หนุ่มจอมมารกับสาวผู้กล้า

     เมื่อเวลาผ่านไปได้ 2 สัปดาห์ ทั้งคู่ได้เรียนรู้การดำเนินชีวิตของมนุษย์มากขึ้นและแน่นอนว่าพวกเขาก็มีชื่อในการอยู่บนโลกมนุษย์เรียบร้อย นั่นคือชิเคนชิน โฮโระและฮิโตะ เคนจิซึ่งอาศัยในห้องเช่าแคบๆ

          "ไปทำงานก่อนนะฮิโตะ"

          "ไปดีมาดีนะครับ ท่านจอมมาร"

          "ก็บอกให้เรียกโฮโระไง"

     โฮโระเดินออกจากห้องเช่าตัวเองไปยังจักรยานตัวเองที่จอดไว้ข้างตึกที่พักแล้วปั่นออกไปยังทาง4แยกที่อยู่ไม่ไกลมากนัก ในขณะที่กำลังไปที่ทำงานตัวเองก็ผ่านไปเจอผู้หญิงคนหนึ่งที่ยืนรอไฟสัญญาณจราจรอยู่ โฮโระจอดจักรยานรอสัญญาณแต่จู่ๆก็ฝนตกลงมาโฮโระเอาร่มจากตะกร้าจักรยานมากางกันฝน โฮโระหันไปมองผู้หญิงคนนั้น

          "อ่ะ"

     โฮโระยื่นร่มที่ตัวเองถือให้ผู้หญิงที่ยืนข้างเขา จากนั้นไฟจราจรก็เปลี่ยนสีรถทุกคันจอดโฮโระจึงปั้นจักรยานข้ามถนนไปโดยไม่เอาร่มคืนจากผู้หญิงคนนั้น

          "ใช้เสร็จแล้วจะทิ้งก็ได้น่ะครับ"

     เมื่อโฮโระไปจนถึงร้านKSS ซึ่งเป็นร้านที่โฮโระทำงานอยู่ พอเดินเข้าก็พนักงานผู้หญิงซึ่งเธอทำงานอยู่ที่นี้ด้วยโฮโระเดินไปยังล็อกเกอร์ตัวเองที่อยู่ในสุดของห้องพักพนักงาน

          "สวัสดีจ๊ะ โฮคุง"

          "อ่ะ หวัดดีเนโกะจัง"

          "ทำไหมวันนี้มาช้าจังล่ะค่ะ"

          "โทษที...คือฉันตื่นสายน่ะ"

          "จริงเหรอค่ะ? นึกว่าเมื่อดูหนังจนดึก"

     นี้คือพนักงานรุ่นน้องชชื่อมิมินะ เนโกะเป็นพนักงานที่ค่อยให้โฮโระช่วยเสมอ แต่ถึงอย่างนั้นเธอเป็นคนนิสัยที่ดีมากเช้ากับคนอื่นได้ง่ายเหมือนมีเวทมนต์ในการเข้าสังคมแบบสุดๆ

          "พวกเธอไปทำงานได้แล้วน่ะ"

          "ได้เลยครับผู้จัดการ"

          "ก็บอกให้เรียกชื่อไง"

          "ไงผมไปทำงานก่อนน่ะครับ"

     โฮโระเดินออกจากห้องไปโดยผ่านผู้จัดการพร้อมเนโกะ ซึ่งขณะนั้นก็มีลูกค้ามากกว่าเมื่อยืนต่อแถวกันเพื่อซื้ออาหารฟาสต์ฟู้ดตรงบริเวณเคาน์เตอร์ จนเวลาผ่านไปหลายชั่วโมง โฮโระกับเนโกะเดินเข้าห้องพักพนักงานแล้วนั่งลงบนเก้าอี้เหล็กตรงกลางห้องแล้วผู้จัดการก็เดินเช้ามาในห้องด้วย

          "ก็ดีมากๆเลยครับ"

          "งั้นเหรอ วันนี้พวกเธอทำได้ดีมากกลับบ้านได้แล้วล่ะน่ะ"

          "ครับ/ค่ะ"

     ผู้จัดการเดินออกไปแต่โฮโระก็ยังนั่งพักในห้องอยู่จนหายเหนื่อยจนเดินไปยังล็อกเกอร์เสื้อผ้าตัวเอง

          "วันนี้เหนื่อยหน่อยน่ะค่ะ"

          "นั้นสิน่ะ เธอกับฉันก็ทำงานด้วยความสามารถของตัวเองก็ต้องเหนื่อยเป็นธรรมดาสินะ"

          "นั้นสิค่ะ"

          "ถ้าอย่างนั้นพรุ่งนี้ก็ต้องพยายามมากขึ้นไปอีกใช่ไหม"

          "ใช่เลยค่ะ"

     แล้วโฮโระก็เดินออกมาจากร้านพร้อมกับเนโกะและแยกทางกันไป โฮโระปั่นจักรยานตัวเองกลับด้วยความร่าเริง เมื่อถึงทางแยกโฮโระก็เจอกับผู้หญิงคนเดิมที่เจอระหว่างไปทำงาน โฮโะจอดจักรยานอย่างช้าๆ

          "ฉันว่าแล้ว"

          "ว่าอะไรเหรอ?"

          "แกเองสิน่ะ ฮอลโลว์จากดินแดนปิศาจ"

          "หรือว่าเธอคือ...ผู้กล้ายูมิทาเทีย"

...จบตอน...