่วงใน 5 วินาทีสุดท้าย ท่ามกลางความอึ้งและทึ่งของทุกคนในสนาม
“เย้!!! สีฟ้าชนะแล้ว!!! มาร์ค มึงเห็นมั้ย สีฟ้าชนะแล้ว!!!” ผมกระโดดโลดเต้นและตะโกนให้มาร์คได้ยิน
“เออ!! กูเห็นแล้ว มึงเก่งมากเติร์ด 5555” มาร์คตะโกนกลับมาหาผม
ทีมชนะแล้ว ผมยิ้มกว้างๆให้คนในทีม มาร์ค และพี่แจม แล้วค่อยๆเดินออกไปนอกสนาม
“เติร์ดๆๆๆ” กรีนเรียกผม แต่เรียกทำไมผมก็ไม่รู้เหมือนกัน
“อะไรของมึงห๊ะ!!?”
“มึงแม่งเจ๋งว่ะ เห็นตัวผอมแห้งแรงน้อยแบบนี้ ชู๊ตลูก 3 แต้มลงด้วย ถามจริงๆเหอะ มึงเคยเป็นนักบาสมาก่อนป้ะนี่ย?” เหมือนมึงแกล้งด่ากูเลยนะกรีน
“ไม่ว่ะ แต่กูไปดูเขาแข่งบ่อยๆ กูเลยพอจะรู้เทคนิค”
“อ๋อออ”
“เดี๋ยวๆ เมื่อกี้มึงชมกูหรือด่ากูวะ ไอ้ผอมแห้งแรงน้อยเนี่ย?”
“กูป่าวด่าเว้ย กูชมล้วนๆ ชมจากใจจริงด้วย” ท่าทางการตอบดูลุกลี้ลุกลนมากกก
“เออๆ กูเชื่อๆ”
“อืม กูไปหาแฟนกูก่อนนะ เจอกันบนห้องนะเพื่อน”
“เห้ย เดี๋ยวๆๆ กูขอถามออะไรหน่อยดิ”
“ถามไรของมึงอีกล่ะ เร็วๆเว้ย กูจะรีบไปหาแฟน”
“พี่แจม เป็นพี่สาวแท้ๆของมึง จริงดิ?”
“อืมใช่ ทำไมวะ จะชมว่า พี่หน้าตาดีเหมือนกูล่ะสิ ไม่ต้องชมๆ กูรู้ตัวดี” ว่าแล้วมันก็เก๊กท่าหล่อ ซึ่งมันทำให้ผมอยากอ้วกอย่างมาก
“แหวะ ไม่ใช่ว้อยยย กูแค่สงสัยว่า ทำไมสีผิวมึงกับพี่แจมถึงแตกต่างกันจั้งงง”
พั๊วะะะ!!!
“อ่าวกรีน!! มึงตบหัวกูหาหอกอะไรวะ มึนหัวเลยสัส”
“แซวกูเรื่องอะไรก็ได้เว้ย แต่อย่าแซวเรื่องนี้ เพราะกูซีเรียสเรื่องนี้อย่างมาก ไปๆรีบไปเปลี้ยนเสื้อผ้าเตรียมขึ้นเรียนวิชาต่อไปได้แล้ว”
“เออๆ มึงไปเปลี่ยนก่อนก็ได้ เดี๋ยวกูตามไป กูขอไปดูไอ้มาร์คแปป”
ผมเดินมาหามาร์คที่นั่งอยู่กับพี่แจมตรงข้างสนาม เพื่อชวนไปเปลี่ยนชุดเตรียมขึ้นเรียน แต่ทว่าสายตาของผมไม่ได้จ้องไปที่มาร์คอะสิ สายตาผมจิองไปที่พี่แจม โอ้ย!!! นี่ผมเป็นอะไรไปเนี่ย ตั้งแต่ผมเจอพี่แจม ผมก็รู้สึกร้อนวูบวาบ ใจจะละลายเมื่อเห็นหน้า เกิดอะไรขึ้นกับตัวผมมมมมม
“มาร์ค เดินไหวมั้ยมึง ไปเปลี่ยนชุดเตรียมขึ้นเรียนวิชาต่อไปเหอะ”
“ไหวอยู่ๆ พี่แจมจะขึ้นเรียนเลยรึป่าวครับ”
“ไม่อะ ค้าบบ่ายพี่ไม่มีเรียนเพราะอาจารย์ไปราชการ พี่เลยว่างทั้งคาบ”
“อ๋อออ แล้วพี่จะไปไหนต่อป้ะเนี่ย?”
