หนุ่มจอมมารกับสาวผู้กล้า

     ท่ามกลางท้องฟ้าที่มิดและมีเมฆปานกลาง ณ บริเวณช่อกอาคารที่ทั้งแคบและมืด มีคนเดินออกมาจากช่อกตรงนั้นนั่งคือจอมมารและทาสผู้รับใช้ที่ได้ข้ามมิติมา
          "ท่านจอมมาร นั้นท่านเหรอครับ!?"
          "อะไรของเจ้ากันล่ะ เฮเทนริน"
     จอมมารยืนงงๆและหันมามองที่ทาสผู้รับใช้ก็ปากดว่าใบหน้าของเขาทั้งคู่เปลี่ยนไปนั้นคือกลายเป็นมนุษย์แสนธรรดาๆเหมือนผู้คนทั่วไป
          "เอ๋!!!"
     ทั้งคู่ตกใจที่กลายเป็นมนุษย์ซึ่งเป็นสิ่งที่พวกเขาเกียจมาก แต่ถึงอย่างนั้นพวกเขาก็ทำอะไรไม่ได้อยู่ดี พวกเขาเดินไปยังสวนสาธารณะที่อยู่ใกล้กับช่อกตึกที่พวกเขาออกมา
          "เฮเทนริน นายยังใช้พลังได้อยู่หรือเปล่า...ว่าไง"
          "จะลองดูครับ"
     ทาสผู้รับใช้ลองพยายามดึงพลังออกมา เขายกมือขึ้นช้าๆแล้วก็หลับตาลงทำแขนเป็นรูปกากบาทแล้วยกมือขึ้นทั้งสองสูงๆ
          "จนออกมาพลังแห่งการทำาลายล้าง!"
     แต่ทว่าการทำแบบนั้นกลายเป็นว่าเป็นการเรียกรถแท็กซี่มารับพวกเขาแทนและไม่มีอะไรเกิดขึ้นอีกนอกมีรถแท็กซี่มาจอดรอพวกเขาเท่านั้นเอง จนพวกเขาเดินไปยังสถานีตำรวจด้วยการมั่วของพวกเอง
          "อยู่นิ่งๆไว้น่ะเฮเทนริน...เดี๋ยวข้าจัดการเอง ข้ายังพอมีพลังอยู่...พอจะหาข้อมูลเกี่ยวมิตินี้"
          "ได้เลยครับท่านจอมมาร ผมจะเป็นกำลังใจให้ครับ"
     จอมมารเดินไปยังเคาน์เตอร์ไม้ที่มีตำรวจนั่งอยู่ 2-3 นาย เขาเดินตรงไปด้วยความสงสัยเป็นอย่างมาก เขาใช้พลังของเขาที่มีเพียงน้อยนิดเพื่อหาข้อมูลจากตำรวจที่กำลังมองเขาอยู่
          "ข้าขอถามหน่อยว่าที่นี้มันมิติใหน?"
     จากนั้นเขาก็เดินออกมาจากเคาน์เตอร์ไปยังที่ทาสของเขายืนอยู่ แล้วเดินออกจากสถานีตำรวจตรงไปยังสวนสาธารณะที่มีไฟเพียงดวงเดียว
          "ได้อะไรบางครับ ท่านจอมมาร"
          "ได้มากกว่าที่คิดไว้ชะอีก ก่อนอื่นต้องไปเปิดบัญชีก่อน"
     จอมมารหยิบเอาเงินแบง10000เยนจากตัวเองออกมาและตรงไปยังธนาคารที่ใกล้กับพวกเขามาที่สุดเพื่อเปิดบัญชีฝากเงิน แล้วจากนั้นก็หาที่อยู่อาศัยของพวกเขาเอง จนได้ห้องเช่าขนาดไม่ใหญ่นักเพราะพวกเขามีเงินไม่มากที่จะหาบ้านได้
          "ที่นี้แหละที่พักของพวกเธอทั้งคู่"
     พวกเขามาถึงโดยมีคนมาส่งยังที่พักของพวกเขา แต่ถึงแม้ด้านนอกจะดูใหญ่แต่ข้างในค่อยของแคบ พวกเขาเดินขึ้นไปยังห้อง221 ซึ่งเป็นห้องเช่าของพวกเขาเอง
          "ห้องแคบไปไหมครับ? ท่านจอมมาร"
          "เอาหา มีที่พักก็ดีแล้ว"
     เมื่อทั้งคู่เปิดประตูเข้ามาพวกเขานอนลงบนเสื่อไม้ที่ค่อยข้างจะแข็งแต่ถึงแม้จะแข็งขนาดไหนพวกก็ต้องนอนเพื่อเอาแรงในการมีชีวิตในวันพรุ่งนี้และการหางานเพื่อการอยู่รอดในโลกแห่งนี้ และพวกเขาก็ดำเนินชีวิตไปจนเวลาผ่านไป 2 สัปดาห์
 
...จบตอน...