หนุ่มจอมมารกับสาวผู้กล้า

     โฮโระล้มตัวลงนอนจมเลือดตัวเอง ท่ามกลางความเงียบที่ยูมิและเนโกะนั่งมองโฮโระโดยที่ทำอะไรไม่ได้เลย
          "โฮโระ!!!"
          "ฮะๆ ตายง่ายจังว่ะ นี้เหรอจอมมารแห่งโลกมืด กระจอกเป็นบ้าเลย!!!"
     ยูมิมองโฮโระที่นอนจมเลือดด้วยความแค้นแบบสุดๆ จนเธอลุกขึ้นยืนก้มหน้าและหยิบมีดจากกระเป๋าตัวเองออกมาสู้
          "แกนะแก!!!"
     ยูมิขว้างมีดใส่สเตฟานเรวที่ลอยอยู่บนอากาศแต่ไม่โดน สเตฟานเรวจึงลอยเข้าใกล้ยูมิที่ยืนโกรธข้างๆเนโกะที่นั่งมองด้วยความกลัว
          "ไปตายซะ ยูมิทาเทีย"
     ยูมิโดนต่อยที่ท้องของตนจนตัวเองล้มลงไปนอนด้วยความจุกท้อง และหันไปมองเนโกะที่ยังนั่งมองยูมิที่นอนลงไปด้วยสายตาที่เป็นห่วง
          "ต่อเป็นตาเจ้าแล้ว เจ้ามนุษย์"
          "ไม่น่ะ!!!"
     ทันใดนั้นก็มีบางอย่างจับแขนสเตฟานเรวไว้ นั้นคือสิ่งที่ไม่มีใครคาดคิดมาก่อนทำให้ยูมิถึงกับตะลึงมากกับเหตุการณ์ในตอนนี้
          "โฮโระ"
          "นี่แกยังไม่ตายอีกเหรอ"
          "โทษที ความตายไม่ใช่ที่สุดท้ายของฉัน"
     โฮโระจับสเตฟานเรวเหวี่ยงไปไกลๆจากเนโกะที่ยังไม่ยืนขึ้น โฮโระเดินไปหายูมิที่ยังนอนจุกท้องจนลุกยังไม่ขึ้น
          "ให้ช่วยไหม?"
          "ขอบใจ"
     โฮโระดึงยูมิขึ้นมานั่งแล้วตัวเองวิ่งตามสเตฟานเรวที่ตนเองเหวี่ยงไป พอไปถึงก็เห็นสเตฟานเรวกำลังในพลังมหาศาลเพื่อใช้โจมตีครั้งสุดท้าย
          "แกไม่น่าเข้ายุ่งเลย!!!"
          "ฉันว่าแกมากกว่าน่ะ ที่ไม่ควรยุ่งกับฉัน"
     โฮโระยกมือขึ้นดึงพลังจากรอบๆตัวมารวมที่มือข้างเดียว จึนเกิดเป็นดาวกระจายขนาดใหญ่กว่าปกติที่เขาเคยใช้
          "เรามาจบเรื่องนี้กันดีกว่า"
     โฮโระวิ่งเข้าใส่สเตฟานในทันที จนเกิดการระเบิดขึ้นโดยไม่รู้ว่าใครชนะในการตู่อสู้ครั้งนี้ จนเวลาผ่านไป 2 เดือน
          "ไปล่ะ"
          "ระวังตัวด้วยน่ะครับ"
          "เข้าใจแล้ว"
     โฮโระเดินออกจากห้องเช่าของตนเองไปยังทางแยกที่มีไฟสัญญาณจราจร ซึ่งเป็นวันที่อากาศหนาวมากเพราะเข้าเดินธันวาคมแล้ว
          "มาไวจังน่ะ"
          "ก็ได้ที่ทำงานใหม่ต้องไปให้เร็วหน่อย จริงไหม?"
     เมื่อสัญญาณไฟเปลี่ยนสีพวกเขาจึงเดินไปยังที่ทำงาน เมื่อไปถึงก็เจอเพื่อนร่วมงานมากมายที่ยืนทักทายพวกเขาอยู่
          "ไง โฮโระ"
          "ไง"
     คนที่ยืนตรงหน้าโฮโระก็คือสเตฟานเรวหรือ 'เอเคน รุริ' ซึ่งเป็นชื่อที่ใข้ในโลกมนุษย์ ซึ่งเขาเปลี่ยนแปลงไปมากกว่าครั้งก่อน
          "เอาล่ะทุกคน วันนี้ตั้งใจเต็มที่กัน!!!"
          "โอ๊ว!!!"
     ทุกต่างร่าเริงและเริ่มงานกัน ส่วนโฮโระก็ไปนั่งที่ของตัวเองแล้วมองรูปที่วางบนโต๊ะข้างๆคอมพิวเตอร์ที่มีทุกคนถ่ายรวมกันที่ทะเลเมื่อสัปดาห์ที่แล้ว
          "ถึงแม้จะเป็นใครก็ตาม ก็มีเพื่อนกันทั้งนั่น ไม่ว่าจะเป็นมนุษย์หรือจอมมารก็ตาม"
 
...จบเรื่อง...