“ไปสิ พี่ว่าพี่จะไปนั่งเล่นแถบชมรมว่ายน้ำอะ”
“ค้าบๆ ผมขึ้นเรียนก่อนนะ บ๊ายบายค้าบ”
“จ้าบ๊ายบาย”
เมื่อพี่แจมพูดจบ มาร์คก็ลากตัวผมที่ตอนนี้แข็งเป็นหิน ออกมาจากตรงนั้นแล้วมุ่งหน้าไปที่ห้องเก็บล็อกเกอร์ทันที
20 นาทีผ่านไป (ไวเหมือนโกหก)
ผม มาร์ค กรีน นอนหมดแรงอยู่หลังห้อง ส่วนเพื่อนคนอื่นๆก็เล่นโทรศัพท์ เล่นเกม อ่านหนังสือกันไปต่างๆนานา เพราะ 2 คาบสุดท้ายครูไปราชการ เลยไม่ได้เข้าสอน
“พวกมึงๆ กูว่า เราไปหาไรกินดีว่าม้ะ อยู่ที่นี่ไปแม่งก็ไร้ประโยชน์” กรีนชวนผมกับมาร์คไปหาอะไรกินก่อนกลับบ้าน
“อืม ไปดิ มึงจะได้ทำตามสัญญาที่ให้ไว้กับกูด้วย 5555”
“โห่วววว ไอ้นี่เห็นแก่กินว่ะ เออๆไปๆ รีบเลี้ยงรีบจบเรื่อง เติร์ดสามแต้มมึงจะไปด้วยป้ะ?” หึหึ งงล่ะสิว่า เติร์ดสามแต้ม คืออะไร บอกให้ก็ได้ มันคือฉายาใหม่ของผมเองแหละ ซึ่งฉายานี้ ตั้งโดย ไอ้กรีน ยักษ์เขียว #ฉายาที่ผมตั้งให้มันนะ
“เอ่อ...” ยังไม่ทันที่ผมจะตอบ มาร์คก็ชิงตอบก่อนผม
“ต้องไปดิ เพราะมันก็ลงแข่งเหมือนกัน อย่าลืมนะเว้ย ที่ทีมชนะได้ ส่วนนึงก็เป็นเพราะมันนะ เพราะมันชู๊ต 3 แต้มลงใน 5 วิสุดท้ายของการแข่ง ฉะนั้น มึงก็ต้องเลี้ยงมันด้วย เคนะ กูไปเก็บกระเป๋าละ”
“อืม กูไปด้วยก็ได้ กูไปเก็บกระเป๋าก่อนนะ” ผมลุกขึ้น แล้วเดินตามมาร์คไปที่โต๊ะ
ในขณะที่มาร์คและผมกำลังเก็บกระเป๋าอยู่นั้น...
“มาร์ค” เสียงใสๆของใครบางคนเรียกชื่อที่คุ้นหูผมขึ้น
“มีอะไร อุตส่าห์หนีมานั่งนี่แล้วยังตามมาอีกนะ เธอนี่มันตื้อไม่เลิกเลยจริงๆ”
“แล้ว...เก็บกระเป๋า จะไปไหนกันหรอ นี่ยังไม่เลิกเรียนเลยนะ” หญิงสาวฝืนยิ้ม แล้วถามคำถามต่อมา
“ไปหาอะไรกิน แล้วก็ไม่ต้องตามมาด้วยนะ รำคาญ!!!” สาบานว่านี่คือคำพูดของผู้ชายที่พูดกับผู้หญิง
“เฮ้ย!! มาร์ค พูดดีๆหน่อยสิ เขาเป็นผู้หญิงนะเว้ย”
“มึงไม่รู้จักผู้หญิงคนนี้ มึงไม่รู้รอกว่าเธอเป็นยังไง คำพูดแค่นี้ มันทำอะไรเธอไม่ได้หรอก!!!”
“แต่...”
“ไม่มีแต่เว้ย เก็บกระเป๋าแล้วรีบตามกูมานะ กูจะไปรออยู่ข้างล่าง” พูดจบมาร์คก็เดินออกไปอย่างรวดเร็ว
“เอิ่ม...ผมขอโทษแทนมาร์คด้วยนะครับ”
“ไม่เป็นไรหรอก มาร์คก็พูดแบบนี้กับแต้งประจำแหละ รีบไปเถอะ ไปช้าเดี๋ยวมาร์คจะโกรธ”
ผมพยักหน้าแล้วรีบวิ่งตามมาร์คมาทันที
ตึกๆๆๆ
ผมวิ่งตามมาร์คที่วิ่งลงบันไดมาอย่างรวดเร็ว และเหตุการณ์ที่ไม่คาดฝันก็เก็ดขึ้น
“เฮ้ย!!!!”
เกิดอะไรขึ้น โปรดติดตามตอนต่อไป------------------>
หวาาาา ไรต์หายไปซะนานเลย ลืมกันยังเอ่ยย?
อย่าเพิ่งลืมนร้าาา นิยายยังไม่จบเรยยย
ฝากติดตามตอนต่อๆไปด้วยนะคะ เลิฟยูวววว <3
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
